Po długim okresie choroby, Dickinson zmarła 15 maja 1886 roku. (Zdiagnozowano u niej chorobę Brighta, ale współcześni badacze uważają, że zmarła z powodu niewydolności serca spowodowanej wysokim ciśnieniem krwi). Miała 55 lat. Ponieważ tak wiele wierszy Emily koncentrowało się na śmierci i nieśmiertelności, nie powinno dziwić, że miała bardzo konkretne plany, które chciała, aby zostały zrealizowane po jej odejściu.
Podtrzymując swoje szczególne zamiłowanie do noszenia bieli za życia, Dickinson zażądała tego koloru, gdy tylko było to możliwe na jej pogrzebie. Według jednej z biografii Emily Dickinson, trumna była biała, wyściółka trumny była biała, uchwyty były białe, a wszystko to było ozdobione wstążką, która była – zgadliście – biała. Sama Emily miała na sobie szatę z białej flaneli.
Jej specyfikacje na tym się nie kończyły. Zażądała, by honorowi grabarze, w tym profesorowie i prezes Amherst College, nieśli jej trumnę tuż za drzwi jej ukochanego domu rodzinnego, Homestead. Ale gdy tylko przekroczyli próg, sześciu mężczyzn, którzy pracowali dla rodziny Dickinsonów, zaniosło ją na cmentarz.
Nawet droga na cmentarz była całkowicie obliczona. Zgodnie z instrukcjami Emily, grupa pogrzebowa okrążyła jej ogród kwiatowy, przeszła przez stodołę za domem, a następnie przemierzyła pola jaskrów, aby dostać się na Cmentarz Zachodni.
Jest tam do dziś, choć przynajmniej jedna rzecz zmieniła się od czasu jej starannie zaplanowanego pogrzebu. Kiedy Dickinson została pochowana w 1886 roku, znajdowała się pod prostym kamieniem, na którym widniały jej inicjały, „E.E.D.”. Jej siostrzenica zastąpiła go później wyższym kamieniem, na którym widnieje pełne imię i nazwisko Dickinson oraz cytat z listu, który wysłała do kuzynów na krótko przed śmiercią: „Called back.”
.