De film onderzoekt onze eigen verwrongen standpunten of onthechtingen van de werkelijkheid. Net als Patrick Bateman kunnen we gevangen zitten in het verlangen naar de goedkeuring van anderen en onszelf het vermogen ontzeggen om fantasieën te onderscheiden van onze werkelijkheid. Mensen zijn geobsedeerd door hoe anderen hen zien. Ook in American Psycho bereikt Bateman geen catharsis, hij zit gevangen in zijn eigen persoonlijke hel omdat hij de erkenning van de andere yuppies nodig heeft om zijn identiteit als moordenaar te bevestigen. De ironie is dat Feynmans echte misdaden net zo goed fantasie kunnen zijn. Het gebrek aan erkenning van zijn werkelijkheid drijft Bateman verder in de waanzin en existentiële wanhoop
Het gaat over yuppiecultuur, het versmelten van identiteit, en het verlangen om zich te onderscheiden van een oppervlakkige gehomogeniseerde samenleving. Bateman’s interpretatie van de wereld is scheefgetrokken door zijn opgeblazen ego en zijn duidelijke psychose en vermoedelijk meerdere geestesziekten. Bateman is een moordenaar, maar toch is hij niet de moordenaar die hij denkt dat hij is, want als hij krankzinnig wordt kan hij realiteit en fantasie niet meer van elkaar onderscheiden. Zijn over the top moorden in de stijl van kettingzagen mogen dan een esthetische uitwerking zijn van gedeeltelijke waarheden, uiteindelijk kan het de film niet schelen. Het belangrijkste punt van de absurditeit van de film is dat Bateman binnen zijn samenleving helemaal geen psychopaat is, maar gewoon een normale vent temidden van een horde onverschillige, van de realiteit losstaande, heimelijk ontevreden Amerikaanse psychopaten. Bateman wordt omringd door gelijkgestemde oppervlakkige mensen die geobsedeerd zijn door alle verkeerde dingen, zoals het maken van onmogelijke reserveringen bij Dorsia en de smaakvolle dikte van hun visitekaartjes. Binnen de gehomogeniseerde upper-class elite vervagen identiteiten omdat iedereen streeft naar een generiek maar zeer specifiek beeld van succes.
Iedereen die we in Batemans gezelschap zien, lijkt dezelfde persoon te zijn. Het is geen wonder dat identiteit voortdurend wordt verward en verwisseld gedurende de film. Dat de advocaat zich vergist heeft in Paul Allen of dat Batman misschien de verkeerde persoon heeft vermoord, wordt niet alleen aannemelijk, maar ook een uitdrukking van de algemene verwarring die het gevolg is van het verlies van de individuele identiteit.
Hoewel Batman zich net als de rest probeert aan te passen, wakkert de leegte van zijn levensstijl ook een verlangen aan om op te vallen. Om te ontsnappen aan de conformiteit die hij op een bepaald niveau veracht, leidt Batman een tweede leven als moordenaar, waarin hij ongebonden is van de grenzen van de maatschappij. Hoewel hij eigenlijk als moordenaar gezien wil worden als iemand die anders is dan de rest van de maatschappij, wordt Bateman zelfs die voldoening ontzegd door elke zelfingenomen yuppie die hij ontmoet. Wanneer hij wordt gezien terwijl hij een lijk in de kofferbak van een auto propt, is de getuige alleen geïnteresseerd in de tas.
Dit is een geweldige film. Zoek naar de subtekst onder de dialoog.
Blog
