W Izbie Reprezentantów USA jeden głosujący członek przypada na każde 747 000 lub więcej Amerykanów. To zdecydowanie najwyższy stosunek liczby ludności do liczby reprezentantów wśród rówieśniczej grupy uprzemysłowionych demokracji i najwyższy w historii USA. W ciągu ponad stu lat, odkąd liczba miejsc w Izbie osiągnęła obecny poziom 435 (nie licząc delegatów bez prawa głosu), współczynnik reprezentacji wzrósł ponad trzykrotnie – z jednego przedstawiciela na każde 209 447 osób w 1910 roku do jednego na każde 747 184 osób w zeszłym roku.
Ten współczynnik, proszę pamiętać, dotyczy całego narodu. Proporcje dla poszczególnych stanów różnią się znacznie, głównie z powodu stałej wielkości Izby i wymogu Konstytucji, aby każdy stan, bez względu na liczbę ludności, miał co najmniej jednego przedstawiciela. Obecnie 1,050,493 mieszkańców Montany ma tylko jednego członka Izby; Rhode Island ma nieco więcej mieszkańców (1,059,639), ale to wystarczy, by dać jej dwóch reprezentantów – jednego na każde 529,820 mieszkańców Rhode Island.
Wyniki badań w USA w tym poście są oparte na analizach Pew Research Center dotyczących zmian w składzie Izby od 1789 roku i historycznych danych o populacji (rzeczywistych, gdy są dostępne, szacunkowych, gdy nie). Nie uwzględniają one terytoriów, Dystryktu Kolumbii i innych posiadłości USA, które nie mają reprezentacji wyborczej w Izbie. Analizę komplikuje fakt, że nowe stany często były przyjmowane po przeprowadzeniu spisu dziesięcioletniego, ale przed wejściem w życie prawa o podziale opartego na tym spisie (zazwyczaj około trzech lat po nim). W takich przypadkach nowe stany były analizowane tak, jakby były stanami w momencie przeprowadzania spisu.
Jak Izba osiągnęła liczbę 435
Pierwszy Kongres (1789-91) miał 65 członków Izby, liczbę przewidzianą w Konstytucji do czasu przeprowadzenia pierwszego spisu powszechnego. Na podstawie szacunkowej liczby ludności 13 stanów wynoszącej 3,7 miliona, jeden przedstawiciel przypadał na każde 57 169 osób. (W tym czasie Kentucky było częścią Wirginii, Maine częścią Massachusetts, a Tennessee częścią Karoliny Północnej. Vermont rządził się jak niezależna republika, mimo roszczeń terytorialnych Nowego Jorku.)
Do czasu, gdy pierwsza ustawa o podziale weszła w życie w marcu 1793 roku, Vermont i Kentucky już przyłączyły się do Unii; 15 stanów miało łącznie 3,89 miliona mieszkańców. Ponieważ ustawa o podziale przewidywała 105 członków Izby, jeden przedstawiciel przypadał na każde 37 081 osób. (Zgodnie z ówczesną konstytucją, tylko trzy piąte z 694 280 niewolników w kraju było liczonych dla celów podziału; stosując tę metodę, stosunek wynosił w przybliżeniu jeden przedstawiciel na każde 34 436 osób.)
Przez ponad sto lat później, gdy rosła liczba ludności USA i przyjmowano nowe stany, rosło również członkostwo Izby (z wyjątkiem dwóch krótkotrwałych skurczeń w połowie XIX wieku). Ekspansją zarządzano w taki sposób, że nawet gdy współczynnik reprezentacji stale rósł, stany rzadko traciły mandaty z jednego podziału na następny.
