Waarom hebben we jeuk?

Daar Dr. Lerner,
Ik heb ondraaglijke jeuk over mijn hele lichaam gehad, ben tientallen keren bij vooraanstaande dermatologen geweest, maar de jeuk wordt nooit beter. Ik smeer me in met crèmes en neem een heleboel medicijnen, waarvan de artsen zeggen dat ze misschien bijdragen aan de jeuk die ik voel. Ik kan je niet vertellen hoe verschrikkelijk het is. Ik denk dat deze crèmes helpen de symptomen te behandelen, maar niet de ziekte of allergie zelf. Ik denk dat het me doodt als het echt erg is. Alsjeblieft, alsjeblieft help me. Alsjeblieft, ik kan er niet meer tegen.

De bovenstaande brief is typerend voor de verzoeken die ik krijg van mijn eczeempatiënten. Ze hebben deze rode draad gemeen: behandel mijn jeuk. Terwijl histamine op de huid het gevoel van jeuk opwekt, gaat de jeuk veroorzaakt door atopische dermatitis vaak verder dan jeuk, en omvat het een prikkende, brandende en soms pijnlijke component. Maar ondanks het feit dat het een universeel ervaren symptoom is, weet niemand waarom we jeuk hebben of wat we eraan hebben.

Er zijn een paar mogelijke overwegingen. De meeste eczeemmedicijnen zijn gericht op het immuunsysteem, maar de jeuk is iets dat kan worden aangepakt door het zenuwstelsel aan te pakken – want als de zenuwen worden geblokkeerd, dan zouden patiënten de jeuk niet voelen. En dat doet de vraag rijzen, als je de zenuwen blokkeert, gaat de uitslag dan weg?

Er is altijd een beetje ontsteking aanwezig, zelfs in de huid die niet betrokken is bij de jeuk. Dus misschien worden de zenuwen aangezet, en misschien wordt het immuunsysteem ook aangezet. En de realiteit is dat al deze dingen met elkaar praten in een ingewikkeld netwerk van systemen.

Mijn verhaal

Geboren worden als het nageslacht van twee dermatologen heeft me niet gespaard voor het hebben van atopische dermatitis. Ik weet uit de eerste hand over de jeuk.

Als volwassene in de academische wereld, mijn baan eiste dat ik aan de telefoon de hele tijd, en ik ontwikkelde wat ik noemde “phonodermatitis” – recurrente eczeem aan de linkerkant van mijn oor en gezicht. Nu zou het logisch zijn om een patiënt te vertellen dat hij de telefoon aan het andere oor moet houden terwijl hij praat, maar mensen zijn gewoontedieren en ik was gewend de telefoon op een bepaalde manier vast te houden. Dit zijn echte problemen. Ik voel je jeuk.

In mijn werk wilde ik meer doen dan de handen van patiënten vasthouden op hun reis met eczeem; ik wilde bijdragen aan de ontwikkeling van nieuwe dingen, zoals manieren om de jeuk te verlichten.

De jeuk gaat genezen worden! Dit is niet een of andere hoop voor de toekomst; de ontwikkelingen vinden op dit moment plaats.

Minder bekende behandelingen voor eczeemjeuk

Velen hebben crèmes of steroïden geprobeerd om de jeuk te verlichten, maar minder bekende behandelingen die op het zenuwstelsel inwerken, neuromodulatoren genaamd, kunnen ook worden gebruikt. Deze behandelingen moeten niet noodzakelijkerwijs bij kinderen worden gebruikt, maar ze kunnen door volwassenen worden gebruikt.

Een type neuromodulatoren zijn de selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI’s), die mensen geneigd zijn te denken aan antidepressiva – en dat kunnen ze zijn – maar ze kunnen ook zeer nuttig zijn bij de aanpak van bepaalde gevallen van jeuk.

Andere neuromodulatoren omvatten serotonine-noradrenalineheropnameremmers (SNRI’s), gabapentine, pregabaline, en de geneesmiddelen aprepitant, amantadine en memantine.

Hoewel deze en verwante verbindingen niet geschikt zijn voor veel gevallen van atopische dermatitis, kunnen ze nuttig zijn voor sommigen. Als u deze opties wilt nastreven, maar werkt met een arts die geen kennis heeft van neuromodulatorbehandelingen, ga dan verder met een andere arts die kan overwegen of u een kandidaat bent voor dit type behandeling.

