Op dit moment zijn er nog geen regels of vaste criteria voor het uitvoeren van een onderzoek naar het voorspellen van herstel. Vanwege gebrekkig onderzoek van lage kwaliteit kunnen beslissingen in verband met het huidige beleid leiden tot voorspelfouten die een slechte uitkomst voorspellen voor patiënten die een goede uitkomst kunnen hebben, of omgekeerd. Bovendien heeft het gebrek aan normen voor het voorspellen van uitkomsten het vrijwel onmogelijk gemaakt om therapieën goed te bestuderen die mogelijk de hersenen en de rest van het lichaam kunnen genezen na reanimatie na een hartstilstand.
Om deze wetenschappelijke verklaring te ontwikkelen, vormde de AHA Emergency Cardiovascular Care Science Subcommittee een internationaal panel van deskundigen op het gebied van neurologie, cardiologie, spoedeisende geneeskunde, intensive care geneeskunde en verpleging voor volwassenen en kinderen. Het doel van de groep is dat de klinische onderzoeksgemeenschap een nauwkeurige, precieze klinische test ontwikkelt voor de meeste patiënten na reanimatie na een hartstilstand om de waarschijnlijke prognose te bepalen.
“We zijn het aan patiënten en gezinnen verplicht om ervoor te zorgen dat we het beste doen om zowel niet onnodig lijden te verlengen als dat in evenwicht te brengen met het niet te vroeg intrekken van zorg als de persoon het potentieel heeft om te herstellen met een redelijk goede kwaliteit van leven,” zegt Romergryko Geocadin, M.D., voorzitter van het deskundigenpanel en hoogleraar neurologie, neurochirurgie, anesthesiologie en intensive care geneeskunde aan de Johns Hopkins University School of Medicine. “Bij de huidige stand van zaken moeten we de beperkingen in onze praktijken op dit gebied erkennen, omdat we geen hoogwaardige wetenschap hebben om onze besluitvorming te ondersteunen.”
Volgens de verklaring wordt ongeveer 8% van de meer dan 320.000 mensen die buiten een gezondheidszorgsetting een hartstilstand krijgen in de VS met een goed resultaat uit het ziekenhuis ontslagen, terwijl de overgrote meerderheid van gereanimeerde patiënten in een coma of een andere staat van bewustzijn belandt als gevolg van hersenletsel. De meeste sterfgevallen worden gemeld als hersenletsel, maar slechts 10% van deze patiënten vertoont klinische tekenen van hersendood. De meesten sterven doordat ze van de life support worden gehaald, omdat voorspeld wordt dat ze weinig hersenfunctie zullen hebben en hoogstwaarschijnlijk niet zullen herstellen.
Huidig wachten veel artsen 48 uur na een hartstilstand voor een patiënt om uit een coma te ontwaken, en sommigen kiezen er zelfs voor om 72 uur te wachten. Maar als gevolg van testbeperkingen en andere verstorende factoren, zoals therapeutische hypothermie, kan het voorspellen van een uitkomst vertekend en voorbarig zijn.
Tijdens een hartstilstand zijn er twee stadia van hersenletsel: De ene is te wijten aan zuurstofgebrek en de andere gebeurt, ironisch genoeg, nadat het bloed is teruggekeerd. Genezing kan pas beginnen nadat de patiënt deze horde heeft genomen, wat minstens een week na de hartstilstand kan duren. Dit bemoeilijkt de beslissing hoe lang te wachten tot de patiënt ontwaakt. Sedativa kunnen ook van invloed zijn op sommige van de diagnoses die de hersenfunctie bepalen, dus de auteurs raden over het algemeen aan om zeven dagen te wachten of totdat de patiënt van de sedativa afkomt, afhankelijk van wat later gebeurt.
“Een mogelijke reden dat elk medicijn dat is getest in klinische studies om hersenletsel na een hartstilstand te genezen, kan hebben gefaald, is omdat de studies zijn ontworpen om te kijken naar deze medicijneffecten op 30 of 90 dagen na succesvolle reanimatie na een hartstilstand, maar we gunnen de meeste patiënten niet de tijd om te herstellen voor die periode. In plaats daarvan worden vroege voorspellingen over herstel (binnen 72 uur) gedaan op basis van studies van lage kwaliteit,” zegt Geocadin. “Door deze verklaring te geven, kunnen zorgverleners dit als een leidraad gebruiken om betere, rigoureuzere studies te ontwikkelen die informatie kunnen geven over hoe betere klinische studies kunnen worden uitgevoerd die zullen leiden tot een betere praktijkgeneeskunde en nuttige behandelingen voor onze patiënten zullen ontwikkelen.”
De auteurs hebben de huidige beschikbare diagnostiek en hun beperkingen om de hersenfunctie te testen, zoals het beoordelen van reflexen, het stimuleren van sensorische zenuwen in de arm, het meten van pupilverwijding na het schijnen van een penlicht in het oog, het gebruik van elektro-encefalogram om te evalueren op aanvallen, het toepassen van MRI en gecomputeriseerde tomografie hersenbeeldvorming, en meer. Door bestaande of nog te ontwikkelen instrumenten op de juiste manier te gebruiken in beter opgezette studies, hopen ze dat onderzoekers deze procedures kunnen overnemen of verbeteren om betere diagnostiek te creëren voor het voorspellen van de hersenfunctie op de lange termijn.
De verklaring biedt clinicus-onderzoekers parameters voor het opzetten van hun studies, zoals hoeveel mensen ze moeten inschrijven, welke statistische methoden ze moeten gebruiken, wanneer de functie opnieuw te beoordelen bij degenen die wel herstellen, manieren om vooringenomenheid te vermijden en protocollen consistent toe te passen.
Het laatste deel van de verklaring gaat in op ethische kwesties zoals het respecteren van de wensen van de patiënt of familie om aan de beademing te blijven en do-not-resuscitate orders. De auteurs wijzen erop dat de kwaliteit van leven een belangrijke factor is en benadrukken dat er momenteel beperkte gegevens zijn over de langetermijnresultaten na ontwaken en dat er meer werk moet worden verricht.
Op het web:
- Blokkeren van immuunsysteemeiwit in muizen voorkomt foetaal hersenletsel, maar geen vroeggeboorte
- Samenwerkingsinspanning redt tiener met traumatisch hersenletsel