OorsprongEdit
Vrouwelijk bodybuilding ontwikkelde zich oorspronkelijk niet alleen als een uitwas van de laat negentiende-eeuwse Europese vaudeville- en circusacts voor sterke vrouwen, Bernarr Macfaddens rond de eeuwwisseling gehouden vrouwenfysicewedstrijden, en het gewichtheffen van Abbye “Pudgy” Stockton, maar ook als een uitwas van het mannenbodybuilding. De wedstrijdformats van de mannenwedstrijden in de jaren 1950 tot het midden van de jaren 1970 werden vaak aangevuld met een schoonheidswedstrijd voor vrouwen of een bikinishow. Deze shows “hadden weinig te maken met vrouwenbodybuilding zoals we dat vandaag de dag kennen, maar ze dienden wel als begin of, misschien beter gezegd, als deurmat voor de ontwikkeling van toekomstige bodybuildingshows.” Fysiekwedstrijden voor vrouwen gaan terug tot tenminste de jaren zestig met wedstrijden als Miss Physique, Miss Body Beautiful U.S.A., W.B.B.G. en Miss Americana, I.F.B.B.. Maria Elena Alberici, zoals vermeld in de Almanac of Women’s Bodybuilding, won twee nationale titels in één jaar: Miss Body Beautiful U.S.A. in 1972, gepromoot door Dan Lourie en Miss Americana in 1972, gepromoot door Joe Weider. Mr. Olympia, Arnold Schwarzenegger was jurylid op de Brooklyn Academy of Music in New York toen Maria Elena Alberici (aka) Maria Lauren Miss Americana won. Pas aan het eind van de jaren zeventig, na de opkomst van de feministische beweging en het powerliften voor vrouwen, werden vrouwen in staat geacht mee te doen aan hun eigen bodybuildingwedstrijden.
1977-1979Edit
Vóór 1977 werd bodybuilding beschouwd als een strikt op mannen gerichte sport. Henry McGhee, die wordt omschreven als de “primaire architect van het competitieve vrouwelijke bodybuilding”, was een werknemer van de Downtown Canton YMCA en was er vast van overtuigd dat vrouwen de kans moesten krijgen om hun lichaamsbouw en de resultaten van hun krachttraining te tonen, zoals mannen dat jarenlang hadden gedaan. De eerste officiële wedstrijd voor vrouwelijke bodybuilders werd in november 1977 in Canton (Ohio) gehouden en heette het Ohio Regional Women’s Physique Championship. De wedstrijd werd uitsluitend als bodybuildingwedstrijd gejureerd en was het eerste evenement in zijn soort voor vrouwen. Gina LaSpina, de kampioene, wordt beschouwd als de eerste erkende winnares van een bodybuildingwedstrijd voor vrouwen. De organisator van het evenement, McGhee, vertelde de deelnemers dat ze zouden worden beoordeeld “zoals de mannen,” met de nadruk op spierontwikkeling, symmetrie, en lichaamsbouw presentatie. In 1978 organiseerde McGhee het eerste National Women’s Physique Championship, samen met de kortstondige United States Women’s Physique Association (USWPA), die hij oprichtte om vrouwen die aan bodybuilding wilden doen te helpen organiseren. De USWPA ging ter ziele in 1980.
Op 18 augustus 1979 organiseerde promotor George Snyder een “vrouwen bodybuilding” wedstrijd die bekend stond als The Best in the World wedstrijd. Dit was de eerste door de IFBB goedgekeurde wedstrijd voor vrouwen waarbij prijzengeld werd uitgereikt aan de beste winnaars, de winnaar ontving $2.500. Het werd beschouwd als de voorloper van de Ms. Olympia wedstrijd. Hoewel het een wedstrijd voor bodybuilding was, moesten de vrouwen op hoge hakken op het podium verschijnen. Doris Barrilleaux richtte in 1978 de Superior Physique Association (SPA) op, de eerste bodybuildingorganisatie voor vrouwen en door vrouwen. Ze begon ook met de publicatie van de SPA News, een nieuwsbrief die uitsluitend gewijd was aan vrouwelijke bodybuilding. SPA verspreidde informatie aan vrouwen over wedstrijden en de juiste training en voeding. Op 29 april 1979 hield SPA de eerste officiële vrouwenwedstrijd in Florida waaraan dertien vrouwen deelnamen. De wedstrijd werd gehouden in Brandon Florida en gepromoot door Megas Gym en Doris Barrilleaux. De winnares van de wedstrijd was Laura Combes. Eveneens in 1979 vormde de IFBB de IFBB Women’s Committee; Christine Zane werd benoemd tot de eerste voorzitster aan het hoofd van de nieuw gevormde commissie. Een van de belangrijke verschillen tussen de SPA en de IFBB was dat terwijl de IFBB werd georganiseerd en gerund door mannen, de SPA werd gerund door vrouwen en voor vrouwen.
