Structure and Function
De oppervlakte van de kleine hersenen staat bekend als de cortex. Het is ongeveer twee millimeter dik en heeft vele plooien die richels (gyri) en groeven (sulci) vormen. Een fissuur is een diepere groef en wordt vaak door elkaar gebruikt met sulcus. De kleine hersenen worden in een linker- en rechterhersenhelft verdeeld door een longitudinale fissuur die veel verschillende namen heeft: longitudinale fissuur, cerebrale fissuur, mediane longitudinale fissuur, interhemisferische fissuur. Elke hersenhelft wordt in vier afzonderlijke kwabben verdeeld door een centrale sulcus, een pariëto-occipitale sulcus en een laterale fissuur. De centrale sulcus loopt posterior-mediaal tot anterior-lateraal en scheidt de frontale kwab van de pariëtale kwab. De pariëto-occipitale sulcus scheidt de pariëtale kwab van de occipitale kwab. De laterale fissuur (Sylviaanse fissuur) is een lateraal gelegen horizontale fissuur en scheidt de temporale kwab van de frontale en pariëtale kwab.
Frontale kwab
De frontale kwab ligt anterieur aan de centrale sulcus en superieur aan de laterale fissuur. De frontale kwab verdeelt zich verder in een superieure, midden, en inferieure frontale gyrus, primaire motorische cortex, en orbitale gebied. Deze gebieden samen controleren onze uitvoerende en motorische functies. Het controleert oordeel, probleemoplossing, planning, gedrag, persoonlijkheid, spraak, schrijven, spreken, concentratie, zelfbewustzijn, en intelligentie. De primaire motorische cortex is aanwezig in de precentrale gyrus van de frontale kwab en bevindt zich onmiddellijk anterieur aan de centrale sulcus. De premotorische cortex bevindt zich anterieur aan de primaire motorische cortex. Dit gebied controleert de contralaterale bewegingen van het lichaam en de ledematen. Het mediale gebied controleert de onderste extremiteit. De superieur-laterale regio controleert de bovenste extremiteit en de hand. Het laterale gebied controleert het gezicht. Bepaalde lichaamsdelen zijn rijker geïnnerveerd en vormen dus geen evenredige afspiegeling van het menselijk lichaam. In feite wordt het grootste deel van de primaire motorische cortex gebruikt voor de fijne controle van de spieren van de handen, het gezicht en de lippen, hetgeen goed wordt weergegeven door het homunculusmodel. Binnen de middelste frontale gyrus bevindt zich het frontale oogveld gebied en is voornamelijk verantwoordelijk voor de contralaterale oog abductie en ipsilaterale oog adductie. Broca’s gebied is verantwoordelijk voor spraak en is niet aanwezig in beide hemisferen. In plaats daarvan bevindt het zich in de inferieure frontale gyrus van de dominante hemisfeer. De dominante hemisfeer, bij de meeste mensen, is de linker hemisfeer. Daarom komt Broca’s gebied het meest voor in de linker inferieure frontale gyrus.
Pariëtale kwab
De pariëtale kwab ligt posterieur aan de centrale sulcus en anterieur aan de pariëto-occipitale sulcus. Deze kwab controleert de waarneming en het gevoel. De primaire somatosensorische cortex bevindt zich in de postcentrale gyrus en is onmiddellijk posterieur aan de centrale sulcus gepositioneerd. De primaire somatosensorische cortex regelt de tastzin, temperatuur en pijn van het contralaterale lichaam. Net als de primaire motorische cortex, voelt het mediale gebied de onderste extremiteit, het superieur-laterale gebied de bovenste extremiteit en hand, en het laterale gebied het gezicht. Net als het primaire motorische gebied nemen de handen, het gezicht en de lippen het grootste deel van het somatosensorische gebied in beslag en worden zij ook goed voorgesteld door het homunculusmodel. Schade aan de pariëtale kwab kan zich presenteren met een gebrek aan deze gewaarwordingen, alsmede met andere symptomen, afhankelijk van of de dominante of de niet-dominante hemisfeer beschadigd is. Schade aan de dominante pariëtale kwab, meestal de linker hemisfeer, presenteert zich met agraphia, acalculia, vinger agnosie, en links-rechts desoriëntatie. De presentatie van deze symptomen is karakteristiek voor het Gerstmann-syndroom. Beschadiging van de niet-dominante pariëtale kwab, meestal de rechter hemisfeer, presenteert zich met agnosie van de contralaterale zijde van de wereld – dit wordt ook wel hemispatiaal verwaarlozing syndroom genoemd.
Occipitale kwab
De occipitale kwab ligt achter de sulcus parieto-occipitalis en superieur aan het tentorium cerebelli. Deze kwab interpreteert visie, afstand, diepte, kleur, en gezichtsherkenning. De occipitale kwab ontvangt zijn informatie uit het contralaterale gezichtsveld van beide ogen (d.w.z., de linker occipitale kwab ontvangt en interpreteert informatie uit het rechter gezichtsveld van zowel het linker- als het rechteroog).
Temporale kwab
De temporale kwab ligt inferieur aan de laterale fissuur en verdeelt zich verder in een superieure, middelste en inferieure temporale gyrus. Deze kwab regelt het taalbegrip, het gehoor en het geheugen. Het gebied van Wernicke is verantwoordelijk voor het taalbegrip en wordt niet in beide hemisferen gevonden. Net als het gebied van Broca bevindt het gebied van Wernicke zich in de superieure temporale gyrus van de dominante hemisfeer, die gewoonlijk de linker hemisfeer is. Daarom is de locatie van het gebied van Wernicke meestal in de superieure temporale gyrus. De primaire auditieve cortex bevindt zich in de superieure temporale gyrus en verwerkt de meeste auditieve informatie van het contralaterale oor en een deel van het ipsilaterale oor. De temporale kwab communiceert met de hippocampus en de amygdala om herinneringen te vormen.
De zenuwen die van en naar de hersenen gaan, bestaan uit dendrieten, een cellichaam, axon, en axonterminaal. Grijze stof wordt gewoonlijk door elkaar gebruikt met de cortex. Grijze stof impliceert echter dat axonen die niet gemyeliniseerd zijn, grijs lijken. Grijze materie kan ook gevonden worden in diepe structuren. Onder de cortex bevindt zich de witte stof, wat betekent dat axonen gemyeliniseerd zijn en er wit uitzien. De witte stof ontvangt en verstuurt signalen van en naar de hersenen en zorgt voor een snelle communicatie tussen de verschillende delen van de hersenen dankzij hun gemyeliniseerde axonen. De grijze stof van de cortex interpreteert signalen die van verschillende delen van het lichaam worden ontvangen en zendt vervolgens een antwoordsignaal uit.