Op woensdag leek de commissaris van de F.D.A., Scott Gottlieb, enige geloofwaardigheid te geven aan de voorspelling van professor Cohen. In een interview met BioCentury, bekritiseerde hij de wetenschappelijke gemeenschap voor het falen om Dr. He te stoppen en waarschuwde voor “potentiële voorschriften en wetten die veel restrictiever zouden kunnen zijn dan ze anders zouden zijn als er meer vertrouwen was dat de gemeenschap in staat was om zelf passende normen op te leggen.”
Dat zou jammer zijn. Er kunnen momenten zijn waarop het bewerken van menselijke embryo’s medisch zinvol zou zijn. Vorig jaar hebben de Nationale Academie van Wetenschappen en de Nationale Academie van Geneeskunde gedetailleerde richtlijnen uitgevaardigd over het soort gevallen dat in aanmerking zou kunnen komen. Hoewel ze geen specifieke ziekte aanwezen, stelden ze dat het alleen zou moeten worden overwogen wanneer geen andere behandeling de ouders in staat zou stellen een gezond kind te krijgen.
Gelukkig biedt de geschiedenis ons een andere weg. We hoeven alleen maar te kijken naar wat er met de mitochondriale substitutietherapie in Groot-Brittannië is gebeurd.
Toen Britse wetenschappers het idee opperden om de procedure op menselijke eicellen toe te passen, voerde het land een serieus, open gesprek over de voors en tegens. Het Ministerie van Volksgezondheid voerde een lang onderzoek uit. Het parlement hield een openbaar debat. En in 2015 nam het een wet aan die de procedure goedkeurde.
De Britse regering was geen medisch Wilde Westen aan het creëren, waar artsen vrij waren om de procedure te gebruiken wanneer ze maar wilden. Klinieken moesten een vergunning krijgen van de Britse Human Fertilization and Embryology Authority, die toezicht zou houden op de procedures en de kinderen gedurende hun hele leven zou volgen om te controleren op onverwachte bijwerkingen.
Dit jaar februari kondigde de autoriteit aan dat het voor het eerst het gebruik van mitochondriale vervangingstherapie goedkeurde op twee vrouwen in een vruchtbaarheidskliniek in Newcastle. Donderdag weigerde een vertegenwoordiger van de autoriteit te zeggen of als gevolg daarvan al kinderen zijn geboren.
Het is niet meer dan normaal dat de wereld zijn aandacht richt op de twee baby’s die in China zijn geboren. Maar deze baby’s in Groot-Brittannië verdienen ook onze aandacht. We kunnen kiezen welke de toekomst vertegenwoordigen.
Carl Zimmer schrijft de Matter column voor The New York Times en is de auteur van “She Has Her Mother’s Laugh: The Powers, Perversions, and Potential of Heredity.”