Większość osób, które są na spektrum autyzmu są zdiagnozowane we wczesnym dzieciństwie. Niektórzy jednak nie otrzymują takiej diagnozy, dopóki nie staną się nastolatkami lub dorosłymi.
Jest to w dużej mierze ze względu na jak subtelne objawy autyzmu może być, i że dla pokoleń, to było uważane, że dziewczęta były statystycznie mniej prawdopodobne, aby być autystyczne niż chłopcy. Bardziej współczesne rozumienie zaburzeń ze spektrum autyzmu potwierdziło, że autyzm nie może „rozwinąć się” u nastolatka lub dorosłego.
Rozwój vs. Diagnoza
Autyzm nie tyle rozwija się u starszych dzieci lub dorosłych, co jest diagnozowany, szczególnie w przypadkach tych, którzy nie otrzymali odpowiedniej diagnozy autyzmu, gdy byli młodsi. Jednym z kluczowych wymogów do postawienia diagnozy zaburzeń ze spektrum autyzmu jest prezentacja objawów, które pojawiają się przed 3 rokiem życia (w ujęciu pediatrycznym – wczesne dzieciństwo).
W związku z tym, jeśli u starszego dziecka lub osoby dorosłej nieoczekiwanie wystąpią problemy z zachowaniem lub komunikacją społeczną, może to być wynikiem wielu różnych przyczyn. Jednakże, w oparciu o obecne i ustalone rozumienie autyzmu, nie jest to właściwie autyzm. Takie problemy mogą być wynikiem warunków zdrowia psychicznego, które są obecne od wczesnego dzieciństwa, ale zajmują lata, aby faktycznie pokazać się.
Late-Onset Autism
W zrozumieniu, jak rozwój autyzmu działa, konieczne jest, aby zobaczyć różnice między późnym rozpoznaniem objawów i późnym początkiem objawów.
Przykładem tego jest autyzm wysokofunkcjonujący, gdzie starsze dziecko (lub nawet dorosły) może otrzymać pozytywną diagnozę znacznie później niż większość autystycznych dzieci. To nie dlatego, że autyzm rozwinął się w osobie, gdy byli starsi, ale dlatego, że objawy były tak subtelne (i osoba wyposażona w zdolność do radzenia sobie z tymi objawami), że rodzice, opiekunowie, a nawet pracownicy służby zdrowia mogli przegapić znaki. Dopiero z czasem pewność pozytywnej diagnozy dla autyzmu staje się bardziej prawdopodobna.
Diagnozowanie autyzmu u dziewcząt
Zjawisko „maskowania” objawów autyzmu jest bardziej wyraźne u dziewcząt niż u chłopców. Tradycyjnie, dziewczęta są bardziej skłonne do działania w bardzo pasywny sposób, aby uniknąć bycia postrzeganymi jako rozrabiaki. Co może wydawać się ciche i uległe zachowanie może w rzeczywistości być niezdiagnozowany autyzm, że dziewczyna (lub dziecko) urodził się z i nie rozwijać.
Ponieważ objawy autyzmu mogą być tak subtelne, jak są, oznacza to, że ludzie, którzy są wysoko funkcjonujących na spektrum autyzmu może przejść przez lata bez odpowiedniej diagnozy, co prowadzi do przekonania, że rozwinęli swój autyzm, jak się starzeją.
Na przykład, dorośli z wysoko funkcjonującym autyzmem mogą mieć stosunkowo łagodne wyzwania społeczne i komunikacyjne w porównaniu do ludzi z bardziej rozpoznawalnymi objawami autyzmu. Doprowadziło to do tego, że wielu takich dorosłych zostało błędnie zdiagnozowanych z zespołem nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi.
Podobnie, wiele dziewcząt z wysokofunkcjonującym autyzmem są również błędnie zdiagnozowane (lub nie zdiagnozowane z niczym w ogóle), ponieważ ich autyzm nie pasuje do stereotypów niepełnosprawności. Żadne dwie prezentacje zaburzeń ze spektrum autyzmu nie są dokładnie takie same, a niektóre prezentacje są poza normą.
Wysoko funkcjonujące osoby mogą być również lepsze w ukrywaniu oznak swojego stanu, aby lepiej dopasować się do innych lub aby uniknąć bycia zastraszanym lub wykorzystywanym.
Błędne diagnozy autyzmu
Pisząc dla Scientific American, Maia Szalavitz wyjaśnia jak wielu rodziców autystycznych córek było wielokrotnie informowanych przez klinicystów, że ich córki nie mogły mieć autyzmu. Przykładem była historia matki dwójki dzieci, obojga z pozytywnymi diagnozami dla zaburzeń ze spektrum autyzmu. Nawet jeśli objawy jej córki były dużo bardziej oczywiste niż jej syna – opóźnienie językowe, powtarzające się zachowania, układanie zabawek w kolejności, niezdolność do radzenia sobie ze zmianami w rutynie i częste załamania – lekarz po lekarzu znajdował alternatywne wyjaśnienie objawów jej córki.
