Pros and Cons of Gifted Learning Programs in Schools

door Becton Loveless

Laten we eerlijk zijn, de meerderheid van de ouders wil dat hun kinderen deelnemen aan een programma voor begaafdheidsonderwijs op school. Het geeft ouders een goed gevoel om te weten dat hun kind als “begaafd” wordt beschouwd en de meeste mensen geloven dat begaafd zijn kinderen op het pad naar succes brengt. De waarheid is echter gecompliceerder. Hoewel er duidelijke voordelen zijn van hoogbegaafdenonderwijs, zijn er ook enkele potentieel ernstige problemen. Niet elk hoogbegaafd kind is gelukkig, gezond en verzekerd van toekomstige professionele triomfen. In een vorig artikel besprak ik de verschillende types van hoogbegaafdheidsprogramma’s die worden aangeboden in de meerderheid van scholen die K-12 onderwijs geven. Veel van de voor-en nadelen van hoogbegaafdheid programma’s zijn afhankelijk van wat voor soort programma wordt aangeboden door de school. Hieronder zullen meer algemene aspecten van hoogbegaafdenonderwijs aan bod komen.

De voordelen van hoogbegaafdenonderwijs

Positief zelfbeeld

Als hoogbegaafd bestempeld worden is zeker een stimulans voor iemands gevoel van eigenwaarde. Weten dat je een van de “slimme” kinderen bent, kan niet anders dan je een goed gevoel over jezelf geven. Het effect wordt nog versterkt wanneer je samen met niet-geïdentificeerde leerlingen in een klas zit; hoogbegaafde leerlingen hebben de neiging om academisch op een hoger niveau te presteren en voelen zich daarom beter in vergelijking met niet-geïdentificeerde medeleerlingen. In de literatuur wordt dit het Big Fish, Little Pond Effect genoemd.

Academic Challenge

Een van de klachten die je vaak hoort van hoogbegaafde kinderen is dat het werk te makkelijk is en dat ze niet het gevoel hebben dat ze academisch worden uitgedaagd. In een programma voor hoogbegaafdenonderwijs wordt die bezorgdheid grotendeels weggenomen. Kinderen krijgen werk dat past bij hun academisch niveau en kunnen in hun eigen tempo vorderingen maken. In veel programma’s voor hoogbegaafden worden leerlingen bij andere hoogbegaafde kinderen geplaatst die hen helpen om hun academische capaciteiten te bereiken. Kinderen hebben meer kans hun potentieel te bereiken als ze academisch worden uitgedaagd.

Academische betrokkenheid

Een ander veelgehoord punt van kritiek op algemeen onderwijs is dat het saai is. Omdat kinderen niet worden uitgedaagd, verliezen ze hun belangstelling voor hun academische bezigheden. Door de moeilijkheidsgraad van het werk te verhogen en meer aandacht te besteden aan bepaalde interesses, blijven leerlingen betrokken bij hun opleiding. Bovendien heeft onderzoek aangetoond dat creatieve interesses die voor het eerst worden verkend in programma’s voor hoogbegaafden, vaak intact blijven tot in de volwassenheid.

Verhoogt niveau van instructie

Docenten worden gedwongen hun niveau van instructie te verhogen wanneer ze onderwijs geven aan hoogbegaafde leerlingen. Dit is niet alleen gunstig voor leerkrachten die ervoor kiezen om hoogbegaafde leerlingen te onderwijzen, maar het komt ook niet-hoogbegaafde kinderen in heterogene klassen ten goede. Er zijn veel niet-geïdentificeerde leerlingen die in staat zijn om op een hoger niveau te leren en een hoger niveau van instructie stimuleert hen om te gedijen, net zoals het de begaafde leerlingen in de klas uitdaagt.

Student Achievement

Hoewel dit een controversieel onderwerp is (vooral omdat er onderzoek is om beide kanten van het argument te ondersteunen), is er bewijs om te suggereren dat leerlingen in begaafde programma’s hogere prestatieniveaus vertonen dan hun leeftijdsgenoten. In een meta-analyse van onderzoek van de afgelopen eeuw werd vastgesteld dat bepaalde types van hoogbegaafdheidsprogramma’s – namelijk acceleratie en ability grouping – significante positieve effecten hadden op academische prestaties.

