Psychologia analityczna

Część serii artykułów na temat
Psychoanalizy

Konstrukcje
Rozwój psychoseksualny
Rozwój psychospołeczny
Świadomość – Przedświadomość
Nieświadomość
Id, ego, i super-ego
Libido – Popęd
Transfer – Opór
Mechanizm obronny

Ważne postacie
Sigmund Freud – Carl Jung
Alfred Adler – Otto Rank
Anna Freud – Margaret Mahler
Karen Horney – Jacques Lacan
Ronald Fairbairn – Melanie Klein
Harry Stack Sullivan
Erik Erikson – Nancy Chodorow

Szkoły myślenia
Psychologia siebie – Lacanowska
Psychologia analityczna
Relacje przedmiotowe
Interpersonalne – Relacyjne
Przywiązanie – Psychologia Ego

Portal psychologiczny

Psychologia analityczna to ruch zapoczątkowany przez Carla Junga i jego zwolenników, po jego zerwaniu z Sigmundem Freudem. Zajmuje się ona przede wszystkim badaniem wpływu nieświadomości zbiorowej, czyli tej części nieświadomości, która jest międzykulturowa i wspólna dla wszystkich ludzi, na osobowość. Jest wykorzystywana nie tylko dla osób z zaburzeniami psychicznymi, ale także dla tych, którzy pragną promować swój własny rozwój psychologiczny i dobre samopoczucie.

Psychologia jungowska

Praca Carla Junga, znana jako psychologia jungowska, jest centralnym elementem psychologii analitycznej („szkoła neopsychoanalityczna”). Celem psychologii analitycznej lub jungowskiej jest badanie nieświadomości, zarówno osobistej, jak i zbiorowej, oraz integrowanie świadomości i nieświadomości za pomocą różnych dyscyplin i metod psychologicznych. Jung uważał, że nieświadomość jest wielkim przewodnikiem, przyjacielem i doradcą świadomego umysłu. Jego celem było pogodzenie życia jednostki ze światem ponadosobowych archetypów. Podejście Junga do psychologii kładło nacisk na zrozumienie psychiki poprzez badanie świata antropologii, astrologii, alchemii, snów, sztuki, mitologii, religii i filozofii. Jung powiedział kiedyś, że tak jak biolog potrzebuje nauki o anatomii porównawczej, tak psycholog potrzebuje doświadczenia i wiedzy o produktach nieświadomej aktywności i mitologii.

W psychologii Junga psychika dzieli się na trzy części: ego, czyli umysł świadomy; nieświadomość osobistą, która zawiera indywidualne wspomnienia, które nie są obecnie świadome, ale które mogą być przywrócone do świadomości; i nieświadomość zbiorową, która zawiera „psychiczne dziedzictwo” ludzkiego doświadczenia przechowywane w formie archetypów i ujawnione w snach i innych doświadczeniach mistycznych, a także w symbolice znalezionej w mitach. Ta konceptualizacja ludzkiej psychiki może być skontrastowana z trójdzielnym podziałem Zygmunta Freuda na ego, superego i id (patrz Porównanie: Psychoanaliza i Psychologia Analityczna).

Jung opisał działanie psychiki według trzech zasad:

• Zasada przeciwieństw: energia psychiki pochodzi z kontrastu między dwiema przeciwstawnymi myślami lub pragnieniami, tak jak prąd elektryczny przepływa między dwoma biegunami baterii.
• Zasada równoważności: energia dostępna dla przeciwstawnych myśli jest równa, ale jedna jest spełniona, a druga nie. Jeśli uznajesz swoją przeciwstawną myśl, energia jest używana, aby pomóc twojej psychice wzrastać; jeśli jej zaprzeczasz, energia idzie w kompleks, który rozwija się wokół archetypu.
• Zasada entropii: podobnie do koncepcji entropii w fizyce, istnieje tendencja, aby energia stała się równomiernie rozłożona. W przypadku psychiki, gdy się rozwijamy, starsze skrajne różnice, takie jak męskość i kobiecość, stają się mniej skrajne i lepiej uznajemy lub „przekraczamy” przeciwne tendencje w nas, co prowadzi do bardziej zrównoważonej i stabilnej osobowości.

