Kulturystyka kobiet

PochodzenieEdit

Kobieca kulturystyka pierwotnie rozwijała się nie tylko jako rozwinięcie późno dziewiętnastowiecznych europejskich wodewili i cyrkowych aktów strongwomen, kobiecych konkursów sylwetkowych Bernarra Macfaddena z przełomu wieków oraz podnoszenia ciężarów Abbye „Pudgy” Stocktona, ale także jako rozwinięcie męskiej kulturystyki. Formaty zawodów dla mężczyzn od lat 50-tych do połowy lat 70-tych były często uzupełniane o konkurs piękności dla kobiet lub pokaz bikini. Pokazy te „nie miały wiele wspólnego z kulturystyką kobiet, jaką znamy dzisiaj, ale służyły jako początek lub, być może bardziej właściwie, jako wycieraczka dla rozwoju przyszłych pokazów kulturystycznych”. Konkursy kulturystyczne dla kobiet sięgają co najmniej lat 60-tych XX wieku, kiedy to organizowano takie konkursy jak Miss Physique, Miss Body Beautiful U.S.A., W.B.B.G. oraz Miss Americana, I.F.B.B.. Maria Elena Alberici, wymieniona w Almanachu kulturystyki kobiet, zdobyła dwa krajowe tytuły w jednym roku: Miss Body Beautiful U.S.A. w 1972 roku, promowaną przez Dana Lourie i Miss Americana w 1972 roku, promowaną przez Joe Weidera. Mr. Olympia, Arnold Schwarzenegger był sędzią w Brooklyn Academy of Music w Nowym Jorku, kiedy Maria Elena Alberici (aka) Maria Lauren wygrała Miss Americana. Dopiero pod koniec lat 70-tych, po pojawieniu się ruchu feministycznego i kobiecego powerlifting wydarzenia, że kobiety były postrzegane jako zdolne do konkurowania w ich własnych zawodów kulturystycznych.

1977-1979Edit

Przed 1977, kulturystyka została uznana za ściśle męski sport. Henry McGhee, opisywany jako „główny architekt konkurencyjnej kulturystyki kobiet”, był pracownikiem Downtown Canton YMCA, nosił silne przekonanie, że kobiety powinny dzielić się okazją do wyświetlania ich sylwetki i wyniki ich treningu wagi sposób mężczyźni zrobili przez lata. Pierwsze oficjalne zawody kulturystyczne kobiet odbyła się w Canton, Ohio, w listopadzie 1977 roku i został nazwany Ohio Regional Women’s Physique Championship. To było oceniane wyłącznie jako konkurs kulturystyki i był pierwszym wydarzeniem w swoim rodzaju dla kobiet. Gina LaSpina, mistrzyni, jest uważana za pierwszą uznaną zwyciężczynię kobiecego konkursu kulturystycznego. Organizator imprezy, McGhee, powiedział zawodnikom, że będą oceniani „jak mężczyźni”, z naciskiem na rozwój mięśni, symetrię i prezentację sylwetki. W 1978 r. McGhee zorganizował pierwsze Krajowe Mistrzostwa Kobiet w Kulturystyce, wraz z krótko działającym Stowarzyszeniem USWPA (United States Women’s Physique Association), które założył, aby pomóc w organizacji kobiet zainteresowanych startami w kulturystyce. USWPA stała się nieistniejąca w 1980.

On 18 sierpnia 1979, promotor George Snyder zorganizował „kulturystyka kobiet” konkurs znany jako Najlepszy w świecie konkurs, który był pierwszym IFBB-sankcjonowane wydarzenie dla kobiet, które przyznano nagrody pieniężne dla najlepszych finiszerów, z zwycięzcą otrzymując $ 2,500. Był on uważany za prekursora konkursu Ms. Olympia. Chociaż usankcjonowane jako konkurs kulturystyczny, kobiety były zobowiązane do stawienia się na scenie w wysokich obcasach. Doris Barrilleaux założyła Superior Physique Association (SPA) w 1978 roku, pierwszą organizację kulturystyczną dla kobiet i przez kobiety. Rozpoczęła również wydawanie SPA News, biuletynu poświęconego wyłącznie kulturystyce kobiet. SPA rozpowszechniało wśród kobiet informacje o konkursach, prawidłowym treningu i diecie. 29 kwietnia 1979 roku SPA zorganizowało pierwszy oficjalny konkurs dla kobiet na Florydzie, w którym wzięło udział trzynaście kobiet. Konkurs odbył się w Brandon na Florydzie, a promowany był przez Megas Gym i Doris Barrilleaux. Zwyciężczynią została Laura Combes. Również w 1979 roku IFBB utworzyła IFBB Women’s Committee; Christine Zane została mianowana pierwszą przewodniczącą, która stanęła na czele nowo utworzonego komitetu. Jedną z istotnych różnic między SPA a IFBB było to, że podczas gdy IFBB była organizowana i prowadzona przez mężczyzn, SPA była prowadzona przez kobiety i dla kobiet.