Toekomstig succes

Er lijkt een verband te bestaan tussen studenten die hoogbegaafdheidsonderwijs volgen en academisch succes na het afstuderen. Verscheidene longitudinale studies hebben aangetoond dat kinderen die als hoogbegaafd zijn geïdentificeerd in de klassen K-12 een hoger niveau van graduate onderwijs bereiken, inclusief een significant hoger percentage doctorale graden. Critici merken echter terecht op dat er veel meer zeer succesvolle mensen zijn die niet als hoogbegaafd zijn geïdentificeerd. Bovendien zijn er tal van verschillende variabelen die toekomstig succes beïnvloeden.

Socialisatie

Gehoogbegaafde kinderen hebben vaak andere interesses dan niet-geïdentificeerde leeftijdsgenootjes. Gezien worden als anders kan leiden tot problemen met socialisatie en het gevoel er niet bij te horen. In een programma voor hoogbegaafden vinden leerlingen leeftijdsgenoten met vergelijkbare intellectuele bezigheden en passen ze misschien beter bij de groep dan in een klas met algemeen onderwijs. Als gevolg daarvan voelen ze zich meer op hun gemak bij het socialiseren en vinden ze het misschien makkelijker om vrienden te maken. Het is zelfs zo dat leerlingen van wie het onderwijs werd versneld boven hun leeftijdsniveau, betere sociale vaardigheden bleken te hebben dan leeftijdsgenoten die niet werden versneld.

De nadelen van begaafdheidsonderwijs

Negatief zelfbeeld

Dit is de andere kant van de Grote Vis-Kleine Vijver Theorie. Als een begaafdheidsprogramma de begaafde leerlingen scheidt van de niet-geïdentificeerde kinderen, dan kan een begaafd kind zichzelf een kleine vis in een grote vijver vinden. Onderzoek heeft aangetoond dat het gevoel van eigenwaarde van een kind eronder kan lijden wanneer het niet langer het gevoel heeft dat het een academisch voordeel heeft ten opzichte van zijn leeftijdsgenoten; het vergelijkt zichzelf met zijn begaafde leeftijdsgenoten en kan het gevoel krijgen dat het zich niet meet.

Verwachtingen

Verwachtingen spelen een grote rol in hoe ouders hun kinderen behandelen. Ouders pushen kinderen soms te hard als ze denken dat ze hoogbegaafd zijn. Bovendien, als ouders verwachten dat een leerling zijn werk gemakkelijk kan afmaken, kunnen ze onsympathiek zijn als ze op een bepaald gebied worstelen. Het is belangrijk om te onthouden dat een leerling verschillende sterke punten kan hebben. Hij kan begaafd zijn in wiskunde en natuurwetenschappen, maar niet in lezen en schrijven. Een kind kan ook verwachten dat hij taken gemakkelijk kan volbrengen omdat hem is verteld dat hij begaafd is en zichzelf afkraakt als hij moeilijkheden heeft. Dit kan leiden tot een situatie waarin een leerling stopt met proberen vanwege een angst om te falen; ze zullen alleen taken proberen waarvan ze weten dat ze ze met weinig problemen kunnen volbrengen.

Tekort aan werkethiek

Hoewel dit zeker niet voor elk kind geldt, leren sommige hoogbegaafde kinderen niet om hard te werken omdat taken hen op jonge leeftijd gemakkelijk afgaan. Als ze ouder worden en het werk moeilijker wordt, hebben ze geen positieve werkethiek ontwikkeld. Dit kan enigszins worden tegengegaan door familie en leraren het belang van inspanning te laten benadrukken, maar het kan moeilijk zijn om gewoonten te doorbreken als die in iemands gedrag zijn ingesleten. Dr. Anders Ericsson, professor aan de Florida State University, heeft onderzoek gedaan naar de relatie tussen IQ en het bereiken van expertise op een bepaald gebied. Hij heeft ontdekt dat IQ je kan helpen om een vaardigheid in het begin te begrijpen, maar dat er geen verband is tussen intelligentie en het uitblinken in die activiteit. Het zijn inspanning en oefening die een integrale rol spelen bij het bereiken van optimale prestaties. Daarom zijn studenten die geen solide werkethiek ontwikkelen in het nadeel, ondanks hun hoogbegaafdheid.

