yes

4. brytyjski zespół rocka progresywnego znany z rozbudowanych kompozycji i wirtuozerskiej muzykalności. Jego głównymi członkami byli Jon Anderson (ur. 25 października 1944, Accrington, Lancashire, Anglia), Chris Squire (ur. 4 marca 1948, Londyn, Anglia), Steve Howe (ur. 8 kwietnia 1947, Londyn), Rick Wakeman (ur. 18 maja 1949, Londyn) i Alan White (ur. 14 czerwca 1949, Pelton, Durham, Anglia). Wśród pozostałych członków zespołu znaleźli się Bill Bruford (ur. 17 maja 1949, Sevenoaks, Kent, Anglia), Patrick Moraz (ur. 24 czerwca 1948, Morges, Szwajcaria) i Trevor Rabin (ur. 13 stycznia 1954, Johannesburg, RPA). Założony w 1968 roku przez wokalistę Andersona i basistę Squire’a, Yes przeszedł kilka wczesnych zmian personalnych, zanim ustabilizował się wokół Andersona, gitarzysty Howe’a, Squire’a i klawiszowca Wakemana, z których wszyscy zagrali na czwartym albumie grupy, Fragile (1972). Zawierający przebój Roundabout, album ugruntował pozycję Yes jako jednego z czołowych zespołów rocka progresywnego, rywalizującego jedynie z Genesis i Emerson, Lake and Palmer. Fragile zapoczątkował również związek Yes z artystą Rogerem Deanem, którego okładki albumów i projekty sceniczne zdefiniowały styl wizualny grupy. Ich brzmienie, w którym falsetowy wokal Andersona i złożona gitara Howe’a wspierane były przez bas Squire’a i wielowarstwowe klawisze Wakemana, rozwinęło się jeszcze bardziej w Close to the Edge (1972) i Tales from Topographic Oceans (1973). Odejście Wakemana w 1974 roku zapoczątkowało kilkuletni okres rosnącej niestabilności zespołu, którego członkowie odchodzili lub skupiali się na projektach solowych (tylko Squire pozostał z zespołem od początku jego istnienia). Pomimo zmieniającego się składu, Yes wydał jeszcze cztery albumy, zanim w 1981 roku rozwiązał się. Zespół odrodził się dwa lata później pod przewodnictwem gitarzysty Trevora Rabina. To wcielenie, w którym znaleźli się Anderson, Squire i White, odniosło sukces komercyjny albumami 90125 (1983) i Big Generator (1987); utworzenie kolejnej grupy przez innych weteranów Yes (m.in. Bruforda, Howe’a i Wakemana) doprowadziło do sporu prawnego o prawo własności do nazwy zespołu. Spór, który został rozstrzygnięty do 1991 roku, pokazał, że nawet jeśli (jak wiele zespołów progresywno-rockowych) brakowało mu energii i wizji z czasów młodości, Yes ewoluował z awangardowego eksperymentu w wartościową komercyjną franczyzę.