De emotionele reactie van mijn zesjarige dochter op bijna elke situatie lijkt buiten proporties. Tranen zijn bijvoorbeeld haar reactie op het feit dat haar schooltas van haar schouder valt, dat ze haar knopen niet kan dichtdoen, dat ze de bal niet zo goed raakt als ze zou willen bij golf (ze gaat naar een golfacademie voor kinderen) of een ander aantal triviale zaken.
We vertellen haar de hele tijd dat je moet oefenen en hard moet werken om in bijna alles beter te worden. Ik prijs haar de hele tijd voor de moeite die ze doet, niet alleen wanneer ze het gewenste resultaat bereikt, maar het doet mijn bloed koken wanneer de tranen om alles beginnen! Het is zo ergerlijk!
Ik heb alles geprobeerd wat ik kon bedenken (van op haar niveau gaan zitten en proberen te begrijpen waar ze vandaan komt, tot haar wegsturen totdat ze kalmeert) maar het mocht niet baten, dus uiteindelijk word ik zelf boos. Het is gênant als ik in het openbaar ben, ik wil niet dat ze ‘dat’ kind is dat altijd huilt! Elk advies is welkom!
Dr Justin reageert
De emoties van onze kinderen kunnen een grote uitdaging zijn – om maar niet te spreken van lastig. Ouders lijken consequent last te hebben van uitdagende emoties, grote emoties, of emoties die sociaal ongewenst zouden kunnen zijn – zoals het hebben van een verdrietig gezicht.
Het is OK om overstuur te zijn
In mijn ouderschapspresentaties en workshops vraag ik ouders vaak welke emoties OK zijn en welke emoties niet OK zijn. Onveranderlijk geven ouders het verlichte antwoord dat alle emoties OK zijn. Dan vraag ik: “Als je kind overstuur, boos of huilend is, reageer je dan op hem of haar alsof het OK is om boos of overstuur te zijn of te huilen? Of reageer je op een andere manier?”
De meeste ouders erkennen dat ze de emoties van hun kinderen een uitdaging vinden (in het beste geval) en ronduit ergerlijk en strafbaar (in het slechtste geval). De verlegenheid die je voelt is normaal. Uw frustratie is ook typisch. Dat u niet wilt dat uw dochter ‘dat kind is dat altijd huilt’ is ook begrijpelijk. Maar er zijn enkele belangrijke dingen die u moet begrijpen om uw dochter te helpen.
Emotieregulatie
Kinderen leren hun emoties langzaam te reguleren (of beheersen) naarmate ze ouder worden. Rond de leeftijd van één jaar beginnen peuters te proberen zichzelf te kalmeren door te wiegen, te kauwen of gewoon weg te gaan van dingen die van streek zijn, maar ze hebben het moeilijk als de emoties groter worden.
Tijdens de kleuterjaren wordt de emotieregulatie van kinderen verfijnder naarmate hun hersenen zich ontwikkelen en volwassen worden. Dit vermogen om emoties te reguleren is nog steeds sterk afhankelijk van ouderlijke begeleiding en steun, en wanneer emoties ‘groot’ worden, hebben ze er nog steeds moeite mee en ervaren ze aanzienlijke uitbarstingen.
Tussen de leeftijd van zeven tot negen jaar ontwikkelt de emotieregulatie zich aanzienlijk, omdat kinderen emoties beginnen te reguleren volgens ‘display rules’. Dit betekent simpelweg dat kinderen op deze leeftijd een begrip ontwikkelen van wanneer bepaalde emoties acceptabel zijn om te tonen in specifieke contexten.
Als voorbeeld, een zesjarige jongen (of meisje) zal vaak nog een grote snik hebben in het openbaar omdat hij nog niet helemaal weet hoe hij zijn emoties moet reguleren EN hij denkt niet na over ‘display rules’. Terwijl het zien van een zesjarige huilbui in het openbaar niet ongebruikelijk is, is het zeldzaam om een dergelijke overstuur reactie bij een negenjarige te zien, omdat het oudere kind de ‘display rules’ begrijpt en ook een groter emotioneel regulatievermogen heeft ontwikkeld.
Kortom, kinderen van de leeftijd van uw dochter zijn nog erg in de leerfase als het gaat om emotieregulatie. Die emoties in haar zijn zo groot dat ze moeilijk te beheersen zijn (en ze denkt nog niet na over hoe mensen verwachten dat ze die emoties toont).
Parents don’t get it
Naast de kwestie van de lange tijd die het kost voor kinderen om het vermogen te ontwikkelen om hun emoties te reguleren, suggereert recent onderzoek dat ouders neigen naar een ‘egocentrische bias’ als het gaat om emoties. Dat betekent dat we afgaan op onze eigen emoties bij het beoordelen van de emoties die onze kinderen voelen.
Onze kinderen moeten zich aan ons ergeren. Het lijkt erop dat wij als ouders de neiging hebben om te denken dat omdat wij ons goed voelen, onze kinderen dat ook moeten zijn. Als wij ongerust zijn, stellen wij ons voor dat zij dat ook moeten zijn. Als zij verdrietig zijn maar wij ons gerustgesteld voelen, hebben wij moeite te begrijpen waarom hun emotionele wereld niet overeenstemt met de onze. Dan zeggen we dingen als: “Het komt wel goed” of “Kop op” – in de veronderstelling dat ons optimisme hen zal helpen, terwijl we in werkelijkheid alleen maar afstandelijk overkomen en hen het gevoel geven dat ze fout zijn omdat ze iets anders voelen dan wij.
Bij het overwegen van uw uitdagingen, lijkt het erop dat uw dochter zich passend gedraagt voor haar leeftijd, maar dit is zowel lastig als een beetje gênant. Maar ze is niet oud genoeg om echt effectief te reguleren, en het is mogelijk dat u als ouder dezelfde fout maakt die de meesten van ons maken door de wereld niet echt door haar ogen te zien.
Wat uw dochter nodig heeft
Wanneer uw dochter overstuur is, heeft ze uw medeleven en begrip nodig. Ik moedig u aan om de volgende stappen te doorlopen:
- Draai u naar haar toe en zie de emotie als een kans om echt contact met haar te maken.
- Begrijp waar de emotie vandaan komt, en wat de drijfveer is achter deze ‘behoefte’ om te voelen wat zij voelt.
- Geef haar emoties een naam, en bied haar steun en troost terwijl je haar met de emotie laat zitten.
- Als ze kalmeert (en als er geen publiek is), praat dan rustig over wat zij denkt dat de beste oplossing is.
Ironiek is dat hoe veiliger je dochter zich voelt als emoties opkomen, hoe beter ze in staat zal zijn om ze zelf te reguleren. Hoe meer zij zich emotioneel ‘gecontroleerd’ voelt, hoe moeilijker het voor haar zal zijn om haar emoties onder controle te houden.
Terwijl u aangeeft dat u ’tot haar niveau afdaalt’, heeft zij op haar jonge leeftijd meer nodig dan dat. Richt je op het afgestemd zijn op haar gevoelswereld, de wereld door haar ogen te zien, en haar geduldig te ondersteunen en te coachen met haar emoties. Als je dat doet, zal ze zich getroost voelen, haar emoties zullen sneller afnemen, en je zult merken dat in plaats van dat je bloed kookt, je liefde en medeleven zult voelen, en je zult haar met meer succes helpen.