Meer wedstrijden begonnen te verschijnen in 1979. Enkele van deze waren de volgende:
- Het tweede U.S. Women’s National Physique Championship, gewonnen door Kay Baxter, met Marilyn Schriner als tweede en Cammie Lusko als derde.
- Het eerste IFBB Women’s World Body Building Championship, gehouden op 16 juni, gewonnen door Lisa Lyon, gevolgd door Claudia Wilbourn, Stella Martinez, Stacey Bentley, en Bette Brown.
- De Best In The World wedstrijd, gehouden in Warminster, PA op 18 augustus, met een prijzenpot van $5.000, met $2.500 toegekend voor de eerste plaats. Patsy Chapman was de winnaar, gevolgd door April Nicotra, Bentley, Brown, en Carla Dunlap. (Levin, 1980)
- De Robby Robinson Classic, gehouden in het Embassy Auditorium in Los Angeles op 25 augustus. Bentley eindigde als eerste, won ook beste benen en beste poseur, gevolgd door Brown, Lusko, en Georgia Miller. (Roark, 2005)
Hoewel deze vroege wedstrijden werden beschouwd als bodybuildingwedstrijden, droegen de vrouwen schoenen met hoge hakken, en balden ze hun vuisten niet tijdens het poseren. Bovendien mochten zij de drie zogenaamde “mannenposes” – de dubbele biceps, crab en latspread – niet gebruiken. De wedstrijden werden meestal georganiseerd door onafhankelijke promotors; de sport had nog geen bestuursorgaan. Dat zou veranderen in 1980.
1980-1989Edit
De jaren 1980 is wanneer vrouwelijke bodybuilding voor het eerst van start ging. Het begin van de jaren ’80 betekende een overgang van het modieuze dunne lichaam met twijgjes naar een lichaam met iets meer spiermassa. Het National Physique Committee (NPC) organiseerde in 1980 de eerste Nationals voor vrouwen. Sinds de oprichting is dit de topwedstrijd voor vrouwen op amateurniveau in de VS. Laura Combes won de eerste wedstrijd. Het eerste wereldkampioenschap voor koppels werd op 8 april in Atlantic City gehouden. Het winnende koppel was Stacey Bentley en Chris Dickerson, met April Nicotra en Robby Robinson op de tweede plaats. Bentley behaalde haar derde opeenvolgende overwinning in de Frank Zane Invitational op 28 juni, vóór Rachel McLish, Lynn Conkwright, Suzy Green, Patsy Chapman, en Georgia Miller Fudge.
In 1980 werd de eerste Ms. Olympia (aanvankelijk bekend als de “Miss” Olympia), de meest prestigieuze wedstrijd voor professionele vrouwelijke bodybuilders, gehouden. Aanvankelijk werd de wedstrijd gepromoot door George Snyder. De deelneemsters moesten cv’s en foto’s opsturen en werden door Snyder uitgekozen op basis van hun potentieel om rolmodellen te zijn voor de gemiddelde Amerikaanse vrouw. De eerste winnares was Rachel McLish, die eerder dat jaar ook het NPC’s USA Kampioenschap had gewonnen. De wedstrijd was een belangrijk keerpunt voor de bodybuildingsport voor vrouwen. McLish bleek zeer goed te promoten en inspireerde vele toekomstige deelneemsters om te gaan trainen en wedstrijden te gaan doen. Stacey Bentley eindigde op de vijfde plaats, in wat haar laatste wedstrijd zou blijken te zijn. Eveneens in 1980 werd de American Federation of Women Bodybuilders opgericht, die een groeiend bewustzijn van vrouwelijke bodybuilders in Amerika vertegenwoordigde. Winnende deelneemsters zoals Laurie Stark (Ms. Southern States, 1988) hielpen de federatie te populariseren.
