Waarschuwing: Confronterend.
SEVENEN jaar na de wereldveranderende aanslag op het World Trade Center in New York, lijkt het soms nog steeds niet echt.
We hebben de beelden van de vliegtuigen die in de torenhoge wolkenkrabbers explodeerden en de torens die naar beneden stortten al zo vaak gezien, maar toch blijven de gebeurtenissen van 11 september 2001 moeilijk te doorgronden.
Een bezoek aan het indrukwekkende 9/11 Memorial and Museum in het centrum van Manhattan brengt daar verandering in. Het museum, dat sinds de opening in 2014 meer dan 10 miljoen bezoekers heeft verwelkomd, herdenkt de aanval in menselijke termen.
Ingekapseld in glas zijn honderden ronduit alledaagse voorwerpen – bonnetjes, computerschijven, schoenen, een rugzak, een zaklamp – die uit de wrakstukken werden geborgen. Als je ze samen bekijkt, herinneren ze je aan de alledaagse mensen die zijn omgekomen, mensen die net op kantoor waren aangekomen om hun dag te beginnen toen het onvoorstelbare gebeurde.
Tussen de verminkte stukken metaal en verwrongen hulpverleningsvoertuigen in het museum bevindt zich een tentoonstelling die zo schokkend is dat ze achter een muur is geplaatst, zodat de bezoekers kunnen kiezen of ze ze willen zien of niet.
Achter de muur bevindt zich een galerij van foto’s die in een loop worden afgespeeld.
Ze blijven de meest schokkende beelden van de verschrikkingen van die dag. Ze zijn zo confronterend dat kranten, zoals The New York Times, een spervuur van klachten ontvingen voor de publicatie ervan. Volgens het tijdschrift New York zijn de foto’s “taboe geworden, verguisd als een belediging voor de doden en een ondraaglijk brutale schok voor de levenden”.
De foto’s zijn van de mensen die de ondenkbare keuze moesten maken om uit de ramen van de twin towers te springen nadat de vliegtuigen erin waren geploegd. Geconfronteerd met het vooruitzicht dat ze in brand zouden vliegen op de bovenste verdiepingen, sprongen ze in plaats daarvan van het gebouw af, een zekere dood tegemoet.
De moeilijk te bekijken foto’s in het museum gaan vergezeld van ooggetuigenverklaringen die de wanhopige acties van deze arme zielen begrijpelijk helpen maken.
De inwoner van Lower Manhattan, James Gilroy, vertelt hoe hij een gedenkwaardig menselijk moment zag vóór een onuitsprekelijke tragedie.
“Ze had een zakenpak aan, haar haar zat helemaal scheef,” zei hij.
“Deze vrouw stond daar voor wat wel minuten leek, toen hield ze haar rok omlaag en stapte van de richel.
“Ik dacht, hoe menselijk, hoe bescheiden om haar rok omlaag te houden voordat ze sprong.”
“Ik kon daarna niet meer kijken.”
Eyewitness Victor Colantonio herinnert zich dat hij een man zag springen.
“Wit shirt, zwarte broek, kantje boordje op de grond tuimelend,” zei hij.
“Op dat moment werd de torenhoge glas- en metaalmassa van golvende rook menselijk.”
Een andere inwoonster van Lower Manhattan, Louisa Griffith-Jones, zei dat ze “zich gedwongen voelde om te kijken uit respect voor hen”.
“Ze beëindigden hun leven zonder een kans te hebben en zich van hen afkeren zou verkeerd zijn geweest,” zei ze.
In de anderhalf decennium sinds 2001 is er weinig bekend over de naar schatting 200 mensen die sprongen of hun dood tegemoet vielen. De meesten die sprongen waren van de noordelijke toren, waarschijnlijk omdat het vuur intenser was in dat gebouw, geconcentreerd op minder verdiepingen.
Ooggetuigen zeiden dat sommige mensen probeerden gordijnen of tafelkleden te gebruiken als parachutes; anderen zagen een paar dat elkaars handen vasthield terwijl ze naar beneden stortten.
Het meest tragische is misschien wel dat het nog steeds onduidelijk is wie er precies zijn omgekomen door uit de torens te springen, omdat de autoriteiten niet in staat waren om de stoffelijke resten van de slachtoffers te bergen of te identificeren.
Eén van de meest beklijvende beelden van 11 september is “The Falling Man”, gemaakt door Associated Press-fotograaf Richard Drew.
Het beeld is zo onvergetelijk dat het onderwerp is geweest van talloze artikelen en zelfs een documentaire.
Hoewel het niet zeker is, wordt aangenomen dat het onderwerp van de foto Jonathan Briley, 43, is, die in een restaurant op de 106e verdieping van de noordelijke toren werkte.
The New York Times publiceerde het beeld op pagina 7 op 12 september 2001, maar zag ervan af het ooit nog te gebruiken als gevolg van een boze reactie van lezers, die het diep verontrustend vonden.
Heden ten dage, is het nog steeds onmogelijk om zeker te zijn hoeveel mensen ervoor kozen om te springen. Sommigen kunnen per ongeluk zijn gevallen, of zelfs in paniek naar buiten zijn geduwd.
Hoe dan ook, geen van de doden op 11 september – afgezien van de terroristen – is officieel aangemerkt als zelfmoord.
“Dit moet niet echt worden gezien als een keuze,” zei toenmalig hoofdbrandmeester van New York City Louis Garcia in 2004. “Als je mensen bij een raam zet en je introduceert die hitte, dan is de kans groot dat de meeste mensen zich gedwongen voelen om te springen. Zoals USA Today het stelde, ze kozen niet of ze wilden sterven. Ze kozen hoe te sterven.