Gifted Programs Are Underfunded

Gifted services are determined at the state and local level. Omdat de nadruk ligt op de algemene vaardigheid van leerlingen – die tot uiting komt in de nadruk op landelijke prestatietests – wordt er niet veel geld uitgetrokken voor programma’s voor hoogbegaafden. Voor veel scholen is hoogbegaafdenonderwijs vaak een bijkomstigheid. Slechts vier van de 32 staten die geld beschikbaar stellen voor programma’s voor hoogbegaafden financieren volledig de behoeften van hun leerlingen. Het gevolg is dat veel hoogbegaafdenprogramma’s werken met zeer kleine budgetten en beperkte middelen hebben. Zoals men wil zeggen: “Je krijgt waar je voor betaalt”.

Docenten zijn niet voldoende opgeleid

De eisen voor hoogbegaafde docenten worden op lokaal niveau vastgesteld. In het ideale geval heeft een hoogbegaafdenprogramma speciale certificatiecriteria voor zijn leerkrachten, maar dat is niet altijd het geval. Het is heel goed mogelijk dat kinderen in programma’s voor hoogbegaafden les krijgen van leraren die geen speciale expertise hebben in het onderwijzen van hoogbegaafde leerlingen. Bovendien is het mogelijk dat leerlingen in programma’s voor hoogbegaafden die gebruik maken van groeperings- en compacteringsstrategieën, het grootste deel van hun instructie krijgen van een leerkracht zonder speciale bevoegdheid. Een gecertificeerde leerkracht kan op bepaalde momenten in de week in de klas komen, maar dat zijn slechts kleine perioden in vergelijking met de hoeveelheid totale instructie.

Identificatie van hoogbegaafde leerlingen

Er is veel discussie in het veld over de manier waarop hoogbegaafde kinderen worden geïdentificeerd. Meestal wordt een kind in eerste instantie geïdentificeerd als een kind met het potentieel om hoogbegaafd te zijn door een leraar op de basisschool, voornamelijk op basis van hun schoolprestaties. Eens ze erkend zijn als mogelijk begaafd, krijgen ze een vorm van gestandaardiseerde testen. Dit kan om verschillende redenen problematisch zijn. Ten eerste zijn leerkrachten in het algemeen onderwijs misschien niet voldoende toegerust om hoogbegaafde leerlingen te herkennen (zie meer hieronder). Bovendien is een testscore misschien geen goede indicator voor hoogbegaafdheid. Intelligentie is een veelomvattende variabele. Afhankelijk van de gebruikte test, kan het zijn dat het niet alle facetten van intelligentie omvat. Bovendien zijn er velen die geloven dat gestandaardiseerde intelligentietests de rijken bevoordelen omdat zij kansen en ervaringen hebben gehad die armere kinderen niet hebben gehad.

Gegaafdheid als een construct is problematisch omdat het waarschijnlijk noch statisch noch dichotomisch is. Als het testen plaatsvindt in de tweede klas, wie zegt dan dat dezelfde leerling een paar jaar later nog steeds als hoogbegaafd zou worden beschouwd? Hoe zit het met die leerlingen die de cutoff met een punt of twee missen? Zij kunnen hoogbegaafd zijn maar een slechte dag gehad hebben tijdens het testen. Als een kind eenmaal het etiket hoogbegaafd of niet-hoogbegaafd opgeplakt heeft gekregen, is het moeilijk om dat etiket later nog te veranderen. Bovendien, waarom is hoogbegaafdheid een alles of niets voorstel? Is een grens die gebaseerd is op een gestandaardiseerde test een eerlijke beoordeling van het feit of een leerling echt hoogbegaafd is? Zoals je kan zien, is het bestempelen van kinderen als hoogbegaafd beladen met problemen. Daarom hebben sommige pedagogen, zoals James Borland, opgeroepen om het label van hoogbegaafdheid af te schaffen.