Rachel McLish werd de meest succesvolle deelneemster van de vroege jaren 1980. Zij verloor haar Ms. Olympia kroon door als tweede te eindigen tegen Kike Elomaa in 1981, maar herwon de titel in 1982. In 1981 werd voor het eerst een nieuwe grote profwedstrijd gehouden, het Women’s Pro World Championship (gewonnen door Lynn Conkwright). Dit werd jaarlijks gehouden tot 1989 en was de op één na meest prestigieuze wedstrijd van die tijd. McLish voegde deze titel in 1982 aan haar collectie toe. George Snyder verloor de rechten op de Ms. Olympia in 1982, en hierna werden de deelneemsters niet langer zelf geselecteerd, maar kwalificeerden ze zich voor de Ms. Olympia door middel van klasseringen in mindere wedstrijden. Bodybuilding voor vrouwen werd officieel erkend als sportdiscipline op het IFBB-congres van 1982 in Brugge, België.
Naarmate de sport groeide, nam ook het trainingsniveau van de deelneemsters geleidelijk toe, evenals het gebruik van anabole steroïden (de meeste deelneemsters aan de vroegste wedstrijden hadden weinig ervaring met krachttraining of gebruik van steroïden), en de sport evolueerde langzaam naar meer gespierde lichaamsbouw. Deze trend begon zich in 1983 af te tekenen. Toen McLish niet meedeed aan de grote shows, won Carla Dunlap zowel de Pro World als de Ms. Olympia titels. Dunlap had een gespierder lichaamsbouw dan McLish of Elomaa, en hoewel ze haar successen van 1983 nooit herhaalde, zou ze de rest van het decennium competitief blijven.
In 1984 kwam er een nieuwe kracht op in bodybuilding voor vrouwen. Cory Everson won de NPC Nationals en versloeg daarna McLish om de Ms. Olympia te winnen. Everson’s lichaamsbouw van 1 meter 80 en 150 pond zette een nieuwe standaard. Ze zou zes opeenvolgende Ms. Olympia titels winnen van 1984 tot 1989 voordat ze ongeslagen als professional met pensioen ging, de enige vrouwelijke bodybuilder ooit die dit bereikte.
Tijdens deze periode begon bodybuilding voor vrouwen een serieuze bekendheid te krijgen. Deelneemster Anita Gandol baarde opzien door in 1984 voor de Playboy te poseren en werd door de IFBB voor een jaar geschorst. Erika Mes, een Nederlandse deelneemster, poseerde naakt voor het Belgische nummer van Playboy in september 1987, wat ook een schorsing van een jaar opleverde. Lori Bowen, winnares van het wereldkampioenschap Pro in 1984, verscheen in een op grote schaal uitgezonden reclamespot voor Miller Lite bier met Rodney Dangerfield. Bovendien werden deelneemsters Lynn Conkwright (1982) en Carla Dunlap (1984) opgenomen in ABC’s Superstars competitie.
In 1985 werd een film uitgebracht genaamd Pumping Iron II: The Women. Deze film documenteerde de voorbereiding van verschillende vrouwen op het Caesars Palace World Cup Championship van 1983. Deelneemsters in de film waren Kris Alexander, Lori Bowen, Lydia Cheng, Carla Dunlap, Bev Francis, en Rachel McLish. In die tijd was Francis eigenlijk een powerlifter, maar ze maakte al snel een succesvolle overstap naar bodybuilding en werd een van de belangrijkste concurrenten van de late jaren 1980 en vroege jaren 1990. Het hoofdthema van de film was de zwoele en rondborstige Rachel McLish, de huidige kampioene, tegen de super gespierde Bev Francis. Deze “rivaliteit” bracht het ware dilemma van bodybuilding voor vrouwen aan het licht en legde de oorzaak bloot van alle controverse (esthetiek versus omvang) die toen centraal stond en nu nog steeds speelt. In 1985 werden de Nationale Kampioenschappen Bodybuilding voor vrouwen en gemengde paren gehouden in Detroit, Michigan door promotor/bodybuilder Gema Wheeler (Long). Het was het eerste bodybuilding evenement voor amateurs dat internationaal werd uitgezonden door ESPN Sports.
