Geografie van Zuid-Afrika

HighveldEdit

Highveld in de winter in de provincie Gauteng ten noorden van Johannesburg. De heuvels op de achtergrond zijn de Magaliesberg, die over het algemeen worden beschouwd als de lokale noordelijke grens van het Hoogveld, met daarachter het Bushveld.

Het Centraal Plateau is verdeeld in een aantal duidelijk verschillende regio’s (hoewel met zeer vage grenzen), grotendeels als gevolg van de verdeling van de regenval over Zuid-Afrika: nat in het oosten en steeds droger en meer dor in het westen. Het natste en vruchtbaarste deel van het Centraal Plateau is het Hoogveld, dat zich in het centrale oostelijke deel van het Plateau bevindt. Het ligt meestal tussen 1.500 en 2.100 m boven de zeespiegel, het hoogst aan de rand van de Escarpment in het oosten (de Mpumalanga Drakensberg), en loopt af naar het zuiden en westen. De zuidelijke grens wordt vaak gevormd door de Oranjerivier, vanwaar de voortzetting van het plateau bekend staat als de Grote Karoo, met uitzondering van een kleine strook net ten zuiden van Lesotho, die vaak wordt gerekend tot het Hoogveld. In het westen gaat het Hoogveld over in de droge savanne van Griqualand West, waarachter de Kalahari-woestijn ligt. Deze grens is zeer vaag. Het Hoogveld omvat derhalve de gehele Vrijstaat en een aangrenzende strook van de Provincies ten noorden daarvan. Het ontvangt jaarlijks tussen 400 en 1200 mm regen, en is grotendeels een vlak graslandvlakte. Een groot deel van het gebied is gewijd aan commerciële landbouw, maar het bevat ook de grootste agglomeratie van Zuid-Afrika in de provincie Gauteng, het centrum van de goudmijnindustrie. Maar er zijn ook belangrijke kolenmijnen op het Highveld, die verbonden zijn met de belangrijkste elektriciteitscentrales van Zuid-Afrika.

Het land is over het algemeen vlak of licht golvend. Slechts enkele rotsrichels steken uit deze vlakheid: de Vredefort Dome, de Witwatersrand Ridge en de Magaliesberg even ten noorden van Pretoria, vanwaar het Highveld plaats maakt voor het Bushveld in het noorden.

LowveldEdit

Een olifant in het Kruger Nationaal Park in het Laagveld

Het Zuid-Afrikaanse deel van de kuststrook tussen de Limpopo en Mpumalanga Drakensberg en de oceaan wordt, samen met de vallei van de Limpopo-rivier, het Laagveld genoemd. Deze laagvlakte, lager dan ongeveer 500 m, vormt Zuid-Afrika’s noordelijke grens met Botswana en Zimbabwe, waar een 180 miljoen jaar oude mislukte kloofvallei het centrale plateau van Zuidelijk Afrika insnijdt en plaatselijk de Grote Escarpment wegvaagt. De Limpopo en Save rivieren stromen van de centrale Afrikaanse hooglanden via het Lowveld naar de Indische Oceaan in het oosten. Het Limpopo Lowveld strekt zich uit in zuidelijke richting, ten oosten van de Drakensberg-escarpment door de provincie Mpumalanga en uiteindelijk tot in het oosten van Swaziland. Dit zuidelijke deel van het Lowveld wordt in het oosten begrensd door de grens van Zuid-Afrika met Mozambique en in het westen door het noordoostelijke deel van de Drakensberg. Dit gebied is over het algemeen heter en minder intensief gecultiveerd dan het Hoogveld.

Het Laagveld stond vroeger bekend als “koortsland” omdat malaria, overgebracht door muggen, endemisch was in bijna het gehele gebied. Vóór het midden van de 20e eeuw was het Lowveld ook het thuis van de tseetseevlieg, die slaapziekte overbrengt op mensen en nagana op dieren, vooral de paarden van de reizigers die vanuit Maputo het Highveld en de Witwatersrand Gold Fields probeerden te bereiken.

Het Laagveld staat bekend om zijn hoge concentratie groot wild, waaronder de grotere dieren, zoals Afrikaanse olifanten, neushoorns, Afrikaanse buffels, de grote katachtigen (leeuwen, luipaarden en cheeta’s), de vlaktezebra, en een grote verscheidenheid aan antilopen, terwijl de langzaam stromende beekjes en wetlands van het Laagveld een toevluchtsoord zijn voor de nijlpaarden en krokodillen. Ook het vogelleven is verbazingwekkend overvloedig en gevarieerd. Dit wild is vooral geconcentreerd in het Kruger National Park, gelegen in de oostelijke Lowveld gebieden van de Mpumalanga en Limpopo Provincies, langs bijna de gehele grens met Mozambique. Maar veel particuliere wildfarms en wildreservaten zijn ook elders in het Lowveld te vinden.