Vermoedt socio-economische en raciale ongelijkheid

De socio-economische en raciale ongelijkheid in hoogbegaafdenprogramma’s is waarschijnlijk het meest controversiële onderwerp in het hoogbegaafdenonderwijs. De National Association For Gifted Children stelt vast dat Afro-Amerikaanse, Latijns-Amerikaanse en inheemse kinderen voor minstens 50% ondervertegenwoordigd zijn in de programma’s voor hoogbegaafden. In een studie van het Fordham Institute ontdekten onderzoekers Christopher Yaluma en Adam Tyner dat 12,4 procent van de leerlingen in rijkere scholen deelneemt aan hoogbegaafdheidsprogramma’s, maar in arme scholen neemt minder dan de helft van dat aantal (6,1 procent) deel.

Er zijn tal van mogelijke redenen voor deze ongelijkheden. Ten eerste hebben armere scholen misschien niet de middelen om talentvolle leerlingen te identificeren. Hoewel armere scholen evenveel programma’s voor hoogbegaafden hebben als rijke scholen, beschikken ze misschien niet over de middelen om leerlingen nauwkeurig te identificeren. Het screenen van leerlingen voor hoogbegaafdheidsprogramma’s kost geld. Bovendien zijn de ouders van leerlingen uit minderheidsgroepen misschien niet zo goed op de hoogte van het hoogbegaafdheidsproces en dragen ze hun kinderen niet zo vaak voor voor hoogbegaafdheidsdiensten. Het is gebruikelijk om te horen over rijke ouders die erop aandringen dat hun kinderen als hoogbegaafd worden bestempeld, maar dit is misschien niet de eerste zorg van ouders die uit armere milieus komen. Bovendien zijn leerkrachten misschien niet opgeleid in het herkennen van hoogbegaafdheid bij kinderen uit minderheidsgroepen en kunnen zij dit verkeerd interpreteren. Bijvoorbeeld, wat wordt beschouwd als vroegrijp gedrag bij een blank kind kan worden gezien als acting out gedrag bij een minderheidsleerling.

Teacher bias is een controversieel onderwerp in het hoogbegaafdenonderwijs. Blanke leerkrachten kunnen een bewust of onbewust vooroordeel hebben tegen het nomineren van minderheidskinderen voor hoogbegaafdenprogramma’s. Uit een onderzoek van de Vanderbilt University bleek dat een blanke student met hoge scores twee keer zoveel kans had om als hoogbegaafd te worden aangemerkt als een zwarte student met vergelijkbare scores. Dezelfde onderzoekers ontdekten dat het vooroordeel verdween wanneer de leerkracht zwart was. Racial profiling, al dan niet opzettelijk gedaan, is een reëel fenomeen dat kan bijdragen tot de ongelijkheid in de programma’s voor hoogbegaafden.

De toekomst van het hoogbegaafdenonderwijs

Gehoogbegaafdenonderwijs heeft zijn voor- en tegenstanders. Hoewel het wordt aangevallen door bepaalde opvoeders, lijkt het niet op korte termijn te zullen verdwijnen. Er is een reële behoefte aan programma’s in het K-12 onderwijs die gevorderde leerlingen kunnen helpen zich te ontplooien. Hoewel de identificatie als hoogbegaafd kan leiden tot onrealistische verwachtingen, kan het een leerling ook helpen zijn potentieel te bereiken. Er zijn aanwijzingen dat programma’s voor hoogbegaafden leerlingen helpen met academische prestaties, socialisatie en toekomstig succes. Jammer genoeg ontbreekt het veel programma’s voor hoogbegaafden aan de nodige middelen en worden ze gegeven door leerkrachten zonder de juiste opleiding. De huidige methodes voor het identificeren van hoogbegaafde leerlingen is zeer gebrekkig. Kinderen uit minderheidsgroepen en kinderen met een lage sociaaleconomische achtergrond zijn om verschillende redenen ondervertegenwoordigd in de programma’s voor hoogbegaafden. Het is absoluut noodzakelijk dat gekwalificeerde minderheden en mensen met een lage sociaaleconomische status de juiste hoogbegaafdheidsdiensten krijgen. Er is een kloof in de sociale en economische status van minderheden in dit land. De juiste identificatie en implementatie van hoogbegaafdheidsdiensten is een kleine manier om te beginnen deze ongelijkheid te verminderen.

Andere artikelen over hoogbegaafdheidsonderwijs:
– Het identificeren van hoogbegaafde kinderen
– Hoogbegaafde onderwijsvormen en benaderingen
– Hoe hoogbegaafde kinderen thuis les te geven