Zoser jest zawsze opisywany na swoich pomnikach jako „Horus Neteryerkhet.” W tak zwanym Turyńskim Kanonie Królów, hieratycznym papirusie pochodzącym mniej więcej z czasów panowania Ramzesa II, jego znaczenie jako założyciela nowej epoki (Trzecia Dynastia, 2686-2613 p.n.e.) jest odnotowane przez wyjątkowe użycie czerwonego atramentu przy pisaniu jego imienia. Według listy turyńskiej panował przez 19 lat, ale okres ten wydaje się o wiele za krótki na wzniesienie jego ogromnego monumentu, Piramidy Schodkowej. Ptolemejski historyk Manetho przydziela mu panowanie trwające 29 lat.
Głównym roszczeniem Zosera do sławy jest jego Piramida Schodkowa w Saqqara, górująca nad starożytną stolicą Memfis. Człowiekiem odpowiedzialnym za jej koncepcję i budowę był architekt Zosera, Imhotep. Znany Grekom jako Imouthes, stał się legendarną postacią dla późniejszych pokoleń Egipcjan, którzy patrzyli na niego nie tylko jako na architekta, ale także jako na uczonego lekarza i astronoma. W okresie Saite (663-525 pne) został deifikowany i został zidentyfikowany przez Greków z ich własnym bogiem medycyny, Asklepios (Eskulap).
Piramida Schodkowa była dominującym gmachem dużego kompleksu kamiennych budynków i dziedzińców, które były przeznaczone do różnych ceremonii w związku z życiem pozagrobowym Zosera. Jej wymiary bazowe wynosiły w przybliżeniu 411 stóp ze wschodu na zachód i 358 stóp z północy na południe. W swojej ostatecznej formie wznosiła się w sześciu nierównych stopniach na wysokość 204 stóp. Podbudowa piramidy składa się z głębokiego szybu, który daje dostęp do labiryntu korytarzy i pomieszczeń, bez równoległych w innych piramidach Starego Królestwa.
Piramida i związany z nią kompleks budynków były otoczone masywnym kamiennym murem, obejmującym obszar około 597 jardów z północy na południe i 304 jardów ze wschodu na zachód. Wapień z kamieniołomów Tura po wschodniej stronie Nilu został użyty do zewnętrznych okładzin budynków, a lokalny kamień do wewnętrznych rdzeni.
Duża ceglana mastaba w Bêt Khallâf w Górnym Egipcie mogła być również zbudowana dla Zosera, prawdopodobnie jako cenotaf. Przy Wadi Maghâra w Półwyspie Synaj jest płaskorzeźba przedstawiająca Zosera kąsającego Beduinów tego regionu. Długa inskrypcja skalna z czasów ptolemejskich na wyspie Sehêl w Pierwszej Katarakcie Nilu opowiada o tym, jak dzięki radom Imhotepa, Zoser położył kres siedmioletniemu głodowi, który dotknął Egipt, ofiarowując bogu o baraniej głowie Khnumowi z Elefantyny, który kontrolował zalewanie Nilu, obszar w Dolnej Nubii znany po grecku jako Dodekaschoinos. Historyczna dokładność tej inskrypcji jest kwestią dyskusyjną.