Een schaarste aan behandelingen voor jeuk

De volledige lijst van geneesmiddelen die zijn goedgekeurd voor de behandeling van jeuk is kort, bestaande uit topische steroïden, antihistaminica, en oclacitinib. Maar antihistaminica werken vaak niet, omdat histamines niet betrokken zijn bij de meeste jeuk, en oclacitinib is eigenlijk een behandeling voor honden, dus de korte lijst wordt nog meer blamage.

Het goede nieuws is dat, hoewel er een tekort aan geneesmiddelen is om jeuk vandaag te behandelen, de medische gemeenschap – met inbegrip van geneesmiddelenbedrijven, de NIH, en de academische gemeenschap – werkt aan nieuwe behandelingsopties.

Ontluikende behandelingen

Enkele veelbelovende behandelingen zijn nog niet goedgekeurd om jeuk te behandelen. De eerder genoemde neuromodulatoren behoren daartoe. We ontdekken dat cannabis een andere kan zijn.

Dr. Sarina Elmariah, een neurowetenschapper en dermatoloog met wie ik samenwerk, had een patiënt die rapporteerde dat het roken van marihuana hielp bij het verlichten van de jeuk die door zijn atopische dermatitis werd veroorzaakt. Een andere patiënt die een extreem moeilijk behandelingsprobleem had en nergens op reageerde, inclusief de neuromodulatoren die ik noemde, zag een gunstige verandering na het gebruik van medicinale cannabis in een staat waar het legaal is.

Een patiënt van het Massachusetts General Hospital met vreselijke jeuk liet zich behandelen in het ziekenhuis, ging dan naar huis om het probleem vervolgens weer te laten verergeren. Was, spoelen, herhalen. Maar nadat een familielid overleed, hield het patroon op, wat erop kan wijzen dat de manier waarop we met interpersoonlijke relaties omgaan, bijdraagt aan de jeukfactor.

Hoe werkt jeuk?

Hoewel we niet veel weten over hoe jeuk te behandelen, weten we wel een beetje over hoe jeuk werkt.

Mastcellen in de huid geven histamine af – een kleine molecule die een wisselwerking aangaat met een histaminereceptor die aanwezig is op de zenuw in de huid. Deze interactie stuurt een signaal naar het ruggenmerg en naar de hersenen. Je hersenen zeggen dan, “Je hebt jeuk, ga je gang en krab.” En natuurlijk is de logische reactie om die boodschap gewoon te weerstaan door niet te krabben, maar omdat het bijna onmogelijk is om niet te krabben, proberen we patiënten te vertellen om te proberen minder te krabben of in een stukje rubber te knijpen als een manier om die bevrijding te krijgen.

Om meer te weten te komen over hoe jeuk werkt buiten histamine om, wendden we ons tot een eeuwenoude stof – jeukpoeder. Omdat het echt jeuk veroorzaakt, maar niet via histamine werkt, heropenden we een lang gesloten onderzoek naar de factor in jeukpoeder die een jeukend en branderig gevoel op de huid veroorzaakt.

Jeukpoeder is eigenlijk afkomstig van een tropische bonenplant die over de hele wereld groeit. De plant geeft peulen die bedekt zijn met kleine haartjes. We haalden de haren uit de peulen in het lab en extraheerden wat we hoopten dat het actieve ingrediënt voor jeukpoeder zou zijn.

Omdat ik graag mijn eigen proefkonijn ben, testte ik ze op mezelf door de haren in verschillende soorten oplosmiddelen te leggen, waaronder water en alcohol.

We werkten om het actieve bestanddeel, een eiwit, te isoleren, de aminozuren ervan te identificeren, en het gen ervan te klonen zodat we het konden reproduceren. Nadat we het actieve bestanddeel hadden gevonden, konden we zien dat het vergelijkbaar was met een gen dat ook bij mensen voorkomt, waar het ook jeuk veroorzaakt.

Een paar bedrijven werken aan behandelingen die hiermee verband houden. Eén idee betreft het blokkeren van die activiteit, wat zou kunnen dienen als een manier om jeuk te behandelen.

Stoppen van eczeemjeuk door het blokkeren van cytokines

Door het gebruik van cortisonen, of steroïden, kunnen we immuuncellen en ontstekingen blokkeren, maar cortisonen hebben nadelen, zoals we allemaal weten.

Een ander geneesmiddel is tacrolimus. Het kan ontstekingen blokkeren zonder de bijwerkingen van steroïden, en kan nuttig zijn bij de behandeling van jeuk.