In het midden van de jaren tachtig zond NBC gedurende verschillende jaren verslaggeving uit van de Ms. Olympia wedstrijd in hun Sportsworld programma. De opgenomen beelden werden maanden na de wedstrijd uitgezonden, en werden gewoonlijk gebruikt als bijmateriaal om programma’s met evenementen zoals boksen aan te vullen. Gewoonlijk werden alleen de topvrouwen uitgezonden. Niettemin kregen Rachel McLish en enkele van haar leidende concurrenten nationale TV-aandacht. McLish was auteur van twee bestsellers in de New York Times – “Flex Appeal” (1984) en “Perfect Parts” (1987) – en speelde ook in actiefilms. De populariteit groeide en vrouwen werden gesterkt en geïnspireerd om te trainen. In 1983 bedroeg het hoogste prijzengeld voor de vrouwelijke bodybuilding 50.000 dollar, gelijk aan dat van de mannelijke bodybuilding.
De Ms. International wedstrijd werd geïntroduceerd in 1986, voor het eerst gewonnen door Erika Geisen. In 1987 positioneerde de Amateur Athletic Union (AAU), die op dat moment het amateur bodybuilding sanctioneerde, de International als een vooraanstaand amateur evenement. Het werd gehouden in Atlantic City, New Jersey. De AAU bracht Serge Nubret (een voormalige Mr. World, Mr. Universe en Mr. Europe) uit Frankrijk om als gast poser op te treden. Sinds 1988 wordt de wedstrijd gesanctioneerd door de IFBB. Sedert het verdwijnen van het wereldkampioenschap voor Pro’s na 1989, is de Internationale Mejuffrouw de tweede in prestige na de Miss Olympia. De 1989 Ms. International was opmerkelijk omdat de oorspronkelijke winnares, Tonya Knight, later werd gediskwalificeerd voor het gebruik van een surrogaat voor haar drugtest bij de 1988 Ms. Olympia wedstrijd. Bijgevolg kreeg runner-up Jackie Paisley de titel in 1989. Knight werd geschorst van IFBB competitie tot eind 1990, en werd gedwongen haar prijzengeld van de 1988 Ms. Olympia en 1989 Ms. International, een totaal van $12.000, terug te geven (Merritt, 2006).
1990-1999Edit
Normaal moeten deelneemsters zich kwalificeren voor de Ms. Olympia door bepaalde klasseringen te behalen in mindere pro wedstrijden. Echter, door de annulering van de Women’s Pro World wedstrijd in 1990 bleef alleen de Ms. International over als een Ms. Olympia kwalificatie. Daarom besloot de IFBB de Ms. Olympia open te stellen voor alle vrouwen met een pro-kaart en een veld van dertig deelneemsters deed mee. Lenda Murray, een nieuwe prof uit Michigan, behaalde een beslissende overwinning en werd de opvolgster van Cory Everson. Murray werd de volgende dominante figuur in de sport.
Een nieuwe professionele wedstrijd, de Jan Tana Classic, werd in 1991 geïntroduceerd. De wedstrijd werd genoemd naar zijn promotor, een marketeer van looiproducten, en liep jaarlijks tot 2003 met het vertrek van Wayne Demilia (het werd later kort nieuw leven ingeblazen in 2007). De eerste wedstrijd werd gewonnen door Sue Gafner. De Jan Tana vulde de leegte die was achtergelaten door de Women’s Pro World wedstrijd, en bezette de nummer drie plaats in het pro circuit gedurende zijn hele bestaan. In 1991 keerde ook Tonya Knight terug in competitie en won de Ms. International.