Tak więc, zgodnie z tym modelem, celem życia jest przekroczenie przeciwieństw w swojej psychice i rozwinięcie zrównoważonej osobowości lub jaźni, w której każdy aspekt, świadomy i nieświadomy, osobisty i zbiorowy, jest wyrażony i zharmonizowany.

Key Terms

Personal unconscious

Psychologia analityczna rozróżnia nieświadomość osobistą i zbiorową.Podstawowym założeniem jest to, że nieświadomość osobista jest silną częścią – prawdopodobnie bardziej aktywną częścią normalnej ludzkiej psychiki. Niezawodna komunikacja między świadomymi i nieświadomymi częściami psychiki jest konieczna do szczęścia.

Kluczowa jest również wiara, że sny pokazują idee, przekonania i uczucia, z których jednostki mogą nie być łatwo świadome, ale muszą być, i że taki materiał jest wyrażony w spersonalizowanym słownictwie wizualnych metafor. Rzeczy „znane, ale nieznane” są zawarte w nieświadomości, a sny są jednym z głównych pojazdów dla nieświadomości, aby je wyrazić.

Nieświadomość zbiorowa

Termin „nieświadomość zbiorowa” został pierwotnie ukuty przez Carla Junga. Odnosi się on do tej części nieświadomości osoby, która jest wspólna dla wszystkich istot ludzkich. Jung podjął się zadania zbadania, a nawet próby rozszyfrowania tajemnic przechowywanych w nieświadomości zbiorowej. Odkrył, że pewne symboliczne motywy istnieją we wszystkich kulturach, wszystkich epokach i u każdego człowieka. Razem, te symboliczne motywy składają się na „archetypy zbiorowej nieświadomości.”

Doświadczamy nieświadomości poprzez symbole napotykane we wszystkich aspektach życia: w snach, sztuce, religii i symbolicznych dramatach, które realizujemy w naszych związkach i dążeniach życiowych. Niezbędne do spotkania z nieświadomością i pogodzenia świadomości jednostki z tym szerszym światem, jest poznanie tego symbolicznego języka, a tym samym interpretacja wyglądu różnych archetypów.

Archetypy

Termin „archetyp” może być rozumiany jako dość podobny do – i prawdopodobnie był pod bezpośrednim wpływem – „kategorii” rozumienia Kanta i „form” lub „idei” Platona. Zgodnie z oryginalnym strukturalnym poglądem Junga, archetypy są pojmowane jako rodzaje organów psychologicznych, bezpośrednio analogicznych do naszych fizycznych, cielesnych organów: oba są morfologicznymi danymi dla gatunku i oba powstają przynajmniej częściowo poprzez procesy ewolucyjne.

Obecne myślenie w psychologii analitycznej eksplorowało niemal diametralnie przeciwstawne ścieżki. Niektórzy dążyli do głęboko strukturalnych poglądów, wzdłuż linii teorii złożoności w matematyce; inni, w szczególności szkoła archetypowa Jamesa Hillmana, próbowali pracować w sposób poststrukturalistyczny.

Prawdopodobnie najważniejszym archetypem byłoby to, co Jung określił jako „ja”. Można go opisać jako ostateczny wzorzec życia psychologicznego. Jaźń może być scharakteryzowana zarówno jako całość osobowości, świadomej i nieświadomej, jak i proces stawania się całą osobowością. Może być opisana zarówno jako cel życia psychologicznego, jak i to, co nas do niego ciągnie.

Kompleks

Kompleks jest wzorcem stłumionych myśli i uczuć, które skupiają się-konstelują- wokół tematu dostarczonego przez jakiś archetyp. Kompleks jest emocjonalnie naładowaną grupą idei lub obrazów, i może być również nazywany „uczuciem-tonowanym pomysłem”, który gromadzi się przez lata wokół pewnych archetypów, takich jak matka, mędrzec lub dziecko. Wyraźnym przykładem jest kompleks Edypa Zygmunta Freuda. Kompleksy mogą zakłócać intencje woli, a także zaburzać pamięć i świadome działanie. Można je również porównać do opisywanych przez innych psychopatologów „psychik rozszczepionych” lub „osobowości mnogich”, których źródłem jest trauma, na przykład wstrząs emocjonalny, powodujący rozszczepienie w psychice.

