Note: dit artikel bevat thema’s die sommige lezers verontrustend kunnen vinden.
Mindhunter is terug voor zijn tweede seizoen en daarmee komt een nieuwe lichting seriemoordenaars wiens geesten we op het punt staan te ontrafelen.
Ed Kemper, die werd geïntroduceerd in seizoen één van de true crime-dramaserie (uitgebracht in 2017), is een van de personages die terugkeert voor het tweede deel. Hoewel sommige van de verontrustende details van zijn misdaden werden behandeld in de eerste reeks afleveringen terug in 2017, is het waargebeurde verhaal van Kemper er een die echt definieert waar Mindhunter over gaat.
In een exclusief interview met Digital Spy vertelde John Douglas, de voormalige FBI-agent wiens werk de tv-serie inspireerde (om nog maar te zwijgen van Silence of the Lambs en tientallen andere films en shows) ons hoe het was om in het echte leven met de veroordeelde moordenaar om te gaan.
Gerelateerd: Een grote kritiek op de Ted Bundy Tapes, volgens voormalig FBI-agent John Douglas
John Douglas was Special Agent bij de FBI en staat wijd en zijd bekend als de toonaangevende expert als het gaat om criminal profiling. De serie Mindhunter is gebaseerd op zijn baanbrekende werk, ook gedetailleerd in het gelijknamige boek dat Douglas samen met Mark Olshaker schreef.
Als Holden Ford, het hoofdpersonage dat geïnspireerd is door Douglas, in aflevering twee van de gedramatiseerde serie voor de allereerste keer oog in oog komt te staan met Kemper, schudden de twee elkaar de hand en zegt de gevangene: “Edmund was mijn moeders idee, dus je mag me Ed noemen.”
Dit zet de toon voor Kemper’s verhaal; hij schetst een beeld van een vreselijke jeugdrelatie met zijn moeder, evenals zijn grootmoeder, die zijn latere verdorven gedrag ‘geconditioneerd’ heeft.
“De echte Ed Kemper is nog groter dan Cameron , die een ongelooflijke prestatie leverde . Ed Kemper was 6 ft 9 en hij was 300 pond,” zegt Douglas.
“Ook al was hij een grote jongen, zijn moeder vernederde hem, vernederde hem, brak hem af als kind, dus toen hij naar school ging, was hij, zo groot als hij was, degene die werd gepest.”
Hij voegde eraan toe: ” extreem slimme, innemende jongen. Wat hij deed is afschuwelijk, maar wat ik denk terwijl ik het interview doe, is dat hij het resultaat is van deze misbruikende vroege jeugd door zijn moeder. Als hij uit die omgeving was gehaald, had hij iets kunnen bereiken of iets positiefs kunnen doen in zijn leven, maar dat was niet het geval.”
Discussiërend over het concept van nature versus nurture in Kemper’s geval, concludeert Douglas dat “it’s definitely, with him, nurture”.
Het hoeft niet gezegd te worden dat terwijl Kemper’s moeder verantwoordelijk kan zijn geweest voor het creëren van Ed Kemper, Ed Kemper volledig verantwoordelijk is voor zijn eigen daden: “Het betekent niet dat iedereen gaat opgroeien tot een roofdier,” zegt Douglas.
Gerelateerd: Mindhunter-ster gaat eindelijk in op verdeeldheid zaaiende fan-theorie over de finale van seizoen één
“Kemper een 145 IQ, een slimme kerel, toen hij uiteindelijk zijn moeder vermoordde, was dat het laatste wat hij deed,” voegt Douglas eraan toe. “Het was voorbij, het was het einde van het verhaal. Hij werd erg emotioneel, veel van hen doen dat, ze worden erg emotioneel, beginnen te praten over hun vroege jeugd, hun moeders, dit liefde-haat soort gevoelens jegens de moeder.”
Op het argument dat er een soort genetische component betrokken zou kunnen zijn bij de neiging tot geweld, zegt Douglas: “Ik geloof niet dat er een moordenaarsgen is, of een gewelddadig gen, dat dit zal doen.”
De voormalige FBI-agent onthult ook dat een ander teken “dierenmishandeling is, het uithalen of martelen”, wat kan fungeren als een “brug van dat naar geweld tegen hun medemens”. Volgens geschreven werk rond Ed Kemper, doodde en begroef hij de huiskat van zijn familie toen hij 10 jaar oud was.
Ed Kemper’s waargebeurde verhaal: Wat heeft hij gedaan?
Kemper, ook wel bekend als de Co-ed Killer, werd in 1973 veroordeeld voor een reeks moorden en zit momenteel acht keer levenslang uit. Hij was 24 jaar oud toen hij werd veroordeeld en had 10 mensen vermoord, onder wie zijn grootmoeder, grootvader, zijn moeder en haar vriendin, alsmede een aantal jonge, vrouwelijke liftsters.
Hij stond er ook om bekend zijn slachtoffers te onthoofden en aan necrofilie te doen.
