Post-Modernisme is een brede stroming in de filosofie en de kunsten van het einde van de 20e eeuw, die in het algemeen gekenmerkt wordt door een openheid voor betekenis en autoriteit uit onverwachte hoek, en een bereidheid om ongegeneerd te lenen van eerdere bewegingen of tradities. Het wordt vaak negatief gedefinieerd als een reactie op of oppositie tegen het al even slecht gedefinieerde Modernisme, hoewel sommigen beweren dat het een geheel nieuw paradigma in het intellectuele denken vertegenwoordigt.
De term “Post-Modernisme” (letterlijk “na het Modernisme”) ontstond in de architectuur om een reactionaire beweging aan te duiden tegen de waargenomen saaiheid en vijandigheid van de Modernistische beweging, en ook tegen de pretenties van het hoogmodernisme, met zijn streven naar een ideale perfectie, harmonie van vorm en functie, en afwijzing van frivole versiering. In de kunst, muziek en literatuur (en naar analogie ook in de filosofie) werd de term gebruikt voor een pluralistische of reactionaire stijl die vaak ornamenteler is dan het modernisme en die niet bang is om te lenen van eerdere kunststijlen, vaak op een speelse of ironische manier. Het heeft de neiging een duidelijke centrale hiërarchie of organiserend principe te ontberen, hoewel het vaak extreme complexiteit, tegenstrijdigheid, ambiguïteit, diversiteit en onderlinge verbondenheid of inter-referentialiteit belichaamt, en wordt meestal gekenmerkt door een herleving van traditionele elementen en technieken.
Sommigen zien het Post-Modernisme als slechts een volgende fase in de voortdurende ontplooiing van het Modernisme; anderen zien het als een volledige vervanging van, en een tegenreactie op, het Modernisme. De ontluikende anti-establishment bewegingen van de jaren 1960 kunnen worden beschouwd als de constitutieve gebeurtenis van het Post-Modernisme in een meer algemene zin. Met de huidige ruime beschikbaarheid van Internet, mobiele telefoons, interactieve televisie, enz, en de onmiddellijke, directe, oppervlakkige en vaak oppervlakkige deelname aan de cultuur die zij mogelijk maken, hebben sommige commentatoren zelfs gesteld dat we nu de Post-Post-Moderne periode binnengaan.
In de Filosofie in het bijzonder, werd het Post-Modernisme sterk beïnvloed door Continentale Filosofische stromingen zoals Fenomenologie, Structuralisme en Existentialisme, en het staat over het algemeen sceptisch tegenover veel van de waarden en grondslagen van de Analytische Filosofie. Het wordt over het algemeen gezien als een openheid voor betekenis en gezag uit onverwachte hoek, zodat de uiteindelijke bron van gezag het eigenlijke “spel” van het discours zelf is. Het kan worden beschouwd als een “pick-and-mix” benadering, waarbij fundamentele problemen benaderd kunnen worden vanuit een breed scala van theoretische perspectieven.
Post-Modernisme is een brede en niet-specifieke stroming (als het al als een stroming kan worden omschreven), en stromingen als Deconstructionisme en Post-Structuralisme (onder andere) kunnen beide worden beschouwd als Post-Modernistisch. Post-Modernisten verdedigen zich vaak tegen kritiek van filosofische incompetentie en buitensporige informaliteit door te beweren dat zij een “bredere” kijk hebben op wat filosofie is, dat hun gebruik van academisch jargon noodzakelijk is om hun ideeën over te brengen, en dat hun critici hun werk gewoon niet begrijpen.
Tot de bekendste postmodernistische filosofen behoren Michel Foucault, Jacques Derrida, Jean-François Lyotard (1924 – 1998), Richard Rorty (1931 – 2007), Jean Baudrillard (1929 – 2007) en Roland Barthes (1915 – 1980). Lyotard is wellicht een van de meest herkenbare Post-Modernisten, en hij heeft het Post-Modernisme beschreven als een conditie van de huidige toestand van cultuur, sociale structuur en het zelf. Hij houdt zich vooral bezig met de rol van het verhaal in de menselijke cultuur, en in het bijzonder hoe die rol is veranderd nu we de moderniteit achter ons hebben gelaten en in een post-industriële of postmoderne toestand zijn terechtgekomen. Baudrillard heeft betoogd dat we in een “hyperreële”, postmoderne, post-industriële, post-alles soort van wereld leven, en dat de mondiale werkelijkheid zodanig door een geïnternationaliseerde populaire cultuur is gedomineerd dat mensen grote moeite hebben om te bepalen wat echt is.