Ik herinner me dat ik “het gesprek” kreeg van mijn stiefvader toen ik 12 jaar oud was. Aan zijn inzet en timing kon ik zien dat het op het laatste moment in elkaar was gegooid. Hij stuntelde zich een weg door het 30 minuten durende ongemakkelijke gesprek en uiteindelijk waren we allebei opgelucht toen het eindelijk voorbij was.
Fast forward thirtyish years and I now find myself in the same position with my eleven-year-old son. En ook al heb ik zoveel mogelijk informatie tot me genomen ter voorbereiding op “het gesprek”, ik ben nog steeds bang dat ik het zal hebben. De songtekst van Eminems liedje “Lose Yourself” beschrijft het best mijn gevoelens over deze kwestie. “Zijn handpalmen zweten, zijn knieën zijn zwak, zijn armen zijn zwaar, er zit al braaksel op zijn trui: Mama’s spaghetti.” Ja, dat was ik. Mijn angst voor “het gesprek” kwam niet alleen voort uit mijn eigen vergeetachtige ervaring met mijn stiefvader, maar ook omdat ik er zeker van wilde zijn dat ik met mijn zoon de juiste dingen zei, op de juiste manier, op het juiste moment.
Wel, ik had onlangs de kans om Dr. Jim Burns te interviewen over “het gesprek” op een podcast die ik host, en ik kwam te weten dat mijn hele standpunt over de zaak niet klopte. Hier is wat ik leerde:
Er zijn geen juiste dingen.
Jim zei dat altijd als je met je kind over seks praat, je het gevoel kunt hebben dat er dingen zijn die je niet hebt gezegd, maar die je wel had willen zeggen, of dingen die je hebt gezegd maar die je beter had willen zeggen. Je zult het niet altijd goed doen, of zelfs niet weten wat je moet zeggen en dat is niet erg.
Hij raadt aan om het gesprek altijd af te sluiten met ruimte om het later weer op te pakken door simpelweg te zeggen: “Kunnen we het hier een andere keer over hebben?”
Er is geen juiste manier.
Doe ik “het gesprek” met mijn kind terwijl ik in de auto rondrijd?
Of doe ik “het gesprek” met hen in hun slaapkamer?
Is dit een gesprek van 30 minuten?
Of is dit een retraite van de hele dag?
Is dit een ochtendgesprek voor het ontbijt?
Of is de avond effectiever?
Zitten we naast elkaar en hebben we een formeel gesprek?
Of hebben we het terwijl we samen iets informeels doen?
Dit zijn de vragen die ik mezelf stelde. En net als ik kun je hier de hele dag over nadenken.
Jim’s advies was om gewoon het ritme van je dag te gebruiken om gesprekken over seks te beginnen.
Er is ook geen juist moment.
Het gesprek kan bewust plaatsvinden door tijd met je kind in te plannen en te zeggen: “Wat voor dingen heb je gehoord over seks?”
Of het kan onbedoeld plaatsvinden wanneer je kind je op een dag willekeurig een vraag stelt over seks of puberteit omdat het onderwerp ter sprake kwam op school, of in de bus, of bij een vriendje thuis en jij reageert door iets kalms te zeggen als, “Ik ben zo blij dat je het me vraagt” (terwijl je inwendig door het lint gaat).
Jim’s advies: Het is belangrijk om het gesprek te beginnen als je kinderen jong zijn. Je hoeft ze niet alles op dat moment te vertellen, of in één gesprek. Dit moeten vele gesprekken zijn over een langere periode, maar begin jong. En dat was het belangrijkste dat ik heb geleerd van mijn tijd met Jim. Het gesprek is geen eenmalig gesprek. En het is geen preek. In plaats daarvan is het een gesprek. Het is een dialoog die hopelijk doorgaat in de verschillende fasen.
Depending on the phase, your kid may be uncomfortable talking about sex and puberty with you, but they need to know you care enough about them and their body that you will push through the awkwardness to have the conversations.