Onze innerlijke stem was sterk verbonden met ons vermogen om hardop te spreken. Innerlijke spraak was de verinnerlijking van externe spraak. Interne spraak lijkt te steunen op een systeem dat primair betrokken is bij de verwerking van externe spraak, terwijl de auditieve inhoud wordt geleverd door de corollaire ontlading.
Volgens het Homunculus Argument wordt ons brein bewoond door een nog kleinere versie van ons, een homunculus, die onze externe werkelijkheid interpreteert als het licht uit onze omgeving via onze ogen op hem valt. De theorie wordt in de volksmond ook wel de theorie van het Cartesiaanse theater genoemd, omdat het raamwerk van de geest dat de theorie schetst analoog is aan een man die naar een reeks beelden op een filmscherm kijkt. Dus, is dit dezelfde man die verantwoordelijk is voor dat “stemmetje” in ons hoofd?
(Foto: Jennifer Garcia / Wikimedia Commons)
Het is duidelijk dat dit argument een drogreden is. Het menselijk brein herbergt geen kleinere versie van jou die vrolijk popcorn kauwt en aan een blikje cola nipt telkens als je iets gênants doet. In plaats daarvan is het een uiterst complex biologisch orgaan dat bestaat uit miljarden neuronen die nauw met elkaar verbonden zijn.
In plaats van zijn complexiteit, kunnen de hersenen worden verdeeld in verschillende delen. Deze delen kunnen worden geïsoleerd en verantwoordelijk worden gehouden voor bepaalde functies. Zo kan ook de innerlijke stem worden toegeschreven aan een enkel deel of aan meerdere delen die in harmonie samenwerken.
Wat is innerlijke spraak?
De gangbare wijsheid vertelt ons dat dit ons geweten is dat spreekt, populair afgeschilderd in de media als introspectieve dialogen met onze engelen en demonen die in beide oren fluisteren. Zoals je misschien al geraden hebt, is dit ook niet waar. In psychologisch jargon wordt de stem die je in je hoofd hoort “innerlijke spraak” genoemd.
We gebruiken het elke dag, als we boodschappenlijstjes doornemen of onszelf motiveren om dat laatste stuk pizza op te eten. Sterker nog, je gebruikt het waarschijnlijk nu je dit leest!
Innerlijke spraak stelt ons in staat om over ons eigen leven te vertellen, alsof het een interne monoloog is, een heel gesprek met onszelf. We gebruiken het om gesprekken uit het verleden na te bootsen en om ons nieuwe gesprekken voor te stellen. Sinds het ontstaan van de psychologie is er veel moeite gedaan om een theorie van de geest te vormen. Innerlijke spraak is van enorm belang geweest vanwege de bijdrage ervan aan het motiverende denken en de alomtegenwoordigheid ervan in zelfreflectie. Hoe werkt het?
Innerlijke spraak als geïnternaliseerde uiterlijke spraak
In de jaren dertig van de vorige eeuw suggereerde de Russische psycholoog Lev Vygotsky dat onze innerlijke stem sterk verbonden was met ons vermogen om hardop te spreken. Volgens hem was innerlijke spraak de verinnerlijking van uiterlijke spraak. Dit impliceert dat de innerlijke spraak dezelfde organen zou moeten activeren als de externe spraak. Dit is zeker waar. Electromyografie, een techniek om de beweging van spieren te meten, toont aan dat het strottenhoofd wordt geactiveerd tijdens innerlijke spraak.
(Foto : Life Science / Wikimedia Commons)
Zijn beweringen werden bevestigd toen neuro-imaging van mensen die aan innerlijke spraak deden, bepaalde delen van het gebied van Broca aan het licht bracht – een deel van onze hersenen dat zich in de linkerhersenhelft bevindt en dat door de ontdekker ervan, arts Paul Broca, werd omschreven als “de faculteit van de taal”. Voeg daarbij de verstoring van zowel uiterlijke als innerlijke spraak wanneer de verantwoordelijke delen in het gebied van Broca met stimulerende technieken worden verstoord.
