Terapia przewlekłego bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego

Patogeneza, objawy kliniczne, diagnostyka i leczenie przewlekłego bakteryjnego zapalenia gruczołu krokowego (CBP) są przedmiotem przeglądu. Najczęstszym organizmem związanym z CBP jest Escherichia coli, chociaż udokumentowano również zakażenia Klebsiella, Enterobacter, Proteus, Pseudomonas i enterokokami. Jedynymi objawami CBP mogą być objawy ostrej infekcji dróg moczowych. Stosowanie jednoczesnych ilościowych posiewów moczu jest najdokładniejszą metodą diagnozowania CBP. Stosowanie trimetoprimu-sulfametoksazolu, obecnie leku z wyboru w CBP, opiera się na wynikach badań na zwierzętach wykazujących dobrą penetrację trimetoprimu do kwaśnego płynu gruczołu krokowego oraz na wiedzy, że prawidłowy płyn gruczołu krokowego u ludzi jest kwaśny. Badania u pacjentów z CBP, którzy mają zasadowy płyn gruczołu krokowego, wykazały słabe przenikanie trimetoprimu do płynu gruczołu krokowego, co może tłumaczyć odsetek wyleczeń wynoszący około 40%, obserwowany przy stosowaniu trimetoprimu-sulfametoksazolu. Kilku pacjentów było z powodzeniem leczonych kanamycyną i streptomycyną, ale leki te muszą być podawane we wstrzyknięciach. Karbenicylina indanylosodowa w niewielkiej liczbie badań wiązała się z odsetkiem wyleczeń wynoszącym prawie 70%. Zarówno doksycyklina jak i minocyklina były stosowane w leczeniu CBP, ale nieadekwatne dane dotyczące hodowli moczu utrudniają ocenę tych badań. Erytromycyna spowodowała wyleczenie w 88% w jednym badaniu u pacjentów, którzy otrzymywali 500 mg (w postaci soli stearynianowej) cztery razy dziennie przez 14 dni. Miejscowe wstrzykiwanie antybiotyków do gruczołu krokowego okazało się skuteczne w kilku przypadkach. Chociaż potrzebne są kontrolowane badania porównawcze z trimetoprimem-sulfametoksazolem, karbenicylina indanylosodowa i erytromycyna wydają się być lekami z wyboru w leczeniu CBP; trimetoprim-sulfametoksazol powinien być zarezerwowany dla pacjentów z CBP, którzy nie tolerują lub nie reagują na leczenie tymi środkami.