Ike Turner maakte de eerste rockplaat in de geschiedenis. maar zijn leven is verbonden met dat van zijn vrouw Tina Turner. Vandaag wordt Tina Turner 78
Op 4 april 1974 komt Tina Turner aan in Londen. Ze reist zonder haar man Ike. Robert Stigwood, de manager van de Bee Gees, had haar ingehuurd om de Acid Queen te spelen in het Who’s ‘Tommy’ verhaal, geregisseerd door de sardonische Ken Russell. Jack Nicholson en Ann-Margret speelden de hoofdrollen, evenals Eric Clapton, Elton John en Roger Daltrey van The Who, die Tommy speelde.
Zoals actrice Ann Margret vertelde, was Tina opgetogen. Tina’s grote droom was om het te maken in de filmwereld. Gedurende twee weken filmen was ze de gelukkigste persoon op aarde. Ze bewees dat ze meer was dan alleen de helft van Ike en Tina Turner. Ze raakte ook goed bevriend met Ann Margret zelf. De filmster leerde hem een verhaal uit Time magazine over de bevrijding van de vrouw en die bh trok tot in de hemel. Ann leerde haar ook acteren, hoe ze zich voor de camera moest bewegen, hoe ze vreselijk onafhankelijk moest zijn. Het was alsof Tina een nieuwe wereld ontdekte.
Na de opnames nodigde Ann Tina uit voor haar volgende televisiespecial in Engeland. Tijdens de beroemde ‘show’ zongen Ann en Tina samen ‘Proud Mary’, ‘Natbush city limits’ en ‘Honky Tonk Women’. Tina kon eindelijk iets zingen onder haar eigen naam, zonder de slavernij van de Ike and Tina Turner Revue.
Ze kwam zo sterk thuis dat ze ervan overtuigd was dat ze een einde zou maken aan de ergernissen van haar man, het ondraaglijke geweld en de uitbuiting door vrouwelijke exploratie.
THE ACID QUEEN.-
Tijdens de maand juli nam Tina Turner het eerste van haar solo-albums op. Ike had moeten toegeven aan Tina’s emotionele drang. Het album heette ‘Tina Turns Country On’, met cowboydeuntjes, covers van Dolly Parton, Kris Kristofferson, James Taylor en zelfs Bob Dylan. Ike deed alles wat hij kon om het album te boycotten en hielp zeker om het een mislukking te maken. Tina’s onafhankelijkheid werd maandenlang in de wacht gezet.
Maar het hoefde niet lang te wachten. Eerder dit jaar, kwam de film ‘Tommy’ uit. De lof voor Tina’s optreden was niet dat het buitengewoon was, het was dat het de start van een solocarrière vereiste. De zure koningin was een geweldige ster. Ike schreeuwde het uit van haar. Hij begon zijn gewelddadigheid te vermenigvuldigen, zijn afranselingen van arme Tina werden frequenter. Ike’s professionele jaloezie deed hem meer een pact met de duivel sluiten dan het succes van zijn vrouw. Ike ging meer over op heroïne, op crack. Cocaïne leek niet relevant voor hem. Bovendien sliep hij niet en dronk alleen maar alcohol, liters alcohol. Dat vertaalde zich in afranselingen, zelfs voor de ogen van zijn jonge kinderen.
Afranselingen van een wanhopige wreedheid. De volgende vier maanden waren een nachtmerrie voor Tina. Ike was er zelfs in geslaagd de promotieagenten van United Artists om te kopen om geen ruchtbaarheid te geven aan haar tweede solo-album, ‘Acid Queen’, bedoeld en uitgebracht om het succes van ‘Tommy’ te evenaren. Natuurlijk werd het album uiteindelijk weer een flop.
BICENTENNIAL FREEDOM.-
Er zat niets anders op voor Tina dan de nachtmerrie van haar man te doorstaan. Meer toeren met de Ike en Tina Turner Revue, meer mishandelingen, meer geweld en wanhoop. Alles veranderde op 2 juli 1976, midden in de viering van de tweehonderdste verjaardag van de stichting van de Verenigde Staten, met Gerald Ford als president. Op weg naar het vliegveld van Los Angeles, begon de grote eindstrijd tussen Ike en Tina. In de limousine zaten het getrouwde stel, Ann Thomas, Claude Williams, de bandleider en een prachtige blondine die de laatste van Ike Turners veroveringen was.
