5 prawd, których nauczyłem się o życiu i strachu, wyskakując z samolotu!

To jest OK, żeby się bać. Bycie przestraszonym oznacza, że masz zamiar zrobić coś naprawdę, naprawdę odważnego.

– Mandy Hale

Jestem 46-letnią matką trzech dziewczynek i jestem przerażona wysokością. Mam tendencję do dostawania mdłości przy trzecim stopniu na drabinie.

Jestem również naprawdę żądna przygód i zdeterminowana, aby być najlepszą, najbardziej nieustraszoną wersją mnie i skydiving zawsze był na mojej liście wiaderek. Plus, byliśmy na rodzinnej wycieczce do Nowej Zelandii, jednego z najpiękniejszych i najlepszych miejsc na Ziemi, aby to zrobić.

Tak właśnie znalazłam się w roztrzęsionym 12-osobowym samolocie, przypięta do Zacha, profesjonalisty w skydivingu, kiedy mieliśmy rzucić się w kierunku ziemi z wysokości 15 000 stóp, osiągając prędkość końcową 120 m/h.

Muszę wyznać, że poważnie kwestionowałem swój rozsądek, gdy drzwi samolotu się otworzyły.

„Nie mogę uwierzyć, że właśnie to robię! To jest szalone! Dlaczego nie mogę po prostu zostawić wystarczająco dobrze w spokoju i być zadowolonym z mojego już niesamowitego życia? Co jeśli to się właśnie teraz skończy?” to były myśli, które ścigały się przez moją głowę, gdy przesuwaliśmy naszą drogę na naszych tyłkach w kierunku otwartych drzwi.

Właściwie miałem trzy dni i trzy nieprzespane noce, aby zastanawiać się nad tymi pytaniami, ponieważ skoki spadochronowe wciąż były odwoływane z powodu złej pogody.

Każdego dnia ubierałem się w pełny ekwipunek i przygotowywałem się do skoku, tylko po to by w ostatniej chwili usłyszeć, że warunki wiatrowe się zmieniły i nie są już optymalne do skydivingu.

To była tortura.

„Czy to znak? Czy nie powinienem tego robić?” zastanawiałem się.

Mój 14-latek desperacko chciał skoczyć, podczas gdy mój 11-latek nonszalancko stwierdził: „Nie mogę uwierzyć, że to robisz. Zabijesz się.” Jej 6-letnia siostra natychmiast wybuchła płaczem.

Nie pozwoliłam mojej 14-latce skoczyć i uspokoiłam jej młodsze siostry, że nie zamierzam umrzeć i że wszystko będzie dobrze.

Nie byłem jednak taki pewny.

Wysłałem nawet e-mail do duchowego jasnowidza, który komunikuje się z aniołami, tylko po to, aby zapytać ją, czy aniołowie uważają, że to dobry pomysł, abym skoczył.

Potwierdzili, więc skoczyłem.

Gdy drzwi samolotu się otworzyły, ustaliłam intencję, że tym skokiem nie tylko pokonam mój lęk wysokości, ale także uwolnię cały lęk, który powstrzymywał mnie przed życiem w 100% – cały lęk, który powstrzymywał mnie przed graniem bezpiecznie, który powstrzymywał mnie przed mówieniem głośno, który powstrzymywał mnie przed kochaniem tak otwarcie, całym sercem i zaciekle, jak tylko mogłam.

Oto czego nauczyłem się o życiu i strachu z tego doświadczenia:

Strach jest cały wymyślony i ma niewiele wspólnego z rzeczywistością.

Słyszymy to cały czas: „Poczuj strach i zrób to mimo wszystko”, „Nie pozwól, aby strach cię powstrzymał”, „To wszystko jest w twojej głowie”.

Zawsze wierzyłem, że są one prawdziwe, ale wyskakując z tego samolotu, dostałem to, w pełni i prawdziwie, w moje kości: FEAR IS ALL MADE UP!

And it has little to do with reality.

Paraliżujący strach, który czułem przed skokiem, był moim umysłem wymyślającym, jak przerażające byłoby uczucie spadania w powietrzu. Nie bałem się, że spadochron się nie otworzy. Bałem się skoku i uczucia braku wsparcia ze strony kogokolwiek lub czegokolwiek.

Gdyby mój umysł wymyślił, że to będzie jedno z najlepszych, najbardziej wzmacniających doświadczeń w moim życiu (które było!), byłbym podekscytowany z niecierpliwością przedtem (a nie byłem).

Nie możemy naprawdę wiedzieć co coś będzie jak bez doświadczenia tego najpierw.

