Hoewel zout vandaag de dag gemeengoed is, was het vroeger moeilijk aan te komen en werd het beschouwd als een delicatesse en een teken van rijkdom. Vóór de Industriële Revolutie was zoutwinning ongelooflijk gevaarlijk en werd het grotendeels met de hand gedaan. Snelle uitdroging bij mijnwerkers door constant contact met zout en het “zoutstof” dat werd ingeademd, maakte de levensverwachting kort. Daarom was dit het werk van slaven en gevangenen. De moeilijkheid van het delven maakte zout tot een zeldzaam symbool van rijkdom op tafel.
Nu echter is zout een basisproduct in de keuken. Door de efficiëntie van de mijnbouw is zout veel gewoner en betaalbaarder geworden. Hier volgt de top 10 van grootste zoutmijnen ter wereld.
Kathedraal van zout in Colombia
De Kathedraal van zout in Colombia is de grootste zoutmijn van het land. Het is uitgehouwen uit de Zipaquira zoutmijnen die al in gebruik zijn sinds de 5e eeuw voor Christus. De kathedraal werd in 1950 uit een actieve zoutmijn gehouwen nadat men zich had laten inspireren door een kleine kathedraal die in de mijnen door arbeiders was gebouwd. De oorspronkelijke kathedraal werd ingehuldigd in 1954. De autoriteiten sloten de werkende kathedraal echter in 1990 nadat er bezorgdheid was gerezen over de structurele deugdelijkheid in een actieve mijn. De stad liet zich echter niet afschrikken en begon met de bouw van een nieuwe kathedraal 200 voet onder de vorige, die in 1995 werd voltooid.
De huidige kathedraal is 75 meter lang, 25 meter hoog en heeft een reusachtig kruis dat in de achterwand is uitgehouwen. Er passen ongeveer 10.000 mensen in de kathedraal en op de meeste zondagen komen er meer dan 3.000 bezoekers.
Asse Zoutmijn in Duitsland
De Asse Zoutmijn is het afgelopen decennium het onderwerp geweest van veel controverse. Het was ooit een reeks mijnen waar van 1906 tot 1965 zowel kalium als steenzout werd gewonnen. Na de sluiting van de site nam de staat ze over om het concept van opslag van radioactief afval te testen.
Van 1967 tot 1978 werden ongeveer 125.000 vaten laag- en middelradioactief afval in de mijnen opgeslagen. In 2008 onthulden sommige media echter dat besmette pekel diep in het laagste deel van de mijngrotten was gepompt. Dit kwam doordat het grondwater van de regio de cavernes doorbrak, waardoor de vaten door roest zouden kunnen worden aangetast en in het water zouden kunnen lekken. Dit was vooral zorgwekkend als de mijn zou overstromen.
Daarnaast is de berg zelf niet zo stabiel wat de scheuren veroorzaakt die de overstromingen veroorzaken. Men vreest dat de grotten volledig zullen instorten. In 2010 werd besloten om de vaten te verwijderen, wat jaren kan duren. Er is echter een risico voor de omwonenden door blootstelling, waardoor het misschien beter is om de vaten daar te laten.
Hoe dan ook, u kunt deze radioactieve zoutmijn bezoeken als u Duitsland bezoekt.
Maras Zoutmijn in Peru
Deze Peruaanse zoutterrassen waren ooit een kostbaar bezit van de Inca’s. Een ondergrondse bron die het water van de bergketen voedt, voert zware zouten en slib mee die zich verzamelen in de vijvers aan de voet van de klif. Het zout wordt vervolgens geoogst door de inheemse bevolking. De toegang tot de vijvers is ongelooflijk moeilijk, omdat arbeiders veel door de Urubamba-vallei moeten trekken. De spleten zijn voldoende om alle, behalve de meest avontuurlijke reizigers, te doen omkeren.
Het rijke roze zout dat in deze Peruaanse vallei wordt geproduceerd, bevoorraadde ooit de oude Inca-hoofdsteden, en de kanalen die werden gebruikt om de door de Inca’s gebouwde terrassen te inunderen, worden nog steeds gebruikt.
Danakil Salt Pan in Ethiopië
De Danakil Salt Pan is een van de beroemdste zoutpannen ter wereld, vanwege het realiteits-tartende klimaat. De zoutpan heeft de bijnaam “De poort naar de hel”, omdat het wordt beschouwd als de heetste bewoonbare plaats op de planeet. Omdat delen van de Danakil onder 300 voet onder de zeespiegel liggen, vormen ze een met vulkanen omringde ketel die in de zomer minder dan 120 graden Celsius haalt.
De Afar-bevolking waagt zich echter nog steeds ’s morgens vroeg in de ketel, wanneer het slechts 50-60 graden Celsius is, om blokken zout uit de 800 mm dikke laag te halen. De zoutblokken werden vroeger in Ethiopië als geldeenheid gebruikt, en worden nu in het hele land verkocht. Ze worden vaak geleverd aan boeren die ze gebruiken om het vee de noodzakelijke mineralen te geven.
Palibelo Village in Indonesië
De Bima Zoutpannen op het eiland Sumbawa spelen een grote rol bij een van de belangrijkste handelsgoederen van Indonesië. De zoutpannen van Bima Bay beslaan bijna 7 vierkante mijl en produceren al eeuwen zout. Het zout van Bima wordt al eeuwenlang over de gehele Indonesische archipel verhandeld. Er wordt ook aangenomen dat het Bima-zout naar Maleisië en de Filippijnen is gekomen via de Bugis-zeezigeuners. Hoewel Bima zout vandaag de dag een van de belangrijkste handelsgoederen van het eiland is, is de productie nog steeds grotendeels een huisnijverheid. Dit komt doordat de zoutpannen met de hand worden bewerkt door individuele families of zelfs kleine coöperaties.
