De dertigerslevenscrisis

“Ik weet dat ik ouder word omdat mijn Kindle in een zelfhulpbibliotheek verandert,” zegt komiek Ali Wong in haar Netflix-special Baby Cobra.

Mijn eigen zelfhulpbibliotheek van begin dertig stond vol met advies: over hoe ik mijn financiën op orde kon krijgen, hoe ik relaties kon laten werken en hoe ik me op mijn gemak kon voelen met onzekerheid. Toen ik 33 was, had ik me na een scheiding en een up-and-down schrijverscarrière afgevraagd wat mijn persoonlijke en professionele toekomst inhield.

Mijn vrienden en ik leken allemaal de balans op te maken – overwogen kinderen te krijgen of voelden ons uitgeput door het nieuwe ouderschap, zochten naar betekenis in carrières of zochten naar balans na non-stop te hebben gewerkt in onze twintiger jaren – en speculeerden ondertussen dankzij sociale media of anderen genoten van gelukkiger relaties, betere banen en fittere lichamen.

Dit is natuurlijk te verwachten. Je maakt een plan voor je leven, en dan komt het leven in de weg. Wat nieuw is, is dat we minder gelukkig zijn dan onze 30-iets voorgangers, mogelijk omdat dit moment van de balans opmaken plaatsvindt in een decennium waarin mijlpalen in volwassenheid – en het gebrek aan mijlpalen – op een unieke manier samenkomen.

Het is waar dat we de quarter-life crisis al hebben – ik had dat post-college “wat nu?” moment na het stoppen met de muziekschool en backpacken in het buitenland op een budget met weinig geld. Maar op mijn 33e was ik al voorbij de gemiddelde leeftijd voor dit “echte wereld” ruw ontwaken. In mijn dertiger jaren wist ik wie ik was en wat ik wilde, maar dat betekende niet dat alles volgens plan was verlopen. Bij lange na niet. En ik was nog niet oud genoeg voor een midlifecrisis (als die al bestaat). Misschien had ik een beetje van beide soorten crises, een andere convergentie van soorten.

“Volwassen” mijlpalen in je dertiger jaren lijken veel meer van belang

In onze twintiger jaren, wonend in New York City, waren mijn vrienden en ik gefocust op onze carrières. We dachten dat we genoeg tijd hadden om te trouwen en een kind of twee te krijgen. Maar toen we in de dertig waren, veranderde er iets. Plotseling bespraken we ouderschapsverlofbeleid en de kosten van kleuterscholen tijdens de brunch met hetzelfde ontzette enthousiasme dat ooit was gereserveerd voor het navertellen van slechte afspraakjes.

Ik was 25 toen ik trouwde, een uitschieter aangezien de leeftijd bij het eerste huwelijk “sterk is versneld, met een piekleeftijd van 29,1 voor mannen en 27,8 voor vrouwen in 2013,” volgens historisch demograaf Steven Ruggles. De gemiddelde leeftijd voor een eerste echtscheiding is echter 30, dus daar zat ik in ieder geval op het goede spoor.

De leeftijd waarop iemand zijn eerste kind krijgt, varieert op basis van geografie en opleiding, maar in steden als New York en San Francisco is die leeftijd voor vrouwen respectievelijk 31 en 32 jaar. Voor Amerikaanse mannen is dat 30,9. Dus, het is veilig om te zeggen dat meer 30-iets dan ooit tevoren zijn pasgetrouwden en nieuwe ouders in hun 30s.

Er zijn upsides aan wachten om te trouwen en kinderen te krijgen, natuurlijk. Toen ik begin 30 was, wist ik niet zeker of ik wel kinderen wilde. Zelfs op mijn 34e, toen ik mijn zoon kreeg, was ik aan de jongere kant van mijn binnenkort-krijgende NYC-vrienden.

Maar voor sommigen kunnen er complicaties zijn aan wachten. Klinisch psycholoog Caroline Fleck zegt dat ze veel patiënten ziet die te maken hebben met vruchtbaarheidsproblemen. “De middelen om gezinnen te ondersteunen bij deze fysiek, emotioneel en financieel veeleisende behandelingen” ontbreken en ze ziet vaak “mannen, vrouwen en huwelijken die aan een zijden draadje hangen.”

Toevoeging van economische druk aan relatie en biologie degenen. De mediane leeftijd van een eerste huiskoper is 32. (Het was 29 in de jaren ’70 en ’80.) Dat wil zeggen, als je het je kunt veroorloven om een huis te kopen gezien de studieschuld, de gig-economie en de stijgende huizenprijzen. Tara Genovese, een consulent in Chicago, merkt op dat voor 30-ers die tijdens de recessie van de universiteit kwamen, “economische mijlpalen zijn uitgesteld.”

En dan zijn er nog de meer onduidelijke angsten van onze 30-ers. Bijna elke therapeut die ik via e-mail of telefoon sprak, had het over onvervulde verwachtingen.

“Een van de belangrijkste woorden waar ik naar luister in een sessie is ‘zou moeten’,” zei Megan Bearce, die veel 30-ers ziet. “Ik zou een kind moeten hebben, ik zou nu getrouwd moeten zijn, ik zou van mijn baan moeten houden.”

Als mensen “hopen te trouwen en een gezin te stichten, of op een bepaalde plaats in hun carrière te zijn, is hun dertiger jaren meestal het moment waarop ze zich voorstellen dat ze dat zullen doen,” zegt Los Angeles huwelijks- en gezinstherapeut Saba Harouni Lurie. “Voor degenen die bepaalde doelen of ijkpunten hebben bereikt, kunnen ze verrast zijn als ze niet zo gelukkig zijn als ze hadden verwacht.”

