Mijn hele leven veranderde in 10 minuten.
Ik was 13 weken zwanger van mijn eerste kind en verheugd om voor de derde keer de hartslag van mijn baby te horen. De echoscopiste tastte mijn buik af terwijl ik met mijn man praatte en zei dat ze zo terug zou komen met de dokter. Ik wist dat er iets mis was toen ik de blik op het gezicht van de verloskundige zag. Er was geen hartslag. De baby had een verwoestende neurale buisdefect, een encephalocele, wat betekent dat de schedel niet goed gevormd was en uitpuilde. In de weken die volgden, zou ik veel meer informatie te weten komen dankzij geavanceerde testen. De baby was een jongen. De afwijking werd veroorzaakt door trisomie 18, een zeldzame chromosomale aandoening. Ik had niets anders kunnen doen om hem te redden.
Een miljoen dingen raasden door mijn hoofd terwijl ik luisterde naar een genetisch consulent die voorzichtig onze volgende stappen uitlegde, en één gedachte kwam naar de voorgrond.
Ik had blij een zwangerschapsaankondiging op sociale media gedeeld nadat ik de hartslag van de baby had gehoord. De kans op een miskraam was op dat moment minder dan 3 procent. Ik ging ervan uit dat ik veilig was.
Wat zou ik nu zeggen?
—
Mijn man, Vagner, en ik begonnen een paar maanden na ons huwelijk over baby’s te praten. We wilden een gezin stichten, maar we woonden in een eenkamerflat en hadden niet veel. Het was logisch om te wachten.
We schoven babygesprekken op de lange baan en vinkten in plaats daarvan items van onze bucketlist af – een huis kopen, een bedrijf starten, op vakantie gaan in Europa. Begin 2019 besloten we om serieus aan een zwangerschap te beginnen. We waren nog jong – ik was pas 25; mijn man was 26 – maar we wisten wat we wilden.
Toen ik voor het eerst de positieve zwangerschapstest zag, voelde ik me bang. Het was goed nieuws, maar ik was meteen bang dat we er nog niet klaar voor waren. Mijn angst verdween en de opwinding nam het over toen ik de test aan Vagner liet zien. We gebruikten een smartphone-app om mijn geschatte uitgerekende datum te berekenen: 23 december 2019. We zouden een kerstbaby krijgen.
Vagner wilde het meteen aan iedereen vertellen die we kenden, maar ik waarschuwde hem om te wachten. Zoals de meeste vrouwen kende ik mensen die hun baby in de eerste weken van hun zwangerschap hadden verloren. Ik vertelde mensen dat ik me niet goed voelde en sloeg specifieke dingen over als ik thuisbleef van evenementen of een dag van het werk miste. De traditionele wijsheid zegt dat je je zwangerschap moet verzwijgen tot de 12-wekengrens, wanneer het risico op een miskraam afneemt.
Maar als niemand weet dat je zwanger bent, tot wie wend je je dan als het misgaat?
—
Ik verliet het kantoor van mijn arts en begon me dezelfde dag nog voor te bereiden op de operatie. Ik zou een dilatatie- en curettageprocedure ondergaan om het foetale weefsel uit mijn baarmoeder te verwijderen en ze zouden het naar een laboratorium sturen om te testen.
De dag na die afspraak werd ik wakker in de hoop dat het allemaal een droom was geweest, maar mijn krampen en bloedingen herinnerden me eraan dat het echt was.
Ik stuurde sms’jes naar goede vrienden en familieleden terwijl ik wachtte in de pre-op, en stuurde variaties van hetzelfde bericht: “De baby is overleden. Fatale geboorteafwijking. We zijn er kapot van, maar uiteindelijk komt alles goed.”
Toen was het tijd om het de wereld te vertellen. Ik overwoog even om een korte update te geven en me een paar weken af te melden van internet, maar ik realiseerde me dat ik wilde dat mensen de details wisten.