Jung zdawał się postrzegać kompleksy jako całkiem autonomiczne części życia psychicznego. Podkreślał, że kompleksy same w sobie nie są negatywne, ale ich skutki często są. Posiadanie kompleksów samo w sobie nie powoduje nerwicy, ale zaprzeczanie ich istnieniu powoduje, że kompleks staje się patologiczny. Podobnie utożsamianie się z kompleksem jest częstym źródłem nerwicy. Kluczem w analizie nie jest pozbycie się kompleksów, lecz zminimalizowanie ich negatywnych skutków przez zrozumienie roli, jaką odgrywają w wywoływaniu reakcji behawioralnych i emocjonalnych.

Indywiduacja

Indywiduacja występuje wtedy, gdy świadome i nieświadome nauczyły się żyć w pokoju i wzajemnie się uzupełniać. Proces ten prowadzi jednostkę do stania się całością, zintegrowaną, spokojną i szczęśliwą. Jung uważał, że indywiduacja jest naturalnym procesem dojrzewania wpisanym w naturę człowieka, a nie tylko procesem analitycznym. Spotkanie między świadomością a symbolami wynikającymi z nieświadomości wzbogaca życie i sprzyja rozwojowi psychicznemu.

Jung był pionierem tego procesu indywiduacji w swojej pracy z osobami w średnim wieku i starszymi, szczególnie tymi, którzy czuli, że ich życie straciło sens. Pomagał im spojrzeć na swoje życie z perspektywy historii, religii i duchowości. Wielu z tych pacjentów straciło swoje przekonania religijne. Jung stwierdził, że jeśli odkryją oni na nowo swoje własne znaczenie wyrażone w snach i wyobraźni, a także poprzez zgłębianie mitologii i religii, rozwiną pełniejsze osobowości. Aby przejść ten proces indywiduacji, jednostki muszą pozwolić sobie na otwarcie się na części siebie wykraczające poza ich własne ego i, kiedy to konieczne, zakwestionować założenia funkcjonującego światopoglądu społecznego, zamiast po prostu ślepo żyć zgodnie z dominującymi normami i założeniami.

Indywiduacja nabiera również rozszerzonego znaczenia: jest to proces dialektyczny dotyczący rozwoju całości. Spontanicznie wytwarzane symbole, które to reprezentują, nie mogą być, zdaniem Junga, odróżnione od obrazu Boga. W ten sposób indywiduacja została utożsamiona z rozwojem religijnym lub duchowym.

Neuroza

Jeśli człowiek nie postępuje w kierunku indywiduacji, mogą pojawić się objawy neurotyczne. Objawy mogą być różnorodne, w tym na przykład fobie, fetyszyzm i depresja. Objawy są interpretowane jako podobne do snów w tym, że istnieje ukryte znaczenie w pozornie bezużytecznym objawie.

„Neuroza” wynika z dysharmonii między świadomością jednostki a większym światem archetypowym. Celem psychoterapii jest pomoc jednostce w przywróceniu zdrowej relacji z nieświadomością (ani nie jest przez nią pochłonięta – stan charakterystyczny dla psychozy – ani nie jest od niej całkowicie odcięta – stan, który skutkuje złym samopoczuciem, pustym konsumpcjonizmem, narcyzmem i życiem odciętym od głębszego znaczenia).

Synchroniczność

Synchroniczność jest definiowana jako dwa równoczesne wydarzenia, które występują przypadkowo, i które nie są przyczynowo powiązane, ale skutkują znaczącym połączeniem. Tak więc, synchroniczność jest trzecią alternatywą dla mechanistycznej idei, ogólnie przyjętej przez freudystów i behawiorystów, że przeszłość determinuje przyszłość poprzez proces przyczyny i skutku, oraz teleologicznego wyjaśnienia, preferowanego przez humanistów i egzystencjalistów, że jesteśmy prowadzeni przez nasze idee dotyczące przyszłości. Jung wierzył, że synchroniczność jest dowodem naszego połączenia jako istot ludzkich poprzez zbiorową nieświadomość.

Synchroniczność jest również definiowana jako znacząca zbieżność wewnętrznego obrazu z zewnętrznym wydarzeniem, które często pozwala zobaczyć świat w nowym świetle, zwłaszcza jeśli ktoś reaguje bardzo głęboko na znaczenie wydarzenia, z pełnym zaangażowaniem jego lub jej istoty.