Op 15-jarige leeftijd liep Ed weg van huis en kwam bij zijn grootouders te wonen op hun boerderij in centraal Californië. Hier doodde hij zijn eerste slachtoffer, grootmoeder Maude Matilda Hughey Kemper, met een geweer. Toen zijn grootvader thuiskwam, vermoordde Kemper ook hem, naar verluidt omdat hij ‘niet wilde dat hij zag wat hij had gedaan’.
In een persinterview, gepubliceerd in Front Page Detective Magazine na zijn veroordeling, zei Kemper over zijn grootmoeder: ” dacht dat ze meer ballen had dan een man en was voortdurend bezig mij en mijn grootvader te ontmannen om het te bewijzen.”
Hij belde zijn moeder na deze moorden en daarna de politie om te onthullen wat hij had gedaan. Kemper werd vervolgens berecht in de jeugdrechtbank en geïnstitutionaliseerd in het staatsziekenhuis van Atascadero. Hij was 21 jaar oud toen hij werd vrijgelaten, nadat hij – verbazingwekkend genoeg – de autoriteiten ervan had overtuigd dat hij geschikt was om vrijgelaten te worden.
Aan het begin van de jaren zeventig werd een aantal jonge meisjes vermist, waaronder Mary Ann Pesce en Anita Luchessa (18 jaar), Aiko Koo (15 jaar) en Cynthia Schall (19 jaar). Resten van sommige van Kemper’s slachtoffers werden later gevonden.
De moorden werden destijds veel besproken in de omgeving van Santa Cruz. Er werd veel gespeculeerd over wie het gedaan zou kunnen hebben en er heerste een groeiende angst voor mensen die liftten of alleen op pad gingen.
Gerelateerd: Hebben we gelijk met onze obsessie voor true crime?
Kemper was bij politieagenten in die tijd wel bekend, maar als ‘Big Ed’, de vriendelijke jongen met wie ze in een van de plaatselijke bars een glaasje dronken. Hij wilde zelf officier worden, maar dat werd hem geweigerd, hetzij vanwege zijn grootte (zijn verhaal), hetzij vanwege zijn eerdere psychiatrische verleden, dat op bezwaren van een officier van justitie was verzegeld. In plaats daarvan ging hij met hen om, en zij waren niets wijzer over zijn ware aard – totdat hij zichzelf letterlijk aangaf en bekende.
De politie van Santa Cruz kreeg een telefoontje. “Ik heb mijn moeder en haar vriendin vermoord. En ik heb die schoolmeisjes vermoord. Ik heb er zes vermoord en ik kan je laten zien waar ik de stukken van hun lichamen heb verstopt,” zei de mannenstem (via een archiefartikel van Inside Detective).
Volgens de arresterende agenten, die naar de telefooncel werden gestuurd die het telefoontje had gepleegd, werd Kemper zonder slag of stoot aangehouden. Kemper bekende de moorden in Noord-Californië en gaf details over hoe hij zijn slachtoffers had gedood en wat hij met hun overblijfselen had gedaan. De bevindingen van het onderzoek bevestigden het verhaal van Kemper. Volgens de rapporten waren de begraaf- en stortplaatsen van Kemper’s slachtoffers binnen een straal van 20 mijl van zijn moeders appartement.
Tijdens zijn proces getuigde Ed Kemper over zijn misdaden. Door de rechtbank aangewezen psychiaters, die getuigden voor de aanklager, beschreven Kemper als iemand met een “persoonlijkheidsstoornis”, maar zeiden ook dat hij niet krankzinnig was volgens de wettelijke Californische normen.
De jury achtte Kemper schuldig en gezond, hetgeen Kemper in het persinterview na de rechtszaak zei dat hij “echt niet verbaasd” was.
De nu 70-jarige Kemper zit nog steeds achter de tralies om zijn acht opeenvolgende levenslange gevangenisstraffen uit te zitten.
In 1988 beweerde hij tegen de autoriteiten dat hij geschikt was voor vrijlating, maar dat de maatschappij nog niet klaar was om hem te accepteren – “Dat kan ik ze niet kwalijk nemen,” zei hij (via AP News). Drie leden van de Staatsraad voor Gevangenisvoorwaarden beslisten unaniem tegen zijn paroolverzoek.
Een lid van de paroolcommissie zou Kemper echter wel hebben geprezen voor zijn ‘voorbeeldige gedrag’ in de gevangenis. De veroordeelde moordenaar zou actief zijn geweest bij Bijbelstudiegroepen en maakt ook deel uit van een boeken-voor-de-blinden-project.
Fast-forward naar 2007 en Kemper’s advocaat Scott Currey vertelde de parole board tijdens een officiële hoorzitting dat zijn cliënt blij was om achter de tralies te blijven.
“Zijn gevoel is – en dit is zijn overtuiging – niemand gaat hem ooit vrijlaten en hij is gewoon blij, hij is net zo blij om zijn leven in de gevangenis voort te zetten,” zei Currey, volgens de New York Post.
Mindhunter seizoen twee is nu beschikbaar om te streamen op Netflix, samen met Mindhunter seizoen één.
Wil je op de hoogte blijven van entertainmentnieuws en features? Klik dan op ‘Vind ik leuk’ op onze Digital Spy Facebook-pagina en ‘Volg’ op onze @digitalspy Instagram- en Twitter-account.