Beschrijvingen van tinnitus gaan terug tot de tijd van het oude Egypte, maar de wetenschap is er nog niet in geslaagd de mysterieuze onderliggende mechanismen te ontrafelen die deze subjectieve auditieve percepties van geluid veroorzaken. Deze waarnemingen kunnen manifestaties zijn van schade als gevolg van blootstelling aan lawaai, ototoxiciteit, of andere abnormale condities van het auditieve systeem. Veel mensen hebben echter idiopathische tinnitus waarvoor geen specifieke oorzaak kan worden vastgesteld. Hoewel tinnitus vaak samen met gehoorverlies optreedt, komt de omvang van het gehoorverlies niet noodzakelijk overeen met de ernst van de tinnitus. Bovendien hebben sommige mensen die tinnitus rapporteren tegelijkertijd hyperacusis. Dit verband suggereert dat deze processen met elkaar in verband staan door onderliggende onevenwichtigheden op het niveau van de haarcel. De mogelijke invloed van magnesium (Mg) en zijn antagonist, calcium, is in de literatuur besproken als een factor die bijdraagt tot de vermindering van lawaai-geïnduceerd gehoorverlies, ototoxiciteit, en de hyperexciteerbaarheid van het auditieve systeem. Permanente en tijdelijke veranderingen in de gehoorfunctie zijn in verband gebracht met een tekort aan magnesium in de voeding. Mg-deficiëntie heeft geleid tot een verhoogde vatbaarheid voor lawaai-geïnduceerd gehoorverlies, ototoxiciteit en hyperexciteerbaarheid van het auditieve systeem.
De aanbevolen dagelijkse hoeveelheid (ADH) voor Mg bij volwassenen is 4,5 mg/kg; alle leeftijdsgroepen van de Amerikanen komen echter 100 mg per dag tekort. Dit gebrek aan een adequate magnesiuminname kan negatieve gevolgen hebben. Het vermeende Mg-mechanisme binnen het auditieve systeem omvat bijvoorbeeld een metabolische cascade van gebeurtenissen op cellulair niveau. Een tekort aan Mg leidt tot een verhoogde doorlaatbaarheid van het calciumkanaal in de haarcellen, met als gevolg een te grote instroom van calcium, een verhoogde afgifte van glutamaat via exocytose en een overstimulatie van N-methyl-D-aspartaatreceptoren op de gehoorzenuwvezels. Recente studies van zowel lawaai-geïnduceerd gehoorverlies als idiopathisch sensorineuraal gehoorverlies hebben gesuggereerd dat Mg-supplementatie de ernst van tinnitus bij patiënten kan verminderen. Mg verbeterde het gehoorherstel en verminderde de tinnitus bij patiënten met idiopathisch plotseling gehoorverlies. Meer recent werd in een goed gecontroleerde studie aangetoond dat Mg in een dosis van 4 g een relatief veilige en geschikte aanvulling was op een behandeling met corticosteroïden voor het verbeteren van het gehoor bij acuut optredend sensorineuraal gehoorverlies.
Ondanks deze bemoedigende bevindingen heeft geen enkele gecontroleerde studie het effect van Mg-suppletie onderzocht bij personen met matige tot ernstige tinnitus.
In deze studie brachten de proefpersonen 4 bezoeken aan de kliniek gedurende ongeveer 2 maanden. Bij het eerste bezoek ondergingen de proefpersonen een gehoortest. Voor het begin van elke ronde van supplementen, werden proefpersonen gevraagd om de ernst van hun tinnitus te beoordelen op een schaal van 1-10, en om de Tinnitus Handicap Inventory (THI) vragenlijst in te vullen. Proefpersonen werden vervolgens gerandomiseerd naar 1 van de 2 groepen. Eén groep begon met 532 mg Mg gedurende 25 dagen, de andere groep begon met een placebo supplement gedurende 25 dagen.
Bij bezoek 2 ondergingen de proefpersonen een gehoortest, beoordeelden hun tinnitus, vulden de THI-vragenlijst in en de Treatment Period Survey. De proefpersonen namen gedurende 2 weken geen supplement in en kwamen daarna terug voor bezoek 3.
Bij bezoek 3 ondergingen de proefpersonen een gehoortest, beoordeelden hun tinnitus, vulden de THI-vragenlijst in en namen vervolgens gedurende 25 dagen het tegenovergestelde supplement (placebo of Mg).
Bij bezoek 4 ondergingen de proefpersonen een gehoortest, beoordeelden hun tinnitus, vulden de THI-vragenlijst in en de enquête over de behandelingsperiode.