W 1979 roku zaczęło pojawiać się więcej konkursów. Niektóre z nich były następujące:

• Drugie Narodowe Mistrzostwa USA Kobiet w Physique, wygrane przez Kay Baxter, z Marilyn Schriner na drugim miejscu i Cammie Lusko na trzecim.
• Pierwsze Mistrzostwa Świata IFBB Kobiet w Kulturystyce, które odbyły się 16 czerwca, wygrała Lisa Lyon, a za nią Claudia Wilbourn, Stella Martinez, Stacey Bentley i Bette Brown.
• Konkurs Best In The World, który odbył się 18 sierpnia w Warminster, PA, z funduszem nagród w wysokości $5,000, z $2,500 za pierwsze miejsce. Patsy Chapman została zwyciężczynią, a następnie April Nicotra, Bentley, Brown i Carla Dunlap. (Levin, 1980)
• The Robby Robinson Classic, który odbył się w Embassy Auditorium w Los Angeles 25 sierpnia. Bentley skończył pierwszy, również wygrywając najlepsze nogi i najlepszy pozer, a następnie Brown, Lusko, i Georgia Miller. (Roark, 2005)

Although te wczesne wydarzenia zostały uznane za konkursy kulturystyczne, kobiety nosiły buty na wysokim obcasie, i nie zaciskać pięści podczas pozowania. Ponadto, nie wolno im było używać trzech tak zwanych „męskich pozach” – podwójne biceps, kraba i lat spread. Zawody były zazwyczaj organizowane przez promotorów działających niezależnie; sport nie miał jeszcze organu zarządzającego. To się zmieniło w 1980 roku.

1980-1989Edit

W latach 80-tych kulturystyka kobiet po raz pierwszy wystartowała. Wczesne lata osiemdziesiąte oznaczały przejście od modnie szczupłego „gałązkowego” ciała do takiego, które ma nieco więcej masy mięśniowej. National Physique Committee (NPC) zorganizował pierwsze zawody krajowe dla kobiet w 1980 roku. Od samego początku były to najlepsze zawody amatorskie dla kobiet w USA. Laura Combes wygrała zawody inauguracyjne. Pierwsze Mistrzostwa Świata Par odbyły się 8 kwietnia w Atlantic City. Zwyciężyła para Stacey Bentley i Chris Dickerson, a drugie miejsce zajęli April Nicotra i Robby Robinson. Bentley odebrała swoje trzecie z rzędu zwycięstwo w Frank Zane Invitational 28 czerwca, wyprzedzając Rachel McLish, Lynn Conkwright, Suzy Green, Patsy Chapman i Georgia Miller Fudge.

W 1980 roku odbyła się pierwsza Ms. Olympia (początkowo znana jako „Miss” Olympia), najbardziej prestiżowy konkurs dla profesjonalnych kulturystek. Początkowo konkurs był promowany przez George’a Snydera. Uczestniczki musiały nadsyłać życiorysy i zdjęcia, a Snyder wybierał je na podstawie ich potencjału do bycia wzorem fitnessu dla przeciętnej amerykańskiej kobiety. Pierwszą zwyciężczynią była Rachel McLish, która wcześniej w tym samym roku wygrała Mistrzostwa USA NPC. Konkurs ten był ważnym punktem zwrotnym dla sportu kulturystycznego kobiet. McLish okazała się bardzo podatna na promocję i zainspirowała wielu przyszłych zawodników do rozpoczęcia treningów i startów. Stacey Bentley zajęła piąte miejsce, co okazało się być jej ostatnimi zawodami. W 1980 roku powstała również Amerykańska Federacja Kobiet Kulturystów, reprezentująca rosnącą świadomość kobiet kulturystów w Ameryce. Zwycięskie konkurenci, tacy jak Laurie Stark (Ms. Southern States, 1988) pomógł spopularyzować federację.