Synchroniczność często występuje w relacji pacjent-terapeuta i może powodować psychologiczną transformację, gdy jest doświadczana, ale nie jest tam ograniczona. Istnieją również dowody na synchroniczność w I Ching, astrologii, alchemii i parapsychologii.

Typy psychologiczne

Psychologia analityczna wyróżnia kilka typów psychologicznych lub temperamentów. Aby lepiej zrozumieć siebie, musimy zrozumieć sposób, w jaki charakterystycznie odbieramy informacje, a następnie działamy na ich podstawie. Jung wyróżnił dwa podstawowe procesy psychologiczne, które określił mianem „ekstrawertyka” (w oryginalnej pisowni Junga i jako wariant słowa „ekstrawertyk” w słowniku Merriam Webster) i „introwertyka”. W oryginalnym użyciu Junga, orientacja „ekstrawertyczna” znajduje znaczenie poza sobą, preferując zewnętrzny świat rzeczy, ludzi i działań. Introwertyk” jest introspekcyjny i znajduje znaczenie w sobie, preferując wewnętrzny świat myśli, uczuć, fantazji i marzeń.

Jung zidentyfikował również cztery podstawowe tryby doświadczania świata, które nazwał cztery funkcje: odczuwanie, myślenie, intuicja, i uczucie. Ogólnie rzecz biorąc, mamy tendencję do pracy z naszych najbardziej rozwiniętych funkcji, podczas gdy musimy poszerzyć naszą osobowość poprzez rozwijanie innych, mniej rozwiniętych funkcji.

Te „preferencje typu” są wrodzone, a nie społecznie skonstruowane poprzez interakcję z rodzicami, rodziną, kulturą lub innymi wpływami zewnętrznymi. Nawet tak, jednostka ma wpływ na jakość i siłę rozwoju w jego lub jej preferencji. Natura i wychowanie są zarówno w grze. Środowisko wspierające będzie wspierać i ułatwiać rozwój wrodzonych preferencji; środowisko przeciwne będzie utrudniać lub opóźniać naturalny rozwój wrodzonych preferencji. Problemy ze zdrowiem psychicznym wielu leworęcznych dzieci, które są zmuszane do bycia praworęcznymi, wydają się podobne do tego, co często ma miejsce, gdy ludzie są „zmuszani” do nie preferowanego trybu orientacji osobistej.

Porównanie: Psychoanaliza i psychologia analityczna

Ogólnie rzecz biorąc, analiza psychologiczna jest sposobem na doświadczenie i zintegrowanie nieznanego materiału. Jest to poszukiwanie znaczenia zachowań, symptomów i wydarzeń. Ten wysiłek zrozumienia „głębokich” treści psychiki, które leżą u podstaw procesów poznawczych i behawioralnych, stał się znany jako psychologia głębi. Psychoanaliza freudowska i psychologia analityczna Junga są różnymi szkołami w obrębie psychologii głębi. Choć obie starają się zrozumieć działanie ludzkiej psychiki, różnie ją konceptualizują. Dla obu jednak zdrowa osobowość to taka, w której różne aspekty zostały doprowadzone do harmonii.

Dla analityków jungowskich umysł ma trzy aspekty: świadomy umysł lub „ego”, „osobista nieświadomość”, gdzie wspomnienia doświadczeń jednostki mogą być przechowywane, i „zbiorowa nieświadomość”, która zawiera mądrość całego ludzkiego doświadczenia i jest wspólna dla wszystkich istot ludzkich, ale która nie jest bezpośrednio dostępna dla świadomego ego, i jest tylko manifestowana przez sny i doświadczenia duchowe. Tak więc, dla analityków Junga, zdrowy człowiek jest jeden, który przyniósł do świadomości mądrego przewodnictwa zbiorowej nieświadomości i zharmonizowane to z ich osobistych pragnień i doświadczeń.