De 1991 Ms. Olympia wedstrijd was de eerste die live op televisie werd uitgezonden. Lenda Murray stond voor een serieuze uitdaging van de tweede in 1990, Bev Francis. Francis was begonnen met bodybuilding in het midden van de jaren tachtig, en was overgestapt van powerlifting. In de loop der jaren had ze haar lichaamsbouw geleidelijk verfijnd om meer aan de normen van de jury te voldoen. Toch kwam ze naar de wedstrijd van 1991, merkbaar groter dan in voorgaande jaren. Francis ging aan de leiding in de avondshow, terwijl Murray alle eerste stemmen nodig had om haar titel te behouden. Murray slaagde daar in en won een enigszins controversiële beslissing met één punt.
In 1992 was er meer controverse, dit keer bij de 1992 Ms. International wedstrijd. Als reactie op de toegenomen omvang van Murray en Francis op de vorige Ms. Olympia, samen met het toenemende drugsmisbruik en androgene bijwerkingen, deed de IFBB een poging om de sport te “vervrouwelijken”. De IFBB, geleid door Ben Weider, had een aantal “vrouwelijkheids” regels opgesteld; één regel in de jureringregels zei dat deelnemers niet “te groot” mochten zijn. Aangezien extreme omvang over het algemeen extreem AAS-gebruik vereist, met meer vrouwen die meer androgene (mannelijke) bijwerkingen krijgen, was dit duidelijk een poging om een hoger niveau van vrouwelijke esthetiek te behouden en de standaard te handhaven. In de handleiding voor de jury stond dat zij op zoek was naar een zeer vrouwelijke en optimaal ontwikkelde, maar niet uitgemergelde lichaamsbouw. De winnares was de Duitse Anja Schreiner, een blondine met blauwe ogen en een symmetrische lichaamsbouw. Ze woog 130 pond en was 1 meter 78. De bekendmaking van haar overwinning stuitte op zoveel boegeroep van degenen die omvang boven esthetiek verkiezen, dat Arnold Schwarzenegger het podium op moest om het publiek toe te spreken met de woorden “de pot op met de jury”. Veel waarnemers hadden het gevoel dat de IFBB de juryleden had opgedragen om de meest verkoopbare esthetische lichaamsbouw te kiezen, niet de meest gespierde.
De 1992 Ms. International is ook beroemd om een incident met de Britse deelneemster Paula Bircumshaw. Bircumshaw was even lang als Schreiner en had een vergelijkbare symmetrie en definitie, maar ze had aanzienlijk meer spieren met een gewicht van 162 pond. Zij was de publiekslieveling, maar werd achtste. Normaal gesproken worden de beste tien deelnemers aan het eind van de show omgeroepen als de winnaars bekend worden gemaakt, maar de jury riep alleen de top zes terug, in de hoop Bircumshaw achter het podium te houden. Dit resulteerde in een oproer van het publiek. Met het publiek dat haar naam scandeerde, keerde Bircumshaw terug naar het podium samen met de top zes.
Reclame in Muscle & Fitness voor de 1992 Ms. Olympia van 1992 was Schreiner prominent aanwezig en degradeerde tweevoudig titelverdedigster Murray tot een kleine vermelding “ook deelnemend”. Niettemin voldeed Murray blijkbaar ook aan de “vrouwelijkheids”-vereisten en slaagde erin haar titel te behouden; Schreiner werd zesde en trok zich prompt terug uit de competitie.
Na de debacles van 1992 werden de jureringregels herschreven. De nieuwe regels behielden de bepalingen voor esthetiek, maar stonden toe dat de wedstrijden als lichaamsbouwwedstrijden werden gejureerd. Lenda Murray bleef de sport domineren van 1990 tot 1995 en evenaarde Cory Eversons record van zes opeenvolgende Ms. Olympia titels. Murray’s naaste rivale was waarschijnlijk Laura Creavalle, die driemaal de internationale titel Ms. won, en tweemaal tweede werd op de Olympia. In die periode werden, naast de drie vaste waarden, nog enkele andere professionele shows georganiseerd. In 1994 vond de Canada Pro Cup plaats, die werd gewonnen door Laura Binetti, en de eerste van drie jaarlijkse Grand Prix in Praag, die werd gewonnen door Drorit Kernes. In 1996 werd de Grand Prix in Slowakije toegevoegd. Behalve dat deze wedstrijden de deelnemers extra mogelijkheden boden om prijzengeld te winnen, dienden ze ook als extra Ms. Olympia kwalificaties.