Het begon allemaal toen Ike haar een chocoladereep aanbood. Tina, die een prachtig Ives St. Laurent pak droeg, weigerde. Onmiddellijk sloeg Ike haar. Maar in tegenstelling tot wat altijd gebeurde, weerde Tina Turner de agressie af. Ike werd gek. Ze begonnen elkaar te slaan, waarbij Tina hem zelfs beet. Het gevecht ging door in het vliegtuig, maar het werd afgezwakt. Ze waren op weg naar Dallas, waar ze op 4 juli zouden optreden in het Hilton Hotel voor de viering van het tweehonderdjarig bestaan.
Maar de waanzin van geweld ging door op weg naar het hotel in Dallas. Ike sneed twee wonden in Tina’s gezicht. Ze begon te bloeden. Verschillende zakdoeken moesten gebruikt worden om het bloeden te stelpen. Eenmaal in de lobby van het Hilton hotel, vroeg Tina het personeel om een natte handdoek om het bloed op te vegen. Ike verzekerde de hotelmedewerkers dat ze een ongeluk hadden gehad. St. Laurent’s witte pak was rood geverfd.
Eenmaal in de hotelsuite, begon Ike weer op haar af te geven. Hij bedreigde haar, zei haar nooit van haar leven een hand te durven uitsteken naar degene die haar echte man was. Bang, rillend, in tranen en wanhopig, krulde ze zich op in een foetushouding op een bank. En wachtte.
De Grote Gebeurtenis.
Ze wachtte tot het ‘beest’ in slaap viel. Tina wist dat haar man de laatste vijf dagen nauwelijks geslapen had. Hij moest vallen. En hij viel in slaap. Tina stond op, kleedde zich om, keek naar de wonden op haar gezicht en zei tegen zichzelf dat dit de laatste keer was dat Ike Turner haar een pak slaag zou geven. Ze zette een donkere bril op om de wonden te simuleren en kroop uit de hotelsuite. Ze nam zelfs geen kleren mee.
Tina besefte dat ze een nieuw leven tegemoet ging met slechts 36 cent en een kredietkaart om te tanken in Mobil stations. Toen ze de deur sloot, wist ze dat ze een leven beëindigde. Het was als ’the great escape’.
Tina wist dat tegenover het Hilton een kleiner, bescheidener hotel stond, het Ramada Inn. Aan de balie vroeg ze om de hotelmanager te spreken. Ze vertelde hem haar deprimerende geval. Zij zette zelfs haar bril af en toonde hem de gaten in haar gezicht, en de man stemde erin toe haar een kamer te geven zonder iets vooraf te betalen en zonder kredietkaart. Dat was de dramatische vertoning van een doodsbange Tina. Het was na 9 uur ’s avonds op 2 juli 1976.
Eenmaal in de kamer was het eerste wat ze deed de advocaat van de groep bellen, Nate Tabor, die op de hoogte was van Ike’s gewelddadigheden en aan Tina’s kant stond. De advocaat vertelde haar dat hij haar een vliegticket naar huis en wat geld zou sturen. Eenmaal in Los Angeles, koos Tina ervoor om dat weekend bij Tabor’s familie thuis door te brengen. Maar de bedrieger was ook bang voor Ike. Hij wist dat hij elk moment kon opduiken en hem en haar afmaken. Dus, slim, Tina nam haar toevlucht tot het huis van Anna Maria, de zus van de vrouw van de advocaat.
Anna Maria woonde op Lookout Mountain, met haar man, de grote saxofonist Wayne Shorter, die in die dagen deel uitmaakte van de jazz supergroep, Weather Report. Wayne was op tournee. De schuilplaats was perfect. Twee maanden lang trok Tina van plaats naar plaats, zonder een ideale schuilplaats te vinden. Zij werkte zelfs als dienstbode in het huis van een rijke vrouw uit Tennessea, een buurvrouw van haar stad, van haar land. Ze vond het niet erg om bediende te zijn, zolang ze maar bij Ike weg kon.