Freud również podzielił umysł na trzy składniki, zwane ego, superego i id. Ego” jest znowu świadomym aspektem umysłu jednostki, podczas gdy „superego” i „id” są nieświadome. Superego” zawiera uwewnętrznione zasady, moralność i oczekiwania dotyczące właściwego zachowania. Id składa się z instynktownych pragnień, zwłaszcza seksualnych, i dostarcza energii do myślenia i działania, często w sposób, którego superego nie aprobuje. Tak więc, dla Freuda, ego musi dążyć do wprowadzenia równowagi pomiędzy pierwotnymi pragnieniami id i ścisłą kontrolą superego, aby rozwinąć zdrową osobowość.

Analitycy z obu szkół pracują nad pomaganiem swoim klientom w kontakcie z nieświadomymi aspektami ich umysłów, aby pomóc im osiągnąć cel zdrowej osobowości. Istnieje wiele kanałów, którymi można dotrzeć do tej większej samowiedzy. Analiza snów jest najbardziej powszechne. Inne mogą obejmować analizowanie uczuć wyrażonych w dziełach sztuki, poezji lub innych formach twórczości.

Dostarczenie pełnego opisu procesu interpretacji snów jest złożone. Podczas gdy podejście freudowskie zakłada, że materiał ukryty w nieświadomości opiera się na stłumionych instynktach seksualnych, psychologia analityczna ma bardziej ogólne podejście, bez z góry przyjętych założeń na temat nieświadomego materiału. Dla analityków jungowskich nieświadomość może zawierać stłumione popędy seksualne, ale także dążenia, lęki i archetypy nieświadomości zbiorowej. Freudyści interpretowaliby sny o długich przedmiotach jako reprezentujące fallusa, a zatem przypisywali takim snom pożądanie seksualne. Z drugiej strony, analitycy jungowscy uwzględniliby kontekst obiektu, innych osób lub obiektów we śnie, doświadczanych emocji itp. i mogliby dojść do wniosku, że nawet sen dotyczący organów płciowych nie odnosił się przede wszystkim do pożądania seksualnego, ale na przykład mógł dotyczyć mocy duchowej lub płodności.

Teorie kliniczne

Jung rozpoczął swoją karierę pracując z hospitalizowanymi pacjentami, którzy mieli poważne choroby psychiczne, przede wszystkim schizofrenię. Interesował się możliwościami nieznanej „toksyny mózgowej”, która mogła być przyczyną schizofrenii. Jung wysunął hipotezę o medycznych podstawach schizofrenii, które wykraczały poza rozumienie ówczesnej medycyny. Być może można powiedzieć, że schizofrenia jest zarówno medyczna, jak i psychologiczna. Teoretycy i naukowcy mogą powiedzieć, że schizofrenia występuje na poziomie genetycznym i elektrochemicznym, ale dla kogoś, kto cierpi na schizofrenię, istnieje ona również w jego umyśle i doświadczeniu.

Ważne jest, aby zauważyć, że sam Jung wydawał się widzieć swoją pracę nie jako kompletną psychologię samą w sobie, ale jako swój unikalny wkład w tę dziedzinę. Jung twierdził pod koniec swojej kariery, że tylko dla około jednej trzeciej swoich pacjentów stosował „analizę jungowską”. Dla kolejnej jednej trzeciej, psychoanaliza freudowska wydawała się najlepiej odpowiadać potrzebom pacjenta, a dla ostatniej jednej trzeciej najbardziej odpowiednia była analiza adlerowska. W rzeczywistości, wydaje się, że większość współczesnych klinicystów jungowskich łączy teorie rozwojowe, takie jak psychologia jaźni, z teoriami jungowskimi, aby mieć „cały” repertuar teoretyczny do wykonywania efektywnej pracy klinicznej.

Ja, lub ego, jest ogromnie ważne w pracy klinicznej Junga. Teoria Junga dotycząca etiologii psychopatologii może być uproszczona do postrzegania epizodu psychotycznego jako przytłoczenia świadomego ego przez „resztę” psychiki, jako reakcji na to, że ego całkowicie wyparło psychikę jako całość. Psychologiczny opis epizodu psychotycznego autorstwa Johna Weira Perry’ego, przedstawiony w jego książce „The Far Side of Madness” (Daleka strona szaleństwa), bardzo dobrze zgłębia i rozwija tę Jungowską ideę.