Rachel McLish stał się najbardziej udanym zawodnikiem początku lat 80-tych. Straciła koronę Ms. Olympia, zajmując drugie miejsce na rzecz Kike Elomaa w 1981 roku, ale odzyskała tytuł w 1982 roku. Nowe zawody pro, Women’s Pro World Championship, odbyły się po raz pierwszy w 1981 roku (wygrała je Lynn Conkwright). Odbywały się one corocznie do 1989 roku i były drugimi najbardziej prestiżowymi zawodami w tamtych czasach. McLish dodała ten tytuł do swojej kolekcji w 1982 roku. George Snyder stracił prawa do Ms. Olympia w 1982 roku, a po tym zawodniczki nie były już ręcznie wybierane, ale zamiast tego kwalifikowały się do Ms. Olympia poprzez miejsca w mniejszych konkursach. Kobiety kulturystyka została oficjalnie uznana za dyscyplinę sportową przez 1982 IFBB Kongres w Brugge, Belgia.

Jak sport wzrosła, poziom szkolenia zawodników stopniowo wzrastała, jak również wykorzystanie sterydów anabolicznych (większość zawodników w najwcześniejszych pokazów miał bardzo małe doświadczenie w treningu wagi lub sterydów użytkowania), a sport powoli ewoluowały w kierunku bardziej muskularne ciała. Ten trend zaczął się pojawiać w 1983 roku. Gdy McLish nie brała udziału w wielkich pokazach, Carla Dunlap zdobyła tytuły Pro World i Ms. Olympia. Dunlap posiadała bardziej muskularną sylwetkę niż McLish czy Elomaa, i choć nigdy nie powtórzyła swoich sukcesów z 1983 r., pozostała konkurencyjna do końca dekady.

W 1984 r. pojawiła się nowa siła w kulturystyce kobiet. Cory Everson wygrała NPC Nationals, a następnie pokonała McLish i zdobyła tytuł Ms. Olympia. Przy wzroście 5’9″ i wadze 150 funtów, sylwetka Everson wyznaczyła nowy standard. Poszła na wygrać sześć kolejnych tytułów Ms. Olympia od 1984 do 1989 roku przed przejściem na emeryturę niepokonany jako profesjonalista, tylko kobiety kulturysta kiedykolwiek to osiągnąć.

W tym okresie, kulturystyka kobiet zaczyna się osiągnąć pewne poważne głównego nurtu ekspozycji. Profesjonalna zawodniczka Anita Gandol wywołała poruszenie pozując do Playboya w 1984 roku, za co została zawieszona na rok przez IFBB. Erika Mes, holenderska zawodniczka, pozowała nago dla belgijskiego wydania Playboya we wrześniu 1987 roku, za co również została zawieszona na rok. Lori Bowen, zwyciężczyni Mistrzostw Świata Pro z 1984 roku, wystąpiła w szeroko emitowanej reklamie piwa Miller Lite z Rodneyem Dangerfieldem. Dodatkowo, zawodnicy Lynn Conkwright (1982) i Carla Dunlap (1984) zostały włączone do konkursu ABC’s Superstars.

W 1985 roku, film o nazwie Pumping Iron II: The Women został wydany. Film ten udokumentował przygotowanie kilku kobiet do 1983 Caesars Palace World Cup Championship. Zawodnicy wybitnie przedstawione w filmie były Kris Alexander, Lori Bowen, Lydia Cheng, Carla Dunlap, Bev Francis, i Rachel McLish. W tym czasie, Francis był rzeczywiście powerlifter, choć wkrótce dokonał udanego przejścia do kulturystyki, stając się jednym z czołowych zawodników z końca lat 80-tych i początku lat 90-tych. Głównym tematem filmu jest walka między seksowną i atrakcyjną Rachel McLish, aktualną mistrzynią, a super-mięsistą Bev Francis. Ta „rywalizacja” wydobyła na światło dzienne prawdziwy dylemat kulturystyki kobiet i ujawniła źródło wszystkich kontrowersji (estetyka kontra rozmiar), które były punktem centralnym w tamtym czasie i które trwają do dziś. W 1985 r. w Detroit w stanie Michigan odbyły się Krajowe Mistrzostwa w Kulturystyce Kobiet i Par Mieszanych zorganizowane przez promotora i kulturystę Gemę Wheeler (Long). To był pierwszy amatorski kulturystyka wydarzenie transmitowane w telewizji międzynarodowej przez ESPN Sports.

