“Het memoriseren van poëzie stimuleert de taalvaardigheid van kinderen. Het leert ze niet alleen Engelse woorden te verwoorden; het vergroot ook hun gevoel voor de complexiteit van de Engelse taal – een onmisbare verworvenheid als ze later met gemak Engels willen spreken, schrijven en lezen. Susan Wise Bauer, auteur van The Well-Educated Mind: A Guide to the Classical Education You Never Had, stelt dat het uit het hoofd leren kinderen het vermogen bijbrengt om complexe Engelse zinsbouw te gebruiken. De leerling die poëzie uit het hoofd leert, zal de ritmische, prachtige patronen van de Engelse taal internaliseren. Deze patronen worden dan deel van de taalvoorraad van de leerling, de bronnen die we allemaal dagelijks gebruiken bij het schrijven en spreken. Zonder memorisatie zal de taalvoorraad van de student, aldus Bauer, beperkt zijn: memorisatie voorziet de taalvoorraad van een geheel nieuwe set taalpatronen.
Het voorziet die bakken ook van een royale voorraad van de rijke opeenstapeling van woorden van de Engelse taal. Uit onderzoek blijkt dat de omvang van de woordenschat van een kind een belangrijke rol speelt bij het bepalen van de kwaliteit van zijn taalbegrip. Hoe groter en breder de woordenschat, zegt de onderwijshistoricus Ravitch, hoe beter iemand steeds moeilijker materiaal kan begrijpen. Bauer wijst erop dat als een leerling een woord in een roman leest, ze het al dan niet zal onthouden voor later gebruik. Maar als ze het in de juiste context onthoudt (zoals het onthouden van dichtregels vereist), is de kans veel groter dat ze het binnen handbereik heeft voor gebruik in haar eigen spreken en schrijven.”
– Michael Knox Beran, In Defense of Memorization