Wanneer Dara Orbach een FedEx pakketje ontvangt in haar lab in Galveston, Texas, opent ze het vaak om er een bevroren dolfijnenpenis in te vinden. Dan ontdooit ze hem, blaast hem op en naait de penis in een vagina.
“Je kunt me een dood voortplantingskanaal van een dolfijn sturen en ik kan de soort van buitenaf identificeren,” zegt Orbach. Ze is een van de weinige onderzoekers die de evolutie van de geslachtsorganen van zeezoogdieren bestudeert, en bekijkt hoe de natuur deze ingewikkelde systemen met al hun bizarre plooien en spiralen heeft gevormd.
Orbach is geïnteresseerd in vragen die bij de meeste mensen niet eens op zouden komen. Hoe kunnen mannelijke dolfijnen een partner najagen als ze een erectie hebben die een aanzienlijke weerstand genereert? Op het ogenblik weet niemand het, maar Orbach is vastbesloten het antwoord op deze en andere meer dringende vragen te weten te komen.
Maar om deze vragen te beantwoorden is een gestadige aanvoer van penissen en vagina’s nodig, en deze zijn moeilijk te verkrijgen. Voor Orbach betekent het vinden van een specimen vaak wachten op een dolfijn of zeehond die aanspoelt op een kust ergens in de VS. Nadat het monster door de plaatselijke autoriteiten is verzameld, snijden ze de penis of vagina eruit, vriezen het in en sturen het ’s nachts naar haar lab.
Het heeft Orbach jaren gekost om de genitaliën te verzamelen die in haar nieuwste studie centraal staan. Hiervoor verzamelde ze een penis en vagina van een mannetje en een vrouwtje van vier soorten: de bruinvis, de tuimelaardolfijn, de gewone kortbekdolfijn en de gewone zeehond. Om er zeker van te zijn dat de genitaliën van de verschillende geslachten bij elkaar pasten, verzamelde Orbach alleen exemplaren die in de San Francisco Bay Area leefden.
Maar Orbach is niet alleen geïnteresseerd in de exemplaren zelf – wat ze echt wil weten is hoe ze bij elkaar passen als de dieren paren. Om dit te weten te komen moet ze een erectie nabootsen in deze dode penissen, wat betekent dat ze een biervat moet vullen met een zoutoplossing en de penis omhoog moet pompen tot hij in erectie is.
Orbach maakt van haar penis- en vaginamonsters 3D-scans
Orbach neemt vervolgens de bijbehorende vagina – waarvan ze al een siliconen endocast heeft gemaakt – en naait de stijve penis erin. Deze creatie wordt vervolgens gefixeerd met formaline, gekrompen met ethanol en gedrenkt in een jodiumoplossing voordat ze wordt gescand in een CT-scanner.
De resulterende scans worden vervolgens omgezet in 3D-maasmodellen, zodat Orbach kan spelen met de positionering van de penis en vagina in simulatie. Maar toen het om deze vier soorten ging, was het haar duidelijk dat er maar één juiste pasvorm was voor elk paar. “
“Toen we de endocast omhoog hielden en hem naast de penis hielpen, waren we verbijsterd over hoe ze bij elkaar pasten,” zegt Orbach. Ondanks hun kronkels en bochten, pasten deze mariene geslachtsdelen in elkaar met een nauwkeurige precisie.
Observeren hoe deze dieren in het wild paren kan buitengewoon moeilijk zijn, dus deze scans geven ook een zeldzame glimp van het seksuele gedrag van deze wezens. Eén aanwijzing ligt in de grote vaginale plooien van de bruinvis en de tuimelaardolfijn. “Er is geen manier voor de penisschacht om voorbij die plooi te komen,” zegt Orbach, tenzij het vrouwtje haar lichaam draait om de penis binnen te laten.
Dit zou kunnen betekenen dat de vrouwtjes van deze soorten zo geëvolueerd zijn dat ze kunnen controleren hoe diep ze door de mannetjes worden gepenetreerd. Als ze zich zo draaien dat hun vaginale plooien in de weg zitten, kunnen de vrouwtjes de penistip misschien weghouden van hun baarmoederhals, waardoor het minder waarschijnlijk wordt dat ze bevrucht worden.
Dit zou enorme evolutionaire voordelen voor dolfijnen kunnen hebben. Zwangerschap duurt bij deze soorten een jaar, zodat de kosten van het hebben van een kalf met een ongeschikt mannetje enorm kunnen zijn. “Zij zou in staat kunnen zijn om op subtiele wijze het vaderschap te controleren door de uitlijning van het lichaam,” zegt Orbach. De gewone dolfijnen en gewone zeehonden hebben niet zulke grote vaginale plooien, dus de enige fysieke barrière voor deze soorten is de lengte van de penis.
Maar het bestuderen van bewaarde geslachtsdelen in het lab is slechts één deel van Orbachs werk. Ze is nu van plan de oceaan op te gaan om te proberen deze dieren in het wild te zien paren en uit te zoeken hoe hun gedrag het beste gebruik maakt van hun uniek aangepaste genitaliën. “Het is zo’n ongewone en speciale omgeving om mee te werken,” zegt Orbach.