Przez kilka lat w połowie lat 80-tych, NBC nadawane relacje z konkursu Ms. Olympia na ich Sportsworld programu. Nagrany materiał był telecast miesięcy po konkursie, i był zwykle używany jako materiał wtórny do wypełnienia programów zawierających wydarzenia, takie jak boks. Zazwyczaj transmisje obejmowały tylko kilka najlepszych kobiet. Niemniej jednak, Rachel McLish i niektóre z jej czołowych konkurentek otrzymywały ogólnokrajowe relacje telewizyjne. McLish była autorką dwóch bestsellerów New York Timesa – „Flex Appeal” (1984) i „Perfect Parts” (1987) – a także występowała w filmach akcji. Popularność rosła, a kobiety były wzmacniane i inspirowane do treningu. W 1983 roku, top nagrody pieniężne dla kobiet kulturystyka była 50.000 dolarów, równa męskiej kulturystyki.

The Ms. konkurs International został wprowadzony w 1986 roku, po raz pierwszy wygrał Erika Geisen. W 1987 roku Amateur Athletic Union (AAU), którzy byli sankcjonowania kulturystyki amatorskiej w tym czasie, pozycjonowane International jako premierę amatorskiej imprezy. Odbyła się ona w Atlantic City, New Jersey. AAU sprowadziła Serge’a Nubreta (byłego Mr. World, Mr. Universe i Mr. Europe) z Francji, aby był głównym pozującym gościem. Od 1988 roku, zawody są sankcjonowane przez IFBB. Od czasu upadku Pro World Championship po 1989 roku, Ms. International jest drugim po Ms. Olympia wydarzeniem pod względem prestiżu. Zawody Ms. International w 1989 roku były godne uwagi ze względu na fakt, że ich zwyciężczyni, Tonya Knight, została później zdyskwalifikowana za użycie surogatki do testu na obecność narkotyków podczas zawodów Ms. Olympia w 1988 roku. W rezultacie, wicemistrzyni Jackie Paisley otrzymała tytuł w 1989 roku. Knight została zawieszona w prawach zawodniczki IFBB do końca 1990 roku i została zmuszona do zwrotu nagród pieniężnych z zawodów Ms. Olympia 1988 i Ms. International 1989, w sumie $12,000 (Merritt, 2006).

1990-1999Edit

Normalnie, zawodniczki muszą zakwalifikować się do Ms. Olympia poprzez osiągnięcie pewnych miejsc w mniej znaczących konkursach zawodowców. Jednakże, anulowanie zawodów Women’s Pro World w 1990 roku spowodowało, że tylko Ms. International stała się kwalifikatorem do Ms. Olympia. W związku z tym IFBB zdecydowała się otworzyć zawody Ms. Olympia dla wszystkich kobiet z kartami zawodowymi i zgłosiło się trzydzieści zawodniczek. Lenda Murray, nowa profesjonalistka z Michigan, odniosła zdecydowane zwycięstwo i została następczynią Cory Everson. Murray stała się kolejną dominującą postacią w tym sporcie.

Nowe profesjonalne zawody, Jan Tana Classic, zostały wprowadzone w 1991 roku. Konkurs został nazwany dla jego promotora, marketer produktów do opalania, i prowadzony corocznie do 2003 roku z odejściem Wayne Demilia (to było później krótko ożywił w 2007 roku). Inauguracyjną edycję konkursu wygrała Sue Gafner. Jan Tana wypełniła pustkę po konkursie Women’s Pro World i przez cały czas jego trwania zajmowała miejsce numer trzy na zawodowym torze. W 1991 roku do rywalizacji powróciła również Tonya Knight, wygrywając Ms. International.