Ten proces utknął na mieliźnie w latach dwudziestych. Spis powszechny z 1920 roku ujawnił „poważne i ciągłe przesunięcie” ludności Stanów Zjednoczonych z obszarów wiejskich do miejskich; gdy nadszedł czas na ponowny podział Izby, jak napisano w streszczeniu Biura Spisu Powszechnego, przedstawiciele obszarów wiejskich „pracowali nad wykolejeniem procesu, obawiając się utraty władzy politycznej na rzecz miast”. W rzeczywistości Izba nie została ponownie podzielona aż do czasu spisu powszechnego w 1930 roku; ustawa z 1929 roku, na mocy której dokonano spisu, również ograniczyła wielkość Izby do 435 osób. I tak pozostało, z wyjątkiem krótkiego okresu od 1959 do 1963 roku, kiedy izba tymczasowo dodała dwóch członków, aby reprezentować nowo przyjęte stany Alaska i Hawaje.
Od czasu do czasu pojawiały się propozycje dodania większej liczby miejsc w Izbie, aby odzwierciedlić wzrost liczby ludności. Jedną z nich jest tak zwana „Reguła Wyoming”, która uczyniłaby populację najmniejszego stanu (obecnie Wyoming) podstawą do ustalenia proporcji reprezentacji. W zależności od tego, który wariant tej reguły zostałby przyjęty, Izba liczyłaby od 545 do 547 członków po spisie powszechnym w 2010 roku.
Jednakże ostatnie badanie Pew Research Center wykazało ograniczone poparcie społeczne dla dodania nowych miejsc w Izbie. Tylko 28% Amerykanów stwierdziło, że Izba powinna zostać powiększona, w porównaniu z 51%, którzy powiedzieli, że powinna pozostać na poziomie 435 członków. Po dodaniu do pytania kontekstu historycznego, poparcie dla rozszerzenia Izby wzrosło nieco, do 34%, przy czym dodatkowe poparcie pochodziło głównie od Demokratów.
Jak USA wypada na tle globalnym
Wysoki współczynnik reprezentacji Izby sprawia, że Stany Zjednoczone są wyjątkiem wśród swoich rówieśników. Nasze badania wykazały, że amerykański współczynnik jest najwyższy wśród 35 krajów należących do Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju, z których większość to wysoko rozwinięte, demokratyczne państwa.
Wzięliśmy najnowsze szacunki populacji dla każdego kraju OECD i podzieliliśmy je przez aktualną liczbę miejsc w niższej izbie każdej krajowej legislatury (lub, w przypadku organów jednoizbowych, pojedynczej izby). Po Stanach Zjednoczonych, dwa kraje o najwyższym współczynniku reprezentacji to Japonia (jeden ustawodawca na każde 272 108 Japończyków) i Meksyk (jeden na każde 247 965 Meksykanów). Islandia miała najniższy współczynnik: jeden członek Althingu na każde 5,500 lub tak Islandczyków.
Choć wiele z ponadnarodowych różnic we współczynnikach reprezentacji można wyjaśnić dużą populacją USA (z ponad 325 milionami ludzi jest to największy kraj w OECD), nie jest to jedyny powód. Osiem krajów OECD ma większe niż amerykańska izby niższe, z niemieckim Bundestagiem na czele tabeli z 709 członkami. Brytyjska Izba Gmin ma 650 posłów (Members of Parliament); włoska Izba Deputowanych ma 630 ustawodawców.
Nawet gdyby Kongres zdecydował się powiększyć rozmiar Izby, duża populacja Stanów Zjednoczonych stawia pewne praktyczne ograniczenia co do tego, jak bardzo współczynnik reprezentacji mógłby zostać obniżony. Gdyby Izba powiększyła się tak bardzo jak Bundestag, na przykład, stosunek ten spadłby tylko do jednego przedstawiciela na 458 428 osób. Aby zmniejszyć stosunek do tego, jaki był po spisie powszechnym w 1930 roku, Izba musiałaby liczyć 1 156 członków. (To wciąż byłoby mniej niż Chiński Narodowy Kongres Ludowy, największa krajowa legislatywa na świecie z 2 980 członkami.)
.