Carrie Fisher's last Harrison Ford story isn't romantic, it's tragic

W następstwie niespodziewanej śmierci Carrie Fisher w wieku 60 lat, jej nowy pamiętnik, The Princess Diarist, jest niespodziewanie emocjonalną lekturą. Ale te emocje nie są żalem i nostalgią tak bardzo, jak alarm i współczucie. Na początku książki opowiada ona przerażającą historię, którą przedstawia jako wesołą zabawę. W Londynie, podczas kręcenia filmu „Gwiezdne wojny: Nowa nadzieja” z 1977 roku, Fisher uczestniczy w przyjęciu urodzinowym George’a Lucasa, gdzie jest „w zasadzie jedyną dziewczyną” w pokoju pełnym ciężko pijącej ekipy, która głośno marudzi, że wolałaby kręcić w „miłej odległej lokalizacji… gdzie nie brakuje dziwnych, ale przyjaznych quim.”

W tym czasie, Fisher ma 19 lat, i jak sama przyznaje, jest naiwna i męcząco niepewna siebie. Więc kiedy członkowie załogi na krótko przestają się z nią droczyć („oto nasza mała księżniczka bez bułeczek”) i postanawiają ją upić, ona szybko się poddaje, mimo że nie znosi smaku i skutków alkoholu. „To sprawia, że jestem głupia, chora i nieprzytomna naprawdę szybko”, przyznaje. „Nigdy tak naprawdę nie byłam pijana – po prostu bezsensowna i bezwładna”. Ale ona chce się dopasować. Kilka drinków później, jest nawalona i niespójna, w tym momencie kilku mężczyzn otacza ją i próbuje wyciągnąć z przyjęcia, „gdziekolwiek ekipy filmowe zabierają młode aktorki, kiedy chcą ustalić, że aktorka należy do nich.”

Potem wkracza Harrison Ford, co brzmi jak prawdziwa wersja sceny filmowej: „Proszę mi wybaczyć”, mówi członkowi załogi, który twierdzi, że Fisher chce zaczerpnąć powietrza, „ale ta pani nie wydaje się być zbyt świadoma tego, czego chce”. Wybucha kłótnia, a Ford wyciąga Fisher z imprezy do samochodu – i zaczyna się z nią całować. Jest żonaty i ma dwoje dzieci. Jest od niej starszy o 14 lat. Ona jest pijana, a on właśnie skończył mówić, że nie jest wystarczająco świadoma, by podejmować racjonalne decyzje. I tak właśnie zaczyna się ich romans: romans, o którym wszyscy pisali z radością, gdy kilka tygodni temu ukazał się „Pamiętnik księżniczki”. Prawdziwa księżniczka Leia i Han Solo, u szczytu młodzieńczej gorączki i ikonicznej sławy gwiazdy filmowej, mieli romans podczas kręcenia Gwiezdnych Wojen, a potem trzymali to w tajemnicy przez prawie 40 lat! Co za historia!

Ale nie ma nic uroczego w tej anegdocie o imprezie, która na każdym poziomie wygląda jak grupa starszych mężczyzn wykorzystujących młodszą dziewczynę. I nie ma nic seksownego, słodkiego, ani nawet pociągającego w trzech miesiącach spędzonych przez Fisher z Fordem, o których opowiada tutaj. To bardzo dziwne i dysfunkcyjne, jak media przedstawiły ich krótki związek jako radosne potwierdzenie zbiorowej fantazji fandomu, a nie tak, jak przedstawia to Fisher – jako wyczerpujący i wyniszczający. Ponad jedna trzecia „Princess Diarist” poświęcona jest jej żałobnym rozmowom na temat ich znajomości. Starannie unikając wszelkich intymnych szczegółów, przedstawia Forda jako monosylabicznego, powstrzymującego się, zabraniającego i onieśmielającego. Mówi, że publicznie w dużej mierze ją ignorował. Prywatnie uprawiali seks, ale prawie ze sobą nie rozmawiali. A jedyna prawdziwa nuta czułości czy nawet sympatii między nimi pojawia się w anegdocie, w której ona odgrywa jego rolę, żeby go rozśmieszyć – urocza historyjka obciążona jej rozpaczliwym, nieszczęśliwym dialogiem wewnętrznym:

„Gdybym nigdy nie zdołała wydobyć tego jego upragnionego śmiechu na światło dzienne, nigdy nie wiedziałabym, co tracę – po prostu, że czegoś mi brakuje, oprócz tego, że nie jest samotny, dostępny czy, w większości, ciepły. Nie byłabym w stanie wyobrazić sobie jego śmiechu z całego serca, ani nie wiedziałabym, jakie to niesamowite uczucie być faktycznie z osobą, z którą się było i czuć, że cię lubi!”