BushveldEdit

Een kaart van het Bushveld-bioom in het noordoosten van Zuid-Afrika. Het wordt botanisch gedefinieerd en omvat een groot deel van het Laagveld, en is daarom uitgestrekter dan de geografische regio die in het algemeen Bushveld wordt genoemd.

Het Laagveld overlapt gedeeltelijk met een droge savanne-ecoregio die bekend staat als het Bushveld, een bekken dat wordt gekenmerkt door open graslanden met verspreide bomen en struiken. De hoogte varieert van 600 meter tot ongeveer 900 meter boven zeeniveau. Het Bushveld is een van de grootste en bekendste gelaagde stollingscomplexen ter wereld. Met een oppervlakte van ongeveer 350 kilometer bij 150 kilometer heeft het Bushveld uitgebreide afzettingen van platina en chroom en aanzienlijke reserves van koper, vloeispaat, goud, nikkel en ijzer.

De noordelijke rand van het Bushveld, waar de vlaktes oplopen tot een reeks van hoge plateaus en lage bergketens, vormen de zuidelijke rand van het Laagveld en de Limpopo Rivier Vallei in de Noordelijke Provincie. Deze bergen omvatten de Waterberg en de Soutpansberg Range. De Soutpansberg Range bereikt een hoogte van 1.700 meter alvorens af te dalen naar de Limpopo River Valley en de grens tussen Zuid-Afrika en Zimbabwe. Ten westen van de Bushveld, Highveld, en Lowveld is het zuidelijke bekken van de Kalahari woestijn, die Namibië en Botswana grenst op een hoogte van 600 meter tot 900 meter.

KarooEdit

Het westelijke deel van Zuid-Afrika aan de landzijde van het Kaapse Vouwgebergte wordt gedomineerd door de Grote Karoo, een halfwoestijngebied dat door de Grote Escarpment wordt verdeeld in de Boven-Karoo (op een hoogte van 1.100-1.600 m) en de Beneden-Karoo (op een hoogte van 600-800 m). Gescheiden van de Grote Karoo door de Swartbergketen is de Kleine Karoo.

Vlakke heuvels (Karoo Koppies genoemd) zijn zeer karakteristiek voor het zuidelijke en zuidwestelijke landschap van de Grote Karoo (vooral op het Centraal Plateau). Deze heuvels worden bekroond door harde, erosiebestendige dolerietplakkaten. Dit is gestolde lava die onder hoge druk werd geperst tussen de horizontale lagen van de sedimentaire rotsen die het grootste deel van de geologie van de Karoo uitmaken. Dit gebeurde ongeveer 182 miljoen jaar geleden, toen enorme hoeveelheden lava werden geëxtrudeerd over het grootste deel van Zuidelijk Afrika en de aangrenzende regio’s van Gondwana, zowel aan de oppervlakte als diep onder de oppervlakte tussen de sedimentaire strata. De uitstulping van wat later Zuidelijk Afrika zou worden, luidde het uiteenvallen van Gondwana in. Sedert deze massale uitstorting van lava heeft Zuidelijk Afrika een langdurige periode van erosie doorgemaakt, waarbij de oudere zachtere gesteenten bloot kwamen te liggen, behalve daar waar zij beschermd werden door een kap van doleriet. Deze foto werd genomen in de westelijke regio van de Boven-Karoo nabij Calvinia. Let op de algemene vlakheid van de dorre vlakten tussen de koppies.

Karoo landschap, toont het struikgewas dat kenmerkend is voor het grootste deel van de Karoo. De bergketen in de verte is de Nuwebergse sectie van de Grote Karoo. Het uitzicht is vanuit de Lage Karoo naar het noorden gericht.

