Sexuele disfuncties worden gekenmerkt door een significante stoornis in iemands vermogen om seksueel te reageren of om seksueel genot te ervaren. Dit kan verwijzen naar een onvermogen om te presteren of een orgasme te bereiken, pijnlijke geslachtsgemeenschap, een sterke afkeer van seksuele activiteit, of een overdreven seksuele reactiecyclus of seksuele interesse. Een individu kan verschillende seksuele disfuncties tegelijkertijd hebben.
Biologie, psychologie, en seksuele functie
Verschillende factoren kunnen het seksueel functioneren verstoren. Medische aandoeningen zoals multiple sclerose, ruggenmergletsel of andere zenuwbeschadigingen, diabetes, endocriene (hormonale) stoornissen, en menopauzale status kunnen allemaal leiden tot problemen met seksuele interesse of seksuele capaciteit. Bepaalde medicijnen, zoals selectieve serotonine heropname remmers (SSRI’s), kunnen seksuele bijwerkingen hebben. Sommige leeftijd-gerelateerde vasculaire, zenuw-gerelateerde en hormonale veranderingen kunnen ook een nadelige invloed hebben op seksueel functioneren. Het is belangrijk op te merken dat wanneer seksuele disfuncties hoofdzakelijk kunnen worden toegeschreven aan een of meer van deze biologische factoren, het niet moet worden gediagnosticeerd als een psychiatrische stoornis, en de behandeling zich moet richten op het onderliggende medische probleem. Echter, in veel gevallen kunnen medische problemen bijdragen aan een seksueel probleem, hoewel ze niet noodzakelijkerwijs de primaire oorzaak van het probleem zijn. In zulke gevallen kan een psychiatrische diagnose op zijn plaats zijn.
Andere psychiatrische stoornissen kunnen een nadelige invloed hebben op de seksuele functie. Een voorbeeld is een depressieve stoornis die gekenmerkt kan worden door verminderde interesse in alle of bijna alle gebruikelijke activiteiten. Seksuele interesse kan daarom verminderd zijn. In zulke gevallen is een aparte diagnose van een seksuele disfunctie niet gerechtvaardigd. Echter, zoals het geval was met medische aandoeningen, kunnen andere psychiatrische stoornissen bijdragen aan een seksueel probleem, hoewel ze niet noodzakelijkerwijs de primaire oorzaak van het probleem zijn. In zulke gevallen kan een diagnose van een seksuele disfunctie op zijn plaats zijn.
Verschillende psychologische kwesties, zelfs in afwezigheid van een diagnosticeerbare psychiatrische stoornis, kunnen bijdragen aan seksuele disfunctie. Een negatief lichaamsbeeld kan leiden tot gevoelens van angst rond seksualiteit, waardoor verlangen of capaciteit wordt geremd. Prestatieangst kan op dezelfde manier leiden tot problemen met seksuele functie. Stressfactoren, zoals werk of familieproblemen, kunnen de persoon in beslag nemen, waardoor seksuele interesse of prestaties beïnvloed worden. Een verleden van seksueel trauma of andere negatieve historische gebeurtenissen kunnen negatieve associaties opwekken met seksualiteit, en zo het functioneren ondermijnen. In dergelijke gevallen is een diagnose van een seksuele disfunctie meestal gerechtvaardigd.
Relatie factoren kunnen ook bijdragen aan problemen van seksueel functioneren. Op een puur lichamelijk niveau, komen de seksuele zorgen van een individu vaak niet voort uit een probleem binnen het individu, maar uit een gebrek aan passende seksuele stimulatie van zijn of haar partner. Op intermenselijk niveau lijden sommige paren aan slechte seksuele communicatie, hebben ze een slecht begrip van seksualiteit, hebben ze verschillende verlangens of voorkeuren voor seksuele activiteit, of hebben ze een negatief gevoel over elkaar. Al deze factoren kunnen een negatieve invloed hebben op de seksuele opwinding of prestaties. Dergelijke gevallen moeten niet worden gediagnosticeerd als een psychiatrische stoornis. Nogmaals, relatieproblemen kunnen bijdragen aan een seksueel probleem, maar hoeven niet de primaire oorzaak van het probleem te zijn. In zulke gevallen kan een diagnose van seksuele disfunctie op zijn plaats zijn.
De etiologie van een seksuele disfunctie is vaak onduidelijk, en klinisch oordeel is nodig. Vaak moeten meerdere mogelijke verklaringen worden onderzocht, met behulp van zowel medische als psychiatrische onderzoeksprocedures.