Trace Adkins is trots om hier te zijn

Het is de dag voor Trace Adkins’ 50e verjaardag en hij is op zijn boerderij in de buurt van Nashville, Tennessee, aan het herstellen van de laatste in een lange reeks reconstructieve operaties. Niets bijzonders, benadrukt hij. In feite is onder het mes gaan voor hem bijna een jaarlijkse traditie.

“Elke winter,” legt hij uit in zijn kenmerkende sandpapered drawl, “laat ik meestal iets repareren. Het is of een schouder of een knie of een elleboog of een pols of een enkel of zoiets. Ik ben in mijn leven nogal hard voor mijn lichaam geweest. Het haalt me nu in, en ik moet dingen laten repareren.”

Dit jaar, voegt Adkins eraan toe, was het tijd voor de knie om te worden tweaked. Opnieuw. “Ik ontwrichtte mijn knieschijf de eerste keer toen ik een senior was op de middelbare school,” zegt hij. De tweede blessure deed zich voor toen Adkins – afkomstig uit Sarepta in het noorden van Louisiana – verdediger was bij de Bulldogs van Louisiana Tech University. Daarna maakte hij de trifecta tijdens een skivakantie.

“Dus het is een terugkerend ding geweest – mijn rechterknie is volledig vernield. Dit is waarschijnlijk de laatste operatie die me verlichting zal geven. Ik kijk waarschijnlijk naar een vervanging op een gegeven moment.”

Het zou je vergeven kunnen worden als je Adkins’ hele leven zou zien als een terugkerende cyclus van blessures en herstel. Als tiener brak hij beide armen, een been en enkele ribben en werd zijn neus gedeeltelijk afgescheurd nadat zijn pick-up truck frontaal op een schoolbus botste. Tijdens zijn barre dagen als booreilandarbeider moest hij zijn linker pink operatief laten herstellen nadat hij die per ongeluk had afgesneden toen hij met een mes een blikje opende. “Het is waarschijnlijk het belachelijkste wat ik mezelf ooit heb aangedaan,” herinnert hij zich met een zelfspottende grinnik. “En ik was nuchter toen ik het deed, dus ik heb geen excuses, echt niet.”

Adkins overleefde vervolgens andere goed gedocumenteerde ongelukken – waaronder een bijna-fatale ontmoeting met een pistool-zwaaiende ex-vrouw – terwijl hij vastberaden de lange, harde weg aflegde van het spelen van honky-tonk optredens tot het in de hitlijsten opnemen van meerdere platina-albums. Onderweg heeft hij de bewondering verdiend van een steeds groter wordende fanbase met megahitsingles als “You’re Gonna Miss This,” een onweerstaanbare ode aan het belang om te stoppen en de rozen te ruiken; “Brown Chicken, Brown Cow,” een ongeremde viering van namiddag lekkernijen thuis op de boerderij; en “Honky Tonk Badonkadonk,” een uitbundige luidruchtige waardering van de welgevormde vrouwelijke anatomie.

Tegenwoordig is Adkins een multimedia-grootheid, een country muziek superster die zich heeft vertakt als acteur (tegenover Matthew McConaughey in The Lincoln Lawyer, Val Kilmer in de recente DVD uitgave Wyatt Earp’s Revenge, en een klein leger van Hollywood’s elite in de aanstaande Burgeroorlog miniserie To Appomattox), een reality-TV vaste waarde (met dank aan Donald Trump’s The Celebrity Apprentice), en een bestseller auteur (A Personal Stand: Observations and Opinions from a Freethinking Roughneck). Maar ondanks de verheven hoogten die hij heeft beklommen, blijven zijn meest toegewijde fans hem zien als een van hen. Toen zijn huis in Nashville vorig jaar door brand werd verwoest, waardoor hij, zijn vrouw Rhonda en drie van zijn vijf dochters tijdelijk naar zijn boerderij moesten verhuizen, was Adkins verrast – en diep ontroerd – toen gewone mensen donaties begonnen aan te bieden om de bouw van een nieuw huis te financieren.

