yes

4. Britse progressieve rockband die bekend staat om zijn uitgebreide composities en virtuoze muzikantschap. De belangrijkste leden waren Jon Anderson (geboren 25 oktober 1944, Accrington, Lancashire, Engeland), Chris Squire (geboren 4 maart 1948, Londen, Engeland), Steve Howe (geboren 8 april 1947, Londen), Rick Wakeman (geboren 18 mei 1949, Londen) en Alan White (geboren 14 juni 1949, Pelton, Durham, Engeland). Andere leden waren Bill Bruford (geboren 17 mei 1949, Sevenoaks, Kent, Engeland), Patrick Moraz (geboren 24 juni 1948, Morges, Zwitserland) en Trevor Rabin (geboren 13 januari 1954, Johannesburg, Zuid-Afrika). Yes werd in 1968 opgericht door zanger Anderson en bassist Squire. Er vonden een aantal personeelswisselingen plaats voordat de groep zich stabiliseerde rond Anderson, gitarist Howe, Squire en toetsenist Wakeman, die allen meespeelden op het vierde album van de groep, Fragile (1972). Met de hit Roundabout vestigde het album Yes als een van de leidende bands in de progressieve rock, alleen geëvenaard door Genesis en Emerson, Lake and Palmer. Fragile markeerde ook het begin van Yes’s relatie met artiest Roger Dean, wiens albumhoezen en podiumontwerpen de visuele stijl van de groep bepaalden. Hun geluid, met Anderson’s falsetto zang en Howe’s complexe gitaar ondersteund door Squire’s bas en Wakeman’s gelaagde keyboards, werd verder ontwikkeld met Close to the Edge (1972) en Tales from Topographic Oceans (1973). Het vertrek van Wakeman in 1974 was het begin van een aantal jaren van toenemende instabiliteit, toen leden afhaakten of zich concentreerden op soloprojecten (alleen Squire bleef bij de band vanaf de oprichting). Ondanks een wisselende line-up, bracht Yes nog vier albums uit voordat het in 1981 ophield te bestaan. Twee jaar later kwam de groep opnieuw bijeen onder leiding van gitarist Trevor Rabin. Deze incarnatie, met Anderson, Squire en White, oogstte commercieel succes met 90125 (1983) en Big Generator (1987); de oprichting van een andere groep door andere Yes veteranen (waaronder Bruford, Howe en Wakeman) leidde tot juridisch getouwtrek over het eigendom van de naam van de band. Het geschil, dat werd bijgelegd in 1991, toonde aan dat hoewel (zoals veel progressieve-rock bands) het de energie en visie van zijn jeugd miste, Yes was geëvolueerd van een avant-garde experiment tot een waardevolle commerciële franchise.