In september van dit jaar heb ik eindelijk de sprong gewaagd om een neuspiercing te laten zetten. Ik liep met een van mijn beste vrienden een piercingshop binnen en liet een volslagen vreemde een naald in mijn rechterneusgat steken.
Ik ben immers geen vreemde op het gebied van ongemakken. Met vier tatoeages leek een neuspiercing een fluitje van een cent.
De piercing zelf ging snel en gemakkelijk, en ik heb er sindsdien geen enkel probleem meer mee gehad. Maar ik werd moe van mijn saaie knopje en besloot dat het tijd was voor verandering: Waarom niet een glimmende zwarte ring?
Ik heb de video’s bekeken. Ik heb de artikelen gelezen. En ik heb alle verhalen gehoord. Het was tijd voor het moment van de waarheid – hoe makkelijk zou dit zijn?
Ik pakte al mijn materialen – zoutspray, wattenstaafjes, een spiegel en mijn ring – en maakte me klaar voor het komende evenement. Het leek bijna onmogelijk om het te verknoeien, dus ik sprong er meteen in.
Ik had gehoord dat je je nieuwe ring altijd moet schoonmaken om bacteriën kwijt te raken, dus ontsmette ik hem voordat ik hem op een schoon oppervlak legde. Ik maakte schoon rond het diamanten knopje dat ik in en aan de binnenkant van mijn neusgat had.
En toen kwam het trekken.
Ik begon met het voorzichtig verwijderen van mijn oorsteker, pakte hem bij de diamant en schoof hem uit mijn neusgat. Het ongemak was minimaal, en voor ik het wist lag het knopje in mijn handpalm. Ik voelde een kleine paniek toen ik naar het lege gat in mijn neus keek, en mijn handen trilden een heel klein beetje. Het ringetje was zo klein, en ik was doodsbang dat ik de huid zou scheuren toen ik het nieuwe sieraad erin deed.
En toen kwam het bloed.
Toen ik het slanke ringetje erin deed, raakte de huid rond mijn piercing geïrriteerd en begon lichtjes te bloeden. Ik pakte een wattenstaafje en probeerde het gebied schoon te maken voordat ik verder ging.
Het ongemak van het inbrengen van een nieuw sieraad was beslist groter dan het eruit halen van mijn oorspronkelijke knopje. Het knopje kwam er zo glad als boter uit, maar het inbrengen van de ring gaf meer weerstand. Het deed geen pijn om het metaal van de ring naar binnen te duwen, maar het voelde zeker ongemakkelijk.
Zodra het bloeden was gestopt, ging ik door met het naar binnen duwen van de ring totdat ik het zilveren randje aan de horizon zag – de ring had een ingang gemaakt aan de binnenkant van mijn neusgat, en ik gaf een mentaal “hoera!”
Nadat ik de ring helemaal had doorgetrokken, begon het meest beproevende deel van mijn sieradenreis. Het sluiten van de ring was niet iets waar ik veel over had nagedacht, en ik had er meteen spijt van dat ik niet had geoefend. Het metaal was stijf, en ik kneep voortdurend mijn neus dicht als ik hem probeerde te sluiten. Ik vervloekte mijn lange nagels meer dan eens voor de problemen die ze me gaven.
Na enkele minuten worstelen, verdraaide ik eindelijk het metaal genoeg dat het gesloten zou blijven.
En toen kwam het zelfvertrouwen.
Toen ik zeker wist dat de ring niet zou afglijden, keek ik in de spiegel en scande mijn gezicht. Ik vond deze ring mooi. Ik vond deze ring heel mooi. Ik nam meteen een foto zodra niemand in de buurt was om te zien.
Als je binnenkort je eigen piercing wilt vervangen, raad ik je aan van tevoren een beetje onderzoek te doen. Zoek naar hoogwaardige sieraden en een echt goede zoutspray. Bekijk video’s om te zien hoe andere mensen die van hen vervangen. Maar het allerbelangrijkste is dat je wacht tot je piercing genezen is!
Voor iemand die nog nooit een piercing heeft verwisseld behalve een oorbel, denk ik dat mijn ervaring behoorlijk was. Het zal zeker een tijdje duren voordat ik het weer probeer te veranderen, maar voorlopig ben ik tevreden met het rocken van mijn glanzende zwarte neusring.
Features reporter Taylor Metcalf is te bereiken op [email protected].