A jednak przez cały ten czas, młodsza wersja Fisher ma bolesną, żałosną obsesję na punkcie Forda. Wielokrotnie snuje misterne fantazje o tym, że zostawił żonę, by być z nią. Obwinia się za jego oddalenie i próbuje wymyślić, co może w sobie zmienić, by bardziej go zaangażować. Wylewa swoje serce z surowością, która przyćmiewa każdy humor, analizę późnego życia lub nostalgię, którą wnosi do tej historii.

Na początku Fisher drażni się z faktem, że pisze ten najnowszy pamiętnik, ponieważ znalazła dzienniki, które prowadziła podczas produkcji Gwiezdnych wojen. Ale te dzienniki nie mają nic wspólnego z kręceniem filmu. Nie ma w nich opowieści z planu, spostrzeżeń na temat pracy z Georgem Lucasem, ani wspomnień o reszcie obsady. Pamiętniki to wyłącznie 19-letnia Fisher pisząca o oddaleniu Forda i swoim gniewie na niego. Często wpada w poezję, w której nagi ból ścieka z kartki:

Kompromis, na który poszłam, nie był rzeczą łatwą

Byłeś albo ty, albo ja i wybrałam ciebie

Although far from a joker you spoke in wry, wry riddles

I could have given you so much but you wanted so little

I thought you might supply some tenderness I lacked

But out of all the things I offered you took my breath away

And now I want it back

Poprzednie wspomnienia Fishera, Wishful Drinking i Shockaholic, również dotyczą ciężkich, bolesnych doświadczeń. W tych książkach, ona bada kliniczną depresję, nadużywanie substancji, przedawkowanie, niezwykle publiczne rozstanie jej super gwiazdorskich rodziców, śmierć jej ojca, jej melancholijną przyjaźń z Michaelem Jacksonem, jej przybieranie na wadze i obsesję na punkcie swojego wyglądu, jej terapię i leczenie, i jej niskie poczucie własnej wartości przez całe życie. A wszystko to robi z głupkowatym, surrealistycznym poczuciem humoru, które od czasu do czasu ociera się o barszcz. Unika użalania się nad sobą, nawet gdy mówi o nienawiści do samej siebie. Te książki są dziwnym, słodkim spojrzeniem za niekończący się merchandising, ikoniczne obrazy filmowe, znajome twarze na plakatach Gwiezdnych Wojen. Trudno uwierzyć, że ktoś uznawany za ikonę piękna i prowokującej seksualności tak bardzo nienawidził swojej twarzy i ciała, i że ktoś tak szczery, otwarty i odważny w kwestii problemów kobiet w Hollywood miał tak wiele problemów z odwagą. Jeśli cokolwiek, jej pierwsze dwa pamiętniki są inspirujące, ponieważ ujawniają, jaką silną, pewną siebie postacią była w stanie być, kiedy czuła się tak słaba i zagubiona.

Ale The Princess Diarist to już inna historia. Fisher jest swobodny i zabawny o historii przyjęcia urodzinowego, a ona wydaje się całkowicie przegapić ciemniejsze implikacje zachowania członków załogi. Mówi, że nie ma pojęcia, co planowali z nią zrobić – „Muszę wierzyć, że niewiele,” mówi, „ale mieli zamiar zrobić dużo hałasu, podczas gdy tego nie robili.” Ale jednocześnie podkreśla niewygodne szczegóły, takie jak onieśmielające rozmiary walczących o nią mężczyzn, czy poczucie, że jej „gruba twarz z grubym ciałem” czyniła ją atrakcyjną, mimo że wiedziała, że picie było „najbardziej idiotycznym wyborem, jakiego mogłam dokonać”. Jej brzydkie szczegóły sugerują, że pogodny ton jest podstępem, ale nigdy nie jest jasne, czy autorka stara się utrzymać wstręt czytelników na wodzy, czy też po prostu nie do końca przetwarza swój własny. W ten sam sposób podchodzi do swojego związku z Fordem – niejasne, przepełnione symbolami refleksje i żarty przykrywają głęboko niewygodne szczegóły. W „Wishful Drinking” i „Shockaholic” zamieniała dyskomfort w humor, ale tutaj zamienia humor w dyskomfort. Traktuje ten okres swojego życia tak, jakby to był rodzaj przezabawnego, przedłużonego gagu, z nią samą zasłużenie obsadzoną w roli ofiary żartu.

