Als je gisteren hebt zitten debatteren over hoe beroemd Leonardo DiCaprio op verschillende momenten in de jaren 90 was, dan blijkt dat het antwoord al die tijd al voor je lag. “Leo weet niet wat er gaat gebeuren als Titanic uitkomt,” zei Tobey Maguire tegen Cathy Horyn in het Vanity Fair-coververhaal van januari 1998 dat werd aangehaald in het Slate-debat dat Twitter donderdag in vuur en vlam zette. “Ik bedoel, het is enorm. En het zullen niet alleen 12-jarige meisjes zijn die naar hem kijken. Het zal iedereen zijn.”
Dat “iedereen,” lijkt nu vrij duidelijk, omvatte Céline Sciamma, de Franse regisseur van de nieuwe film Portrait of a Lady on Fire, die 19 jaar oud was toen Titanic werd uitgebracht. In het interview met Vox waarmee deze hele puinhoop begon, prees Sciamma de “totaal queer” seksscènes van Titanic, en beweerde daarnaast het volgende: “DiCaprio en Kate Winslet waren beiden niet bekend – geen sterren – dus er was geen machtsdynamiek tussen hen…Ik denk dat het een enorm succes was omdat het een liefdesverhaal is met gelijkheid en met emancipatie.”
Een deel van Sciamma’s citaat is gemakkelijk te weerleggen: DiCaprio en Winslet waren zeker bekend, althans in de VS, in december 1997. Beiden waren al genomineerd voor een Oscar. Zij had een klassieke literatuurhit gehad, Sense and Sensibility, terwijl hij een veel grotere had gehad, Romeo + Juliet. Maar het “geen sterren” gedoe is lastiger. Net als alles wat met Titanic te maken had, werden de carrières van Winslet en DiCaprio ordes van grootte groter toen de film eenmaal uitkwam; het niveau van beroemdheid dat ze daarvoor dachten te hebben, werd overschaduwd door de Oscars, de kassa’s, de Leo Mania, alles. Het was zo enorm dat ze allebei de volgende 20 jaar van hun carrière besteedden aan het zorgvuldig – en met succes – wegonderhandelen ervan.
En Horyn’s stuk maakt het buigpunt vrij duidelijk. Ze schrijft over zijn beslissing om in Titanic de hoofdrol te spelen: “DiCaprio zag zichzelf instinctief als iemand anders dan een big-time, big-budget ster die op straathoeken bejubeld kon worden door gewoon…Leo!” Ze geeft ook het moment in de film aan waarop dat allemaal verandert: “Wanneer DiCaprio’s personage, gekleed in een oogverblindende witte das, zijn rijke nieuwe liefde naar het stuur laat gaan voor een onstuimige avond die eindigt op de achterbank van een opgeslagen Rolls, wordt hij een ster van de eerste orde en het uitbundige hart van de film.” (Vergeef me de samenvoeging van twee verschillende scènes in de film – de scène in de Rolls gebeurt lang na het diner in witte das. Wat kunnen we zeggen: Titanic was nog niet helemaal Titanic.)
Ja, zelfs in april 1997, toen DiCaprio zijn Titanic-vervolg The Man in the Iron Mask in Parijs aan het filmen was, zaten er “30 gillende meisjes” achter hem aan in het Louvre, “die hem het hemd van het lijf probeerden te krabben vlak bij de Mona Lisa.” (We kunnen gerust aannemen dat Sciamma niet één van hen was.) Maar Horyn ziet dat als een aberratie en een teken van de dingen die komen gaan, het bewijs dat zijn “dagen van nonchalante bescherming van zijn anonimiteit met getrokken baseball petjes geteld waren.” Dat bleek niet helemaal waar te zijn, maar Horyn had gelijk: Leo was enorm, en stond op het punt groter te worden dan iemand voor mogelijk had gehouden.
Krista Smith, die destijds Vanity Fair’s West Coast-redacteur was, herinnert zich dat ze Titanic zag in een vroege vertoning met Graydon Carter, Vanity Fair’s hoofdredacteur van 1992 tot 2017. “In Titanic was Leo volwassen,” zei Smith vrijdag. “Hij kuste het meisje, hij droeg een smoking, hij was prachtig. Het was sterrenmateriaal. Zo hadden we hem nog nooit gezien. Hij was de baas over zijn eigen lot.”
De keuze om hem op de cover van januari 1998 te zetten, die begin december in de winkels zou liggen – slechts een paar weken voor de opening van Titanic – was “ofwel een gelukstreffer of geniaal.” Een maand na een cover met Matt Damon, midden in zijn doorbraak met Good Will Hunting, was het een nieuwe poging in de richting van wat Smith “het idee van een veranderende generatie” noemde. Met andere woorden, zei ze, Leo “was geen ster. Titanic heeft hem gemaakt.”
In een e-mail deze week voegde Horyn er nog een perspectief aan toe: “Grappig genoeg heb ik Leo en Brad Pitt rond dezelfde tijd geïnterviewd, Brad toen hij bezig was met Fight Club in L.A., en de indruk die ik kreeg was die van twee jonge mannen die hun roem aankonden, het was geen last. Dat is voor mij de belangrijkste kwaliteit van een ster.”
Dus, het goede nieuws hier is dat iedereen gelijk heeft. Leo was een grote ster vóór de Titanic: groot genoeg om vooraan in het midden te staan van het Hollywood-nummer van 1996 van Vanity Fair, om Romeo + Juliet op nummer één te zetten, om de verplettering te zijn van miljoenen. Maar de jaren ’90 waren het tijdperk van de grote mannelijke sterren – Murphy, Smith, Cruise, Hanks – en DiCaprio, ster van Marvin’s Room en What’s Eating Gilbert Grape?, had niets dat in de buurt kwam van hun niveau van box office saturatie en sterrendom. Totdat hij dat wel deed, en een ster werd zo groot dat zelfs een 19-jarige aspirant auteur filmmaker in Parijs niet anders kon dan het op te merken.
More Great Stories From Vanity Fair
– Waarom Eminem “Lose Yourself” uitvoerde bij de Oscars van 2020
– The Crown kondigt zijn nieuwe koningin Elizabeth II aan-en bevestigt zijn laatste seizoen
– Legendarische Oscarwinnaar Lee Grant over de zwarte lijst, seks, seksisme, en de behandeling van Renée Zellweger
– Opknoping met Bill Murray op de set van Ghostbusters: Afterlife
– Binnen in de 2020 Vanity Fair Oscar party
– Er is een lege ruimte in het midden van Taylor Swift’s Miss Americana
– Uit het Archief: Hoe regisseur Bong Joon Ho’s Parasite naar de Oscaravond marcheerde – en onderweg alles veranderde
Op zoek naar meer? Meld je aan voor onze dagelijkse Hollywood-nieuwsbrief en mis nooit meer iets.