Konkurs Ms. Olympia w 1991 roku był pierwszym, który był transmitowany na żywo. Lenda Murray stanął przed poważnym wyzwaniem z 1990 runner-up, Bev Francis. Francis zaczęła uprawiać kulturystykę w połowie lat 80-tych, przechodząc z trójboju siłowego. Z biegiem lat stopniowo udoskonalała swoją sylwetkę, aby bardziej odpowiadała standardom sędziowskim. Jednak na zawody w 1991 r. przyjechała wyraźnie większa niż w poprzednich latach. Francis prowadziła w nocnym show, a Murray potrzebowała wszystkich głosów z pierwszego miejsca, aby zachować swój tytuł. Murray udało się to zrobić, wygrywając nieco kontrowersyjną decyzję jednym punktem.

W 1992 roku pojawiło się więcej kontrowersji, tym razem na konkursie Ms. International 1992. W odpowiedzi na zwiększony rozmiar Murray i Francis na poprzednich zawodach Ms. Olympia, wraz z rosnącym nadużywaniem narkotyków i androgennymi skutkami ubocznymi, IFBB podjęła próbę „feminizacji” sportu. IFBB, kierowana przez Bena Weidera, stworzyła serię zasad „kobiecości”; jedna linijka w zasadach sędziowania mówiła, że zawodniczki nie powinny być „zbyt duże”. Ponieważ ekstremalnie duże rozmiary wymagają ekstremalnego stosowania AAS, a więcej kobiet uzyskuje więcej androgennych (męskich) efektów ubocznych, była to wyraźna próba zachowania wyższego poziomu kobiecej estetyki i utrzymania standardu. W przewodniku sędziów dla uczestników konkursu napisano, że poszukują oni bardzo kobiecej i optymalnie rozwiniętej, ale nie wychudzonej sylwetki. Zwyciężczynią konkursu została Niemka Anja Schreiner, niebieskooka blondynka o symetrycznej budowie ciała, która ważyła 130 funtów przy wzroście 5’7″. Ogłoszenie jej zwycięstwa spotkało się z tak wielkim buczeniem ze strony tych, którzy przedkładają rozmiar nad estetykę, że Arnold Schwarzenegger musiał wyjść na scenę, aby zwrócić się do publiczności, mówiąc „do diabła z sędziami”. Wielu obserwatorów uważało, że IFBB poinstruowała sędziów, aby wybierali najbardziej atrakcyjną na rynku estetyczną sylwetkę, a nie najbardziej umięśnioną.

Ms. International 1992 jest również znana z incydentu z udziałem brytyjskiej zawodniczki Pauli Bircumshaw. Bircumshaw była tego samego wzrostu co Schreiner i posiadała podobny poziom symetrii i definicji, ale nosiła znacznie więcej mięśni, ważąc 162 funty. Była zdecydowaną faworytką publiczności, ale została zdegradowana do ósmego miejsca. Normalnie, dziesięciu najlepszych zawodników jest wywoływanych na koniec show, kiedy ogłaszani są zwycięzcy, ale sędziowie wywołali tylko sześciu najlepszych, mając nadzieję, że Bircumshaw pozostanie na scenie. To spowodowało wrzawę wśród publiczności. Z publicznością skandując jej imię, Bircumshaw wrócił na scenę wraz z sześciu najlepszych competitors.

Reklama w Muscle & Fitness dla 1992 Ms. Olympia w 1992 r. zawierała Schreiner, zdegradowanie dwukrotnego obrońcy tytułu Murray do niewielkiej informacji „również konkuruje”. Niemniej jednak, Murray również najwyraźniej spełnił wymagania „kobiecości”, i udało się zachować jej tytuł; Schreiner skończył szósty, i szybko wycofał się z konkurencji.

Po debatach 1992, zasady sędziowania zostały przepisane. Nowe zasady zachowały przepisy dotyczące estetyki, ale pozwoliły, by konkursy były oceniane jako konkursy sylwetkowe. Lenda Murray kontynuowała dominację w tym sporcie od 1990 do 1995 roku, bijąc rekord Cory Everson, która zdobyła sześć kolejnych tytułów Ms. Olympia. Najbliższą rywalką Murray była prawdopodobnie Laura Creavalle, która trzykrotnie zdobyła tytuł Ms. International i dwukrotnie była wicemistrzynią Murray na Olympii. W tym czasie, poza trzema głównymi imprezami, odbyły się także dodatkowe profesjonalne pokazy. W 1994 roku odbył się Canada Pro Cup, który wygrała Laura Binetti, oraz pierwszy z trzech corocznych Grand Prix w Pradze, który wygrał Drorit Kernes. W 1996 roku dodano Grand Prix na Słowacji. Oprócz zapewnienia zawodnikom dodatkowych możliwości wygrania nagród pieniężnych, konkursy te służyły również jako dodatkowe kwalifikacje do Ms. Olympia.