In het zuidwesten, parallel aan de kustlijn, vormen de bergen van de Kaapse Vouwgordel een reeks bergketens die in de vorm van een “L” lopen door een reeks die noord-zuid loopt, en een andere reeks die oost-west loopt, met de kruising tussen de twee op het Kaapse Schiereiland. De noord-zuid georiënteerde bergketens, die de Atlantische kustlijn volgen, omvatten de Cederberg en de Groot Winterhoek en hebben toppen van bijna 2.000 meter hoog. De oost-west gebergtes, die de zuidelijke kustlijn paralelleren, omvatten de Swartberg en de Langeberg met toppen van meer dan 2.200 meter. De bergen van de Kaapse Vouwgordel vormen de zuidelijke en westelijke grenzen van de Grote Karoo. De andere grenzen van de Grote Karoo zijn arbitrair en slecht afgebakend. In het noorden gaat de Karoo over in het nog dorre Bushmanland. In het noordoosten wordt de Oranjerivier vaak beschouwd als de grens tussen de Karoo en het Hoogveld. In het oosten gaat de Karoo over in de graslanden van de Eastern Midlands.

De stad Sutherland ligt in de Roggeveld regio van de Boven-Karoo, met midwintertemperaturen zo laag als -15 °C, en wordt beschouwd als de koudste bewoonde plaats in Zuid-Afrika.

De Kleine Karoo is gescheiden van de Grote Karoo door de Swartberg bergketen. Het ligt in een 290 km lange, smalle (40-60 km brede) vallei in de Cape Fold Mountains, met de Swartbergketen in het noorden en de Langeberg-Outeniqua keten in het zuiden. Het is er even dor als in de Grote Karoo, behalve langs de uitlopers van de Swartberg, die goed van water worden voorzien door beekjes die van de bergen naar beneden vallen. De Kleine Karoo is het centrum van de struisvogelfokkerij, vooral rond de stad Oudtshoorn.

KwaZulu-NatalEdit

Een uitzicht op de vallei van de Mngeni rivier nabij Howick Falls.

KwaZulu-Natal is een Zuid-Afrikaanse provincie die geheel onder de Grote Escarpment ligt, die haar westelijke en zuidwestelijke grenzen vormt. Zij maakt derhalve deel uit van de Zuid-Afrikaanse “Kustgordel”, die over een groot deel van deze regio meer dan 220 km breed is. De regio kan worden onderverdeeld in drie afzonderlijke geografische gebieden. Het laagland langs de kust van de Indische Oceaan is uiterst smal in het zuiden, breder wordend in het noordelijk deel van de provincie, terwijl de centrale Natal Midlands bestaan uit een golvend heuvelachtig, 1.000 m hoog plateau, oplopend tot 1.500 m naar het westen, aan de voet van de Great Escarpment. De Grote Escarpment, hier bekend als de Drakensberg, vormt samen met de Lebombo Mountains in het noorden de bergachtige gebieden van de provincie.

Upland savanne in de buurt van Pietermaritzburg.

De kustgebieden zijn meestal bedekt met subtropisch struikgewas, terwijl de diepere ravijnen en steile hellingen van de riviervalleien Afromontane Forest herbergen. Het middenland is bedekt met vochtige graslanden met hier en daar een geïsoleerd stukje Afromontane woud. Het noorden bestaat hoofdzakelijk uit vochtige savanne, terwijl de Drakensbergen voornamelijk alpiene graslanden herbergen.

De meeste Drakensbergen in KwaZulu-Natal liggen op een hoogte van 2.000 m, maar waar zij de grens met Lesotho vormen, stijgen zij tot meer dan 3.000 m. De Lebombo bergen zijn een lange smalle bergketen, niet veel hoger dan 700 m, die langs Mozambique’s grens met Zuid-Afrika en Swaziland loopt. Vanuit Swaziland loopt de bergketen verder zuidoostwaarts over een afstand van ongeveer 40 km tot in KwaZulu-Natal.

In de Drakensberg ontspringt een groot aantal rivieren. Deze hebben vrij diepe valleien, en soms kloven, in het landschap van KwaZulu-Natal uitgeslepen, waardoor de provincie een zeer heuvelachtig aanzien heeft gekregen. De Vallei van de Duizend Heuvels, tussen Durban en Pietermaritzburg, is bijzonder spectaculair. De grootste rivier is de Tugela, waarvan een deel van het water over de steile helling naar het Hoogveld wordt gepompt om de watervoorziening van de grote industriesteden van Gauteng aan te vullen.

