Saharyjska roślinność jest ogólnie skąpa, z rozproszonych skupisk traw, krzewów i drzew na wyżynach, w depresjach oaz i wzdłuż wadis. Różne halofity (rośliny tolerujące sól) znajdują się w słonych depresjach. Na słabiej nawodnionych równinach i płaskowyżach Sahary występują odporne na upał i suszę trawy, zioła, małe krzewy i drzewa.
© Guenter Fischer/Getty Images
Wegetacja Sahary jest szczególnie godne uwagi dla wielu niezwykłych adaptacji do niepewnych opadów. Są one różnie postrzegane w morfologii – w tym struktury korzeni, szeroki zakres dostosowań fizjologicznych, preferencji miejsca, zależności i pokrewieństwa relacji i strategii reprodukcyjnych. Wiele roślin zielnych to rośliny efemeryczne, które mogą kiełkować w ciągu trzech dni od wystarczających opadów i wysiewać swoje nasiona w ciągu 10 lub 15 dni od kiełkowania. Ukryte w masywach saharyjskich są sporadyczne stanowiska reliktowych roślin, często z śródziemnomorskich affinities.
Prominent wśród reliktowych roślin drzewiastych z wyżyn saharyjskich są gatunki oliwek, cyprysów i drzew mastyksowych. Inne rośliny drzewiaste występujące na wyżynach i w innych miejscach na pustyni to gatunki akacji i artemizji, palma doum, oleander, palma daktylowa i tymianek. Halofity, takie jak Tamarix senegalensis, występują wzdłuż zachodniej strefy przybrzeżnej. Do traw szeroko rozpowszechnionych na Saharze należą gatunki Aristida, Eragrostis i Panicum. Aeluropus littoralis i inne trawy tolerujące sól występują wzdłuż wybrzeża atlantyckiego. Różne kombinacje efemerycznych tworzą ważne sezonowe pastwiska o nazwie acheb.
W 21 wieku, uznanie, że Sahara i jej region graniczny na południe, Sahel, były pełzanie na południe ze względu na pustynnienie doprowadziło do wysiłków, aby zatrzymać ten ruch, najbardziej godne uwagi było Great Green Wall dla Sahary i Sahel Initiative. Pomysł, który doprowadził do powstania tej inicjatywy – zasadzenie „ściany” drzew wzdłuż krawędzi Sahary, która rozciągałaby się na kontynencie afrykańskim w celu powstrzymania dalszego pustynnienia – powstał po raz pierwszy w 2005 roku, a następnie został rozwinięty z pomocą Unii Afrykańskiej i innych organizacji międzynarodowych. Planowano zasadzić odporne na suszę drzewa rodzime na obszarze o szerokości 9 mil (15 km) od zachodnich do wschodnich krańców kontynentu, tworząc barierę, która powstrzyma pustynię przed dalszym wkraczaniem na ziemie położone na południe.
.