Rol van ACE-remmers bij patiënten met diabetes mellitus

Het adjectief “epidemie” wordt tegenwoordig toegeschreven aan het snel groeiende aantal patiënten met diabetes mellitus, voornamelijk type 2. en de specifieke complicaties die met deze aandoening gepaard gaan. Op voorwaarde dat ze vroeg genoeg worden herkend, kunnen deze verschillende complicaties worden behandeld; bij sommige patiënten kan het evolutieve verloop van deze complicaties worden vertraagd of zelfs gestopt. Bovendien suggereren enkele recente waarnemingen dat specifieke tissulaire laesies kunnen worden voorkomen of zelfs teruggedrongen. Hoewel de controle van de glycemie van essentieel belang is, moeten ook andere therapeutische maatregelen worden genomen, zoals de controle van de bloeddruk en de verlaging van het lipidengehalte. Van de middelen die beschikbaar zijn om de complicaties van diabetes mellitus onder controle te houden, nemen cardiovasculaire geneesmiddelen, en met name ACE-remmers, een vooraanstaande plaats in. Experimentele en epidemiologische gegevens wijzen erop dat activering van het renine-angiotensine-aldosteronsysteem een belangrijke rol speelt bij de toename van micro- en macrovasculaire complicaties bij patiënten met diabetes mellitus. ACE-remmers zijn niet alleen krachtige antihypertensiva, maar er zijn steeds meer gegevens die erop wijzen dat zij ook een specifiek “orgaanbeschermend” effect hebben. Bij dezelfde mate van bloeddrukbeheersing, in vergelijking met andere antihypertensiva, geven ACE-remmers blijk van functie- en weefselbescherming van de betrokken organen. Van ACE-remmers is bekend dat zij de functie van de nieren, het hart en, in mindere mate, de ogen en de perifere zenuwen van patiënten met diabetes mellitus verbeteren. Deze gunstige effecten zijn het resultaat van remming van zowel de hemodynamische als de tissulaire effecten van angiotensine II. Tenslotte zijn er steeds meer argumenten die pleiten voor het gebruik van ACE-remmers in een zeer vroeg stadium bij patiënten met diabetes mellitus.