Wieliczka Zoutmijn in Polen
De Wieliczka Zoutmijn in Polen staat op de Werelderfgoedlijst en is een Nationaal Landmark in Polen. De mijn doet niet langer dienst als industriële mijn en is in plaats daarvan vooral een toeristische attractie. De diepgrijze zoutafzettingen ontstonden in het Mioceen tijdperk, of ongeveer 13,6 miljoen jaar geleden. De eerste vermelding van het zout in Wieliczka dateert uit de 12e eeuw, toen een Benedictijns klooster het recht kreeg op zout uit de mijn. De mijn was in bedrijf vanaf de 13e eeuw, tot 1996, toen de formele industrie werd stilgelegd. Hij overleefde zelfs de bezetting door de Duitsers van 1939 tot 1944.
De mijn is bekend om zijn kapel, de Kapel van het Heilige Kruis in de Frans Jozef I-kamer. Zij werd in 1871 gebouwd als offer voor de jarenlange strijd tegen de overstromingen in de onderste lagen, veroorzaakt door de catastrofale winning van magnesiumkalium. De mijn heeft ook een Kristallen Grot in de lagere niveaus en historische zoutbaden die er een enorme toeristische bestemming van maken.
Atacama Zoutvlakte in Chili
De Salar de Atacama, of Atacama Zoutvlakte, is de grootste zoutvlakte in Chili. Het is omringd door bergen en vulkanen zonder afwateringsbron. Hoewel de Atacama-zoutvlakte de grootste van Chili is, is de output een derivaat van het aanwezige zout: lithium.
Lithium en boor worden beide gewonnen uit de pekel van de zoutvlakte in de vorm van ulexiet en dubbele of drievoudige zouten van lithiumsulfaat. Dit gebeurt in de zuidelijke regio van de zoutvlakte. De Atacama-zoutvlakte is ’s werelds grootste en zuiverste actieve bron van lithium en bevat 2017% van ’s werelds lithiumreservebasis. In 2017 produceerde het ongeveer 36% van ’s werelds lithiumcarbonaatvoorraad.
Prahova Zoutmijn in Roemenië
De Prahova Zoutmijn heeft de onderscheiding de grootste zoutmijn van Europa te zijn. Hij wordt niet meer voor industriële doeleinden gebruikt, maar heeft nu een veel interessantere functie. Dat is voor genezende en medische excursies.
Het is aangelegd voor het publiek in 14 adembenemende galerijen, woordspeling bedoeld. Een bezoek aan de zoutmijn is aan te bevelen om sommige infecties van de luchtwegen te behandelen, per slot van rekening! In deze galerijen kunt u motieven, beelden en bustes zien die uit zout zijn gehouwen, waaronder een buste van Decebal, de laatste koning van de Daciërs. Dit waren de voorouders van het Roemeense volk. De galerijen zijn meer dan 55 meter hoog, wat hoger is dan de hoogte van het Vrijheidsbeeld (zonder de fundering.)
Khewra Zoutmijnen in Pakistan
De Khewra Zoutmijnen zouden in 326 v.Chr. door Alexander de Grote zijn ontdekt. Nou, dat is niet helemaal juist. De echte eer voor de ontdekking van het zout in Khewra gaat naar zijn paard. Toen zijn leger in Khewra halt hield om uit te rusten, begonnen Alexanders paard en de paarden van zijn soldaten namelijk aan de stenen op de grond te likken. Een dappere soldaat probeerde het zelf en ontdekte de zoute smaak.
Heden ten dage zijn de zoutmijnen van Khewra de op een na grootste ter wereld. Ze produceren 325.000 ton zout per jaar. De productie over de gehele levensduur wordt geschat op 220 miljoen ton. Verbazingwekkend genoeg is dit nog niet eens een deuk van het zout dat hier ligt opgeslagen, dat wordt geschat op ongeveer 6,687 miljard ton. De mijn is 748 voet diep en heeft 11 verdiepingen. De mijn is gevuld met tunnels die bijna een halve mijl de berg in lopen. Slechts 50% van wat wordt gedolven wordt eruit gehaald, de andere 50% wordt gebruikt als steunpilaren in de enorme mijn.
Sifto Zoutmijnen in Ontario
Deze Canadese zoutmijn heeft de onderscheiding de grootste zoutmijn in de wereld te zijn. Hij ligt 1800 voet onder Lake Huron. Ter vergelijking, dat is slechts 15 voet korter dan de CN Tower in Toronto! Het zout werd 400 miljoen jaar geleden afgezet door een oceaan die het Great Lakes Basin bedekte.
De mijn is in bedrijf sinds 1959. Het grootste doel voor dit zout is een levensreddend doel. Het steenzout dat uit de mijn wordt gewonnen, wordt aan detailhandelaars in heel Noord-Amerika verkocht om in de winter sneeuw en ijs te strooien. Dit helpt ijzel te voorkomen, dat veel winterse ongelukken en sterfgevallen veroorzaakt. Het zout wordt ook verkocht om er industriële en schoonmaakproducten van te maken.
Ongelooflijk genoeg ligt er een heel ongewoon stadje onder de bedding van het meer in de enorme mijn. Er werken ongeveer 400 mensen in de ondergrondse stad, en er zijn wegen waar enorme kiepwagens van 40 ton op rijden. De kiepwagens worden tot op het frame gestript, in de mijn neergelaten en weer in elkaar gezet, om nooit meer boven water te komen. Het doolhof van dienstdepots, lunchruimten, opslaggrotten, werkplaatsen en fabrieken onder het meer had vroeger een bussysteem totdat de 100 mijl aan wegen te ingewikkeld werden. Nu gebruiken de arbeiders een vloot John Deere Gators om van en naar hun bestemmingen te komen.