Dziennik księżniczki jest szczególnie smutny w obliczu śmierci Fishera, ponieważ pozostawia ostatnie wrażenie nie jako dorosła, którą się stała, ale jako nastolatka, którą była, w jej najbardziej wrażliwej, niepewnej i potrzebującej. W książce nie ma ciepłych i przemyślanych konkluzji, w których Fisher uświadamia sobie, że romans był dla niej emocjonalnie traumatyczny, albo że to nie ona ponosi całkowitą winę za jego zły przebieg. Zamiast tego Fisher martwi się, że wciąż jest niezręczna w pobliżu Forda i że sprawia, że on czuje się niekomfortowo. W efekcie, gdy o nim mówi, staje się znowu zakochaną, niezręczną 19-letnią wersją samej siebie. A na koniec sugeruje, że wciąż nosi w sobie tę nieszczęsną, niespełnioną, przygnębiającą pochodnię: „Podczas gdy wciąż jest czas dla Carrisona, aby zestarzeć się razem, ta brama stale się zamyka. Jeśli mamy zamiar wrócić do siebie, będziemy musieli zrobić to szybko.”

W następstwie śmierci Fisher na początku tego tygodnia, feministyczna pisarka kultury Anne Thériault opublikowała tweetstorm, który natychmiast stał się wirusowy, serię myśli o tym, jak ludzie świętują Fisher jako księżniczkę Leię, ale prawdziwym bohaterem jest generał Organa – starsza, twardsza, szczersza wersja postaci widziana w The Force Awakens. I to jest właśnie ta wersja Fisher, którą fandom poznał – dorosła kobieta, która walczyła o karierę, która nie miała nic wspólnego z noszeniem kosmicznego bikini, a wszystko z jej otwartością i diabelską, kochającą życie dzikością. W dorosłym życiu Fisher była orędowniczką otwartej rozmowy na temat chorób psychicznych, prowadziła ożywioną i pełną sukcesów karierę jako powieściopisarka i scenarzystka, a także prowadziła dziwną, pełną emoji, ale trzeźwo myślącą publiczną konwersację z fanami na temat wieku, urody i ukochanego psa Gary’ego. Stała się ikoną dzięki swojej osobowości, a nie temu, jak wyglądała, kiedy Lucas nakazywał jej nie nosić stanika na planie, „bo w kosmosie nie ma bielizny.”

I to jest właśnie prawdziwy powód, dla którego The Princess Diarist jest tak demoralizująca – ponieważ ostatnie słowo Carrie Fisher czuje się jak powrót do ery jej życia, którą zdawała się przetwarzać i uciekać przez Wishful Drinking i Shockaholic. Wydawało się, że w tych książkach znalazła nowy wgląd we własną tożsamość i nowy komfort bycia sobą. Z tym ostatnim pamiętnikiem, chociaż, ona wydaje się uwięziona w długim, bolesnym momencie niepokoju i zamieszania – jeden, który został przekształcony w podniecający kawałek plotki celebrytów przez ludzi, którzy najwyraźniej nie czytali książki.

Jest to z pewnością możliwe, że jako dorosły, Fisher stał się bardziej komfortowy z romansem Forda niż ona wydaje się na stronie. W jej ostatnich wywiadach, ona żartuje o tym w irreverent, zrelaksowany sposób. To, co mówiła podczas tournee po książce, sugeruje, że istnieje inna strona Księżniczki Diariusza – ta część historii, w której Fisher wyrasta z beznadziejnego zauroczenia i cieszy się życiem po drugiej stronie. Ale książka pozostawia tę historię nieopowiedzianą, a jej śmierć pozostawia ją niekompletną. Nie było dobrego momentu na utratę Carrie Fisher. Ale utrata jej, gdy ta historia jest w połowie skończona, wydaje się szczególnie tragiczna. Czuje się tak, jakby przeszłość miała ostatnie słowo, podczas gdy teraźniejszość tworzy o wiele bardziej satysfakcjonującą historię.