Neil Strauss werd in een recensie van Steven Poole in The Guardian als volgt geciteerd: “Een neveneffect van sarging (het socialiseren met de bedoeling een vrouw te vinden en te verleiden) is dat het iemands mening over het andere geslacht kan verlagen”, hoewel de recensent opmerkte: “En toch, zoals hij het heeft beschreven, is het omgekeerde waar: een lage mening over het andere geslacht is een eerste vereiste voor sarging.” Strauss werd ook geciteerd als zeggend: “Het punt was vrouwen; het resultaat was mannen. In plaats van modellen in bikini die de hele dag bij het zwembad van Project Hollywood lagen te loungen, hadden we pukkelige tieners, zakenmannen met een brilletje, dikke studenten, eenzame miljonairs, worstelende acteurs, gefrustreerde taxichauffeurs, en computerprogrammeurs – heel veel computerprogrammeurs.” De recensent merkte op dat “De verkoop is dat, met de speciale technieken die ze leren van Mystery en andere goeroes, de ubergekkies vaak een overtuigende simulatie kunnen geven van het zijn van een gewoon mens, zelfs als ze, zoals één sarger in dit boek, in feite bijna-sociopaten zijn.”
Rafael Behr in The Observer schreef: “Sommige van de aanbevolen technieken zijn sinister. Een daarvan bestaat uit het discreet ondermijnen van het gevoel van eigenwaarde van een vrouw door haar een achterbaks compliment te geven in de hoop dat ze blijft hangen om jouw goedkeuring te vragen. Deze manoeuvre heeft zijn eigen naam: ‘de Neg.'”
Malcolm Knox schreef, “Ik betwijfel of hij iets nuttigs heeft voor iemand, behalve voor die mannen wier emotionele rijpheid op hun vijftiende tot stilstand kwam.” Hij schreef ook: “Als de lezer te ver vooruit loopt op de auteur, heeft een boek een probleem. Op pagina 406 zegt de moeder van Mystery dat zijn problemen veroorzaakt worden door zijn lage zelfbeeld. Strauss denkt na: “Alleen een moeder kan iemands hele ambitie en bestaansreden terugbrengen tot die ene fundamentele onzekerheid die alles voedt. Nee. Strauss heeft er 406 pagina’s voor nodig gehad om te beseffen wat de meeste lezers al op pagina 10 zullen hebben begrepen.” Hij wijst op het falen van Project Hollywood en het feit dat het boek de rol van vrouwen bij de partnerkeuze niet erkent. Hij schrijft ook: “De andere valse reclame is dat Strauss is ‘doorgedrongen’ tot een ‘geheim genootschap’ van geeks-turned goeroes, waaronder Mystery, zijn rivaal Ross Jeffries en afvallige PUA (pick-up artist) leraren met de bijnamen Papa en Tyler Durden. Maar als Strauss over hen schrijft in The New York Times, zijn ze dolblij.”
Alexandra Jacobs schreef in The New York Times dat Strauss “onhandig schakelt tussen misogynistische opmerkingen en zwakke pogingen tot zelfbewustzijn.” Ze merkt ook op dat “hij wel een merkwaardig ding over de PUA’s waarneemt: Ze lijken veel meer geïnteresseerd in het doorbrengen van tijd met collega PUA’s, het vergaren, verfijnen en bespreken van het spel, dan daadwerkelijk vrouwen te leren kennen. Noem ze SLB’s (bange jongetjes).”