De voor een Oscar genomineerde korte animatiefilms gaan over relaties, verbinding en ontkoppeling

Als iemand zich ooit afvraagt hoe het gesteld is met de creativiteit in de filmindustrie, dan zijn de voor een Oscar genomineerde korte films elk jaar weer een geruststelling. De korte animatiefilms van dit seizoen houden die traditie van uiteenlopende uitmuntendheid in stand.

‘Daughter’

Bij het bed van haar stervende vader herinnert een vrouw zich verdrietig hoe ontoereikend hun relatie was. Regisseur Daria Kasjtsjeva zegt dat haar studentenfilm niet direct uit haar leven is geplukt, maar dat het voor haar een soort psychotherapie was – en voegt er dan lachend aan toe dat de poppen in de film niet alleen bedekt zijn met papier-maché, maar soms ook met wc-papier.

“Ik wilde dat mijn film er een beetje smerig en documentair uitzag, omdat ik denk dat we mensen zijn en dat onze levens niet schoon of perfect zijn. Daarom besloot ik papier-maché te gebruiken met rimpels en hand-held camerabewegingen en vies geluid. Al deze esthetiek was ‘onperfectheid’. “

Handheld camerabeweging is iets dat het publiek als vanzelfsprekend beschouwt in live action, maar in stop-motion animatie – waar elk frame een strak gecontroleerde stilstaande foto is – is dat een moeilijke prestatie om te bereiken.

“Ik heb het frame-voor-frame geanimeerd, dus er is geen post-productie daar. Ik heb de camera handmatig bewogen, frame-voor-frame, met inspiratie uit films van Lars von Trier. Eigenlijk heb ik ‘Breaking the Waves’ frame per frame bestudeerd en geprobeerd deze camerabeweging te kopiëren.”

‘Hair Love’

Matthew A. Cherry was een aantal jaren professioneel footballspeler in negen steden en meerdere competities (waaronder verschillende NFL-teams) voordat hij “besloot met pensioen te gaan en naar L.A. te verhuizen en een .” te worden. Nadat hij aan verschillende muziekvideo’s had gewerkt, maakte hij dit verhaal over een jong meisje dat worstelt met haar ‘do’ en hulp krijgt van haar liefhebbende, zij het ondeskundige, vader.

De Afro-Amerikaanse Cherry was geïnteresseerd in het “normaliseren van zwart haar,” vooral na het zien van virale video’s van vaders en hun dochters.

“We zijn niet gewend om zwarte vaders in dit licht te zien. In de media zijn zwarte vaders vaak niet aanwezig of als ze er zijn, is het een soort negatieve connotatie. Dit leek ons een goede gelegenheid om een verhaal te vertellen over een zwarte familie met natuurlijk haar, en in het medium animatie,” waarin zwarte hoofdrolspelers uiterst zeldzaam zijn. “Het is iets waarin kinderen zichzelf kunnen zien en waarmee ze zich kunnen identificeren.”

‘Kitbull’

Het onderwerp lijkt misschien grof voor Pixar, zelfs voor een van hun in-house SparkShorts. Maar naast het aanraken van de ernstige wreedheid van hondengevechten, is de film echt een verkenning van de moed die nodig is om iemand anders de hand te reiken.

“Ik begon met het tekenen van een katje dat kattendingen deed omdat ik dol ben op kattenvideo’s – ze zijn de lijm die het universum en het internet samenbindt,” zegt regisseur Rosana Sullivan over haar verhaal over de onwaarschijnlijke band van een zwerfkat met een mishandelde pitbull. “Het evolueerde … Ik wilde iets doen over dierenwelzijn, maar ook over de strijd van verbinding en empathie, want dat is iets waar ik mee worstel, omdat ik verlegen ben opgegroeid. Het evolueerde van ‘Dit is leuk om kattenstreken uit te halen’ naar ‘Dit kan iets zinvollers zijn.’ “

Het sleutelmoment, zegt ze, “ging over het katje dat zijn eigen persoonlijke bagage overwint en in de kist van de hond klimt om het te troosten. Het kwam vrij laat bij me op; iemand moest me vragen om persoonlijker te worden.”

‘Mémorable’

In deze Franse film lijdt een kunstenaar aan de ziekte van Alzheimer. Zijn wereld en de mensen erin verschijnen als olieverfschilderijen, in stijlen die steeds abstracter worden naarmate zijn hersenen verslechteren.

“De ontdekking van het werk van de Amerikaanse schilder William Utermohlen was doorslaggevend,” zegt regisseur Bruno Collet. “De kunstenaar, bij wie 13 jaar voor zijn dood de diagnose Alzheimer werd gesteld, bleef regelmatig zelfportretten maken. Opvallend is de evolutie van de blik die de schilder op zichzelf heeft. Deze kunstenaar, zo precies in zijn schilderen, begint de kleuren te wijzigen alvorens ze volledig te laten verdwijnen. Zijn laatste zwart-wit portretten zijn verschrikkelijk. Utermohlen herkent zichzelf niet meer.”

De technisch hoogstaande stop-motion short (met op het eind een intrigerende digitale component) toont “zijn visioenen, zijn hallucinaties, zijn angsten, maar ook zijn enige wapen om ze te bestrijden: humor.”

‘Sister’

Op afstand van haar geadopteerde huis in de Verenigde Staten maakte Siqi Song de stop-motionfilm “Sister” om de confrontatie aan te gaan met het beruchte één-kind-beleid van haar geboorteland.

“De meeste van mijn vrienden van mijn generatie – zij zijn de enige kinderen.” Als er in een zeldzaam geval meer dan één kind was, “vroegen ze: ‘Hoe voelt het om een broer of zus te hebben?’ Mijn vrienden zouden hun verhalen met me delen over hoe ze verondersteld werden om een zusje of broertje te hebben, maar dat ze niet geboren werden vanwege het één-kind-beleid. In 2015, toen China het veranderde in een tweekindbeleid … voor ons, die volwassen waren, veranderde alles, maar onze ouders waren nu te oud om meer kinderen te krijgen.”

Zij gebruikte wol voor de stop-motion poppen omdat “het echt goed werkte met het verhaal. De textuur is echt dromerig; dat resoneert met de thema’s over herinnering en over de kindertijd.”