De provincie bevat rijke gebieden met een biodiversiteit van een scala aan flora en fauna. Het iSimangaliso Wetland Park en het uKhahlamba Drakensberg Park zijn door UNESCO uitgeroepen tot Werelderfgoed. Het iSimangaliso Wetland Park, samen met het uKhahlamba Drakensberg Park en Ndumo, zijn wetlands van internationaal belang voor migrerende soorten, en zijn aangewezen als Ramsar sites. Zuid-Afrika heeft in 1971 de Ramsar-overeenkomst ondertekend om te trachten belangrijke wetlands in stand te houden en te beschermen vanwege hun belang voor habitats en talrijke soorten.

San Lameer Resort

De regio heeft een gevarieerd maar groen klimaat dankzij de diverse, complexe topografie. Over het algemeen is de kust subtropisch en worden de regio’s in het binnenland ’s winters steeds koeler, maar ’s zomers steeds heter (behalve op de Escarpment). Durban aan de kust heeft een gemiddelde jaarlijkse neerslag van 1010 mm. De gemiddelde middagtemperatuur in de zomer (januari-maart) is 28 °C, met minimumtemperaturen in de vroege ochtend van gemiddeld 21 °C. In de winter (juni-augustus) bedraagt de gemiddelde maximumtemperatuur 23 °C, en de minimumtemperatuur 11 °C. De zomertemperaturen in Pietermaritzburg zijn vergelijkbaar met die in Durban, maar in de winter is het er aanzienlijk koeler. De temperatuur in Ladysmith, verder landinwaarts, in de Tugela River Valley, bereikt in de zomer 30 °C, maar kan op winteravonden dalen tot onder het vriespunt. In de Drakensbergen kan het ’s winters flink sneeuwen en op de hoogste toppen valt ’s zomers af en toe lichte sneeuw. Het kustgebied van Zululand, in het noorden van de provincie, heeft een tropisch klimaat met een hoge vochtigheidsgraad, waardoor er veel suikerrietplantages zijn.

De stranden van KwaZulu-Natal zijn van wereldklasse. Het warme kustklimaat betekent dat bezoekers er het hele jaar door naartoe worden getrokken. Een deel van de bezoekers komt echter voor de jaarlijkse late herfst of vroege winter “sardine run” langs de kustlijn van KwaZulu-Natal, ten zuiden van Durban. De sardinetrek, ook wel “de grootste school ter wereld” genoemd, vindt plaats wanneer miljoenen sardines van hun paaigebied ten zuiden van de zuidpunt van Afrika noordwaarts trekken langs de kustlijn van de Oostkaap naar KwaZulu-Natal. Zij volgen een route dicht onder de kust, waardoor vaak veel vis aanspoelt op de stranden. De enorme school van kleine visjes kan zich over vele kilometers uitstrekken en wordt belaagd door duizenden roofdieren, waaronder sportvissen, haaien, dolfijnen en zeevogels. Gewoonlijk breken de scholen uiteen en verdwijnen de vissen in dieper water rond Durban. Wetenschappers hebben nog geen antwoord kunnen geven op veel vragen rond deze uitzonderlijke seizoensgebonden gebeurtenis.

BushmanlandEdit

Typisch Bushmanland landschap, met de nadruk op de dorheid en de algehele vlakheid van de schiereilandvlakte. De heuvels op de achtergrond worden gevormd door dolerietachtige, erosiebestendige intrusies of dijken van onbekende, maar waarschijnlijk zeer oude ouderdom, die de erosie van de rest van Bushmanland gedurende de afgelopen 150 miljoen jaar gedeeltelijk hebben weerstaan.

Een nest van een sociabele wever (Philetairus socius) in een kokerboom (Aloe dichotoma). Kokerbomen komen alleen voor in Bushmanland, het aangrenzende Namaqualand en Zuid-Namibië, meestal wijd verspreid over het dorre landschap, maar af en toe in voldoende dichte opstanden om van een kokerboom-“bos” te kunnen spreken, bijvoorbeeld in de buitenwijken van Kenhardt. De nesten van de sociabele wevers zijn zeer karakteristiek voor Bushmanland, maar meestal op de telefoonpalen langs de wegen. Bij gebrek aan telefoonpalen in de boomloze vlakten van Bushmanland zijn kokerbomen de favoriete nestplaatsen van de sociable wevers.

