Productieve gewoonten
Het voortplantingsproces van zeeschildpadden is fascinerend. Het begint allemaal wanneer ze duizenden kilometers migreren naar de broedplaatsen, om een partner te vinden voor de paring. Zodra een mannetje een vrouwelijke kandidaat heeft gevonden, maakt hij haar het hof door fysiek contact te houden met de flippers of lichtjes in de nek en de staart te bijten. Accepteert zij dit niet, dan duikt zij onder en probeert te vluchten, maar stemt zij toe, dan klimt het mannetje op de rug van de schelp van de partner en houdt deze vast met zijn voorste klauwen om de geslachtsgemeenschap uit te voeren. Deze handeling vindt onder water zeer dicht bij de oppervlakte plaats, of aan de oppervlakte.
Veel vrouwtjes hebben klauwafdrukken op hun flippers, en hoewel men aanneemt dat dit pijnlijk voor hen is, maakt het deel uit van hun natuur.
Ze houden de genetische diversiteit in de populatie in stand, aangezien de eieren het product zijn van verschillende vaders.
Vrouwtjes paren met verschillende mannetjes en slaan hun sperma een paar maanden op. Volgens wetenschappers helpt dit om de genetische diversiteit in de populatie in stand te houden, aangezien de eieren het product zijn van verschillende verwekkers.
Een vrouwelijke groene zeeschildpad legt haar eieren in een nest op het strand.
Wanneer de moeders klaar zijn om de eieren te leggen, gaan ze naar het strand. Het meest opmerkelijke kenmerk van het broedseizoen is dat ze terugkeren naar hetzelfde strand waar ze geboren zijn. Bij sommige soorten gebeurt dit massaal en staat bekend als “arribadas”, waarbij honderden vrouwtjes het water verlaten om zich door het zand te verplaatsen om een veilige plaats voor hun eieren uit te zoeken. Zodra ze zich hebben gevestigd, beginnen ze met behulp van hun achterste vinnen een kuil te graven en leggen de eieren in het nest.
De vrouwtjes huilen niet bij het leggen van hun eieren; ze scheiden alleen overtollig zout uit via hun ogen.
Ten slotte bedekken ze het nest met hetzelfde zand en keren terug naar de oceaan. Tijdens dit paaiproces, dat meestal ’s nachts plaatsvindt, scheiden de vrouwtjes overtollig zout uit via enkele klieren in hun ogen, wat tot de misvatting heeft geleid dat ze huilden vanwege de pijn tijdens het leggen van de eieren, maar dit is geheel onjuist. In tegenstelling tot de vrouwtjes nemen de mannetjes nooit meer deel aan het voortplantingsproces, en zij hoeven hun habitat nooit te verlaten, zodat zij hun hele leven in de oceaan blijven.
De meeste zeeschildpadsoorten nestelen ten minste tweemaal tijdens het broedseizoen en het aantal eieren in het legsel varieert naar gelang van de soort, van vijftig tot meer dan driehonderd. De afstand die zij in het zand afleggen is zeer vermoeiend, en het is duidelijk hoe moeilijk dit voor hen is, omdat hun lichamelijke kenmerken hoofdzakelijk voor het zeemilieu bestemd zijn. Zoals bekend hebben ze geen poten, maar zwemvliezen, iets wat op het land niet erg nuttig is.
Zeeschildpadden die uit het ei komen, staan op het punt aan hun reis naar zee te beginnen.
De samenstelling van de eieren is heel anders dan wat we gewoonlijk kennen. Hun schaal is niet hard zoals die van vogels. In plaats daarvan is het omhulsel soepel, waardoor ze niet breken wanneer ze uit de holte van het vrouwtje op het nest vallen. Tijdens het paaien komen er twee of drie eieren tegelijk uit, bedekt met een doorzichtig en dicht slijm. De temperatuur van het nest is bepalend voor het geslacht van de nakomelingen; bij een koude temperatuur zullen waarschijnlijk mannetjes worden geboren, maar bij een warm nest vrouwtjes. Het uitkomen van de eieren begint ongeveer 60 dagen na het leggen.
Een ander schokkend detail tijdens dit voortplantingsproces is dat, zodra de vrouwtjes klaar zijn met het leggen van de eieren, zij er nooit meer naar omkijken of er ooit nog contact mee hebben. Ze kunnen zichzelf waarschijnlijk weer tegenkomen in de onmetelijkheid van de oceaan, maar als dat gebeurt, zullen ze geen tekenen vertonen elkaar te herkennen.
Als de temperatuur in het nest hoog is, zullen de nakomelingen vrouwtjes zijn; is de temperatuur laag, dan zullen het mannetjes zijn.
Beschermers die neststranden voor zeeschildpadden in de gaten houden, staan niet toe dat mensen dicht bij de vrouwtjes komen die eieren aan het leggen zijn. Men denkt dat elke verstoring het natuurlijke proces zou kunnen verstoren, hoewel sommige onderzoekers deze momenten gebruiken om lichaamsmetingen te verrichten, het aantal eieren te tellen en voortplantingsgedrag te observeren, wat zeer nuttig wordt geacht voor de wetenschap en het natuurbehoud.
Na alle ongelooflijke inspanningen die met het voortplantingsproces gepaard gaan, is het echte drama van de zeeschildpadden het feit dat slechts 10% van de nakomelingen erin slaagt het volwassen stadium te bereiken vanwege het hoge sterftecijfer omdat ze nog in de schaal zitten. Veel van de eieren kunnen zich niet ontwikkelen omdat roofdieren ze opeten, of vele anderen doden binnen enkele minuten na de geboorte.
Dit lage overlevingspercentage, naast het feit dat ze er tientallen jaren over doen om geslachtsrijp te worden, maakt hen zeer kwetsbaar.
Wetenschappers hebben nog geen nauwkeurige gegevens over de levensduur van zeeschildpadden, maar er wordt gezegd dat ze, zodra ze geslachtsrijp zijn, nog tot 30 jaar reproductief leven; dat wil zeggen, als een exemplaar op 45-jarige leeftijd geslachtsrijp is, zou zijn levensverwachting ongeveer 75 jaar kunnen zijn.
Peter L. Lutz, John A. Musick, Jeanette Wyneken. The Biology of Sea Turtles, Volume 2. CRC Press,2002.
James R. Spotila. Zeeschildpadden: A Complete Guide to Their Biology, Behavior, and Conservation.
JHU Press, Oct 26, 2004.
Timothy O’Keefe. Zeeschildpadden: The Watchers’ Guide. Derrydale Press, 1 sep 2001.
http://www.seeturtles.org/baby-turtles
https://seaworld.org/en/animal-info/animal-infobooks/sea-turtles/reproduction
https://seaworld.org/en/animal-info/animal-infobooks/sea-turtles/hatching-and-care-of-young