Mensen melden vaak dat hun innerlijke spraak veel sneller gaat dan het fysiek mogelijk zou zijn om hardop te spreken. Een reden zou kunnen zijn de verwaarlozing van grammaticale fouten, omdat je bijna altijd weet wat je bedoelt, waardoor het uitspreken van zinnen veel sneller gaat.
Corollary discharge
Een andere belangrijke bevinding was de activering van corollary discharge – een neuraal signaal dat ons helpt onderscheid te maken tussen zelfgegenereerde zintuiglijke ervaring en van buitenaf geproduceerde zintuiglijke ervaring.
Wanneer een dier een taak uitvoert, gebruikt zijn motorische systeem een voorwaarts model of een intern model van het lichaam om de zintuiglijke gevolgen bij de voltooiing te voorspellen. Deze neuronale activiteit die ons een vage voorspelling oplevert, is het resultaat van corollaire ontlading.
De studie werd uitgevoerd door Mark Scott, een universitair onderzoeker in British Columbia, en suggereert dat de hersenen tijdens het spreken een interne kopie van het geluid van onze stem genereren, parallel aan het externe geluid dat we horen. Als het interne geluid niet wordt geannuleerd of herkend ten opzichte van het externe geluid, zouden we echt in de war raken en zou de communicatie chaotisch verlopen.
Hij veronderstelde dat als corollaire ontlading onze eigen bewegingen voorspelt en de verwarring tussen zelf-veroorzaakte en extern-veroorzaakte sensaties voorkomt, dan zou zintuiglijke informatie die van de buitenwereld komt moeten worden geannuleerd door de interne kopie die door onze hersenen wordt geproduceerd als de twee sets van informatie overeenkomen. Dit is de reden waarom jezelf kietelen geen effect heeft.
Dit is precies wat de gegevens aantonen: de impact van extern geluid wordt verminderd wanneer deelnemers in hun hoofd een lettergreep uitspreken die overeenkomt met het inkomende externe geluid. Interne spraak lijkt dus te steunen op een systeem dat primair betrokken is bij de verwerking van externe spraak, terwijl de auditieve inhoud wordt geleverd door de corollaire ontlading.
“Je zou dat eens moeten laten nakijken.”
Dit artikel kan als een verrassing komen voor mensen die vreemd zijn aan dit vermogen, en hun reactie kan als een verrassing komen voor mensen die zich er dagelijks op beroepen! Ja, innerlijke spraak is geen universeel verschijnsel. Het is gevarieerd onder individuen. De bezitters ervan, waaronder ikzelf, zijn overtuigd van de normaliteit ervan, maar het is verre van normaal. Sterker nog, mensen die beweren dat ze geen innerlijke spraak hebben, vinden dat ze “normaal” zijn!
In antwoord op een vraag op Yahoo Answers of iemand anders zichzelf hoort tijdens het lezen, riepen respondenten bijvoorbeeld uit: “Nooo! Je moet dat laten nakijken,” terwijl een respondent botweg in hoofdletters opmerkte: “
Waarom is het belangrijk?
Niet alleen uit fascinatie, maar ook omdat psychologen en neurologen de innerlijke spraak bestuderen en zo belangrijke inzichten krijgen in auditieve hallucinaties – het horen van stemmen bij afwezigheid van externe prikkels. Deskundigen geloven dat auditieve hallucinaties het resultaat kunnen zijn van ons onvermogen om innerlijke spraak als zelf voortgebracht te herkennen.
Het onderzoek van Scott om de mechanismen van innerlijke spraak te ontdekken was deels bedoeld om een oplossing te vinden om dergelijke mentale aandoeningen te verlichten. Het bestuderen van de manier waarop mensen in hun hoofd tegen zichzelf praten is echter buitengewoon lastig, omdat het een averechts effect heeft. De fijngevoeligheid en gevoeligheid van onze bewustzijnsstroom laat niet toe deze te bestuderen zonder er tegelijkertijd zelf door beïnvloed te worden – elke poging om haar te ontleden is tegelijkertijd een daad van er mee rommelen.