De meeste langdurige zorg bestaat uit hulp bij persoonlijke basisbehoeften in plaats van het bieden van medische zorg. De langdurige-zorggemeenschap meet de persoonlijke behoeften door te kijken of iemand hulp nodig heeft bij zes basishandelingen die de meeste mensen elke dag zonder hulp uitvoeren, de zogeheten activiteiten van het dagelijks leven (ADL’s). ADL’s zijn belangrijk om te begrijpen omdat ze worden gebruikt om het niveau van functioneren van een individu te meten, wat op zijn beurt bepaalt of het individu in aanmerking komt voor hulp zoals Medicaid of een verzekering voor langdurige zorgdekking heeft geactiveerd.
De zes ADL’s worden algemeen erkend als:
- Baden. Het vermogen om zichzelf schoon te maken en verzorgingsactiviteiten uit te voeren, zoals scheren en tanden poetsen.
- Aankleden. Het vermogen om zichzelf aan te kleden zonder te worstelen met knopen en ritsen.
- Eten. Het vermogen om zichzelf te voeden.
- Transfereren. In staat zijn om te lopen of om zichzelf van een bed naar een rolstoel en weer terug te verplaatsen.
- Toileten. Het vermogen om op en af het toilet te gaan.
- Continentie. Het vermogen om de blaas- en darmfuncties onder controle te houden.
Er zijn andere, meer gecompliceerde taken die belangrijk zijn om zelfstandig te kunnen leven, maar die niet noodzakelijkerwijs dagelijks nodig zijn. Deze worden instrumentele activiteiten van het dagelijks leven (IADLs) genoemd en omvatten het volgende:
- Telefoon gebruiken
- Beheersen van medicatie
- Maaltijden bereiden
- Huishouden
- Beteren van persoonlijke financiën
- Boodschappen doen of kleren kopen
- Toegang hebben tot vervoer
- Zorgen voor huisdieren
Langdurigezorgverleners gebruiken ADL’s en IADL’s als maatstaf om te bepalen of er hulp nodig is en hoeveel hulp er nodig is. Om in aanmerking te komen voor Medicaid verpleeghuisuitkeringen, kan de staat een beoordeling doen om te controleren of een aanvrager hulp nodig heeft bij ADLs. Andere staatshulpprogramma’s kunnen ook eisen dat een aanvrager niet in staat is om een bepaald aantal ADL’s uit te voeren voordat hij in aanmerking komt. Bovendien gebruikt de verzekering voor langdurige zorg meestal het onvermogen om twee of meer ADL’s uit te voeren als een trigger om te beginnen met betalen op het beleid.