Een verhaal over zelfliefde
Ik weet zeker dat ieder van ons op een bepaald moment in zijn leven eenzaamheid in zekere mate heeft ervaren. Ik in ieder geval wel een aantal jaren geleden. Ik dacht dat anderen me niet konden begrijpen en ook al was ik de hele tijd omringd door familieleden en vrienden, toch voelde ik me eenzaam, ik had het gevoel dat niemand om me gaf of zelfs maar van me hield. Klinkt dat bekend?
Nou, voor alle duidelijkheid, eenzaam zijn is niet hetzelfde als alleen zijn. Per definitie is eenzaamheid droefheid omdat men geen vrienden of gezelschap heeft. Maar de waarheid is dat mensen eenzaamheid ervaren zelfs als ze vrienden of gezelschap hebben. Je ervaart eenzaamheid ook in je relatie of vriendschappen. Ondertussen betekent alleen zijn dat je op jezelf bent, en geloof me, er is niets vervelender dan dat, maar daar komen we later op terug.
Nu woon ik alleen, en nooit heb ik eenzaamheid ervaren. Waarom? Dat zal ik u laten zien. Ik realiseerde me dat ik me eenzaam voelde wanneer ik verwachtingen had van andere mensen, en wanneer deze verwachtingen niet werden vervuld, boem, kwam de eenzaamheid in mijn leven. Ik voelde me eenzaam omdat ik in de verkeerde omgeving was en mijn vrienden mijn gedachten en dromen niet echt konden begrijpen en wanneer zij mij niet steunden, boem, dan klopte de eenzaamheid weer op mijn deur. Maar de hoofdreden waarom ik me eenzaam voelde was dat ik niet genoeg van mezelf hield, zo simpel was het. Ik wachtte op anderen om me de liefde te geven die ik aan mezelf moest geven, ik wachtte op anderen om me te waarderen wanneer ik mezelf niet waardeerde, ik wachtte op anderen om me te steunen wanneer ik mezelf niet steunde. En als ze er niet waren, voelde ik me eenzaam.
De dag dat ik dit begreep, veranderde mijn leven. Ik wachtte niet langer op anderen om van me te houden, me te waarderen of me te steunen, ook al respecteerde ik degenen die dat wel deden. Ik leerde mijn eigen medestander te zijn en zoveel van mezelf te houden dat niemand me een grotere liefde kon bieden. En dan heb ik het niet over egoïstische of narcistische liefde, die is giftig. Ik heb het over de zelfliefde die we allemaal verdienen, maar die we vergeten aan onszelf te geven, of die we niet weten hoe we aan onszelf moeten geven.
Heden ten dage voelen mensen zich meer dan ooit eenzaam en lijden ze aan depressies die hen later zelfmoordgedachten geven. Tegenwoordig gebruiken mensen “vind-ik-leuks” en “commentaren” als een manier om te meten hoeveel anderen om hen geven. Tegenwoordig gebruiken mensen meer dan één social media-account zodat ze de hele tijd met hun vrienden (of vreemden) bezig kunnen zijn, waardoor ze zich in zekere zin gewaardeerd voelen. Tegenwoordig gebruiken mensen overal hun smartphones zodat ze zich niet eenzaam voelen, want als je je vrienden niet kunt sms’en kun je toch nog altijd met Siri praten? Ze sms’en zonder echte reden, ze lachen zonder echte reden, ze beginnen relaties alleen maar om zich minder eenzaam te voelen of alleen maar omdat ze het idee leuk vinden dat anderen van hen houden en ze proberen hun eenzaamheid te verbergen achter wat emoji’s ☺.
Maar laten we eerlijk zijn, dit is niet de echte oplossing. We moeten leren hoe we alleen kunnen zijn en ons niet eenzaam voelen. Hoe doe je dat? Je leert eerst van jezelf te houden. Je moet het leven verkennen, jezelf ontdekken, groeien door uitdagingen, leren van fouten, uit je comfort zone stappen, je ware potentieel kennen, en je comfortabel voelen in je eigen huid. Op het moment dat je van jezelf houdt, word je immuun voor eenzaamheid. Je gaat, als je geluk hebt, 90 jaar leven. Hoe wil je dat doen als je niet geniet van elke seconde van je eigen gezelschap?
Zoals ik al eerder zei, alleen zijn is een ander verhaal. Op het moment dat je leert hoe je alleen kunt leven zonder je eenzaam te voelen, zul je zien hoe mooi en geweldig het leven kan zijn. Je zult gaan houden van je leven, de manier waarop je dingen aanpakt, het eten dat je voor jezelf kookt, de liedjes die je zingt onder de douche, de manier waarop je danst terwijl je het huis schoonmaakt, de manier waarop je omgaat met je verantwoordelijkheden en de relaties die je creëert met de mensen om je heen. Op het moment dat je leert hoe je van jezelf kunt houden, zal de kwaliteit van je relaties sterk verbeteren. Je zult bij mensen blijven om de juiste redenen en je zult weten wat je kunt tolereren en wat niet. Er zullen dagen zijn dat je ziek en alleen thuis bent en je zult voor jezelf zorgen. Wat ik wil zeggen is dat u zich niet eenzaam zult voelen, u zult niet het verdriet voelen dat u denkt dat u zult voelen alleen omdat u alleen woont. Je zult je voldaan, onafhankelijk en vrij voelen. Ik geloof dat iedereen zou moeten leren hoe op zichzelf te leven voordat je met iemand anders gaat samenwonen. Leer alles wat je kunt over jezelf, maak vrienden met dezelfde doelen en denkwijze (onderschat nooit het belang van vriendschappen in je leven), probeer nieuwe hobby’s, neem de tijd om gewoon te ademen en na te denken en het allerbelangrijkste: geniet van het leven.
Je ziet, alleen zijn is een ander verhaal dan eenzaam zijn. Verwar ze nooit met elkaar. Wees de meester van je leven en leer hoe je elke dag van jezelf kunt houden. Er is niets sexyer dan dat.