Dla wielu klinicystów, szansa na rozwój autyzmu u dziewczynki była na tyle niska, że aż nieprawdopodobna.
Objawy jej córki uczyniłyby z niej kandydatkę do wczesnej interwencji już w wieku 18 miesięcy, ale dopiero gdy miała 6 lat, ostatecznie zdiagnozowano u niej autyzm. Nie rozwinął się u niej autyzm poza fazę wczesnego dzieciństwa. Była po prostu, konsekwentnie, źle zdiagnozowana.
Jej brat, z drugiej strony, miał objawy, które były o wiele subtelniejsze niż u jego siostry, ale został zdiagnozowany przez pierwszego klinicystę, który go zobaczył.
Jedną z kluczowych różnic jest to, że wielu pracowników służby zdrowia jest sceptycznych, że autyzm jest powszechny u dziewcząt. W rezultacie, są one niechętnie oferują takie diagnozy, wybierając zamiast tego, aby wskazać na inne powody, dlaczego dzieci płci żeńskiej nie może być na spektrum autyzmu (czasami obwiniając proste niskie poczucie własnej wartości, a w innych przypadkach nawet umieszczenie winy na rodziców). Co znamienne, rodzice są rzadko, jeśli w ogóle, powiedział te same rzeczy o ich syna zachowania lub diagnozy.
„Niewidzialni” pacjenci
Tendencja dziewcząt, o których nie myśli się jako o kandydatkach do pozytywnej diagnozy autyzmu wynika z tego, że model klasycznej diagnozy autyzmu oparty jest na męskim modelu zachowania. Neuropsycholog kliniczny wyjaśnia, że dziewczęta „mają tendencję do spokojniejszego prezentowania” objawów autyzmu, takich jak brak powtarzających się zachowań lub posiadanie tak wielu meltdowns.
To doprowadziło do pokoleń dziewcząt nie zdiagnozowano autyzmu, ponieważ nie pasują do modelu, jak autystyczne dzieci były oczekiwane do zachowania. Doprowadziło to do tego, że takie dziewczynki były znane jako „niewidzialne dziewczynki”. Tylko niektóre z nich zostałyby zdiagnozowane jako dorosłe, co doprowadziło do przekonania, że rozwinęły swój autyzm wraz z wiekiem.
Role płciowe mogą również mieć część do odegrania. Ponieważ dziewczęta są nauczane i oczekuje się, że będą kontrolować swoje zachowanie w miejscach publicznych (w większym stopniu niż chłopcy), mogą być bardziej sprawne w ukrywaniu oznak autyzmu. Chociaż dziewczęta z autyzmem może wystąpić z niektórych objawów, nauczyciele i opiekunowie są mniej prawdopodobne, aby zauważyć, ponieważ ich uwaga jest często koncentruje się na autystycznych chłopców, którzy występują z bardziej uciążliwych objawów.
Cytowane w Stanford Medicine, główny autor badania opublikowanego w Molecular Autism zauważyć, że dopóki to zrozumienie natury autyzmu u dziewcząt stały się lepiej znane, kliniczne podejścia do rozwoju i leczenia autyzmu u dziewcząt był w dużej mierze nie koncentruje się. Znacznie więcej uwagi poświęcono pracy nad zaburzeniami ze spektrum autyzmu u chłopców.
Pomaganie Dorosłym Pacjentom
Ponieważ nie jest możliwe, aby dorosły lub nastolatek mógł rozwinąć autyzm, nie ma również standardowych kryteriów diagnostycznych lub testów dla starszych dzieci i dorosłych z podejrzeniem zaburzeń ze spektrum autyzmu, tak jak dla dzieci poniżej 6 roku życia.
Na razie lekarze muszą polegać na serii wywiadów i interakcji, jak również na szerokim rozważaniu innych objawów, które zgłasza pacjent. W wielu przypadkach, dorośli nie otrzymują diagnozy autyzmu, która by im pomogła. Jeśli nie zostali odpowiednio przebadani jako dzieci, klinicyści prawdopodobnie nie będą podejrzewać autyzmu i zamiast tego będą skłaniać się ku zdrowiu psychicznemu lub zaburzeniom afektywnym.
Dodatkowo, dorośli, którzy nie wiedzą, że mają autyzm stają się bardzo sprawni w maskowaniu swoich objawów. To komplikuje proces diagnostyczny zarówno dla nich samych jak i ich lekarzy.
Jeśli podejrzewa się autyzm, lekarz może być zmuszony do zapytania rodziców pacjenta o ich wspomnienia o pacjencie jako dziecku. Rodzice lub inni opiekunowie mogą przypomnieć sobie opóźnienia i problemy z językiem, rozwojem społecznym i emocjonalnym. Informacje te mogą wpływać na diagnozę klinicysty.