“Ik was gewoon blij dat wij als familie in staat waren om die vrijgevigheid te nemen en het in de juiste richting te wijzen,” zegt Adkins. “En proberen om mensen donaties te laten doen aan het Rode Kruis of wat ze maar willen doen. Want we hadden het niet echt nodig.”

Begrijp me niet verkeerd: Trace Adkins ziet zichzelf niet als een man die alles heeft. Maar hij is iemand die weet hoe dicht hij is gekomen, en hoe vaak hij is gekomen, om alles te verliezen. We spraken met Adkins over zijn carrière, zijn familie en alles wat op het nippertje gebeurde.

Cowboys & Indians: U bent 50 geworden, een van die mijlpalen. Waren er momenten dat u dacht dat u het niet zou halen?
Trace Adkins: Ik denk niet dat ik me ooit zorgen heb gemaakt dat ik het niet zou halen. Maar ik heb me misschien wel zorgen gemaakt over hoe ik er aan toe zou zijn als ik hier aankwam. Ja, het is een interessante reis geweest. Maar, weet je, ik zou het niet anders willen.

C&I: Dat klinkt bijna als een regel uit het titelnummer van je laatste cd, Proud to Be Here. Is dat een deel van de reden waarom dat nummer zoveel voor je betekent?
Adkins: Absoluut. Dat lied spreekt natuurlijk tot de beschermengelen die over mij hebben gewaakt. Maar dat lied had ook een andere betekenis voor mij. Ik bedoel, om er te zijn en nog steeds relevant te zijn in deze business na 15 jaar – dat is een behoorlijk goede nagel om je hoed aan op te hangen.

C&I: Veel van de nummers die je uitvoert hebben zo’n autobiografische uitstraling dat het verrassend is om te horen dat je de meeste van hen niet hebt geschreven. Zoekt u actief naar liedjes die aspecten van uw leven weerspiegelen, of benaderen songwriters u met liedjes waarvan ze hopen dat ze u aan uzelf doen denken?
Adkins: Het is het laatste. Ik ben nu al zo lang in deze stad, en ik heb persoonlijke relaties opgebouwd met zoveel van deze songwriters, dat ze me kennen. Ze weten wie ik ben; ze weten waar ik over ga. Ze weten waar ik graag over zing; ze kennen mijn geschiedenis. Dus elke keer als we klaar zijn om een nieuw album te maken, laat ik gewoon weten dat ik klaar ben om terug de studio in te gaan – en die jongens zullen beginnen te zeggen, “OK, Trace maakt zich klaar om op te nemen. Laten we wat nieuwe liedjes schrijven, blah, blah, blah.”

En weet je, dat is een erg coole plek om te zijn. Het is bijna alsof je een politicus bent en je deze speechschrijvers hebt, en ze weten wat je standpunten zijn, wat je standpunt is over bepaalde kwesties, dus schrijven ze dingen die perfect passen bij waar je over gaat.

C&I: Ben je ooit verrast door een van de nummers die je worden aangeboden? Zo van: “Goh, hoe wisten ze dat van mij?”
Adkins: Ik denk het niet. Ik denk dat met mijn boek en al het andere, iedereen die alles wil weten wat er over mij is, het kan vinden. Ik heb geen geheimen, echt niet. Het enige dat me heeft verbaasd is dat ik de man ben die… wel, als een paar songwriters samenkomen en ze schrijven een liedje dat zo suggestief of smerig is dat ze bang zijn dat niemand het zal opnemen, ben ik meestal de man die hun laatste hoop is. Als ik het niet doe, gaat niemand het doen.

C&I: Is dat hoe “Brown Chicken, Brown Cow” op je pad kwam?
Adkins: Ja. En ik denk dat de jongens die dat schreven dachten, No way – hij zal dit nooit knippen. Maar, ja, dat is een goed voorbeeld. Omdat ik denk dat ze ook dachten, Nou, als hij dit niet opneemt, wie gaan we dan krijgen om het te knippen?

