USA Softbal pitcher Jennie Finch en Houston Astros pitcher Casey Daigle hebben meer kans om over babysitters en kleuterscholen te praten dan over hun vak.
Maar zo is het leven als je getrouwd bent met misschien wel een van de meest significante figuren in de softbalgeschiedenis.
“Veel van mijn vrienden zijn getrouwd met niet-atleten, en ze praten bijna meer over wat er op het veld gebeurt dan Casey en ik doen,” zei Finch. “Het is een beetje ironisch.”
Finch, wier supermodel uiterlijk en charme haar tot beroemdheid hebben gekatapulteerd nadat ze Arizona naar een NCAA-titel in 2001 had geleid, kondigde vorige week haar pensioen aan, dat ingaat wanneer ze volgende maand haar National Pro Fastpitch-seizoen afrondt.
Daigle, een ervaren werper met zijn vierde major league club in 11 jaar, verzamelde op 7 juli zijn eerste overwinning in meer dan zes jaar (2.249 dagen), een record onder actieve werpers waarvan Finch zei dat het een eerbetoon is aan zijn doorzettingsvermogen.
Maar thuis houden Finch en Daigle de winkelpraat tot een minimum beperkt met dien verstande dat ze allebei weten hoe het is om te winnen — en te verliezen — op het hoogste niveau.
“Er is die lijn,” zei Finch. “Ik respecteer wat hij doet op het honkbalveld, en hij respecteert wat ik doe, en van daaruit gaan we gewoon verder.”
Finch heeft op elk niveau verbluffende cijfers neergezet — een 119-16 record en 1.07 ERA in Arizona, een 0.15 ERA in La Mirada High (Norwalk, Calif.) en een 2-0 record in de Olympische Spelen. Maar thuis wordt het gepraat over loslaatpunten en schouderdips overstemd door het geluid van hun leven samen, dat de 4 jaar oude Ace Shane Daigle omvat.
Het paar ontmoette elkaar in 2002 terwijl Daigle op voorjaarstraining was in Tucson, Ariz. Daigle, toen een 21-jarige minor leaguer die zich probeerde aan te passen in het big league-kamp van de Arizona Diamondbacks, ging met tegenzin met outfielder Luis Gonzalez “om dit echt mooie meisje” te zien werpen voor de Wildcats.
Daigle geeft toe dat hij softbal altijd had gezien als een spel gespeeld door forse, onaantrekkelijke vrouwen. Tjonge, wat was hij verrast. “Onnodig te zeggen dat ze heel aantrekkelijk was en behoorlijk goed op het softbalveld,” zei Daigle.
Finch gooide een no-hitter en homerde.
Binnen een paar weken had Daigle, die te weten kwam dat hij en Finch een kapper deelden, bloemen en een briefje laten bezorgen op tijd voor Finch’s volgende afspraak. Toen vermande hij zich en vroeg haar persoonlijk uit.
En hoewel ze elkaar meestal details besparen, helpt hun pitching-fraterniteit-lidmaatschap hen de ups en downs te absorberen die uniek zijn voor hun beroep.
“Je hebt een slechte wedstrijd en je komt thuis en je wilt niet echt aan de telefoon praten, je wilt niet echt veel doen behalve erover nadenken en proberen eroverheen te komen,” zei Daigle. “En zij heeft in hetzelfde schuitje gezeten. Het verschil in deze relatie is echter dat Finch de ster is en Daigle nog steeds probeert zijn stempel te drukken. Finch ranselt een 70 mph softbal fastball (gelijk aan een 100 mph baseball fastball). Tot haar hoogtepunten in de loopbaan behoren een NCAA 60-game winning streak bij Arizona en het leiden van Team USA naar gouden en zilveren medailles op de Olympische Zomerspelen van 2004 en 2008, respectievelijk.
“Er is geen andere manier om het te zeggen,” zei Daigle. “Ik zal nooit kunnen doen wat zij in haar sport heeft gedaan.”
Finch maakte haar impact zonder haar “Barbie-pop” imago op te geven, verbrijzelde stereotypen die softbal mainstream appeal brachten.
“Ik denk dat veel mensen dachten aan vrouwen die honkbal spelen,” zei Michigan pitcher Jordan Taylor, een tweevoudig all-American. “Haar absoluut prachtig zijn veranderde zeker het beeld van onze sport.”
Finch zei dat ze trots is op haar rol in het promoten van softbal en het veranderen van de publieke perceptie van vrouwelijke atleten.
Gideon Rubin is een freelance schrijver voor Sports Media Exchange, een nationaal freelance schrijfnetwerk.
- Beveel aan0
- Tweet0
-
Subscribe