Ik ben een freelance social media-manager en heb ook een blog met een behoorlijk aantal volgers, dus social media speelt een belangrijke rol in mijn leven. Ik deel alle aspecten van mijn leven online – het is niet voor iedereen, maar ik geniet ervan om authentiek te zijn met de mensen die me volgen. En deze keer had ik iedereen nodig om de ernst van mijn verlies te begrijpen.
Ik wist heel weinig over een miskraam voordat het mij overkwam. De kans op trisomie 18 is klein. Volgens het National Institutes of Health komt de aandoening voor bij ongeveer één op 2500 zwangerschappen. Maar zwangerschapsverlies komt verbazingwekkend vaak voor – volgens de Mayo Clinic eindigt 10 tot 20 procent van de zwangerschappen in een miskraam.
De kans is groot dat je iemand kent die de lijdensweg van het verlies van een zwangerschap heeft ervaren. En de kans is ook groot dat je iemand kent die er nooit over heeft gepraat.
Ondanks die cijfers bleek uit een onderzoek uit 2013 van het Albert Einstein College of Medicine en Montefiore Health System dat een meerderheid van de respondenten van de enquête dacht dat miskramen ongewoon waren.
Velen van de ondervraagden dachten ook ten onrechte dat keuzes in levensstijl, stress, het tillen van zware voorwerpen, het gebruik van anticonceptie in het verleden en andere vermijdbare dingen de belangrijkste oorzaken van miskramen waren, terwijl dat in feite genetische problemen zijn.
Dus het is waarschijnlijk geen verrassing dat in hetzelfde onderzoek veel van degenen die een miskraam hadden meegemaakt, meldden zich schuldig of beschaamd te voelen.
—
Ik deelde het nieuws over mijn miskraam eerst op Facebook en Instagram uit noodzaak – ik had een efficiënte manier nodig om duizenden mensen te laten weten dat ik niet meer zwanger was – maar ik bleef regelmatig updates over het verdriet plaatsen omdat het catharsisch was.
Voormalige zusters van de universiteit. Ex-collega’s. Vrienden van de middelbare school. Medegemeenten van mijn kerk. Volslagen vreemden. Mijn digitale inbox vulde zich al snel met berichten van vrouwen uit alle lagen van de bevolking die hun medeleven betuigden omdat ze ook baby’s hadden verloren.
Ik zat vol vragen. Is het normaal om dagenlang te bloeden na de operatie? Voelde je je een slechte moeder na het doorspoelen van bloedstolsels, doodsbang dat je stukjes van je baby door de afvoer van het toilet stuurde? Zal ik me ooit weer gelukkig voelen? En hoeveel zou dit alles gaan kosten?
Een voor een troostten ze me en vertelden ze me dat het wel goed zou komen, ook al voelde het alsof mijn wereld vergaan was. Een vriend zei dat ik mijn man moest sturen om verband te kopen. Een ander raadde me rouwbegeleiding aan. Weer een ander stuurde bloemen. Ze verwelkomden me in een zusterschap waar geen enkele vrouw bij wil horen.
Er zitten natuurlijk ook nadelen aan het delen. Ik kreeg ongevoelige opmerkingen van goedbedoelende mensen die me vertelden dat mijn miskraam deel uitmaakte van Gods plan. Een vriendin kreeg te horen dat ze aandacht zocht nadat ze op Facebook had gepost dat ze herhaalde miskramen had gehad – en zelfs als dat zo was, wat is er mis met aandacht zoeken als je die misschien echt nodig hebt?
Ik vind niet dat iemand zich verplicht moet voelen om mensen zijn miskraamverhaal te vertellen. Het is een afschuwelijk trauma en iedereen verwerkt dingen anders. Maar als iemand besluit zijn ervaring te delen, moeten mensen luisteren en met gratie reageren. Daar is veel moed voor nodig.