C&I: Je bent nu al een tijdje aan het versoepelen in het acteren, met opvallende bijrollen in The Lincoln Lawyer en, meer recent, Wyatt Earp’s Revenge. Vind je het spelen van een personage in een film een beetje hetzelfde als doen alsof je een personage bent in een liedje dat je zingt? Ja, het is niet zo moeilijk. Maar het is iets waar ik een kick van krijg. Dat doe ik echt. Ik geniet ervan mezelf uit te dagen. Ik denk dat het belangrijk is dat we in dit leven dingen blijven vinden die buiten onze comfortzone liggen, zodat we niet stil komen te staan en blijven groeien. Dat is een deel van het plezier van het leven, die adrenalinestoot die je krijgt als je je in een situatie bevindt waarin je absoluut geen idee hebt wat je moet doen. Dat geeft een behoorlijke kick. Vaak als ik op een filmset ben, kijk ik gewoon en denk: Mijn God, ik hoop dat deze mensen er niet achter komen dat ik niet weet wat ik aan het doen ben.

C&I: Nou, je slaagt zeker voor de geloofwaardigheidstest in Wyatt Earp’s Revenge, al was het maar omdat je er comfortabel uitziet op een paard. Veel regisseurs zeggen dat het tegenwoordig niet makkelijk is om acteurs te vinden die zich thuis voelen in het zadel. En om het nog erger te maken, liegen sommige acteurs over hun rijvaardigheid – tot ze zichzelf voor de camera in verlegenheid brengen.
Adkins: Nou, die kleine film daar kwam tot stand als een spontaan iets. Ik was eigenlijk in L.A. iets anders aan het doen toen mijn agent belde, en ze zei, “Kijk, deze kerel belde. Ze gaan morgen iets filmen, ik dacht dat jij er perfect voor zou zijn. Wil je het gaan doen?” Dus ik zei: “Natuurlijk.” Toen ik die eerste dag op de set aankwam, hadden ze een grote discussie omdat een van de acteurs die dag was vervangen, en ze moesten teruggaan en veel dingen opnieuw filmen om die reden. Toen ze de man vroegen of hij kon rijden, antwoordde hij ja – maar in werkelijkheid kon hij dat niet. Hij kwam op de set, stapte op het paard, en hij was versteend. Hij kon niet rijden. Dus moesten ze hem ontslaan: Eigenlijk vond ik het grappig, want het eerste wat ze me vroegen toen ik die eerste dag op de set verscheen, was: “Kan je rijden?” En ik zei hen, “Tuurlijk. Ik ben opgegroeid met paardrijden. Ik ben geen vreemde op de rug van een paard.” En ze keken me even aan alsof ze vroegen, “Echt?” En op dat moment, dacht ik, Dat is een grappige vraag. Weet niet iedereen hoe je moet paardrijden? Maar ze vertelden me dat veel acteurs gewoon liegen omdat ze de rol zo graag willen. Ik denk dat ze denken, Hoe moeilijk kan het zijn? Ik kom gewoon opdagen en stap op het paard, en ik zal wel kunnen rijden. En dan komen ze erachter dat ze het niet kunnen.

Weet je, hetzelfde gebeurde toen ik The Lincoln Lawyer ging doen. Ze vroegen me of ik op een motor kon rijden, en ik was van, “Tuurlijk.” Maar dat was niet goed genoeg voor hen. Ze zeiden me, “Nou, we zullen je op een motor moeten zetten en je een tijdje volgen.” Dus ik zei OK en stapte op de motor en reed ongeveer een half uur rond in L.A..

C&I: Het rijden in Wyatt Earp’s Revenge ging zonder problemen?
Adkins: Ik denk dat het meest zenuwslopende deel van het filmen van dat spul voor Wyatt Earp’s Revenge was het proberen om dat paard waar ik op zat die zandweg op te laten rennen. Ik was waarschijnlijk de zwaarste man die ooit op dat paard zat, en ik denk niet dat hij wist wat hij met me aan moest. Ik vroeg de ruziemaker bijna of hij sporen had, want ik kreeg hem niet aan de gang. Het was alsof, wanneer ik hem probeerde te laten lopen, hij me aankeek alsof hij wilde zeggen, “Serieus? Neem je me in de maling?”