Bushmanland is een dor gebied landinwaarts van Namaqualand (zie hieronder). De noordelijke grens is de Oranjerivier, waarachter Namibië ligt. In het zuiden loopt het over in het noordwestelijke deel van de Grote Karoo. In het westen ligt Griqualand West. Het is waarschijnlijk het meest onherbergzame gebied in Zuid-Afrika, vanwege de dorheid, de onvruchtbare grond en het zeer zoute grondwater. Samen met de Kalahari-woestijn in het noordoosten is de regenval de meest variabele (in procentuele afwijking van het jaarlijkse gemiddelde) en het temperatuurverschil het grootst (verschil tussen de gemiddelde temperatuur in januari en juli) in Zuid-Afrika. De fauna en flora zijn er echter, hoewel schaars, zeer interessant. Hoewel het veld te droog is om te bloeien zoals dat van de Westkust van Namaqualand, zelfs als er in het voorjaar wat regen valt, is wat er verschijnt hoogst ongebruikelijk en vaak spookachtig mooi.

Een zeer produktieve basismetaalmijn op de Aggeneys Farm dicht bij de N14 snelweg tussen Upington en Springbok exploiteert sinds 1977 een erts rijk aan zink, lood, koper, en zilver. Dichtbij, in het oosten, ligt Ghaamsberg dat zeer grote zinkafzettingen heeft, maar het erts is van lage kwaliteit en daarom momenteel niet rendabel voor grootschalige mijnbouw.

Vaalputs, een opslagplaats voor nucleair afval, is gesitueerd tussen Bushmanland en het noordwesten van de Grote Karoo, en fungeert als een de-facto natuurreservaat.

NamaqualandEdit

Ventilatieschacht opgericht door de Cape Copper Mining Company in 1880 in Okiep

Voorjaarsbloemen in Namaqualand

Dit is de dorre streek langs de noord-westelijke kustlijn (noordwaarts vanaf ongeveer de 31°S breedtegraad) van Zuid-Afrika, deels boven en deels onder de Grote Escarpment. Het gebied strekt zich uit tot in Namibië, ten noorden van de Oranjerivier, waar het bekend staat als “Groot Namaqualand”, of “Namaland”. Het Zuid-Afrikaanse deel van Namaqualand staat bekend als “Klein Namaqualand”, en valt onder de Noordelijke Kaapprovincie. De regio is dun bevolkt, hoofdzakelijk door Afrikaans sprekende mensen van Nama- en Khoikhoi-afkomst. De oorspronkelijke Nama en Khoikhoi talen worden slechts in enkele afgelegen gebieden gesproken. De belangrijkste economische activiteiten zijn mijnbouw en visserij langs de kust.

Enkele van de meer prominente steden in dit gebied zijn Springbok, zijnde de hoofdstad van deze regio, alsmede Kleinzee en Koiingnaas, beide particuliere mijnsteden die eigendom zijn van De Beers Diamond Mines. Dit gebied is rijk aan alluviale diamanten, die langs de kust door de Oranjerivier zijn afgezet. Oranjemund is een andere mijnstad langs deze kust, die in Namibië ligt, maar toch heel dicht bij de grens. Zoals de naam al doet vermoeden, ligt het aan de monding van de Oranjerivier, die de grens vormt tussen Zuid-Afrika en Namibië. De stad Alexander Bay ligt aan de andere kant van de riviermond (d.w.z. in Zuid-Afrika) en is met Oranjemund verbonden via de Ernest Oppenheimer-brug. Andere verbindingen over de rivier verder stroomopwaarts zijn een heraangelegd ponton bij Sendelingsdrift in het Richtersveld Nationaal Park, en verkeersbruggen bij Vioolsdrif (de belangrijkste grensovergang tussen beide landen) en bij de afgelegen grensovergang Onseepkans.

Een levendige visserij-industrie is te vinden langs dit deel van de Zuidafrikaanse westkust, vooral in Port Nolloth, dat ook een belangrijke badplaats is voor mensen die in het binnenland van Zuid-Afrika wonen (bijv.Gauteng), en Hondeklipbaai, (of Dogstonebay), zo genoemd vanwege een groot rotsblok buiten de stad dat, als je het goed bekijkt, vaag op een zittende hond lijkt.

De koperen armbanden die door de Khoikhoi werden gedragen wekten de belangstelling van de Nederlandse ambtenaren van de Nederlandse nederzetting die in 1652 door Jan van Riebeeck in de Kaap was gesticht. Verschillende expedities werden ondernomen om de bron van dit koper te vinden. In 1685 werd een mijnschacht gegraven in de “Koperen Bergen” in het noorden van Namaqualand, die nog steeds te zien is bij de in onbruik geraakte Carolusbergmijn, enkele kilometers ten oosten van Springbok. De commerciële mijnbouw ging echter pas in 1859 van start en in de daaropvolgende 140 jaar werden enorme hoeveelheden erts gewonnen in 23 mijnen in het gebied. Springbok en de omliggende steden (Nababeep en Okiep) waren het centrum van deze mijnactiviteit. Maar in het begin van de jaren 2000 werd de laatste mijn gesloten. Ongeveer 115 km verder landinwaarts, in Bushmanland (zie hierboven), wint een grote nieuwe mijn sinds 1977 koper, lood, zink en zilver uit de “Black Mountain” (oorspronkelijk “Swartberg”) afzettingen in Aggeneys. Op verschillende plaatsen in dit granietrijke landschap wordt hoogwaardig graniet gewonnen (b.v. bij Kamieskroon, en Concordia).

