Ik heb hoofdpijn… of niet.
Ik zat op de lagere school toen ik hoofdpijn begon te krijgen. Mijn ouders en mijn broer dragen brillen en contactlenzen, dus we gingen ervan uit dat mijn hoofdpijn werd veroorzaakt door problemen met mijn gezichtsvermogen. Ik kreeg een leesbril voorgeschreven. De bril hielp een tijdje, maar op de middelbare school begon ik steeds vaker hoofdpijn te krijgen.
Iedereen dacht dat ik deed alsof ik hoofdpijn had, zodat ik naar huis kon gaan en niet aan school hoefde te werken, wat ergerlijk was. Ik begon ook voetbal te spelen, een harde sport, waarvan we dachten dat het misschien de reden was dat mijn hoofdpijn soms zo erg was.
De schuld geven aan voetbal en allergieën
Op de middelbare school ging ik door met voetbal spelen. Vaak speelde ik tegen teams met jongens die twee keer zo groot waren als ik. Een van de laatste wedstrijden van mijn negende seizoen, moest ik het opnemen tegen een jongen die ongeveer 250 pond woog, ik woog slechts 150 pond. Dus toen mijn hoofdpijn bleef aanhouden, dacht ik natuurlijk opnieuw dat het kwam door het head-to-head contact in football.
Eind november 2009 werd mijn hoofdpijn heviger en begon ik over te geven. Omdat ik de oorzaak niet kende, gaf ik allergie de schuld, “mijn sinussen zijn opgebrand”, dacht ik.
Ondraaglijke pijn
Op een ochtend begin december was ik op school toen ik weer enorme hoofdpijn kreeg. Ik belde mijn moeder, die op haar werk was, en vroeg of ze me een aspirientje wilde brengen. Een paar uur later moest ik haar weer bellen om te zeggen dat ik de pijn niet langer kon verdragen en dat ze me moest komen ophalen.
De volgende ochtend zei ze dat ik thuis moest blijven van school en dat ze de dokter zou bellen. Het was vrijdag, ik zei haar dat ik een proefwerk had en dat ik het niet wilde inhalen. Ik ging naar school, maar een uur later belde ze om me te komen halen. Ze belde onmiddellijk de dokter en plande een afspraak voor de volgende week.
Mijn hoofdpijn was echter ondraaglijk, dus belde mijn moeder de 24-uurs verpleegstershotline van onze verzekeringsmaatschappij om vragen te stellen. De volgende dag belde ze de dokter om meer advies te krijgen.
Op zondag moest ik naar de spoedeisende hulp. Ik vertelde de dokter dat ik in orde was, behalve dat mijn hoofd pijn deed, erg. Hij schreef me medicijnen voor tegen migraine. Het hielp niet.
Op maandag 7 dec. belde mijn moeder de dokter en zei dat ze meteen een CT-scan van mijn hoofd wilde laten maken. We gingen diezelfde dag nog naar binnen en de dokter belde ongeveer drie uur later met de resultaten.
De diagnose
We kregen te horen dat ik een hersentumor had, iets groter dan een golfbal bovenop mijn hersenstam. De volgende dag werd ik opgenomen in het MD Anderson Cancer Center in Houston.
De artsen van MD Anderson diagnosticeerden mij met een pilocytic astrocytoma en zeiden dat het zeer ernstig was — mogelijk de dood, blindheid, verlamming en/of ik kon worden achtergelaten met het verstand van een 3- of 4-jaar-oude.
Op 14 december 2009, Dr. Nicholas Levine, een neurochirurg, en zijn medewerkers waren in staat om meer dan 99% van de tumor te verwijderen. Gelukkig had ik geen chemotherapie of bestraling nodig — mijn tumor was goedaardig! Wel heb ik een aantal maanden fysio- en bezigheidstherapie gehad.
Terug in actie
Dagelijks heb ik een beetje dubbel zicht en delen van mijn linkerzij tintelen en zijn gevoelloos. Ik blijf op schema op school met bovengemiddelde cijfers.
Ik nam een jaar vrijaf van het voetballen, maar begon weer fulltime te spelen in mijn eerste jaar.
Ik ga dit najaar mijn laatste jaar in en ik kijk ernaar uit om een leider te zijn in mijn voetbalteam, de Sam Houston Broncos, in Moss Bluff, La.