C&I: Uw personage, Mifflin Kenedy, heeft vogelvrije zonen die – wel, laten we zeggen dat ze hem erg teleurstellen. Tijdens het filmen, dacht je toen, Ik ben blij dat ik dochters heb? Nou, ik hou van al mijn meisjes. Maar ik geef toe: De reden dat ik vijf dochters heb, is dat ik geprobeerd heb om één zoon te krijgen. Nu heb ik een kleinzoon, dus ik denk dat hij de last van mijn verwachtingen zal moeten dragen.

C&I: Verwacht u dat u een liefhebbende grootvader zult zijn?
Adkins: Ik wil de jongen niet soft maken. Dus ik denk dat veeleisend een betere omschrijving zou zijn.

C&I: U zou wel eens de eerste opa kunnen zijn die door de lezers van Country Weekly is uitgeroepen tot Country’s Sexiest Man. Hoe viel die eer uw vrouw en dochters in de smaak? Ik kreeg veel oogrollen. Dat is eigenlijk hoe ze erover denken. Dit is ongeveer de derde keer dat ik zo’n titel krijg. Dus hun reactie is een soort van, “Ja, wat dan ook.”

C&I: Klinkt alsof Rhonda, uw vrouw, is niet een bijzonder jaloerse dame.
Adkins: Oh, nee – ze is de coolste chick ooit. En ze was in deze business ongeveer acht jaar voordat ik in het. Ze was een publiciste bij Arista Records, dus ze weet hoe deze business werkt. Ze heeft geen onzekerheden. Ze is niet beïnvloed door de rook en de spiegels deel van het. Ze doorziet het volledig.

C&I: Je hebt gesproken over hoe je graag ontspant door rond te rijden op een tractor op je boerderij in de buurt van Nashville. Maar had u niet een paar jaar geleden een bijna-dodelijk ongeluk op een tractor? Nou, het was eigenlijk een van die Kawasaki Mules, wat ze noemen een UTV. Maar, ja, het rolde bovenop me. Het was een vrij enge kleine deal daar. Gelukkig was ik dronken, dus ik schrok er niet zo van. Weet je, het is verbazingwekkend – nadat je gestopt bent met drinken, stop je met regelmatig naar de eerste hulp te gaan. In december was het acht jaar geleden dat ik gedronken heb. En het is verbazingwekkend, zoals ik al zei: Ik denk niet dat ik sindsdien naar de eerste hulp ben geweest voor een ongeluk. Afkloppen. Let wel, het is niet iets waar ik mee loop te pronken. Maar het is een verklaring voor sommige van de ongelukken die ik had. Dat was een goede les voor me: Bedien geen zware apparatuur als je dronken bent. Dat is een moeilijke manier om een les te leren. Maar jij weet dit beter dan de meeste mensen: Sommige mensen stoppen niet met drinken tot ze zien wat er kan gebeuren als ze het niet doen: Dat is juist. En ik had dat punt bereikt. Het drong tot me door toen ik ongeveer drie weken in mijn ontwenningsperiode zat. Het was gewoon een moment van helderheid. Ik dacht gewoon, Wow. Ik heb zo’n kans hier. Het enige wat ik moet doen is mijn neus schoon houden, en ik zal waarschijnlijk nooit meer een echte baan hoeven te hebben. Dus waar ben ik in godsnaam mee bezig? En ik ging naar buiten met een duidelijk doel voor ogen. En het heeft voor mij gewerkt.