Namaqualand is populair bij zowel lokale als internationale toeristen tijdens het vroege voorjaar (augustus – september), wanneer voor een korte periode dit normaal dorre gebied wordt bedekt met een caleidoscoop van kleuren tijdens het bloeiseizoen. Dit staat in heel Zuid-Afrika bekend als het Namaqualand madeliefjestijdseizoen, wanneer oranje en witte madeliefjes, evenals honderden andere bloeiende soorten, opkomen uit een voorheen dor landschap. Een deel van Klein Namaqualand, bekend als het Richtersveld, is een nationaal park en staat op de Werelderfgoedlijst, terwijl het vaak bezochte Namaqua National Park en het Goegap Nature Reserve op korte afstand van respectievelijk Kamieskroon en Springbok liggen.

Omringende oceanenEdit

De loop van de warme Agulhas-stroom (rood) langs de oostkust van Zuid-Afrika, en de koude Benguela-stroom (blauw) langs de westkust. Merk op dat de Benguela stroming niet afkomstig is van Antarctische wateren in de Zuid-Atlantische Oceaan, maar van opwellend water uit de koude diepten van de Atlantische Oceaan tegen de westkust van het continent. De twee stromingen “ontmoeten” elkaar nergens langs de zuidkust van Afrika.

De chlorofylconcentratie (of planktondichtheid) in de oceanen rond Zuidelijk Afrika. Let op de zeer hoge planktondichtheid (de rode kleur) in de koude wateren voor de westkust. De temperatuur van het water en de vruchtbaarheid ervan zijn te danken aan de opstuwing, langs de kust.

Het overgrote deel van de grens van Zuid-Afrika bestaat uit de oceaan of uit twee oceanen, die volgens de Internationale Hydrografische Organisatie officieel samenkomen bij Kaap Agulhas, het meest zuidelijke punt van Afrika. Tot het grondgebied van Zuid-Afrika behoren ook de Marion- en Prins Edward-eilanden, bijna 2.000 km ten zuiden van Kaapstad in de sub-antarctische Indische Oceaan.

De koude Benguelastroom is een mineraalrijke opwellende stroom, die langs de westelijke kustlijn naar het noorden wegvloeit, nadat zij uit de koude diepten van de Atlantische Oceaan is opgestroomd. In deze vruchtbare wateren groeit plankton, dat grote aantallen vissen en daardoor een welvarende (in het verleden) visserij-industrie ondersteunt. Overbevissing heeft echter het belang van deze visserij-industrie voor zowel de plaatselijke als de nationale economie verminderd. De oostkust heeft de noord-zuid Mozambique/Agulhasstroom, die voor warm water zorgt. Deze twee stromingen hebben een grote invloed op het klimaat van het land: de snelle verdamping van de oostelijke zeeën zorgt voor overvloedige regenval, terwijl de Benguelastroom zijn vocht vasthoudt om in het westen woestijnachtige toestanden te veroorzaken.

Er lopen verschillende kleine rivieren in zee langs de kustlijn, maar geen enkele is bevaarbaar en geen enkele biedt bruikbare natuurlijke havens. De kustlijn zelf, die tamelijk glad is, biedt slechts één goede natuurlijke haven in Saldanha Bay ten noorden van Kaapstad. Een gebrek aan zoet water verhinderde echter een permanente vestiging hier tot vrij recent. De Baai van Natal ziet er op de kaart uit als een goede natuurlijke haven, maar in zijn natuurlijke staat is hij bij eb drooggevallen. Niettemin zijn er nu drukke havens bij Kaapstad, Port Elizabeth, East London, Durban in de Baai van Natal, en Richards Bay. Saldanha Bay is tegenwoordig een belangrijke haven aan het eind van de spoorlijn Sishen-Saldanha voor de uitvoer van ijzererts uit het binnenland.