Połowa lat 90-tych w kulturystyce była znana jako „Era Doriana”, AKA „lata narkotyków”. W 1996 roku, Kim Chizevsky-Nicholls wygrałaby Ms. Intentional i zdetronizowała Ms. International champion, Laurę Creavalle. Również w 1996 roku, zdetronizowała sześciokrotną obrończynię tytułu, Lendę Murray. To był pierwszy raz, kiedy zawodowa kulturystka wygrała zarówno Ms. International jak i Ms. Olympia w tym samym roku. Utrzymała tytuł Ms. Olympia w 1997 roku w walce z Lendą Murray, która po tym wydarzeniu przeszła na emeryturę. Na Ms. Olympia 1997, walczyła w wadze 157 funtów (71 kg). W 1998 roku ponownie zdobyła tytuł Ms. Olympia. Zawody w 1998 roku odbyły się w Pradze, w Czechach, po raz pierwszy zawody odbyły się poza Stanami Zjednoczonymi.

Na Mistrzostwach Wielkiej Brytanii EFBB w 1998 roku, Joanna Thomas wygrała w wadze lekkiej i ogólnym tytule, stając się najmłodszą kobietą na świecie, która kiedykolwiek wygrała kartę zawodową IFBB w wieku 21 lat.

W 1999 roku Ms. Olympia została pierwotnie zaplanowana na 9 października w Santa Monica, w Kalifornii. Jednak na miesiąc przed planowaną datą, IFBB ogłosiła, że konkurs został odwołany. Główną przyczyną było wycofanie się promotora Jarka Kastnerova (który promował zawody w 1998 roku w Pradze) z powodów finansowych, w tym niskiej liczby sprzedanych biletów na zawody w 1999 roku. Po ogłoszeniu tego faktu nastąpiło ożywienie i zawody zostały ponownie zaplanowane jako część Women’s Extravaganza (promowanej przez Kenny’ego Kassela i Boba Bonhama) w Secaucus, New Jersey na 2 października. Sponsorowanie w ostatniej chwili pochodziło z kilku źródeł, przede wszystkim w postaci $50,000 od magazynu Flex. Wśród tego całego zamieszania, Kim Chizevsky-Nicholls zdobyła swój czwarty z rzędu tytuł. Chizevsky-Nicholls postanowiła wycofać się z kulturystyki po wygraniu Ms. Olympia w 1999 roku. Według Billa Dobbinsa, przeszła na emeryturę z powodu dyskryminacji płciowej wytycznych ustanowionych przez IFBB, które opowiadały się za więcej „kobiecości” i mniej „muskularności” w sporcie.

2000-2010Edit

The IFBB wprowadziła kilka zmian do Ms. Olympia w 2000 roku. Pierwszą zmianą było to, że Ms. Olympia konkurs nie będzie już odbywać się jako oddzielny konkurs, zamiast tego stał się częścią „Olympia Weekend” w Las Vegas i odbyła się dzień przed pokazem mężczyzn. Drugą zmianą było dodanie klas wagi ciężkiej i lekkiej. Trzecią zmianą było wprowadzenie nowych wytycznych sędziowania dla prezentacji. W liście do zawodników od Jima Maniona (przewodniczącego Komitetu Sędziów Zawodowych) stwierdzono, że kobiety będą oceniane na podstawie zdrowego wyglądu, twarzy, makijażu i odcienia skóry. Kryteria podane w liście Maniona zawierały stwierdzenie „symetria, prezentacja, separacje i muskulatura, ale nie do ekstremum!”

Z trzech konkursów dla profesjonalistów, które odbyły się w 2000 roku, tylko konkurs Ms. International wyłonił ogólną zwyciężczynię – Vickie Gates, która wygrała ten konkurs w 1999 roku. Jan Tana Classic i Ms. Olympia miały po prostu zwycięzców kategorii wagowych. Gdy Kim Chizevsky-Nicholls wycofała się z kulturystyki, by zająć się zawodami fitness, tytuł Ms. Olympia został podzielony między zwyciężczynie klas Andrulla Blanchette i Valentina Chepiga.