Ponieważ diagnozy autyzmu są zwykle stawiane, gdy dzieci są dość młode, może być trudno znaleźć dostawcę, który jest adeptem lub nawet chętny do zaoferowania takiej diagnozy dla dorosłych. Jeśli diagnoza zostanie postawiona, prawdopodobnie będzie opierać się na relacjach danej osoby z dzieciństwa, jak również na informacjach od innych bliskich jej osób.
Jak działa rozwój autyzmu
Jeśli nie jest możliwe, aby nastolatek lub osoba dorosła rozwinęła autyzm, jak właściwie rozwija się autyzm? Raport z 2014 roku w New England Journal of Medicine sugeruje, że zmiany w mózgu, które zachodzą „na długo przed urodzeniem” mogą być tym, co powoduje objawy zaburzeń ze spektrum autyzmu.
Patrząc na mózgi dzieci z autyzmem i tych bez autyzmu, naukowcy odkryli nieprawidłowości w regionach mózgu, które kontrolują język, kontrolę społeczną i emocjonalną u 90% dzieci z autyzmem. A same nieprawidłowości powstały w wyniku „procesu zachodzącego na długo przed urodzeniem”.
W zakresie czasu, zmiany te występują w korze mózgowej (część mózgu najbardziej odpowiedzialna za pamięć i uczenie się) około drugiego trymestru ciąży. Przemawiając do NPR, jeden z autorów badania wyjaśnił, że „coś musiało pójść nie tak na lub przed” drugim trymestrze.
Komentując badanie, dyrektor Narodowego Towarzystwa Autystycznego Centrum Autyzmu w Wielkiej Brytanii podkreślił znaczenie wczesnego wykrywania. Wynika to przede wszystkim z faktu, że im wcześniejsza interwencja, tym łatwiej będzie pacjentom, rodzicom i terapeutom zrekompensować problematyczne zmiany w mózgu.
Po drugie, to z obawy, że niewykryte przypadki autyzmu doprowadzi do bardziej błędnych przekonań, że niepełnosprawność rozwija się jak niektórzy ludzie w wieku. To błędne przekonanie wpłynie na to, jak ci ludzie są traktowani.
Czy można rozwinąć autyzm?
Konsensus jest taki, że nie, autyzm nie może rozwinąć się w okresie dojrzewania lub dorosłości. Jednak często zdarza się, że autyzm jest przeoczony wśród dziewcząt i osób z autyzmem wysokofunkcjonującym, kiedy są młode. Ponieważ nie są one dokładnie zdiagnozowane, może to prowadzić do tego, że niektórzy ludzie wierzą, że rozwinęli autyzm, gdy dojrzeli.
W rzeczywistości, ci ludzie zawsze mieli autyzm. Byli albo dobrzy w maskowaniu objawów niepełnosprawności, albo byli na tyle wysoko funkcjonujący, że wyraźne oznaki autyzmu umknęły uwadze. Autyzm był zawsze obecny; diagnoza była po prostu opóźniona.
-
Can a Person Develop Autism After Early Childhood? (wrzesień 2019). Verywell Health.
-
Co to jest zaburzenie ze spektrum autyzmu? (sierpień 2018). Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne.
-
Jak wygląda zaburzenie ze spektrum autyzmu u dorosłych? (grudzień 2019). ADDitude.
-
Autyzm – u dziewczynek jest inaczej. (marzec 2016). Scientific American.
-
Opinia: Sex, Gender and the Diagnosis of Autism – A Biosocial View of the Male Preponderance. (czerwiec 2013). Research In Autism Spectrum Disorders (Badania nad zaburzeniami ze spektrum autyzmu).
-
Niewidzialne dziewczynki na spektrum autyzmu. (październik 2018). Autism Speaks.
-
Girls and Boys With Autism Differ in Behavior, Brain Structure. (lipiec 2014). Stanford Medicine.
-
Sex Differences in Structural Organization of Motor Systems and Their Dissociable Links With Repetitive/Restricted Behaviors in Children With Autism. (wrzesień 2015). Molecular Autism.
-
How to Get Tested for Autism as an Adult. (lipiec 2014). Autism Speaks.
-
Patches of Disorganization in the Neocortex of Children With Autism. (marzec 2014). New England Journal of Medicine.
-
Brain Changes Suggests Autism Starts in the Womb. (marzec 2014). NPR.
-
Autyzm „Begins Long Before Birth”. (marzec 2014). BBC News.
-
Are You Born With Autism or Does It Develop? (październik 2013). Autism Speaks.
-
When Do Children Usually Show Symptoms of Autism? (styczeń 2017). Eunice Kennedy Shriver National Institute of Child Health and Human Development.
-
What Causes Autism and Why Are More and More Kids Being Diagnosed With It? National Center for Health Research.
-
Autism Starts Months Before Symptoms Appear, Study Shows. (Luty 2017). Scientific American.
-
Girls on the Autism Spectrum Are Being Overlooked. (marzec 2018). Duke Integrated Pediatric Mental Health.
.