Personificatie is een literair hulpmiddel dat de lezer een levendig beeld geeft van landschappen, hemelobjecten en andere natuurwonderen. Het is een stijlfiguur, een manier voor auteurs om kleur en leven toe te voegen aan onderwerpen en personages door personages en scènes te benadrukken en te verduidelijken, en dimensie en kleur toe te voegen aan personages en scènes. Personificatie helpt levenloze voorwerpen tot leven te brengen en maakt ze aantrekkelijker voor het publiek. Personificatie maakt het niet alleen gemakkelijker voor de lezer om personages en scènes te begrijpen, het is ook een middel om een emotionele band te scheppen tussen lezers en personages. Door menselijke eigenschappen, zoals het vermogen om emoties te uiten en gevoelens te hebben, toe te schrijven aan abstracte objecten of dieren, stellen auteurs lezers in staat de standpunten van niet-menselijke onderwerpen te begrijpen.
Personificatie komt voor in veel opmerkelijke werken, waaronder die van Henry Wadsworth Longfellow en Emily Dickinson. Longfellow gebruikt personificatie in zijn gedicht “Paul Revere’s Ride” door de ramen in het gedicht de menselijke vermogens van zien en denken te geven. Dit helpt om een onheilspellende en mysterieuze stemming te creëren. Dickinson gebruikt personificatie door scènes en schaduwen het vermogen te geven om te luisteren, wat het effect van het omringende zonlicht vergroot.