Nominowane do Oscara krótkometrażowe filmy animowane poruszają tematy relacji, połączenia i rozłączenia

Jeśli ktokolwiek kiedykolwiek miał wątpliwości co do stanu kreatywności w kinematografii, nominowane do Oscara filmy krótkometrażowe co roku dodają mu otuchy. W tym sezonie zbiór animowanych filmów krótkometrażowych podtrzymuje tę tradycję różnorodnej doskonałości.

„Córka”

Przy łóżku umierającego ojca kobieta ze smutkiem wspomina, jak niewystarczająca była ich relacja. Reżyserka Daria Kashcheeva mówi, że jej studencki film nie był bezpośrednio zaczerpnięty z jej życia, ale stanowił dla niej rodzaj psychoterapii, którą musiała podjąć – po czym dodaje ze śmiechem, że lalki w filmie są nie tylko pokryte papier-mâché, ale czasami także papierem toaletowym.

„Chciałam, żeby mój film wyglądał na brudny i dokumentalny, ponieważ uważam, że jesteśmy ludźmi i nasze życie nie jest czyste ani doskonałe. Dlatego zdecydowałem się na użycie papier-mâché z pomarszczeniami, ruch kamery z ręki i brudny dźwięk. Cała ta estetyka była 'nie-doskonałością’. „

Ręczny ruch kamery to coś, co widzowie uważają za oczywiste w żywej akcji, ale w animacji poklatkowej – gdzie każda klatka jest ściśle kontrolowaną nieruchomą fotografią – to trudny wyczyn do osiągnięcia.

„Animowałem to klatka po klatce, więc nie ma tam postprodukcji. Poruszałem kamerą ręcznie, klatka po klatce, inspirując się filmami Larsa von Triera. Właściwie przestudiowałem 'Przełamując fale’ klatka po klatce i próbowałem skopiować ten ruch kamery.”

’Hair Love’

Matthew A. Cherry spędził kilka lat jako zawodowy futbolista w dziewięciu miastach i wielu ligach (w tym kilku drużynach NFL), zanim „zdecydował się przejść na emeryturę, przenieść się do L.A. i zostać .” Po pracy nad kilkoma teledyskami, stworzył tę historię młodej dziewczyny zmagającej się ze swoją fryzurą i otrzymującej pomoc od kochającego, choć niewprawnego, ojca.

Afroamerykanin Cherry był zainteresowany „normalizacją czarnych włosów”, zwłaszcza po obejrzeniu wirusowych filmów z ojcami i ich córkami.

„Nie jesteśmy przyzwyczajeni do oglądania czarnych ojców przedstawionych w tym świetle. W mediach, czarni ojcowie często nie są obecni lub jeśli są, to jest to jakiś rodzaj negatywnej konotacji. Wydawało się, że to dobra okazja, by opowiedzieć historię o czarnej rodzinie, która ma naturalne włosy, i to w medium animacji”, w której czarnoskórzy bohaterowie są niezwykle rzadcy. „To coś, w czym dzieci mogą zobaczyć siebie i odnieść się do tego.”

’Kitbull’

Temat może wydawać się szorstki dla Pixara, nawet jak na jeden z ich wewnętrznych SparkShortów. Ale poza poruszeniem tematu okrucieństwa walk psów, film jest tak naprawdę badaniem odwagi, jakiej wymaga wyciągnięcie ręki do kogoś innego.

„Zaczęłam rysować kotka robiącego kocie rzeczy, ponieważ uwielbiam filmy o kotach – są one klejem, który łączy wszechświat i Internet”, mówi reżyserka Rosana Sullivan o swojej historii o nieprawdopodobnej więzi bezpańskiego kota z maltretowanym pitbullem. „To ewoluowało … Chciałam zrobić coś o opiece nad zwierzętami, ale także o zmaganiach z więzią i empatią, ponieważ jest to coś, z czym sama się zmagałam, dorastając jako nieśmiała. To ewoluowało od 'To jest zabawa, aby zrobić wybryki kota’ do 'To może być coś bardziej znaczącego.’ „

Kluczowym momentem, jak mówi, „było pokonanie przez kociaka jego osobistego bagażu i wejście do klatki psa, aby go pocieszyć. Dotarło to do mnie dość późno; dopiero ktoś poprosił mnie o bardziej osobiste podejście.”

’Mémorable’

W tym francuskim filmie artysta cierpi na chorobę Alzheimera. Jego świat i ludzie w nim pojawiają się jako obrazy olejne, w stylach stopniowo coraz bardziej abstrakcyjnych w miarę pogarszania się stanu jego mózgu.

„Decydujące było odkrycie twórczości amerykańskiego malarza Williama Utermohlena”, mówi reżyser Bruno Collet. „Zdiagnozowany z Alzheimerem 13 lat przed śmiercią, artysta regularnie kontynuował autoportrety. Uderzająca jest ewolucja spojrzenia, jakie malarz ma na siebie. Ten artysta, tak precyzyjny w swoim malarstwie, zaczyna modyfikować kolory, zanim całkowicie znikną. Jego ostatnie czarno-białe portrety są straszne. Utermohlen nie rozpoznaje już samego siebie.”

Technicznie zrealizowana krótkometrażówka poklatkowa (z intrygującym komponentem cyfrowym na końcu) pokazuje „jego wizje, halucynacje, lęki, a także jego jedyną broń do walki z nimi: humor.”

„Siostra”

Z odległości swojego przybranego domu w Stanach Zjednoczonych, Siqi Song stworzyła poklatkową „Siostrę”, aby zmierzyć się z niesławną polityką jednego dziecka w jej ojczyźnie.

„Większość moich przyjaciół z mojego pokolenia – to jedyne dzieci.” Kiedy zdarzyłby się rzadki przypadek więcej niż jednego dziecka, „Zapytaliby: 'Jak to jest mieć rodzeństwo?’ Moi przyjaciele dzielili się ze mną swoimi historiami o tym, jak mieli mieć młodszą siostrę lub młodszego brata, ale nie urodzili się z powodu polityki jednego dziecka. W 2015 roku, kiedy Chiny zmieniły ją na politykę dwójki dzieci … dla nas, którzy byliśmy dorośli, to zmieniło wszystko, ale nasi rodzice byli zbyt starzy, aby mieć teraz więcej dzieci.”

Do wykonania lalek poklatkowych użyła wełny, ponieważ „bardzo dobrze współgrała z tą historią. Tekstura jest naprawdę senna; to współgra z tematami dotyczącymi pamięci i dzieciństwa.”

.