Post-Jung

Samuels (1985) wyróżnił trzy szkoły terapii „postjungowskiej”: klasyczną, rozwojową i archetypową. Dodatkowo, psychologia głębi jest pod silnym wpływem Junga, z wkładem Freuda, Jamesa Hillmana i Alfreda Adlera.

Szkoła klasyczna

Szkoła klasyczna stara się pozostać wierna temu, co sam Jung proponował i nauczał osobiście oraz w ponad 20 tomach opublikowanych materiałów. Istnieją ewolucje w obrębie szkoły klasycznej, jednakże nacisk kładziony jest na jaźń i indywiduację.

Szkoła rozwojowa

Szkoła rozwojowa kładzie nacisk na znaczenie okresu niemowlęcego w ewolucji dorosłej osobowości i charakteru, oraz równie silny nacisk na analizę dynamiki przeniesienia-przeciwprzeniesienia w pracy klinicznej. Szkoła ta, związana z Michaelem Fordhamem, Brianem Feldmanem i innymi, ma bardzo bliski związek z psychoanalizą i może być uważana za pomost między analizą jungowską a „teorią relacji z obiektem” Melanie Klein.”

Szkoła archetypowa

Psychologia archetypowa została założona przez Jamesa Hillmana, który jest uważany za jednego z najbardziej oryginalnych psychologów XX wieku. Szkolił się on w Instytucie Junga w Zurychu i przyznaje, że psychologia archetypowa wywodzi się od Junga, choć rozwinęła się w nieco innym kierunku. Podczas gdy psychologia Junga skupiała się na jaźni, jej dynamice i konstelacjach archetypów (ego, anima, animus, cień), psychologia archetypowa Hillmana relatywizuje i de-literyzuje ego i skupia się na psychice, czyli duszy, samej w sobie i „archai”, najgłębszych wzorcach funkcjonowania psychicznego, znanych jako „fundamentalne fantazje, które ożywiają całe życie.”Inni współtwórcy szkoły archetypowej (czasami nazywanej „szkołą wyobrażeniową”) to Clarissa Pinkola Estés, która postrzega ludzi etnicznych i rdzennych jako twórców psychologii archetypowej, którzy od dawna niosą mapy do podróży duszy w swoich pieśniach, opowieściach, opowiadaniu snów, sztuce i rytuałach, oraz Marion Woodman, która proponuje feministyczny punkt widzenia w odniesieniu do psychologii archetypowej. Robert L. Moore, jeden z najbardziej oddanych zwolenników Junga, zgłębił archetypowy poziom ludzkiej psychiki w serii pięciu książek, których współautorem jest Douglas Gillette. Moore porównuje archetypowy poziom ludzkiej psychiki do twardego okablowania komputera, podczas gdy nasza spersonalizowana świadomość ego jest porównywana do oprogramowania.

Większość mitopoetyków/innowatorów psychologii archetypowej uważa jaźń nie za główny archetyp nieświadomości zbiorowej, jak sądził Jung, ale raczej przypisuje każdemu archetypowi równą wartość. Niektórzy myślą o jaźni jako o tym, co zawiera, a jednocześnie jest przepojone przez wszystkie inne archetypy, z których każdy daje życie innym.

Psychologia głębi

Psychologia głębi to szeroki termin, który odnosi się do każdego podejścia psychologicznego badającego głębię (ukryte lub głębsze części) ludzkiego doświadczenia. Jest ona pod silnym wpływem pracy Carla Junga, zwłaszcza jego nacisku na kwestie psychiki, rozwoju człowieka i rozwoju osobowości (lub indywiduacji).

• Bouree, C. George. 1997, 2006. Carl Jung. Retrieved March 17, 2016.
• Jung, C. G., and J. Campbell. 1976. The Portable Jung. New York: Penguin Books. ISBN 0140150706.
• Jung, C. G., and Antony Storr. 1983. The Essential Jung. Princeton, NJ: Princeton University Press. ISBN 0691024553.
• Perry, John Weir. 1974. The Far Side of Madness. Prentice-Hall. ISBN 0133030245
• Samuels, Andrew. 1986. Jung and the Post-Jungians. London: Routledge. ISBN 0710208642.

All links retrieved March 17, 2016.

• International Association for Analytical Psychology
• Outline of Jungian Psychology by Clifton Snider.