De belangrijkste huidcel is een keratinocyt die signalen zendt en ontvangt van en naar zenuwvezels in de huid. En er is een bepaalde zenuwvezel genaamd een C-vezel die naar een gebied buiten het ruggenmerg gaat, dan het ruggenmerg in waar het zich verbindt met andere zenuwen die via het ruggenmerg naar de hersenen gaan waar de jeuk-krab cyclus wordt geproduceerd.

Dus we beginnen te onderzoeken of we de juiste cytokine kunnen blokkeren zonder problemen te veroorzaken die zouden ontstaan wanneer andere dingen worden uitgeschakeld. De vraag is, of er bepaalde cytokinen zijn die beter te blokkeren zijn dan andere.

Dupilumab is zeker een goed begin. Het blokkeert interleukine 4. Genentech heeft een geneesmiddel dat een antilichaam genaamd IgE blokkeert, dat betrokken is bij allergie en netelroos.

Interleukine 17 is echt belangrijk bij psoriasis, interleukine 31 is belangrijk bij jeuk. Misschien kan het blokkeren van interleukine 31 helpen om jeuk te behandelen.

Een andere cytokine is TSLP, thymisch stromaal lymfopoëtine, dat door T-cellen wordt gemaakt, maar een wisselwerking heeft met receptoren op de zenuwen. Andere receptoren voor cytokinen waar je in de toekomst meer over zult horen zijn TRP’s, of transient receptor potential channels. Zeer onlangs is in gezaghebbende tijdschriften enorme vooruitgang gemeld met betrekking tot TRP A1 en TRPV3. Deze TRP’s zijn aanwezig op de keratinocyten en op de zenuwvezels. Van Stafylokokken is bekend dat ze met een van deze TRP-kanalen interageren om direct pijn te veroorzaken en mogelijk enige mate van jeuk te veroorzaken.

Voltage-gated natriumkanalen bevinden zich op zenuwen, en wanneer geactiveerd, is deze zogenaamde “actiepotentiaal” betrokken bij het overbrengen van zenuwsignalen.

Als we de zenuwvezel en de actiepotentiaal zouden kunnen blokkeren, zou het gevoel van jeuk geblokkeerd worden. Ik denk dat veel huiduitslag zou verdwijnen als de patiënt de jeuk niet zou voelen. Het blokkeren van de zenuwen zou ons in staat kunnen stellen te ontsnappen aan de jeuk-krab cyclus.

Brain natriuretic peptide of BNP en gastrine-releasing peptide of GRP zijn twee andere dingen die jeuk aanwakkeren, dus het zou mogelijk kunnen zijn dat het blokkeren van deze zou helpen.

Een ander ding om te overwegen is het natuurlijke evenwicht in de manier waarop ons lichaam werkt. Wanneer we één ding manipuleren, ontstaat er een tegenwicht.

Het blijkt dat ons lichaam in feite vol zit met endogene moleculen, zoals dynorfine, die de jeuk afzwakken. Dit roept de vraag op of we, in plaats van zenuwen of cytokinen te blokkeren, gebruik kunnen maken van dingen die al in ons zitten om de jeuk te verminderen.

Hoewel jeuk ingewikkeld is, worden de mechanismen van jeuk opgehelderd en onderzoekers proberen uit te vinden of medicijnen die zenuwen blokkeren zouden werken om de jeuk te stoppen. Nieuwe geneesmiddelen zijn op komst.

Behandeling van opflakkeringen met lidocaïne

Verleden tijd zijn we begonnen muizen in te spuiten met een versie van het verdovingsmiddel lidocaïne, terwijl we ze tegelijkertijd atopische dermatitis gaven.

We ontdekken met deze studies in het lab dat we het jeukende eczeem van sommige patiënten kunnen voorbehandelen met uitwendige lidocaïne, en de ontwikkeling van de jeuk kunnen voorkomen. We leren dat muizen in aanwezigheid van lidocaïne niet alleen minder krabben, maar ook geen uitslag krijgen. Dus voor sommige patiënten die een opflakkering voelen aankomen, kunnen we misschien ingrijpen.

Al met al denk ik dat de toekomst rooskleurig is wat betreft het ophelderen van de mechanismen van jeuk en het ontwikkelen van nieuwe manieren om deze mechanismen te blokkeren, zodat patiënten, zoals de heer wiens brief ik aan het begin van dit artikel deelde, de verlichting kunnen vinden die ze zo wanhopig zoeken.

Ethan Lerner, M.D., Ph.D., is universitair hoofddocent dermatologie aan de Harvard Medical School en bestudeert de mechanismen jeuk in het Massachusetts General Hospital.