Ze vond uiteindelijk een klein huis op Olympic Boulevard, bijna in het centrum van Los Angeles. Op een dag werd ze in een supermarkt ontdekt door de vriendin van haar zoon Craig. Ze vreesde het ergste: dat Ike zou weten waar ze woonde. Maar dat deed ze niet. Een paar maanden later, geholpen door Robbie, uit Ike’s oude band, en ook door Shorter’s vrouw Anne Marie en enkele andere muzikanten, was Tina in staat haar eigen band te vormen.
I WANT MY NAME.-
Kort daarna, in het voorjaar van 1977, vond het Turner echtscheidingsproces plaats. Het viel bijna samen met Tina’s cabaretdebuut in Las Vegas. Een optreden dat voor haar was verzorgd door artistiek directeur Richard Stewart van het oude United Artists, de producer van haar album ‘Acid Queen’. Tina Turner, dat wil zeggen, Anna Mae Bullock, haar echte naam, vertelde de rechter dat wat voor haar het belangrijkste was in de wereld, was om haar artiestennaam niet te verliezen die haar zoveel jaren van strijd had gekost. Natuurlijk wilde Ike niet dat ze zijn achternaam zou dragen. Tot algemene verbazing gaf Tina Turner haar royalty’s op, haar auteursrechten, zelfs de juwelen die zij in de afgelopen 16 jaar had verdiend, om haar artiestennaam niet te verliezen. Ze vertelde Ike, ten overstaan van de rechter, om absoluut alles te houden, maar niet haar toekomst. De rechter was het met hem eens. Grote overwinning. Tina mocht haar artiestennaam gebruiken.
Korte tijd later ontmoette Tina Turner een geweldige manager Roger Davies. Tina was ook in staat een goed platencontract te krijgen bij EMI America, dankzij David Bowie, die net een grote hit had gehad bij die maatschappij, met zijn ‘Let’s dance’. Bowie vertelde EMI dat de grote Anna Mae een grote superster zou worden. En hij had het niet verkeerd. Tina Turner verkocht miljoenen platen en kon voor het eerst in haar leven over haar eigen geld beschikken.
Een paar maanden geleden deed Tina Turner afstand van haar Amerikaanse staatsburgerschap en trouwde met haar vriend van de laatste jaren, platenbaas Erwin Bach. Het echtpaar woont in Küsnacht, Noord-Zwitserland, aan het Meer van Zürich. Het laatste wat ik van haar weet, is dat ze een paar dagen geleden in Zürich in het ziekenhuis is opgenomen wegens een hartaanval. Tina is nu 74 jaar oud. Haar goede vriendin, tv-presentatrice Oprah Winfrey, ontkende de ernst van haar bekentenis, deed de hartaanval af als slechts een griepje en zei dat ze herstellende is.
Ike Turner overleed in 2007, 76 jaar oud, in San Marcos, bij San Diego. Hij woonde alleen. Zijn lichaam werd gevonden door zijn overleden vrouw, Ann Thomas. De laatste 20 jaar was hij een gevangene van crack, van coke, van elke soort drugs die hij te pakken kon krijgen. Een tragedie voor de muzikant die de rock had ‘uitgevonden’ met dat ongelooflijke ‘Rocket 88’ uit 1951, getekend onder de aliassen van Jackie Brenston en zijn Delta Cats. Eigenlijk waren het Ike Turner en de Kings of Rhythm.
De laatste keer dat ik Tina zag was in een van de bungalows van het prachtige Taj Hotel in Kumarakom, Kerala. Het management van de Taj had haar een boom laten planten die naar haar vernoemd was. Tina houdt boven alles van India. Ze is een boeddhist. En ik weet dat ze nooit zal ophouden met het zingen van enkele van de meest briljante boeddhistische gezangen. Vooral ‘Nam Myh Renge Ky’, haar favoriet. Het is de essentie van het leven.
https://youtu.be/1oXFcGrlID0