Przed skokiem, oglądałem filmy na YouTube innych ludzi skaczących ze spadochronem i czytałem relacje z pierwszej ręki o doświadczeniach innych. Wymyśliłem sobie, że będę przerażony, gdy mój żołądek spadnie do palców u stóp i będę pędził z przerażająco dużą prędkością w kierunku Ziemi.

Rzeczywistość była zupełnie inna.

Wyskakując z samolotu głową do przodu, właściwie nie czułem nawet przyciągania grawitacyjnego. Czułam się jak pełna gracji baletnica, wolna i unosząca się w przestrzeni. Miałam wrażenie, że gdyby to był film, w tle grałaby anielska muzyka klasyczna. To było tak piękne i pełne gracji.

Moje ciało nigdy wcześniej nie znało takiego poddania i wolności i to było wzniosłe.

Gdy tego potrzebujemy, jesteśmy o wiele silniejsi, odważniejsi i mądrzejsi niż nam się wydaje.

Gdy osiadaliśmy w 60 sekund swobodnego spadania, wciąż nie czułem przyciągania grawitacji ani opadania żołądka. Czułem się tak, jak wtedy, gdy wystawiasz głowę przez okno samochodu jadącego z dużą prędkością na autostradzie. Razy 100. Przy 120 m/h opór wiatru był tak silny, że nie mogłem złapać oddechu.

Czułem, jak panika wzbiera we mnie, dopóki nie usłyszałem mądrego wewnętrznego głosu uspokajającego mnie, że będzie dobrze, dopóki zachowam spokój. Zamknęłam oczy i wykonałam kilka głębokich jogicznych oddechów, starając się w pełni odczuć, że moje ciało ma to niesamowite doświadczenie. Zacząłem czuć, że mogę to zrobić i zdałem sobie sprawę, że przetrwam.

Odwaga jest hojnie nagradzana w życiu.

Jak spadochron się otworzył, wszystko zwolniło. Szybowaliśmy nad oszałamiającym krajobrazem, gdy Zach wskazywał na piękne góry i rzeki poniżej.

Wyskoczenie z tego samolotu wymagało ode mnie całej odwagi, ale było tego warte. Czułem się przytłoczony i oszołomiony radością i ulgą, gdy krzyczałem: „Lecę! Naprawdę lecę!”

Zawsze popychałam siebie, by żyć życiem w pełni i odważnie oraz realizować swoje pasje i cele. Wiąże się z tym ryzyko – rzeczy mogą się nie udać, mogę ponieść porażkę, ludzie mogą mnie osądzać, śmiać się ze mnie lub mówić: „Za kogo ona się uważa?”

A jednak korzyści są ogromne! Nie mogę sobie nawet wyobrazić życia, jakie bym prowadziła, gdybym nie miała odwagi opuścić bezpiecznej pracy, której nie znosiłam, i związków, które mnie wysysały, oraz zignorować tego, jak społeczeństwo kazało mi się zachowywać, zwłaszcza gdy zostałam matką.

Poznanie swoich wielkich lęków uwalnia cię do życia z większą radością i łatwością.

Kiedy tego dnia moje stopy ponownie dotknęły twardego gruntu, poczułam się niezwyciężona i zdolna do osiągnięcia absolutnie wszystkiego.

„Jeśli mogę wyskoczyć z samolotu, mogę zrobić wszystko” stało się moim nowym mottem.

Przysięgłam sobie w tej podsyconej adrenaliną chwili, że będę żyć swoim życiem z jeszcze większą pasją, autentycznością i wolnością. Wiedziałem, że nie pozwolę, aby strach przed krytyką i osądem, wyglądaniem głupio lub tym, co ludzie mogą powiedzieć, powstrzymał mnie przed zrobieniem czegokolwiek, co chciałem, kiedykolwiek ponownie.

Sześć miesięcy minęło od mojego skoku i niektóre z mojej pewności zaczęły słabnąć. Czasami czuję, jak stare lęki pukają do drzwi, próbując wrócić do środka.

Ale nie pozwalam im na to.

Kiedy stoję przed koniecznością wykonania niewygodnego telefonu, który może doprowadzić do wielkiej przerwy w pracy zawodowej, lub rozpoczęcia trudnej rozmowy, która może uczynić lub złamać związek, lub nawet wyobrażając sobie wielkie marzenia, których mój logiczny umysł nie może sobie wyobrazić, myślę z powrotem o wyskoczeniu z tego idealnie dobrego samolotu na wysokości 15 000 stóp i wiem, że jeśli mogę to zrobić, mogę zrobić wszystko!

Tak samo możesz zrobić ty. Wszystko, co musisz zrobić, to zdecydować, że możesz.

Jak wyglądałoby twoje życie, gdybyś stawił czoła swoim wielkim lękom?

.