Het is nu vier maanden geleden dat ik mijn zoon verloor. We noemden hem Jedidiah David, namen die beide “geliefd” betekenen. Ik ben in therapie geweest en heb met een psychiater gesproken over hoe ik me voel. Ik zou een kinderkamer moeten inrichten en een babyborrel moeten plannen, maar in plaats daarvan begin ik na te denken over pogingen om nog een baby te krijgen.
Mishuwelijk steelt de vreugde van toekomstige zwangerschappen. Wanneer ik een positieve zwangerschapstest krijg, misschien binnenkort, zal ik weten hoeveel dingen er mis kunnen gaan. Ik zal voorzichtig optimistisch zijn, maar de naïeve blijdschap die ik voor Jedidiah voelde, is verdwenen.
Ondanks dat het leven weer normaal is, heb ik het gevoel dat ik een klap in mijn maag krijg telkens als ik iemand ontmoet die een gezonde baby verwacht, en ik vermijd soms de sociale media om geen onverwachte zwangerschapsaankondigingen te zien. Als ik oude vrienden of kennissen zie, geven ze soms toe dat ze niet zeker weten wat ze tegen me moeten zeggen.
Toch is het delen van mijn miskraam met de wereld een keuze waar ik geen spijt van heb. Er is tenslotte niets om je voor te schamen.
WAT TE DOEN ALS IEMAND VAN JE HOUDT MISKRACHT
Probeer niet te zoeken naar een zilveren randje. “Je kunt tenminste weer zwanger worden” en “Nou ja, het is vroeg gebeurd” zijn geen troostende uitspraken – ze zijn onbedoeld wreed. Luister in plaats daarvan gewoon.
Houd hen eraan dat het niet hun schuld is. De meeste miskramen worden veroorzaakt door chromosoomafwijkingen, maar dat weerhoudt een rouwende er niet van zich af te vragen wat hij of zij fout heeft gedaan.
Vraag hen wat ze nodig hebben. Uw dierbare kan behoefte hebben aan een schouder om op uit te huilen, of ze kunnen gewoon willen worden afgeleid en niet denken aan het verlies. Praat met hen om de beste manier te vinden om te helpen.
Stuur voedsel en cadeaubonnen. Ik hoefde weken na mijn miskraam niet na te denken over wat ik zou eten voor lunch of diner – geliefden en vreemden stuurden maaltijden en cadeaubonnen voor voedselbezorging nadat ze mijn post op sociale media hadden gezien.
Begrijp dat ze misschien meer hulp nodig hebben. Heidi McBain, een therapeut die gespecialiseerd is in de geestelijke gezondheid van moeders, zei dat vrouwen zich eenzaam kunnen voelen na het omgaan met een miskraam. “Ik zie veel cliënten in mijn praktijk die een miskraam hebben gehad in het eerste trimester, en omdat ze ervoor kiezen om niemand te vertellen over hun zwangerschap, willen ze vervolgens mensen niet vertellen over hun zwangerschapsverlies,” zei ze. “Het kan heel moeilijk zijn en heel isolerend.” McBain raadt vrouwen die emotioneel worstelen aan om naar een therapeut te gaan, vooral als ze van plan zijn om te proberen zwanger te worden. “Het is belangrijk om emotioneel op een gezonde plaats te zijn voordat je begint met proberen opnieuw zwanger te worden.”
Pregnancy and Infant Loss Awareness Month
Oktober is Pregnancy and Infant Loss Awareness Month, en 15 oktober markeert World Pregnancy & Infant Loss Remembrance Day. In 1988 riep president Ronald Reagan oktober uit tot “een maand om het unieke verdriet van nabestaanden te erkennen in een poging steun te betuigen aan de vele gezinnen die zo’n tragisch verlies hebben geleden”, aldus de non-profit Star Legacy Foundation.
Ayana Lage is een social media-consultant, blogger en schrijver in Tampa. Neem contact met haar op via [email protected].
Abonneren op meldingenUitschrijven op meldingen