Sinds de geboorte van de VS op 4 juli 1776 met de Onafhankelijkheidsverklaring, is het land 93% van zijn bestaan in oorlog geweest.
Het begon allemaal met de Amerikaanse Onafhankelijkheidsoorlog van 1775 tot 1783. Nu, voor de meeste Amerikanen was dat conflict meer dan noodzakelijk. Als die oorlog niet had plaatsgevonden, was het twijfelachtig of koning George III van Groot-Brittannië en zijn parlement de Dertien Koloniën gewoon vaarwel hadden gezwaaid en hun het beste voor de toekomst hadden gewenst.
De jonge Amerikaanse natie die toen nog bestond uit 13 afzonderlijke soevereine staten die zich hadden verenigd voor een gemeenschappelijke zaak, moest voor zichzelf opkomen om alles te krijgen wat in de Onafhankelijkheidsverklaring stond. Dit blijkt uit de welsprekend geformuleerde sleutelpassage van Thomas Jefferson in het document waarin de fundamentele rechten worden beschreven die het Amerikaanse volk door de Britten werden ontzegd:
“Wij beschouwen deze waarheden als vanzelfsprekend; dat alle mensen gelijk zijn geschapen; dat zij door hun Schepper begiftigd zijn met bepaalde onvervreemdbare rechten; dat hiertoe het leven, de vrijheid en het nastreven van geluk behoren; dat om deze rechten veilig te stellen, regeringen onder de mensen zijn ingesteld, die hun rechtvaardige machten ontlenen aan de toestemming van de geregeerden.”
De nieuwe natie kreeg uiteindelijk wat ze wilde in 1783 met hun overwinning op de Britten. De oorlog ging echter door. Er waren conflicten met de inheemse Amerikaanse bevolking, in het begin vooral met de Cherokees. Er waren ook binnenlandse conflicten met de blanke kolonisten tijdens de Whiskey- en Shay-opstanden over belastingen en burgerrechten, die tot in 1796 duurden.
Daarna kende de jonge natie perioden van vrede in 1796 en 1797, en opnieuw van 1807 tot 1809. Van 1828 tot 1830 was er weer een periode van rust.
En daarna was het oorlog tot ver in de twintigste eeuw, toen president Franklin Delano Roosevelt eindelijk zei dat het genoeg was. Een van de meest gevierde leiders van het land bracht de VS in een periode van “splendid isolation”, een soortgelijk buitenlands beleid als dat van het voormalige moederland, Groot-Brittannië, aan het eind van de achttiende eeuw, zij het met meer succes.
Tijdens de periode van 1935 tot 1940 concentreerden de VS zich op binnenlands beleid om de natie na de Grote Depressie weer op de been te helpen. Het Congres en het Amerikaanse volk wilden zich gewoon niet meer bemoeien met het internationale toneel.
Het land had zijn maximale geografische expansie bereikt, en lokale vijanden zoals Mexico waren verslagen. De enige strijd die nog restte was de strijd in eigen land, en die kwam in de vorm van lege magen en werkloosheid.
Van isolement naar de Pax Americana
Over de plas, in het oosten, hadden de legers van Adolf Hitler intussen bijna heel Europa veroverd. In het westen spande Keizerlijk Japan zijn militaire spieren, en maakte een groot Aziatisch rijk voor zichzelf. Toch sluimerde Amerika. De natie die zo hard had gevochten voor zo vele jaren was eindelijk in vrede. Van nu af aan zou het een oorlog van woorden zijn, en financiële en productie steun aan de Britten in hun strijd tegen Duitsland.
Maar niet voor lang. Er was al het overhalen van de Britse premier Winston Churchill en de Japanse aanval op Pearl Harbor voor nodig om de slapende reus uit zijn sluimering te wekken. In december 1941 stapten de VS in een oorlog die vier jaar zou duren.
De toetreding van de VS tot de Tweede Wereldoorlog markeerde het begin van een bijna ononderbroken conflict tot op de dag van vandaag. Na de overwinning van de geallieerden op de Asmogendheden, het keizerlijke Japan, het Derde Rijk en Mussolini’s Italië, gingen de VS een fase in die sommige historici graag de “Pax Americana” of “Amerikaanse Vrede” noemen.
En net als in zijn voorganger, de “Pax Britannica”, konden de Amerikanen, net als hun Britse neven, in hun rol als politieagent van de wereld niet genieten van een periode van ononderbroken vrede. Dat is de prijs die je betaalt als je op het toppunt van de wereldmacht staat.
Vreemd genoeg werd het tijdvak na de Tweede Wereldoorlog waarin de Pax Americana begon, de “Lange Vrede” genoemd. Het was in feite niets van dat alles. Maar het moet gezegd worden dat er lange perioden waren zonder directe militaire actie omdat de voornaamste impasse was tussen de USSR en de VS tijdens de Koude Oorlog – en het was een confrontatie van saber ratling.
Dus dit alles roept de vraag op – zijn de VS een vechtlustige bullebak?
Vooreerst moet men er rekening mee houden dat de VS een relatief jonge natie is vergeleken met Europese maatstaven. De meeste Europese landen zijn al sinds de Romeinse tijd op de een of andere manier in oorlog. Ten tweede vertoont een blik op andere naties en hun oorlogsprestaties in de periode na de Amerikaanse Revolutie veel gelijkenissen met de VS.
Neem bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk. In de periode tussen 1815, na de Napoleontische oorlogen, en 1914, toen de Eerste Wereldoorlog uitbrak, was het land op vijftien jaar na altijd in oorlog. Dat is 85% van de tijd. Neemt men echter de gehele Amerikaanse geschiedenis van 1776 tot heden, dan was het VK op 23 jaar na alle jaren in oorlog, d.w.z. 90% van de tijd – bijna evenveel als de VS.
Voor Frankrijk is het beeld zeer vergelijkbaar, zij het iets minder. In dezelfde periode was het land 185 van de 242 jaar in oorlog, d.w.z. bijna 80% van de tijd.
Het is natuurlijk moeilijk om oorlog precies te definiëren. In sommige opzichten ging het in sommige jaren om geïsoleerde conflicten. In de meeste gevallen waren er echter ook meervoudige conflicten op verschillende plaatsen en af en toe een vuurgevecht tijdens de vredestijdjaren. Dus wat is onvoorwaardelijke vrede en wat is totale oorlog? Dat is moeilijk te zeggen.
Dit gezegd hebbende, is één ding duidelijk. En dat is dat de VS gedurende het grootste deel van haar geschiedenis in oorlog was. Talloze presidenten probeerden een meer isolationistische houding aan te nemen -DR was de enige die dat lukte. Maakt dat van de VS een oorlogsstoker?
Lees een ander verhaal van ons: Washington-With Great Power Comes Great Responsibility
De vijanden van het land zouden zeggen van wel. Maar aan de andere kant zijn veel van de vrijheden die Amerikanen als vanzelfsprekend beschouwen, te danken aan de offers die Amerikaanse militairen en vrouwen tijdens deze vele oorlogen of conflicten hebben gebracht. We moeten altijd onthouden dat als FDR een isolationistisch beleid had gevoerd en de Japanners in het begin van de jaren veertig minder strijdlustig waren geweest, de zaken er vandaag misschien heel anders hadden uitgezien.