Leonardo da Vinci (1452-1519) was een schilder, architect, uitvinder en student van alles wat met wetenschap te maken had. Zijn natuurlijke genie doorkruiste zoveel disciplines dat hij de term “Renaissance man” belichaamde. Vandaag de dag is hij het meest bekend om zijn kunst, waaronder twee schilderijen die nog steeds tot de beroemdste en meest bewonderde ter wereld behoren, Mona Lisa en Het Laatste Avondmaal. Kunst, zo geloofde da Vinci, was onlosmakelijk verbonden met wetenschap en natuur. Hij was grotendeels autodidact en vulde tientallen geheime notitieboekjes met uitvindingen, observaties en theorieën over zaken van luchtvaart tot anatomie. Maar de rest van de wereld was nog maar net begonnen met het delen van kennis in boeken die met beweegbare letters werden gemaakt, en de concepten die in zijn notitieboekjes werden uitgedrukt, waren vaak moeilijk te interpreteren. Het gevolg was dat, hoewel hij in zijn tijd werd geprezen als een groot kunstenaar, zijn tijdgenoten zijn genie vaak niet ten volle waardeerden – de combinatie van intellect en verbeelding die hem in staat stelde, althans op papier, uitvindingen te doen als de fiets, de helikopter en een vliegtuig gebaseerd op de fysiologie en het vliegvermogen van een vleermuis.
Leonardo da Vinci: vroege leven en opleiding
Leonardo da Vinci (1452-1519) werd geboren in Anchiano, Toscane (nu Italië), dicht bij de stad Vinci die ons de achternaam gaf die we vandaag de dag met hem associëren. In zijn eigen tijd was hij gewoon bekend als Leonardo of als “Il Florentine,” omdat hij in de buurt van Florence woonde – en hij was beroemd als kunstenaar, uitvinder en denker.
Da Vinci’s ouders waren niet getrouwd, en zijn moeder, Caterina, een boerin, trouwde met een andere man toen da Vinci nog heel jong was en stichtte een nieuw gezin. Vanaf ongeveer zijn vijfde woonde hij op het landgoed in Vinci dat toebehoorde aan de familie van zijn vader, Ser Peiro, een advocaat en notaris. Da Vinci’s oom, die een bijzondere waardering voor de natuur had, die da Vinci steeds meer ging delen, hielp hem ook bij zijn opvoeding.
Leonardo da Vinci: vroege carrière
Da Vinci kreeg geen formele opleiding buiten lezen, schrijven en rekenen, maar zijn vader waardeerde zijn artistieke talent en bracht hem rond zijn 15e in de leer bij de bekende beeldhouwer en schilder Andrea del Verrocchio, uit Florence. Gedurende ongeveer tien jaar verfijnde da Vinci zijn schilder- en beeldhouwtechnieken en bekwaamde hij zich in mechanische kunsten. Toen hij 20 was, in 1472, bood het schildersgilde van Florence da Vinci het lidmaatschap aan, maar hij bleef bij Verrocchio tot hij in 1478 een zelfstandig meester werd. Rond 1482 begon hij zijn eerste opdracht te schilderen, De Aanbidding der Koningen, voor het San Donato klooster in Florence, een Scopeto klooster.
Dat werk heeft da Vinci echter nooit voltooid, want kort daarna verhuisde hij naar Milaan om te werken voor de heersende Sforza clan, waar hij werkte als ingenieur, schilder, architect, ontwerper van hoffeesten en, het meest opmerkelijk, als beeldhouwer. De familie vroeg Da Vinci een prachtig bronzen ruiterstandbeeld van 1,5 meter hoog te maken ter ere van de stichter van de dynastie, Francesco Sforza. Da Vinci werkte 12 jaar aan en uit aan het project en in 1493 was een kleimodel klaar om te worden tentoongesteld. Een dreigende oorlog betekende echter dat het brons voor het beeld moest worden omgebouwd tot kanonnen, en het kleimodel werd vernietigd in het conflict nadat de heersende Sforza hertog in 1499 uit de macht was gevallen.
Leonardo da Vinci: ‘Het Laatste Avondmaal’ en ‘Mona Lisa’
Hoewel er relatief weinig schilderijen en beeldhouwwerken van da Vinci bewaard zijn gebleven – deels omdat zijn totale productie vrij klein was – behoren twee van zijn overgebleven werken tot ’s werelds bekendste en meest bewonderde schilderijen.
Het eerste is da Vinci’s “Het Laatste Avondmaal”, geschilderd tijdens zijn verblijf in Milaan, van ongeveer 1495 tot 1498. Het Laatste Avondmaal is een tempera- en olieverfschilderij op gips en werd gemaakt voor de refter van het klooster van Santa Maria delle Grazie. Dit werk, ook bekend als “Het Cenakel”, meet ongeveer 15 bij 29 voet en is het enige fresco van de kunstenaar dat bewaard is gebleven. Het verbeeldt het Pesach diner tijdens welke Jezus Christus de apostelen toespreekt en zegt: “Een van jullie zal mij verraden.” Een van de belangrijkste kenmerken van het schilderij is de emotieve uitdrukking en lichaamstaal van elke apostel. De compositie, waarin Jezus zich temidden van de apostelen bevindt en toch geïsoleerd is, heeft generaties schilders beïnvloed.