Het midden van de jaren negentig van bodybuilding stond bekend als de “Dorian Era”, ook wel de “drugsjaren” genoemd. In 1996 won Kim Chizevsky-Nicholls de Ms. Intentional en onttroonde de Ms. International kampioene, Laura Creavalle. Eveneens in 1996 onttroonde ze zesvoudig titelverdedigster Lenda Murray. Dit was de eerste keer dat een professionele vrouwelijke bodybuilder zowel de Internationale Mejuffrouw als de Olympia Mejuffrouw in hetzelfde jaar won. Ze zou haar Ms. Olympia titel in 1997 behouden tegen Lenda Murray, die nadien met pensioen ging. Op de Ms. Olympia van 1997 nam ze deel op 71 kg. In 1998 won ze opnieuw de Ms. Olympia titel. De wedstrijd van 1998 werd gehouden in Praag, Tsjechische Republiek, de eerste keer dat de wedstrijd buiten de Verenigde Staten werd gehouden.
Bij de Britse kampioenschappen van de EFBB van 1998 won Joanna Thomas de lichtgewicht en de algemene titel en werd daarmee de jongste vrouw ter wereld die ooit op 21-jarige leeftijd een IFBB-profkaart won.
De Ms. Olympia van 1999 zou oorspronkelijk worden gehouden op 9 oktober in Santa Monica, Californië. Echter, een maand voor de geplande datum, kondigde de IFBB aan dat de wedstrijd was geannuleerd. De belangrijkste oorzaak was de terugtrekking van promotor Jarka Kastnerova (die de wedstrijd van 1998 in Praag had gepromoot) om financiële redenen, waaronder een laag aantal voorverkoopkaarten voor het evenement van 1999. De reactie na de aankondiging leidde tot een vlaag van activiteit, waarbij de wedstrijd werd herschikt als onderdeel van de Women’s Extravaganza (gepromoot door Kenny Kassel en Bob Bonham) in Secaucus, New Jersey op 2 oktober. Op het laatste moment kwam er sponsoring van verschillende bronnen, het meest significant in de vorm van $50.000 van Flex magazine. Te midden van al het tumult won Kim Chizevsky-Nicholls haar vierde opeenvolgende titel. Chizevsky-Nicholls besloot te stoppen met bodybuilding na het winnen van de Ms. Olympia in 1999. Volgens Bill Dobbins trok ze zich terug vanwege de door de IFBB opgestelde richtlijnen voor genderdiscriminatie, die pleitten voor meer “vrouwelijkheid” en minder “gespierdheid” in de sport.
2000-2010Edit
De IFBB voerde in 2000 verschillende veranderingen door in Ms. Olympia. De eerste verandering was dat de Ms. Olympia wedstrijd niet langer als een aparte wedstrijd zou worden gehouden, maar in plaats daarvan onderdeel werd van het “Olympia Weekend” in Las Vegas en de dag voor de mannenwedstrijd werd gehouden. De tweede verandering was de toevoeging van de klassen zwaargewicht en lichtgewicht. De derde verandering was de invoering van nieuwe beoordelingsrichtlijnen voor presentaties. In een brief aan de deelnemers van Jim Manion (voorzitter van de Commissie Professionele Juryleden) stond dat vrouwen zouden worden beoordeeld op gezond uiterlijk, gezicht, make-up en huidskleur. De criteria in de brief van Manion omvatten de uitspraak “symmetrie, presentatie, separaties en gespierdheid MAAR NIET TOT HET EXTREME!”
Van de drie profwedstrijden die in 2000 werden gehouden, noemde alleen de Ms. International een algemene winnares – Vickie Gates, die de wedstrijd in 1999 had gewonnen. De Jan Tana Classic en de Ms. Olympia hadden gewoon winnaars in gewichtsklassen. Toen Kim Chizevsky-Nicholls zich terugtrok uit de bodybuildingsport om aan fitness te gaan doen, werd de titel van Ms. Olympia gedeeld door de winnaressen Andrulla Blanchette en Valentina Chepiga.