C&I: De laatste keer dat je werd geïnterviewd voor Cowboys & Indians, zei je dat je nooit had verwacht dat “Honky Tonk Badonkadonk” voor jou zo hoog in de hitlijsten zou komen. Is dat nog steeds de meest verrassende hit die je ooit hebt gehad? Eigenlijk denk ik dat “You’re Gonna Miss This” dat heeft overschaduwd. Dat was een liedje waarvan ik nooit de bedoeling had dat het een single zou worden. Ik nam dat nummer op omdat het zo aangrijpend was, omdat mijn oudste dochter op het punt stond om te gaan trouwen. Dat liedje had gewoon een heel persoonlijke betekenis voor mij op dat moment. Toen de president van de platenmaatschappij me vertelde dat hij het als single aan radiostations wilde uitbrengen, zei ik tegen hem: “Kerel, dat gaan ze niet draaien. Ik denk gewoon dat het zo sappig is; ze zullen het gewoon niet draaien.” En ik had het helemaal mis. Je hebt vijf dochters. Hoe vaak heb je een “Je gaat dit missen” soort gesprek met hen gehad? Heel vaak. Ik heb geprobeerd mijn kinderen duidelijk te maken dat je hiervan moet genieten. Je moet het beste maken van elke dag die je hebt wanneer alle verantwoordelijkheden die je hebt zich beperken tot braaf zijn, niet in de problemen komen, en al het andere wordt voor je geregeld. Dit is de enige keer in je leven dat dat het geval zal zijn. Je moet je dat realiseren, en er je voordeel mee doen. En geniet ervan.

C&I: Je bent er nooit een geweest die terugdeinsde om voor je mening uit te komen, of het nu tijdens interviews op CNN of Fox News Channel was, of tijdens het schrijven van je boek. Zie je jezelf ooit de muziek vaarwel zeggen om een politieke carrière na te jagen? Als ik dat zou doen, zou het niet op nationaal niveau zijn. Want ik ken mezelf goed genoeg om te weten, als ik er ooit voor kies om de politiek in te gaan, dat ik niet ergens wil zijn waar ik geen verandering kan bewerkstelligen, waar ik niets voor elkaar kan krijgen. Ik kan me niet eens voorstellen hoe gefrustreerd die politici op nationaal niveau moeten zijn, dag in dag uit, zonder dat ze een verschil lijken te kunnen maken. Ik denk dat ik het veel liever op lokaal niveau zou houden en meer effect zou sorteren en de resultaten van je inspanningen zou zien, in plaats van naar Washington, D.C., te gaan en daar elke dag te worden onderworpen aan dat infantiele, kinderachtige speeltuingevecht. Ik zou het gewoon niet kunnen verdragen, ben ik bang.

C&I: Terug naar de muziek. Ga je dit jaar meer toeren? Country muziek artiesten toeren het grootste deel van het jaar. Wij doen niet zoals de popacts of de rockacts en doen een uitgebreide tournee van drie maanden en komen nooit meer thuis. We doen twee of drie dagen per week, en dan komen we thuis. En de volgende week doen we nog twee of drie dagen. Of we gaan uit en doen weekends. En dat is ongeveer hoe we ons hele jaar doen. Dit jaar, gaan we wat meer theater dingen doen. Ik heb het er al een paar jaar over om dit te doen. Ik wilde in een paar intiemere zalen spelen, waar je een meer verhalenverteller-achtige show kunt doen, omdat ik dat niet genoeg kan doen.

C&I: Wat dacht je van iets wat je nog niet in films hebt gedaan en wat je wel graag zou willen doen. Heb je een droomrol? Ja. Ik heb het al eerder gezegd, dus het is geen geheim: een doofstomme revolverheld. Waar je geen tekst hoeft te onthouden. Hij heeft een vreselijk ongeluk gehad en is zijn tong kwijt. Hij kan nog steeds horen en zo. Hij kan alleen niet spreken. Het zullen gewoon veel situaties zijn waar je in terecht komt. En je mag mensen vermoorden. En, natuurlijk, kunnen de vrouwen je niet weerstaan. Dat is de ultieme rol, is het niet? Ik bedoel, op die manier zou ik niet eens te maken hebben met de zangverwachtingen.

Van de uitgave van april 2012.