Rozkład jazdy w 2001 roku rozpoczął się dość rutynowo, z Vickie Gates zdobywającą tytuł Ms. International po raz trzeci z rzędu. Jednakże, Ms. Olympia zawierała „niespodziankę” w postaci zwyciężczyni, Juliette Bergmann, która powróciła do rywalizacji w wieku 42 lat. Bergmann, mistrzyni świata zawodowców z 1986 roku, nie startowała od 1989 roku. Startując jako waga lekka, pokonała zwyciężczynię wagi ciężkiej Iris Kyle w walce o tytuł. W ciągu pięciu lat, kiedy Ms. Olympia była rozgrywana w wielu kategoriach wagowych, był to jedyny raz, kiedy zwyciężczyni wagi lekkiej zdobyła ogólny tytuł.

W 2002 roku, sześciokrotna zwyciężczyni Olympii Lenda Murray powróciła po pięcioletniej nieobecności. Bergmann (waga lekka) i Murray (waga ciężka) wygrały dwie kategorie wagowe zarówno w 2002 jak i 2003 roku. Murray wygrała ogólny tytuł w obu latach, ustanawiając nowy standard ośmiu tytułów Ms. Olympia.

Murray została zdetronizowana jako Ms. Olympia po raz drugi w 2004 roku. Iris Kyle, czołowa zawodniczka od 1999 roku, pokonała Murray w wyrównanej walce w wadze ciężkiej i pokonała zwyciężczynię wagi lekkiej Dayanę Cadeau w walce o ogólny tytuł. Kyle została tylko drugą kobietą, która zdobyła zarówno tytuł Ms. International jak i Ms. Olympia w tym samym roku, wyrównując osiągnięcie Kim Chizevsky-Nicholls z 1996 roku.

W notatce z dnia 6 grudnia 2004 roku, Przewodniczący IFBB Jim Manion wprowadził tak zwaną „zasadę 20 procent”, obowiązującą wszystkie Profesjonalne Zawodniczki IFBB. Brzmiała ona: „Ze względów estetycznych i zdrowotnych, IFBB Professional Division prosi, aby zawodniczki w kulturystyce, fitness i sylwetce zmniejszyły ilość mięśni o współczynnik 20%. Prośba ta dotyczy tych zawodniczek, których sylwetka wymaga zmniejszenia o 20%, niezależnie od tego czy startują w kulturystyce, fitness czy sylwetce. Wszyscy sędziowie zawodowi zostali poinformowani o właściwych kryteriach oceny kobiecej sylwetki.” Nie trzeba dodawać, że dyrektywa ta wywołała spore zamieszanie i pozostawiła wiele kobiet zastanawiających się czy są jedną z „tych zawodniczek, których sylwetka wymaga obniżenia”. 20 kwietnia 2005 roku, IFBB przyjęła 9 głosami za, 1 przeciw i 3 głosami przeciw Rezolucję 2005-0001, która ogłosiła, że począwszy od Ms. Olympia 2005, IFBB znosi system klas wagowych przyjęty w 2000 roku.

Sezon konkursowy 2005 przyniósł kolejną podwójną zwyciężczynię, jako że Yaxeni Oriquen-Garcia zdobyła swój trzeci tytuł Ms. International, a następnie pokonała broniącą tytułu Iris Kyle i wygrała Ms. Olympia. Również godny uwagi w 2005 roku był powrót Jitki Harazimovej, która ostatni raz startowała w 1999 roku. Harazimova wygrała konkurs Charlotte Pro w swoim powrocie do rywalizacji, kwalifikując się do konkursu Ms. Olympia, w którym zajęła czwarte miejsce. Również w 2005 roku ukazał się film dokumentalny Supersize She. Dokument skupiał się na brytyjskiej zawodowej kulturystki Joanny Thomas i jej rywalizacji w 2004 GNC Show of Strength i 2004 Ms. Olympia.

W 2006, Iris Kyle wygrał zarówno Ms. International i Ms. Olympia, powtarzając jej osiągnięcie z 2004 roku. Iris wygrała Ms. International i Ms. Olympia po raz trzeci w 2007 roku. Również w 2007 roku nastąpiło krótkie odrodzenie Jan Tana Classic, które obejmowało dwie kategorie wagowe dla zawodniczek. Tytuły klasowe zostały zdobyte przez Stephanie Kessler (waga ciężka) i Sarah Dunlap (waga lekka), z Dunlap nazwaną ogólną zwyciężczynią.