Het profschema voor 2001 begon routineus met Vickie Gates die voor het derde opeenvolgende jaar de titel Ms. International won. De Ms. Olympia kende echter een “verrassende” winnares, want Juliette Bergmann keerde op 42-jarige leeftijd terug in de competitie. Bergmann, de wereldkampioene Pro 1986, had sinds 1989 niet meer meegedaan. Ze nam deel aan de Olympia als lichtgewicht en versloeg zwaargewicht winnares Iris Kyle voor de algemene titel. In de vijf jaar dat de Ms. Olympia in meerdere gewichtsklassen werd betwist, was dit de enige keer dat de winnares van het lichtgewicht de algemene titel pakte.
In 2002 keerde zesvoudig Olympia-winnares Lenda Murray terug na een afwezigheid van vijf jaar. Bergmann (lichtgewicht) en Murray (zwaargewicht) wonnen de twee gewichtsklassen in zowel 2002 als 2003. Murray won beide jaren de algemene titel en zette een nieuwe standaard van acht Ms. Olympia titels.
Murray werd in 2004 voor de tweede keer afgezet als Ms. Olympia. Iris Kyle, een top pro deelneemster sinds 1999, versloeg Murray in een close battle in de zwaargewicht klasse, en versloeg lichtgewicht winnares Dayana Cadeau voor de algemene titel. Kyle werd slechts de tweede vrouw die zowel de Ms. International als de Ms. Olympia titels in hetzelfde jaar won, en evenaarde daarmee de prestatie van Kim Chizevsky-Nicholls in 1996.
In een memo van 6 december 2004 introduceerde IFBB-voorzitter Jim Manion de zogenaamde ’20 procent-regel’, met het verzoek aan alle IFBB Professionele Vrouwelijke Atleten. Het luidde: “Om esthetische en gezondheidsredenen vraagt de IFBB Professional Division aan vrouwelijke atleten in Bodybuilding, Fitness en Figure om de hoeveelheid gespierdheid met een factor van 20% te verminderen. Dit verzoek om de gespierdheid met 20% te verminderen geldt voor die vrouwelijke atleten wier lichaamsbouw dit vereist, ongeacht of zij aan bodybuilding, fitness of figuur doen. Alle professionele juryleden zijn op de hoogte gebracht van de juiste criteria voor de beoordeling van vrouwelijke lichaamsbouw. Het behoeft geen betoog dat deze richtlijn voor heel wat opschudding zorgde en dat veel vrouwen zich afvroegen of zij tot de “vrouwelijke atletes behoorden wier lichaamsbouw moet worden verminderd”. Op 20 april 2005 keurde de IFBB met 9 stemmen voor, 1 stem tegen en 3 tegen Resolutie 2005-0001 goed, die aankondigde dat met ingang van de Ms. Olympia 2005 de IFBB het in 2000 aangenomen gewichtsklassensysteem zou afschaffen.
Het wedstrijdseizoen 2005 kende opnieuw een dubbele winnaar, want Yaxeni Oriquen-Garcia won haar derde Ms. International titel en versloeg daarna titelverdedigster Iris Kyle om de Ms. Olympia te winnen. Opmerkelijk in 2005 was ook de terugkeer van Jitka Harazimova, die in 1999 voor het laatst had deelgenomen. Harazimova won de Charlotte Pro wedstrijd bij haar terugkeer in de competitie en kwalificeerde zich voor de Ms. Olympia waar ze vierde werd. In 2005 werd ook de documentaire Supersize She uitgebracht. De documentaire richtte zich op de Britse professionele bodybuilder Joanna Thomas en haar deelname aan de 2004 GNC Show of Strength en de 2004 Ms. Olympia.
