Zo, laatst gleed ik uit op het ijs en at wat stoep. Ik liep een plaatselijk theater binnen met een bebloed gezicht waarvan ik niet wist dat het bloederig was en mijn vriend zei: “Hé man, je hebt stront op je gezicht. Oh, wacht, dat is eigenlijk bloed. Nu voel ik me slecht.”
Ik had fysiek bewijs van mijn falen om veilig op het ijs te lopen. Falen laat niet altijd bloed langs je gezicht lopen, maar het heeft zeker een reëel effect.
Het is geen toeval dat ik nu al meer dan een paar dagen over falen nadenk. Ik had mijn stand-up set op de laatste Everything Will Be Okay comedy show video opgenomen en het ging niet zo goed als ik wilde. In feite, voelde ik tegen het einde van mijn set dat ik een beetje gefaald had. Ik had gefaald om de beste versie van een deel van mijn act op video te zetten.
Ik heb in het verleden veel persoonlijke en professionele mislukkingen gehad. Mislukking is nooit een gemakkelijk ding om te begrijpen. Het kan ook elk gebied van je leven raken. Een mislukte relatie kan beide partijen pijn doen en hen een weifelend vertrouwen geven over hun eigen beminnelijkheid. Een faillissement kan voelen als een letterlijke dood voor de werknemers van een bedrijf. Zelfs het niet kunnen overslaan van een steen over een stille vijver in de zomer kan voelen als een mislukking.
Veel geschriften die ik online vond over mislukking waren meestal gericht op het bedrijfsleven of het was een persoonlijk essay waar iemand verschrikkelijke dingen overkomen waren en ze overwonnen die gebeurtenissen. Ik heb niets gelezen over iemand die een pakje cashewnoten niet open kreeg en dus geen cashewnoten kon eten. Kleine mislukkingen zijn ook mislukkingen. Ze kunnen minder effect hebben, maar toch doen ze iets met je.
“Falen is altijd de beste manier om te leren,
Het herhalen van je stappen totdat je het weet,
Heb geen angst dat je wonden zullen helen.” – The Kings of Convenience
De kracht van mislukking is denk ik wat mensen eraan toekennen. Het gaat erom in hoeverre je het laat bepalen hoe je over jezelf of je toekomst denkt. Het kan een grote leerschool zijn, hoe cliché dat ook klinkt. Je leert wat waardeloos is en wat niet. Falen kan je ook een schone, nieuwe lei geven waarmee je iets beters kunt creëren.
Falen hoeft niet eens iets slechts te zijn. Sommige mislukkingen zijn zo groot dat ze successen worden in hun eigen recht. Of het nu een cultklassieker is of de meeste geannuleerde televisieprogramma’s die zulke fanatieke fans hadden dat ze werden teruggebracht of dat de mensen uit die programma’s alsnog succesvol werden. Een mooie mislukking kan soms leiden tot een onvoorzien, groot succes.
Ik zie mislukking als een deel van een constante evolutie. Niet om te kosmisch te worden, maar mislukking is onderdeel van een constante wedergeboorte die elk moment plaatsvindt voor elk levend wezen in het universum. Dat is niet te kosmisch. We willen allemaal de beste versie van onszelf zijn, hoeveel zelfspot we ook hebben.
“Falen na lange volharding is veel grootser dan nooit een streven te hebben gehad dat goed genoeg was om een mislukking te worden genoemd.” – George Eliot
Falen doet een beetje pijn, dat is verdomd zeker. Het kan je gevoelens kwetsen. En dan schrijf je er een blogpost over. En dan kunnen de lezers voor wie je er niet in slaagde je te relativeren, je gevoelens kwetsen. Maar het gaat wel weg.
Ultimately, je gaat door. Want je kunt niet niet doen wat je doet en waar je gepassioneerd over bent. Trouwens, constant succes kan eigenlijk saai zijn. Er is iets spannends aan iets dat zorgvuldig is opgebouwd voor succes in vlammen op te zien gaan.
Alles wat ik zeg is dat ik een mislukking ben.