Było trochę kontrowersji w 2008 Ms. International. Iris Kyle została umieszczona na 7 miejscu z powodu „nierówności” na jej pośladkach, które według sędziego głównego IFBB, Sandy Ranalli, były „zniekształceniami w jej sylwetce.” Yaxeni Oriquen-Garcia zwyciężyła w 2008 roku w konkursie Ms. Olympia. Iris nadrobiła to wygrywając Ms. Olympia 2008.

2010-2014Edit

Iris Kyle kontynuowała swój sukces wygrywając zarówno Ms International jak i Ms. Olympia w 2009, 2010 i 2011 roku. W 2012 roku, Iris doznała kontuzji nogi i dlatego nie mogła wziąć udziału w Ms. International 2012. Yaxeni Oriquen-Garcia wygrała Ms. International w 2012 roku. Iris zwyciężyła w 2012 roku w konkursie Ms. Olympia i wygrywając swoją siódmą z rzędu Olimpiadę i przebijając Lendę Murry. Pojechała na ponowne zawody 2013 Ms. International po tym jak nie była w stanie wziąć udziału w 2012 Ms. International z powodu kontuzji nogi. W 2013 Ms. Olympia, Iris wygrała swoją dziewiątą ogólną Olympia, dając jej tym samym więcej ogólnych tytułów Olympia niż jakikolwiek inny kulturysta, mężczyzna czy kobieta.

W 2012, Wenezuelczyk Adriana Martin wygrał National Physique Committee’s South Florida Bikini Championship w kategorii powyżej 30 lat. W tym czasie, podział bikini był nowym elementem konkurencji.

W dniu 7 czerwca 2013 roku, promotor imprezy Arnold Sports Festival, Jim Lorimer, ogłosił, że w 2014 roku, Arnold Classic 212 profesjonalny męski podział kulturystyki zastąpi Ms. International kobiet kulturystyki konkurencji na 2014 Arnold Sports Festival. Lorimer w swoim oświadczeniu powiedział: „Arnold Sports Festival z dumą wspierał kulturystykę kobiet poprzez Ms. International przez ostatnie ćwierć wieku, ale zgodnie z żądaniami naszych fanów, nadszedł czas, aby wprowadzić Arnold Classic 212 począwszy od 2014 roku. Jesteśmy podekscytowani możliwością stworzenia profesjonalnej platformy konkurencyjnej dla niektórych z najpopularniejszych zawodników IFBB Pro League.”

Na Ms. Olympia 2014, Iris Kyle zdobyła swoje dziesiąte ogólne zwycięstwo w Olympia, bijąc swój poprzedni rekord dziewięciu ogólnych zwycięstw w Olympia. Zdobyła również dziewiąty z rzędu tytuł Olympia, bijąc rekord Lee Haneya i Ronniego Colemana w liczbie ośmiu kolejnych tytułów Olympia z rzędu, co daje jej więcej ogólnych i kolejnych zwycięstw Olympia niż jakikolwiek inny kulturysta, mężczyzna czy kobieta, wszechczasów. Po wygranej ogłosiła, że przechodzi na emeryturę z kulturystyki. Ms. Olympia 2014 była ostatnim konkursem Ms. Olympia organizowanym do czasu ponownego uruchomienia tego konkursu w 2020 roku.

2015-presentEdit

W dniu 8 marca 2015 roku, Wings of Strength ogłosiło utworzenie Wings of Strength Rising Phoenix World Championships. Uważany za następcę Ms. Olympia, Wings of Strength Rising Phoenix World Championships przyjął system kwalifikacji punktowej, który miała Ms Olympia. W dniu 22 sierpnia 2015 roku Margaret Martin zdobyła tytuł i nagrodę dla najlepszego pozera na pierwszych 2015 Wings of Strength Rising Phoenix World Championships.

Ms. Olympia wznowiła działalność w 2020 roku, a Andrea Shaw wygrała Ms. Olympia w tym roku.

Również w 2020 roku amerykańska kulturystka Jen Pasky Jaquin otrzymała pierwszą kartę pro IFBB dla kulturystyki kobiet na wózkach inwalidzkich.

.