In 2006 won Iris Kyle zowel de Ms. International als de Ms. Olympia, en herhaalde daarmee haar prestatie van 2004. Iris won de Internationale Mejuffrouw en de Ms. Olympia voor een derde keer in 2007. Ook in 2007 was er een korte opleving van de Jan Tana Classic, die twee gewichtsklassen voor de vrouwelijke deelnemers omvatte. De klasse titels werden gewonnen door Stephanie Kessler (zwaargewicht) en Sarah Dunlap (lichtgewicht), met Dunlap als algemene winnares.
Er was een beetje controverse in de 2008 Ms. International. Iris Kyle werd 7e geplaatst vanwege “bulten” op haar bilspieren, wat volgens hoofd IFBB jurylid, Sandy Ranalli, “vervormingen in haar lichaamsbouw” waren. Yaxeni Oriquen-Garcia won de 2008 Ms. Olympia. Iris maakte dit goed door in 2008 de Ms. Olympia te winnen.
2010-2014Edit
Iris Kyle zette haar succes voort door zowel de Ms International als de Ms. Olympia te winnen in 2009, 2010 en 2011. In 2012 raakte Iris geblesseerd aan haar been en kon daardoor niet deelnemen aan de 2012 Ms. International. Yaxeni Oriquen-Garcia won de 2012 Ms. International. Iris won in 2012 de Ms. Olympia van 2012 en won daarmee haar zevende opeenvolgende Olympia-overwinning en overtrof daarmee die van Lenda Murry. Ze deed opnieuw mee aan de 2013 Ms. International nadat ze niet aanwezig kon zijn bij de 2012 Ms. International vanwege een beenblessure. Bij de Ms. Olympia van 2013 won Iris haar negende algemene Olympia, waarmee ze meer algemene Olympia-titels won dan enige andere bodybuilder, man of vrouw.
In 2012 won de Venezolaanse Adriana Martin het Bikini-kampioenschap van het National Physique Committee in Zuid-Florida in de categorie boven-30 jaar. Op dat moment was de bikinidivisie een nieuw element van de competitie.
Op 7 juni 2013 kondigde evenementpromotor van het Arnold Sports Festival, Jim Lorimer, aan dat in 2014 de Arnold Classic 212 professionele bodybuildingdivisie voor mannen de Ms. International bodybuildingwedstrijd voor vrouwen zou vervangen op het Arnold Sports Festival 2014. Lorimer zei in een verklaring: “Het Arnold Sports Festival was trots om bodybuilding voor vrouwen te ondersteunen via de Ms. International gedurende de afgelopen kwart eeuw, maar in overeenstemming met de vraag van onze fans, is de tijd gekomen om de Arnold Classic 212 te introduceren vanaf 2014. We zijn verheugd om een professioneel competitief platform te creëren voor een aantal van de meest populaire concurrenten van de IFBB Pro League.”
Tijdens de 2014 Ms. Olympia won Iris Kyle haar tiende overall Olympia, waarmee ze haar eigen vorige record van negen overall Olympia-overwinningen versloeg. Ze won ook haar negende opeenvolgende Olympia titel op rij, waarmee ze Lee Haney’s en Ronnie Coleman’s record van acht opeenvolgende Olympia titels op rij versloeg, waardoor ze meer overall en opeenvolgende Olympia overwinningen heeft dan elke andere bodybuilder, man of vrouw, van alle tijden. Na haar overwinning kondigde ze aan dat ze met bodybuilding zou stoppen. De 2014 Ms. Olympia was de laatste Ms. Olympia wedstrijd die gehouden werd tot de herlancering van die wedstrijd in 2020.
2015-hedenEdit
Op 8 maart 2015 kondigde Wings of Strength de oprichting aan van de Wings of Strength Rising Phoenix World Championships. Beschouwd als de opvolger van de Ms Olympia, nam Wings of Strength Rising Phoenix World Championships het puntenkwalificatiesysteem over dat de Ms Olympia had. Op 22 augustus 2015 won Margaret Martin de titel en de prijs voor beste poseur voor de eerste 2015 Wings of Strength Rising Phoenix World Championships.
Ms. Olympia herlanceerde in 2020, en Andrea Shaw won Ms. Olympia dat jaar.
Ook in 2020 ontving de Amerikaanse bodybuilder Jen Pasky Jaquin de eerste IFBB pro card voor vrouwelijk rolstoel bodybuilding.