Toen Milaan in 1499 door de Fransen werd binnengevallen en de Sforza-familie vluchtte, ontsnapte ook da Vinci, mogelijk eerst naar Venetië en daarna naar Florence. Daar schilderde hij een reeks portretten waaronder “La Gioconda”, een werk van 21 bij 31 inch dat vandaag het best bekend is als “Mona Lisa”. Geschilderd tussen ongeveer 1503 en 1506, is de afgebeelde vrouw – vooral vanwege haar mysterieuze glimlach – al eeuwen onderwerp van speculatie. In het verleden werd vaak gedacht dat zij Mona Lisa Gherardini was, een courtisane, maar de huidige wetenschap geeft aan dat zij Lisa del Giocondo was, de vrouw van de Florentijnse koopman Francisco del Giocondo. Het portret – het enige da Vinci portret uit deze periode dat bewaard is gebleven – bevindt zich nu in het Louvre Museum in Parijs, waar het jaarlijks miljoenen bezoekers trekt.
Omstreeks 1506 keerde da Vinci terug naar Milaan, samen met een groep van zijn leerlingen en discipelen, waaronder de jonge aristocraat Francesco Melzi, die Leonardo’s naaste metgezel zou worden tot aan zijn dood. Ironisch genoeg gaf de overwinnaar van de Hertog Ludovico Sforza, Gian Giacomo Trivulzio, Da Vinci de opdracht zijn grootse ruiterstandbeeld te beeldhouwen. Ook deze werd nooit voltooid (ditmaal omdat Trivulzio zijn plan terugschroefde). Da Vinci verbleef zeven jaar in Milaan, gevolgd door nog eens drie jaar in Rome, nadat Milaan opnieuw onherbergzaam was geworden vanwege politieke twisten.
Leonardo da Vinci: Filosofie van onderlinge verbondenheid
Da Vinci’s interesses reikten veel verder dan de schone kunsten. Hij bestudeerde de natuur, mechanica, anatomie, fysica, architectuur, bewapening en nog veel meer, en creëerde vaak nauwkeurige, werkbare ontwerpen voor machines als de fiets, de helikopter, de onderzeeër en de militaire tank, die pas na eeuwen tot stand zouden komen. Hij was, schreef Sigmund Freud, “als een man die te vroeg ontwaakte in de duisternis, terwijl de anderen allemaal nog sliepen.”
Van verschillende thema’s kan gezegd worden dat ze da Vinci’s eclectische interesses verenigden. Hij geloofde met name dat het gezichtsvermogen het belangrijkste zintuig van de mens was en dat “saper vedere” (“weten hoe te zien”) van cruciaal belang was om alle aspecten van het leven ten volle te beleven. Hij zag wetenschap en kunst eerder als elkaar aanvullende dan als afzonderlijke disciplines, en vond dat ideeën die in het ene domein werden geformuleerd, het andere konden – en moesten – beïnvloeden.
Waarschijnlijk vanwege zijn overvloed aan uiteenlopende interesses slaagde da Vinci er niet in een aanzienlijk aantal van zijn schilderijen en projecten te voltooien. Hij besteedde veel tijd aan het zich verdiepen in de natuur, het testen van wetenschappelijke wetten, het ontleden van lichamen (mens en dier) en het nadenken en schrijven over zijn waarnemingen. Ergens in het begin van de jaren 1490 begon da Vinci notitieboekjes te vullen met betrekking tot vier brede thema’s: schilderkunst, architectuur, mechanica en menselijke anatomie. Zo creëerde hij duizenden pagina’s met keurig getekende illustraties en dicht opgeschreven commentaar, waarvan sommige (dankzij het linkshandige “spiegelschrift”) voor anderen onleesbaar waren.
De notitieboekjes – vaak aangeduid als da Vinci’s manuscripten en “codices”- bevinden zich vandaag de dag in museumcollecties, nadat ze na zijn dood verspreid waren geraakt. De Codex Atlanticus bevat bijvoorbeeld een plan voor een mechanische vleermuis van 65 voet, in wezen een vliegmachine gebaseerd op de fysiologie van de vleermuis en op de principes van de luchtvaart en de natuurkunde. Andere notitieboeken bevatten da Vinci’s anatomische studies van het menselijk skelet, de spieren, de hersenen, het spijsverterings- en voortplantingssysteem, die een breder publiek inzicht gaven in het menselijk lichaam. Maar omdat ze in de jaren 1500 niet werden gepubliceerd, hadden da Vinci’s notitieboekjes weinig invloed op de wetenschappelijke vooruitgang in de Renaissance.
Leonardo da Vinci: Latere jaren
Da Vinci verliet Italië voorgoed in 1516, toen de Franse heerser Frans I hem de titel van “Premier Schilder en Ingenieur en Architect van de Koning” aanbood, wat hem de mogelijkheid gaf om op zijn gemak te schilderen en te tekenen terwijl hij in een landhuis woonde, het kasteel van Cloux, nabij Amboise in Frankrijk. Hoewel hij vergezeld werd door Melzi, aan wie hij zijn landgoed zou nalaten, blijkt uit de bittere toon van sommige van zijn correspondentie uit deze periode dat da Vinci’s laatste jaren niet erg gelukkig zijn geweest. (Melzi zou later trouwen en een zoon krijgen, wiens erfgenamen, na zijn dood, da Vinci’s landgoed verkochten.)
Da Vinci stierf in Cloux (nu Clos-Lucé) in 1519 op 67-jarige leeftijd. Hij werd vlakbij begraven in de paleiskerk van Saint-Florentin. De Franse Revolutie heeft de kerk bijna weggevaagd, en de overblijfselen zijn in het begin van de 19e eeuw volledig gesloopt, waardoor het onmogelijk is de exacte graftombe van da Vinci te identificeren.