Lurie kadert deze kloof tussen verwachtingen en realiteit zachtjes in als een verrassing. Maar ik en veel van mijn vrienden worstelden vaak met iets dat meer verwant was aan mislukking als het ging om het gevoel dat we ons potentieel niet waarmaakten.

De druk om geluk te zoeken in je dertiger jaren

Geluk piekt op verschillende leeftijden, afhankelijk van het onderzoek. Psychologen kijken bijvoorbeeld naar ruwe gegevens, vertelde professor Sonja Lyubomirsky van de University of California, Riverside, die geluk bestudeert. “Die studies tonen aan dat mensen gelukkiger worden naarmate ze ouder worden,” zei ze. “Economen zouden zeggen dat het een U-vormige curve is, met de laagste dip rond 45-50. Ze controleren voor veel variabelen, zoals rijkdom, bijvoorbeeld.”

Geluk zelf is een glibberig concept. In een van mijn favoriete onderzoeken werd aan mensen van in de 30 en in de 70 gevraagd welke leeftijdsgroep gelukkiger was. Beide groepen antwoordden de dertigers, maar toen de onderzoekers elke groep naar hun eigen subjectieve welzijn vroegen, scoorden de zeventigers hoger.

“Ik merk dat mensen systematisch dwalen bij het voorspellen van hun levenstevredenheid gedurende de levenscyclus,” zegt econoom Hannes Schwandt. “Ze verwachten – ten onrechte – stijgingen in de jongvolwassenheid en dalingen tijdens de ouderdom.”

Voor Amerikanen is geluk het ultieme zelfhulpproject geworden, wat de druk van onze dertiger jaren alleen maar vergroot. Dankzij een wijze therapeutvriend die het voorstelde, heb ik in mijn vroege jaren ’30 veel introspectieve tijd besteed aan het deconstrueren van verschillende abstracte geluksclichés (streef je passie na! geef nooit op! faal voorwaarts!) en vervang ze door meer concrete en specifieke definities van persoonlijke en professionele vervulling.

Er zijn positieve kanten als het gaat om het zijn in je jaren ’30. Het is een meer “empowered leeftijd” dan je 20s, zegt psychotherapeut Alyson Cohen. We zijn duidelijker over wat we willen en meer “toegerust voor de strijd,” zoals Lurie het welsprekend uitdrukte.

Ik vind het leuk hoe therapeute en coach Shoshanna Hecht het in je dertiger jaren samenvat: “Terwijl in de twintiger jaren het cynisme voor wat mogelijk is nog niet is ingetreden, en het ‘ik weet wie ik ben en geef er dus geen ____’ van de veertigers nog niet is gearriveerd.”

Dus wat te doen? Als we 30 zijn, zijn we misschien eindelijk oud genoeg om een goed levensadvies in acht te nemen. Vergelijk jezelf niet met anderen. Beoefen dankbaarheid. Omarm het mooie rommelige, gewone volwassen leven dat de meesten van ons leiden. Houd je niet te star vast aan een bepaalde visie op je leven. Wees flexibel en pas je aan. Zoek uit wat je wilt versus wat je denkt dat je wilt en pas je daaraan aan.

Maar we moeten verder gaan dan zelf-actualiseringsoplossingen voor dit overweldigende decennium. We leven in een tijdperk van wat journaliste Barbara Ehrenreich “relentless optimism” noemt. Ehrenreich ontmantelt de zelfhulp premisse dat “De echte problemen in ons leven nooit discriminatie of armoede zijn, slechte relaties of oneerlijke bazen … maar ons eigen falen om … positief te denken of mindfulness te beoefenen, om ‘persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen’ of ‘onze zegeningen te tellen’.” In plaats daarvan stelt ze dat veel van de problemen waar we mee te maken hebben beleidsoplossingen vereisen, geen positieve psychologie.

We moeten ook eerder ingrijpen om onze kinderen te leren dat mislukking een noodzakelijk en waardevol onderdeel is van het opgroeien, want tegen onze dertigste zullen we onvermijdelijk met tegenslagen te maken hebben gehad. Ik heb me gerealiseerd dat hoe we met die momenten omgaan – of we ervoor kiezen mislukkingen te zien als bewijs dat we mislukkelingen zijn in plaats van als natuurlijke, of zelfs bewonderenswaardige, gevolgen van het nemen van risico’s – het verschil maakt tussen meestal ontevreden en meestal voldaan zijn. Ik geef toe dat ik geen idee heb hoe we het non-stop vergelijkingsprobleem in de sociale media aanpakken, maar we weten allemaal dat we er een hebben.

Ik ben nu 38, en er zijn in de afgelopen vijf jaar meer plotwendingen geweest dan ik me ooit had kunnen voorstellen: zowel significante mislukkingen als substantiële successen. Misschien is het omdat mijn (hopelijk) “don’t give a shit” 40s opdoemen, maar ik neem het meer in stride nu dan ik deed in het eerste deel van dit decennium.

“Welkom op middelbare leeftijd!” een vriend onlangs e-mailde me in reactie op een aantal van deze 30-something mijmeringen. “Is het niet leuk om te beseffen dat de inzet niet meer zo hoog is als vroeger?”

Leuk, inderdaad.

Dit essay is geïnspireerd door het nieuwe boek van de auteur, And Then We Grew Up: On Creativity, Potential, and the Imperfect Art of Adulthood.

Rachel Friedman is ook de auteur van The Good Girl’s Guide to Getting Lost: A Memoir of Three Continents, Two Friends, and One Unexpected Adventure. Je vindt haar op Twitter @RachelFriedman.